Ωστόσο, η τρομοκρατική δράση των περιβαλλοντολόγων έχει πλέον κατακτήσει τα υψηλότερα επίπεδα και έχει επιβληθεί και με λογοκρισία, με περικοπή κεφαλαίων σε διαφωνούντες, ακόμη και με βία. Η λεγόμενη «πράσινη οικονομία» είναι πλέον μια (πολύ ακριβή) επιβολή και η ολοκληρωτική και ψεύτικη περιβαλλοντική ιδεολογία κυριαρχεί στον ΟΗΕ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, στα οικονομικά φόρουμ. Ο γεωλόγος Umberto Crescenti, ένας από τους υπογράφοντες την έκκληση, εξηγεί στο Libero : «Η πράσινη οικονομία είναι μια παγκόσμια επιχείρηση. Τα υψηλά οικονομικά έχουν ποντάρει σε αυτό και εάν είστε ευθυγραμμισμένος ερευνητής λαμβάνετε χρηματοδότηση, διαφορετικά είναι ακόμη δύσκολο και να διαδώσεις τις απόψεις σου. Οι περιβαλλοντολόγοι προσπαθούν να αποτρέψουν τα συνέδριά μας. Μερικές φορές χρειαζόταν ακόμη και η αστυνομία για να τους απομακρύνει».
Η επιθετικότητα της οικολογικής πνευματικής δικτατορίας μπορεί να γίνει αντιληπτή ακόμη και σε μικρά γεγονότα που μπορεί να φαίνονται ασήμαντα. Το CIPE, Διυπουργική Επιτροπή Οικονομικής Πολιτικής, είναι ένα απολύτως άχρηστο κυβερνητικό όργανο, ένα ναυάγιο, ένα απολίθωμα της δεκαετίας του '60 και της χριστιανοδημοκρατικής αγάπης με μια ημι-σοβιετική οικονομική ιδεολογία που αποτελείται από σχεδιασμό, προγραμματισμό, τα πενταετή σχέδια, IRI (Διεθνές Ρεπουμπλικανικό Ινστιτούτο), άγριες κρατικοποιήσεις, συνδικαλιστική δικτατορία. Αυτό το μουσειακό ίδρυμα οικονομικών δογμάτων θα αλλάξει το όνομά του: θα ονομάζεται Διυπουργική Επιτροπή Οικονομικής Πολιτικής και Βιώσιμης Ανάπτυξης. «Η αειφόρος ανάπτυξη που αποτελεί προτεραιότητα για εμάς» δήλωσε ένας πολύ άγνωστος υφυπουργός Εξωτερικών στην Προεδρία Riccardo Fraccaro, προσθέτοντας ότι «Στόχος μας είναι να ενισχύσουμε τον συντονισμό των δημόσιων πολιτικών για την επίτευξη των στόχων βιώσιμης ανάπτυξης που έχουν τεθεί από τον ΟΗΕ».
Τώρα, θα είχε ενδιαφέρον αν ένα μικρό αγόρι από το πάντα διδακτικό παραμύθι του Άντερσεν «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα» ρωτούσε «μα τι σημαίνει βιωσιμότητα;». Ναι, γιατί κανείς δεν μας το έχει εξηγήσει ποτέ. Το "Sustainable" είναι μία από αυτές τις λέξεις-παγίδες, αυτές τις λέξεις-δούρειους ίππους, όπως "δίκαιο εμπόριο", "κυκλική οικονομία" ή "χωρίς αποκλεισμού" που επινοήθηκαν για να αφήσουν κάθε ανισότητα να περάσει. Τα Ηνωμένα Έθνη παραπέμπουν στους ΣΒΑ (Στόχους για τη βιώσιμη ανάπτυξη): τους Βιώσιμους (ακριβώς) αναπτυξιακούς στόχους που προβλέπουν, με την ασάφεια και την ασυνέπεια του ΟΗΕ, «το τέλος κάθε μορφής φτώχειας και πείνας», «υγεία και ευημερία για όλους», «μια ποιοτική, δίκαιη και χωρίς αποκλεισμούς εκπαίδευση», «η μείωση της ανισότητας», «ειρήνη και δικαιοσύνη» και, δεν θα μπορούσε να αποτύχει στο όνομα της πολιτικής ορθότητας, «να επιτευχθεί η ισότητα των φύλων και η χειραφέτηση όλων των γυναικών και των κοριτσιών» . Κάποιος θα έλεγε: "τεράστιο πρόγραμμα", "τεράστια ατζέντα".
