Σε διεθνές επίπεδο, κυριολεκτικά τρομοκρατείται κανείς από το πόσο γρήγορα και χωρίς καθόλου ερωτήσεις, ούτε καν όσον αφορά τις αλληλοσυγκρουόμενες ερμηνείες της πανδημίας, τα καθιερωμένα ΜΜΕ και οι άνθρωποι αποδέχθηκαν τα πρωτοφανή μέτρα εγκλεισμού και ελέγχου τους. Πόσο μάλλον σε αυτήν την έκταση και με την κρατική βία που ασκήθηκε – από την επιβολή κυρώσεων έως την αστυνόμευση των πάντων. Το γεγονός αυτό δεν μπορεί παρά να εντυπωσιάσει, σε σχέση με το πόσο επιτυχημένη ήταν η ενδεχόμενη χρήση του υγειονομικού εκφοβισμού, ως μέσον κυριαρχίας των κυβερνήσεων. Όποιοι τόλμησαν δε να αναρωτηθούν εάν η υγειονομική απειλή χρησιμοποιήθηκε για τη δοκιμή ενός βιολογικού όπλου ελέγχου των μαζών, όπως ο Robert Kennedy με τις κατηγορίες εναντίον Bill Gates, θεωρήθηκαν οπαδοί θεωριών συνωμοσίας – ενώ αυτοί που αντέδρασαν στα μέτρα, όπως η γερμανίδα δικηγόρος, οδηγήθηκαν στο ψυχιατρείο! Επομένως οι περισσότεροι σκεπτόμενοι Πολίτες σιώπησαν, υποδεικνύοντας μόνο αυτά που συμβαίνουν με έναν έμμεσο τρόπο – γνωρίζοντας πως εάν αμφισβητήσουν όλα όσα οι άλλοι πιστεύουν, όντας εθελόδουλοι ή/και εθελοτυφλώντας, θα τοποθετηθούν στο στόχαστρο των πάντων: κυρίως των αδυνάτων, των μαζών, του όχλου.
“Κάτι παράδοξο συμβαίνει εδώ. Στην τελευταία έρευνα της ΔΙΑΝΕΟΣΙΣ, καταγράφεται μια πρωτοφανής «επιδημία» αισιοδοξίας και σιγουριάς. Σύμφωνα με τα ευρήματα της συγκεκριμένης δημοσκόπησης, το κυρίαρχο συναίσθημα των Ελλήνων αυτή την περίοδο είναι η αισιοδοξία. Πολύ ψηλά είναι επίσης η σιγουριά και η υπερηφάνεια. Και δεν είναι απλώς το συμπέρασμα της έρευνας, αλλά η αίσθηση που αποκομίζουμε όλοι μας αυτή την περίοδο.Η αισιοδοξία και η σιγουριά είναι δύσκολα εξηγήσιμες αν αναλογιστούμε ότι η χώρα βρίσκεται στο κατώφλι μιας πολύ σοβαρής και επώδυνης περιπέτειας, μιας τρομακτικής ύφεσης με απρόβλεπτες οικονομικές και ενδεχομένως κοινωνικές παρενέργειες. Θα έλεγε κανείς ότι η συγκεκριμένη σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης δεν έγινε στην Ελλάδα και, σίγουρα, δεν μπορεί να έγινε εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού, ούτε υπό συνθήκες αυστηρής καραντίνας.Οι δυσκολίες που περνάμε και εκείνες που μας περιμένουν δεν είναι κρυφές. Την Πέμπτη ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε από το βήμα της Βουλής «στα δύσκολα που είναι μπροστά μας» και «σε μια κρίση πρωτόγνωρη». Μίλησε για τις συνέπειες της πανδημίας, οι οποίες «θα είναι δραματικές και πολυεπίπεδες», και προδιέγραψε ένα μέλλον τουλάχιστον ζοφερό. Υπάρχει κάποιος που δεν κατάλαβε;Από τον περασμένο Νοέμβριο, όταν έγινε η προηγούμενη έρευνα, οι αισιόδοξοι αυξήθηκαν από 30% σε 39,8%, εκείνοι που αισθάνονται σιγουριά από 5,7% σε 25,5%, οι υπερήφανοι από 14,1% σε 23,7%, οι θυμωμένοι έπεσαν από 17,4% σε 9,8%, οι απογοητευμένοι από 27,2% σε 9,8% και οι ντροπιασμένοι από 10,2% σε 3%. Αυτό μπορείς να το πεις και εθνική ανάταση, αλλά χρειάζεται μια εξήγηση. Αν αναλύσουμε πρόχειρα τα δεδομένα βάζοντας στην εξίσωση την κομματική τοποθέτηση όσων συμμετείχαν στην έρευνα της ΔΙΑΝΕΟΣΙΣ, εδραιώνεται η εντύπωση ότι η Ελλάδα περνά μια φάση υπέρβασης των όποιων διχαστικών αντιθέσεων.Αισιόδοξοι, όπως είναι αναμενόμενο, δηλώνουν κυρίως όσοι ψήφισαν Ν.Δ. Ωστόσο, το 43,2% αυτών δεν βρίσκεται μια άβυσσο μακριά από το 37,2% όσων έδωσαν την ψήφο τους στον ΣΥΡΙΖΑ. Το εύρημα αυτό συνάδει με την άποψη του 75,3% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι θεωρούν ότι η χώρα κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση! Παρεμπιπτόντως, το γενικό ποσοστό ως προς αυτό το ζήτημα είναι 85%, κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι σχεδόν 9 στους 10 Έλληνες εγκρίνουν τους χειρισμούς της κυβέρνησης στην αντιμετώπιση της πανδημίας!” (πηγή).
Επικαιρότητα
Με τα παραπάνω επιβεβαιώνεται απλά ο κανόνας, σύμφωνα με τον οποίο η φτώχεια είναι συγκριτικό μέγεθος (δηλαδή νοιώθει κανείς τότε μόνο φτωχός, όταν ο γείτονας του είναι πλουσιότερος), από μία επί πλέον πλευρά: από το ότι αισθάνεται κάποιος ικανοποιημένος, όταν είναι το ίδιο απροστάτευτος απέναντι σε μία πανδημία, όπως όλοι οι άλλοι, πλούσιοι και φτωχοί. Επί πλέον ευχαριστημένος απέναντι σε ένα επερχόμενο κακό, σε μία ύφεση και σε ένα παγκόσμιο κραχ, όταν όλοι οι άλλοι άνθρωποι και όλες οι άλλες χώρες βιώνουν την ίδια περίπου απειλή.
Στα πλαίσια αυτά είναι εύκολο να απαντηθεί η απορία του δημοσιογράφου, αλλά πολύ δύσκολο να εξηγηθεί στους Έλληνες – οι οποίοι λογικά είναι ευτυχισμένοι και αισιόδοξοι, αφού τα δεινά που υπέστησαν τα τελευταία χρόνια και δεν φαίνεται να έχουν κανέναν τελειωμό, θα τα υποστούν πλέον πολλές άλλες χώρες. Τι πιο ικανοποιητικό λοιπόν, από αυτό που συμβαίνει; Πόσο μάλλον όταν έχουν προσβληθεί λιγότερο από την πανδημία, σε σχέση με πολλά άλλα κράτη;
Γιατί να μην το πιστώσουν στην κυβέρνηση που τυχαίνει να είναι στην εξουσία; Αυτονόητο δεν είναι; Ακριβώς για όλους αυτούς τους λόγους δεν είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν όποιον επικρίνει τα δύο τηλεοπτικά είδωλα που ανέδειξε η πανδημία; Ή τον πρωθυπουργό που τους επιφύλαξε, ακούσια φυσικά, αυτήν την ανείπωτη χαρά; Επίσης όποιον αμφισβητήσει τα μέτρα που λήφθηκαν από τον επιδημιολόγο που τους τα εξηγεί κάθε απόγευμα ή τους πει πως είναι τυχαία η «επιτυχία» τους;
Ότι ενδεχομένως οφείλεται στην τύχη τους να μην αποτελεί η Ελλάδα χειμερινό ταξιδιωτικό κέντρο όπως το Μιλάνο, η Μαδρίτη, το Λονδίνο ή η Νέα Υόρκη, αλλά αντίστοιχο με τη Σόφια ή με το Ελσίνκι; Δεν είναι απρόθυμοι να ακούσουν τις απόψεις άλλων επιστημόνων; Δεν είναι εύλογα όλα αυτά, αφού δεν είχαν ποτέ την ελπίδα πως θα ξεφύγουν από την ύφεση και την κρίση της τελευταίας δεκαετίας; Ως εκ τούτου, δεν ήταν ένα απρόσμενο δώρο το να βιώσουν κάτι ανάλογο όλες οι άλλες χώρες;
Σε διεθνές τώρα επίπεδο, κυριολεκτικά τρομοκρατείται κανείς από το πόσο γρήγορα και χωρίς καθόλου ερωτήσεις, ούτε καν όσον αφορά τις αλληλοσυγκρουόμενες ερμηνείες της πανδημίας, τα καθιερωμένα ΜΜΕ και οι άνθρωποι αποδέχθηκαν τα πρωτοφανή μέτρα εγκλεισμού και ελέγχου τους. Πόσο μάλλον σε αυτήν την έκταση και με την κρατική βία που ασκήθηκε – από την επιβολή κυρώσεων έως την αστυνόμευση των πάντων. Το γεγονός αυτό δεν μπορεί παρά να εντυπωσιάσει, σε σχέση με το πόσο επιτυχημένη ήταν η χρήση του υγειονομικού εκφοβισμού, ως μέσον κυριαρχίας των κυβερνήσεων.
Από την άλλη πλευρά βέβαια ήταν αναμενόμενο, με κριτήριο την ευρύτερη χρονική οπτική γωνία των εξελίξεων μετά το 1968 – όπου βήμα προς βήμα έπαψε να υπάρχει η αμφισβήτηση της κυριαρχίας, της απαράδεκτης καταπίεσης των Πολιτών από την εκάστοτε εξουσία, παράλληλα με την εξαφάνιση της αυτοπεποίθησης των λαών απέναντι στην ηγεσία τους. Σταδιακά επικράτησε η αποδοχή της μοίρας τους, του πεπρωμένου που δεν εξαρτάται από τους ίδιους και που δεν μπορούν να το αλλάξουν – οπότε δεν πρέπει να εκπλήσσει σήμερα η στάση τους. Κατ’ αναλογία ούτε αυτή των Ελλήνων που μετά το 2010 αποδέχονται τα πάντα, χωρίς καμία αντίδραση – ενώ έχουν αναπτύξει σε μεγάλο βαθμό το σύνδρομο της Στοκχόλμης (πηγή).
Δεν υπήρξαν καν συζητήσεις όσον αφορά το κλείδωμα των οικονομιών για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, ούτε για τις οικονομικές συνέπειες του – πόσο μάλλον σχετικά με το εάν ενδεχομένως ο στόχος ήταν η δικαιολογία των ισχυρών για την επερχόμενη παγκόσμια κρίση και για το κραχ που ήταν αναπόφευκτα, με κριτήριο τις μεγάλες ανισορροπίες των εισοδημάτων, τις τεράστιες φούσκες που δημιουργήθηκαν μετά το 2008, καθώς επίσης τα πρωτοφανή στην ιστορία βουνά των δημοσίων και ιδιωτικών χρεών.
Δεν υπήρξαν συζητήσεις ούτε καν για την ακραία αντισυνταγματική στέρηση των ανθρωπίνων ελευθεριών – ενώ όλοι ήθελαν να αποτύχει η Σουηδία, επειδή ήταν η μοναδική χώρα που ακολούθησε το δικό της δρόμο, σεβόμενη τα δικαιώματα των Πολιτών της. Ακόμη χειρότερα, οι άνθρωποι έχουν αποδεχθεί την επόμενη κρίση, μέσω της οποίας θα συνεχίσει η μεταφορά πλούτου από τα κάτω προς τα επάνω και η υποδούλωση των μαζών, η καταστροφή της μεσαίας και ανώτατης τάξης, ως θέσφατο – ως κάτι που δεν μπορεί να αποφευχθεί και που πρέπει να γίνει αποδεκτό για λόγους υγείας. Εντυπωσιακό, θλιβερό και ταυτόχρονα τρομακτικό!
Όποιοι τόλμησαν δε να αναρωτηθούν εάν η υγειονομική απειλή χρησιμοποιήθηκε για τη δοκιμή ενός βιολογικού όπλου ελέγχου των μαζών (πηγή), όπως ο Robert Kennedy με τις κατηγορίες εναντίον Bill Gates, θεωρήθηκαν οπαδοί θεωριών συνωμοσίας – ενώ αυτοί που αντέδρασαν στα μέτρα, όπως η γερμανίδα δικηγόρος, οδηγήθηκαν στο ψυχιατρείο! (πηγή).
Επομένως εύλογα οι περισσότεροι σκεπτόμενοι Πολίτες σιώπησαν, υποδεικνύοντας μόνο αυτά που συμβαίνουν με έναν έμμεσο τρόπο – γνωρίζοντας πως εάν αμφισβητήσουν όλα όσα οι άλλοι πιστεύουν, όντας εθελόδουλοι ή/και εθελοτυφλώντας, θα τοποθετηθούν στο στόχαστρο των πάντων: κυρίως των αδυνάτων, των μαζών, του μαζοχιστικού πλέον όχλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου