«Τύραννος, δεσμώτης ή προδότης»; Η Ορθόδοξη πίστη υπονομεύεται, ομογενοποιείται σε πανθρησκειακή σούπα από καιροσκόπους «πολυπολιτισμικούς φορείς».

«Τύραννος, δεσμώτης ή προδότης»;

Γίνονται κάποτε δίσεκτοι οί καιροί. Ή ήρεμη καί σταθερή πορεία των πραγμάτων άνακόπτεται. Τότε ή Ιστορία κάμπτεται κάτω άπό τό βάρος κοσμογονικών περιστάσεων, συμπτύσσεται σέ μιά στενή χρονική περίοδο, βηματίζει μέ βιάση στόν περιορισμένο γεωγραφικό χώρο ένός λαού, παρατάσσεται στά τείχη του, βαραίνει τους ώμους μετρημένων προσώπων, κάποτε άκόμη καί ένός.

Τά τείχη μπορεί νά είναι τά φυσικά σύνορα τής πατρίδας τού κάθε λαού ή τά πνευματικά του όρια, οί παραδόσεις του, οί νόμοι του. Καί τότε τόν καλεί ή Ιστορία νά τά ύπερασπιστεί. Καί τούτα καί κείνα. Όπως έπιγραμματικά τό διετύπωσε ό σκοτεινός τών φιλοσόφων, τιτάνας τού πνεύματος, ό Ηράκλειτος: ≪Μάχεσθαι χρή τόν δήμον ύπέρ τού νόμου όκωσπερ τείχεος≫・ έπιβάλλεται να μάχονται οί πολίτες γιά τούς νόμους, όπως άκριβώς πολεμούν γιά τά τείχη τής πόλεως.

«Όκωσπερ τείχεος»! Σκοτείνιασε ύπερβολικά στόν τόπο μας ό ούρανός. Τά μαύρα σύννεφα πνίγουν τόν ήλιο χρόνο μέ χρόνο, μέρα τή μέρα πιό πολύ. Οί πύργοι πέφτουν ένας-ένας: ή Ιστορία τόσων αιώνων νοθεύεται, έξανδραποδίζεται, ξεπουλιέται σέ νατοϊκούς σχεδιασμούς. Ή γλώσσα έκφυλίζεται σέ γκρικλισάθυρμα. Ή ’Ορθόδοξη πίστη ύπονομεύεται, όμογενοποιείται σέ πανθρησκειακή σούπα άπό καιροσκόπους «πολυπολιτισμικούς φορείς». Ό γάμος όμοφυλοποιείται. Ή οικογένεια συστηματικά ύποσκάπτεται. Ή παιδεία άποπροσανατολίζεται. Ή κοινωνία σοδομίζεται προκλητικά.

Κι έδώ άκριβώς άναμετριέται σήμερα καθένας μέ τό χρέος. 'Η Ιστορία έδωσε ήδη τήν προσταγή: ≪Στά όπλα≫! Τά τείχη άπειλούνται. Καί τά δύο: τά σύνορα, οί νόμοι... Μά πρώτα οί νόμοι, οί παραδόσεις.

Στά τείχη λίγοι οί μαχητές. Ψάχνουν μές στό σκοτάδι νά δούν κινήσεις των έχθρών. Μά πού είναι οί έχθροί; Δεν φαίνονται έξω έπικίνδυνοι έχθροί. Δεν πέφτουν βράχοι πάνω στά τείχη κι ούτε σφυρίζουν άγρια πύρινα βέλη θανατερά.

Κι ώστόσο οί πύργοι πέφτουν στη σειρά. Ρωτάς γιατί; Μήν άπορείς. ≪Τά κάστρα πέφτουν πάντα άπό μέσα≫! Δέν είναι άπέξω ό μέγας κίνδυνος. Μέσα στό κάστρο βρίσκονται οί εχθροί, ≪ντυμένοι φίλοι... τό παμπάλαιο χώμα πατώντας... τό παμπάλαιο φώς έξουσιάζοντας≫ (Όδ. Έλύτης, ≪’Άξιον Έστί≫,ΤΑ ΠΑΘΗ Ζ ).

Αύτή εΐναι ή έπικίνδυνη στιγμή της Ιστορίας: Νά ξέρεις πώς ό κίνδυνος βρίσκεται έδώ, κι ότι έχθροί είναι οί ≪φίλοι≫, οί τεταγμένοι φύλακες. Συμβιβασμένοι!

Λοιπόν, σ’ αύτούς τούς όντως δίσεκτους καιρούς ποιά στάση θά κρατήσεις; Δέν εΐναι πολλές οί έπιλογές. Έτσι όπως τίς όρισε ό μεγάλος Ρώσος ποιητής, ό Πούσκιν:

≪Στόν αιώνα τής έξαθλίωσης, παντού, σ’ όλες τίς τάξεις, ό άνθρωπος είναι τύραννος, δεσμώτης ή προδότης≫. Τύραννος, δεσμώτης ή προδότης!

Ή τύραννος συντεταγμένος μέ την άντίθεη έξουσία. Ή δεσμώτης, έμπαιζόμενος, εύτελιζόμενος, ύβριζόμενος, προπηλακιζόμενος καί διωκόμενος για τήν άκεραιότητα τού φρονήματος του.

Ή προδότης... ή πιό μεγάλη τραγωδία! Νά βλέπει νά νοθεύεται ή πίστη- να έξισώνεται ή άλήθεια μέ τό ψέμα- να μπαίνει σέ προκρούστεια κλίνη ό Χριστός γιά νά ≪κοντύνει≫, νά έρθει στο πυγμιαίο άνάστημα τών νάνων, πού καμώνονται τούς προφήτες καί ≪θεούς≫・ νά θεωρεί τό Εύαγγέλιο ισότιμο δίπλα σέ βέδες καί κοράνια καί τορές- νά άντικρίζει τήν ’Ορθοδοξία, τή μόνη Νύμφη τού Χριστού, άνάμεσα σέ παλλακίδες- ένα μ’ αύτές...

Κι αύτός;... νά μή μιλάει... Βουβός να μένει, άφωνος!... Νά παριστάνει τόν φιλήσυχο...

Νά τρέμει μήπως καί τόν πούν φανατικό... Κι ένώ τό ξέρει... δέν είναι άμέτρητες οί έπιλογές του. Σ’ αύτόν τόν αίώνα της έξαθλίωσης θά είναι: ≪Τύραννος, δεσμώτης ή προδότης≫!

Τώρα τό βλέπεις... ή Ιστορία βαραίνει πάνω στούς δικούς σου ώμους. Κι έσύ είναι καιρός νά άποφασίσεις πιά οριστικά:

Θά πολεμήσεις πάνω στό κάστρο της ’Ορθόδοξης άλήθειας ≪όκωσπερ τείχεος≫; Ή θά έπιλέξεις νά γενείς... Μήν έπιλέξεις νά γενείς, όχι! προδότης! Δεσμώτης νά άξιωθείς νά γίνεις για τήν άλήθεια τού Χριστού! Πιστός στην προσταγή Του: ≪Γίνου πιστός άχρι θανάτου καί δώσω σοι τόν στέφανον τής ζωής≫! (Άποκ. β' 10) .

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

AKTINEΣ

 Ο/Η maria p. είπε...

≪Τά κάστρα πέφτουν πάντα άπό μέσα≫! Δέν είναι άπέξω ό μέγας κίνδυνος. Μέσα στό κάστρο βρίσκονται οί εχθροί, ≪ντυμένοι φίλοι... τό παμπάλαιο χώμα πατώντας... τό παμπάλαιο φώς έξουσιάζοντας≫ (Όδ. Έλύτης, ≪’Άξιον Έστί≫,ΤΑ ΠΑΘΗ Ζ ). Αύτή εΐναι ή έπικίνδυνη στιγμή της Ιστορίας: Νά ξέρεις πώς ό κίνδυνος βρίσκεται έδώ, κι ότι έχθροί είναι οί ≪φίλοι≫, οί τεταγμένοι φύλακες. Συμβιβασμένοι!

Σωστά προσδιορίζει το άρθρο τον "μεγάλο κίνδυνο", τον εσωτερικό."Τα κάστρα πέφτουν πάντα από μέσα".Κάστρο μπορεί να είναι μια χώρα, ένα έθνος. Και εσωτερικοί εχθροί οι κάθε είδους προδότες, εθνικοί και θρησκευτικοί.
Το ακόμα μεγαλύτερο όμως πρόβλημα, το άλυτο πλέον, είναι το "ατομικό κάστρο" του Έλληνα, η ίδια η υπόστασή του, η ψυχή του, που πέφτει επίσης από μέσα, από την χαλασμένη αντίληψή του, και την άγνοια του. Με ευθύνη και δική του.Γιατί όσο και αν τον τάισαν από μικρό με δυτικά σκουπίδια δεν έχει καμιά δικαιολογία να μην εγκύψει στις ρίζες του και στις πηγές του καθαρού νερού των πατέρων του.Όταν μάλιστα αυτές είναι η κορυφή της σοφίας και η αποκάλυψη της αλήθειας.
Το θέμα της ιστορικής επιβίωσής μας, εντοπίζεται καθαρά στη σχέση μας με τη Δύση. Από τη σύστασή του το ελληνικό κράτος ξεκίνησε με την αντίληψη ότι ο πολιτισμός και τα φώτα βρίσκονται στη Δύση, όπως έλεγε και ο Κοραής.Γι αυτό πέρα απ΄τα υπόλοιπα του Διαφωτισμού υιοθετήσαμε και ένα αυγουστίνειο χριστιανισμό (μια αντίληψη νομικής θρησκείας).
Σήμερα είμαστε κυριολεκτικά μπροστά σε ολοκληρωτική πνευματική (και υλική) καταστροφή του ελληνισμού, αφού οι κύριες προϋποθέσεις της διατήρησης της ταυτότητάς μας η γλώσσα μας και η ιστορία μας χτυπιούνται στη ρίζα τους. Δεν διδάσκονται τα αρχαία ελληνικά, οι νεότερες γενιές δεν έχουν πρόσβαση στις πηγές της πνευματικής μας ιδιαιτερότητας, και η ιστορία μας διαστρεβλώνεται συστηματικά. Όλες οι καταστροφές που πάθαμε ακόμα και η άλωση της Κωνσταντινούπολης δεν διέκοψαν τη συνέχεια της ταυτότητάς μας.Ο ελληνισμός πάντα είχε την ικανότητα να αφομοιώνει όσα προσλάμβανε φιλτράροντάς τα μέσα από αυτή την ταυτότητα.
Σήμερα αφομοιωνόμαστε εξ ολοκλήρου και καταστρεφόμαστε σε όλα τα επίπεδα.Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία μας που πραγματικά φαίνεται ότι δεν υπάρχει μέλλον.
Ακολουθήσαμε εδώ και δεκαετίες την δυτική οδό που ταξινομεί τον κόσμο με βάση τη χρησιμότητα για το ευ ζην [κατάλοιπο των βαρβαρικών φυλών του Μεσαίωνα που "εκχριστιανίστηκαν" (αλήθεια με ποια κριτήρια βαπτίστηκαν και θεωρήθηκαν "χριστιανοί" οι περισσότεροι από αυτούς;;) που έχει τη ρίζα του στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης], που ανέπτυξαν και οι δυτικοί φιλόσοφοι (είδαμε και στην ανάρτηση για τον Καντ πως διαστρέβλωσε τον Αριστοτέλη), και όχι την οδό της κριτικής σκέψης που ανέπτυξαν οι Έλληνες από την πρώτη στιγμή (εξ ανάγκης), και τους ακολούθησε σε όλη την ιστορική τους διαδρομή, που είχε ως ζητούμενο την Α-λήθεια δηλ. την στέρηση της λήθης.
Η αλήθεια για τον Έλληνα ήταν η μη-απόκρυψη, η φανέρωση-αποκάλυψη, που παραπέμπει στην πνευματική όραση, στην Θεωρία. Για τη Δύση είναι απλώς το σωστό με βάση τη λογική.