Αλλά η πιο ενθουσιωδώς απελευθερωμένη που εξαπολύεται στον σαμανικό χορό της βροχής των οικολόγων είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία έχει εκδώσει ένα δεσμευτικό πρόγραμμα για τα μέλη που ονομάζεται «Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία», του οποίου ο περιβαλλοντικός φανατισμός φαίνεται ήδη από την αρχή του εγγράφου παρουσίασης : «Η κλιματική αλλαγή και η υποβάθμιση του περιβάλλοντος αποτελούν τεράστια απειλή για την Ευρώπη και τον κόσμο». Υπάρχουν πολλοί στόχοι αυτής της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας, που ορίζονται σε ένα λεπτομερές σχέδιο που προβλέπει ότι "το 2050 δεν θα υπάρχουν πλέον καθαρές εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, και ότι η οικονομική ανάπτυξη θα αποσυνδεθεί από τη χρήση των πόρων" (τι σημαίνει αυτό δεν διευκρινίζεται καν στο κείμενο) καθώς και η απειλή ότι «Κανένα πρόσωπο και κανένα μέρος να μην αγνοηθεί». Ο δημοσιογράφος Dario Fertilio σχολιάζει το περιεχόμενο αυτής της επιβολής: «Όλα σε μια λογική ενός τριακονταετούς σχεδίου ανάπτυξης που ανταγωνίζεται τα σχέδια του Στάλιν».
Με στόχο την «κλιματική ουδετερότητα» με βάση τα πράσινα ομόλογα και τα «πράσινα» επενδυτικά κεφάλαια, τους «κλιματικούς» δασμούς για το τσιμέντο και τον χάλυβα (δηλαδή την οριστική καταστροφή των ήδη ασθμαίνοντων κλάδων), τη μείωση των πιστώσεων και την εξάλειψη των ενισχύσεων για μεταφορικά αεροσκάφη (ήδη στα πρόθυρα πτώχευσης) και με τη θέσπιση τελών κυκλοφορίας. Στην πραγματικότητα, το κομμάτι που αφορά την κινητικότητα είναι το πιο απειλητικό για τον τρόπο ζωής μας, εμπνευσμένο από την πιο ζοφερή ιδεολογία που περιγράφεται για την ψεύτικη και οργουελιανή έκφραση «ευτυχισμένη αποανάπτυξη» και η οποία υποδηλώνει ένα τυπικά σοσιαλιστικό μίσος για την ελευθερία κινήσεων. Αύξηση των τιμών των μεταφορών («πρέπει να αντικατοπτρίζει τις επιπτώσεις στο περιβάλλον», ως φόρο τιμής στις άκρως αμφισβητούμενες θεωρίες για τις λεγόμενες «εξωτερικές πτυχές»), ακόμη πιο αυστηρές προδιαγραφές για τις εκπομπές των αυτοκινήτων, περιορισμοί στις αεροπορικές, θαλάσσιες και λιμενικές δραστηριότητες. Εξίσου απειλητικές είναι οι νέες υποχρεώσεις στη γεωργία και την αλιεία, μακροοικονομικές δραστηριότητες στις οποίες η ιταλική αριστεία, συχνά βιοτεχνική και υψηλής ποιότητας, ήταν πάντα στο στόχαστρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ευνοεί τη βιομηχανική γεωργία στο βορρά και τα τυποποιημένα προϊόντα της. Το κόστος αυτού του σοβιετικού σχεδίου θα είναι πολύ υψηλό: μιλάμε για ετήσιο κόστος ίσο με 1,5% του ΑΕΠ, περίπου 270 δισ. ευρώ το χρόνο.
Ο καθηγητής Francesco Battaglia, ένας από τους υπογράφοντες την έκκληση 800 επιστημόνων, ένας ιστορικός μαχητής κατά της φάρσας της κλιματικής αλλαγής ανθρωπογενούςπροέλευσης, καταγγέλλει: «Είναι μια συμφωνία αξίας ενός δισεκατομμυρίου την ημέρα. Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είπε ότι θέλει να δεσμευτεί ότι θα διαθέσει 300 δισεκατομμύρια ετησίως για δέκα χρόνια για το περιβάλλον. Ένα θεϊκό δώρο για αυτούς που τσεπώνουν αυτά τα χρήματα, αλλά μια καταστροφή για εμάς». Προφανώς, ο κύριος εχθρός παραμένει το ορυκτό καύσιμο, το οποίο, εκτός του ότι είναι πολύ λιγότερο ρυπογόνο από ό,τι θέλει να πιστεύει η πράσινη προπαγάνδα, είναι επί του παρόντος δύσκολο να αντικατασταθεί, εκτός από το τίμημα της δραστικής μείωσης της ποιότητας ζωής, που είναι ο στόχος των σαδιστών υποστηρικτών της «ευτυχισμένης αποανάπτυξης». Από αυτή την άποψη, ένα εξαιρετικά τεκμηριωμένο βιβλίο του Alex Epstain, ιδρυτή του Κέντρου Βιομηχανικής Προόδου, με τίτλο: Υπεράσπιση των ορυκτών καυσίμων, που εκδόθηκε στην Ιταλία από τον εκδοτικό οίκο IBL, είναι διαφωτιστικό. Αυτό το σχέδιο είναι επίσης ένα όπλο που στοχεύει στις ταραχώδεις χώρες της ομάδας του Βίσεγκραντ, ειδικά στην Πολωνία που θέλει να συνεχίσει να χρησιμοποιεί τον εθνικό της άνθρακα.
Δεν θα υπάρχει ελευθερία για εθνική αυτονομία: η επιταγή της ΕΕ είναι ξεκάθαρη: «Η Επιτροπή και τα κράτη μέλη πρέπει επίσης να διασφαλίσουν ότι οι πολιτικές και η νομοθεσία εφαρμόζονται σωστά και παράγουν αποτελέσματα». Στη συνέχεια οι απειλές: «Η αναθεώρηση της εφαρμογής των περιβαλλοντικών πολιτικών θα είναι ουσιαστική για να φωτογραφηθεί η κατάσταση σε κάθε κράτος μέλος». Όχι μόνο αυτό: θα τεθούν σε εφαρμογή «νέοι μηχανισμοί παρακολούθησης» και «ένα νέο πλαίσιο ελέγχου».
Εν τω μεταξύ, η διεστραμμένη σύνδεση της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας και του αμφιλεγόμενου Ταμείου Ανάκαμψης έχει ήδη δημιουργήσει έναν νέο, πολύ βαρύ ευρωπαϊκό φόρο πλαστικών που θα αντηχεί στις τιμές λιανικής σε μια αγορά λιανικής που ήδη βρίσκεται σε ταραχή λόγω της κυβερνητικής απαγόρευσης κυκλοφορίας, ενός φόρου που θα φιμώσει την πλαστικοφοβική υστερία των οικολόγων αλλά θα βαρύνει ακόμη περισσότερο τις τιμές των προϊόντων.
Η Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία είναι μια νίκη των άγριων, επιθετικών και πολύ πλούσιων περιβαλλοντικών λόμπι που μαίνονται στις Βρυξέλλες: ο Antonio Grizzuti αποδεικνύει στη La Verità ότι οι πράσινοι λομπίστες (3.120 άτομα για 2.206 περάσματα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο) πραγματοποίησαν, τα τελευταία χρόνια, περίπου 2.400 συναντήσεις «πίεσης» με επιτρόπους της ΕΕ. Μεταξύ των πιο ενεργών ενώσεων, η WWF, η Greenpeace (η οποία διαθέτει στόλο με τον οποίο επιτίθεται σε αλιευτικά σκάφη και πλατφόρμες πετρελαίου) και το Climat Action Network. Μόνο αυτές οι τρεις ενώσεις ξοδεύουν περισσότερα από 5 εκατομμύρια ευρώ ετησίως για τις δραστηριότητές τους στο λόμπι "άσκησης πίεσης" στις Βρυξέλλες.
Ωστόσο, αυτό που είναι πιο ανησυχητικό από όλα είναι η πολύ γρήγορη οικολογική μετατροπή της πολύ ισχυρής μεγάλης διεθνούς χρηματοδότησης. Σε συνέντευξη από τον Libero («Η υψηλή χρηματοδότηση στοχεύει να κερδίσει χρήματα από το πράσινο σε βάρος των φτωχών» ), μαζί με τους προαναφερθέντες Umberto Crescenti και Franco Battaglia, ο κλιματολόγος Nicola Scafetta, ένας άλλος από τους 800 υπογράφοντες της έκκλησης, δήλωσε: « Η υποψία είναι ότι γίνεται μια προσπάθεια εκμετάλλευσης του φόβου για το κλίμα για να δημιουργηθεί μια καταστροφολογία που διευκολύνει την αλλαγή του οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου προς την κατεύθυνση στην οποία έχουν επενδύσει η υψηλή χρηματοδότηση και οι πολυεθνικές».
Λίγοι γνωρίζουν την ύπαρξη μιας «συνεργασίας», ας την πούμε έτσι, που ονομάζεται Climat Action 100+, ένα λόμπι, μια ομάδα πίεσης, ένα είδος παραμασονικής στοάς που συγκεντρώνει 370 επενδυτικές εταιρείες, χρηματοπιστωτικές εταιρείες, τράπεζες. Γίγαντες όπως η State Street, ο όμιλος Vanguard και η μεγαλύτερη επενδυτική εταιρεία στον κόσμο, η BlackRock, η οποία διαχειρίζεται σχεδόν 7 τρισεκατομμύρια δολάρια κεφαλαίων και επενδύσεων, προσχώρησαν επίσης πρόσφατα. Με την τελευταία συνεισφορά, αυτός ο οικονομικός «θόλος» φτάνει τα 41 τρισεκατομμύρια δολάρια. Η είσοδος της BlackRock έχει αναζωογονήσει τον περιβαλλοντικό ακτιβισμό της ένωσης που θέλει να αναγκάσει τις εταιρείες να αποδεχτούν πολύ ακριβές οικολογικές πολιτικές. Ο Λάρι Φινκ, Διευθύνων Σύμβουλος της BlackRock χρησιμοποιεί τόνους που δεν είναι ακριβώς φιλικοί προς τις εταιρείες που διστάζουν να μεταστραφούν στο δόγμα της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Ο δημοσιογράφος Maurizio Blondet γράφει:«Ο Φινκ θέλει όλες οι βιομηχανίες και οι μεταφορές στον πλανήτη να εγκαταλείψουν τον άνθρακα [...] Και δώστε προσοχή στον τόνο με τον οποίο θέτει τον εαυτό του επικεφαλής του «παγκόσμιου περιβαλλοντικού κινήματος»: έναν τόνο εντολής (εντολέας). Πράγματι, εκφοβισμός και απειλή: απευθύνεται στους διευθυντές των χιλιάδων εταιρειών στα διοικητικά συμβούλια των οποίων η BlackRock κάθεται ως «επενδυτής» και λέει: « Γίνετε πιο πράσινοι αλλιώς θα σας καταψηφίσουμε». Και δηλώνει: «Η κλιματική αλλαγή φέρνει επανάσταση στα παγκόσμια οικονομικά». Ο Riccardo Barlaam, ανταποκριτής του Il Sole 24 Ore στη Νέα Υόρκη, ψιθυρίζει προσεκτικά, επιφυλακτικά για τις εταιρείες που εκφοβίζονται από αυτούς τους δισεκατομμυριούχους και πολύ ισχυρούς λομπίστες: «Ο κίνδυνος είναι ότι θα απορριφθούν, ότι δεν θα βρίσκονται πλέον στα χαρτοφυλάκια των μεγάλων διεθνών επενδυτών». Το Climat Action 100+ εντάσσεται στο ακόμα πιο ισχυρό Network for Greening and Financial System (Δίκτυο για το Πράσινο και το Χρηματοπιστωτικό Σύστημα), ένα δίκτυο 69 κεντρικών τραπεζών και ρυθμιστικών αρχών, στόχος του οποίου είναι να «ενισχύει τον ρόλο του χρηματοπιστωτικού συστήματος στη διαχείριση των κινδύνων και την κινητοποίηση κεφαλαίων για πράσινες επενδύσεις και επενδύσεις χαμηλών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα στο ευρύτερο πλαίσιο της περιβαλλοντικά βιώσιμης ανάπτυξης».
Ο ΟΗΕ έχει δώσει στον εαυτό του έναν νέο επικεφαλής για τη δράση και τη χρηματοδότηση για το κλίμα. Πρόκειται για τον Mark Carney, μόνιμο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Φόρουμ του Νταβός. Κατά σύμπτωση, ήταν ο Διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας. Ο τόνος του προς τις εταιρείες είναι λίγο πιο ήπιος από εκείνον του Διευθύνοντος Συμβούλου της BlackRock, αλλά εξίσου αυστηρός: «Οι εταιρείες και οι βιομηχανίες που δεν κινούνται προς τις μηδενικές εκπομπές θα τιμωρηθούν από τους επενδυτές και θα χρεοκοπήσουν».
Όλα αυτά ενώ όλο και περισσότεροι πράσινοι ακτιβιστές εισβάλλουν και φωνάζουν στις συνεδριάσεις μεγάλων ομίλων, τρομάζοντας τους μετόχους και απειλώντας με δυσφημιστικές εκστρατείες εάν δεν ενδώσουν στις περιβαλλοντικές επιταγές/ντιρεκτίβες.
Αλλά ακόμη και μερικές ιταλικές τράπεζες, με τον μικρό τους τρόπο, δεν αστειεύονται στην αγωνιστικότητά τους για την οικολογία. Το Il Sole 24 Ore αναφέρει ότι ο διευθύνων σύμβουλος της Banca Intesa, Carlo Messina, ευχαρίστησε δημόσια τους εκπροσώπους της BlackRock, μετόχου και στρατηγικού εταίρου της Τράπεζας, τους «φίλους» Larry Fink, όπως είδαμε τον CEO του χρηματοπιστωτικού κολοσσού, και τον πρόεδρος Ρομπ Καπίτο. Ο τελευταίος είπε ότι ήταν περήφανος που «συνεργάστηκε με τον Carlo Messina για να ανατρέψει την ισορροπία στη βιωσιμότητα ».
Μάλιστα, είναι ενδιαφέρον να γνωρίζουμε ότι η Banca Intesa έχει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα ανάπτυξης για μικρομεσαίες επιχειρήσεις, το «Imprese Vincenti: Winning Enterprises». Για να συμμετάσχετε, ξέρετε ποια είναι η πιο σημαντική προϋπόθεση; Ακριβώς, το μαντέψατε (αλλά ήταν εύκολο): «βιωσιμότητα».
Οπότε, εν κατακλείδι, θα μπορούσε να πει κανείς: η καημένη η Γκρέτα Τούνμπεργκ, σε τι άσχημο και βλαβερό κόσμο έχει βρεθεί. Πάρτε πίσω τη συμπάθεια, τον οίκτο. Ο Gian Micalessin έγραψε γι 'αυτήν στο il Giornale , προσδιορίζοντας ότι συνδέεται με τα «πράσινα οικονομικά»: «Πίσω από τα κουρελιασμένα φούτερ της και το ατημέλητο βάδισμά της, στην πραγματικότητα, κρύβεται ένα έργο εκατοντάδων δισεκατομμυρίων που προορίζεται να αλλάξει το πρόσωπο της δυτικής παραγωγής και να δημιουργήσει κολοσσιαίες επενδύσεις». Και τότε η Σουηδή μόλις ανακοίνωσε την πρόθεσή της να κατοχυρώσει το όνομά της και το Fridays for Future, το κίνημά της. «Για να αποτρέψουμε την εμπορική τους εκμετάλλευση. Κάποιοι βγάζουν λεφτά στο όνομά μου». Ναι, είναι ένας πολύ κακός κόσμος.
ΛΕΜΕ ΤΩΡΑ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ Ο ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ, Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΕΦΑΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Νο2, ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΜΈ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΓΝΩΣΤΗ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!! ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΚΟΣΜΟ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου