Ρητορική μίσους – Roberto Pecchioli

Η επίθεση κατά των ελευθεριών προχωρά συντονισμένα και αδυσώπητα, σύμφωνα με την αρχή του «βρασμένου βάτραχου». Οι ελευθερίες δεν δέχονται επίθεση όλες μαζί, αλλά αδειάζονται και μετά καταργούνται υπομονετικά –πράγματι ή νομικά– υφαίνοντας έναν ιστό υφαντό από πάνω. Σε αυτούς τους καιρούς του αντεστραμμένου ηθικισμού, η αιτιολόγηση είναι η υπεράσπιση των μειονοτήτων -κάποιων μειονοτήτων- η καταπολέμηση των αδικημάτων και των διακρίσεων, η εμμονική εξύψωση της ανεκτικότητας, που νοείται ως απαγόρευση της κρίσης και της έκφρασης προτιμήσεων ή αποστροφής.

Ένας από τους πιο ύπουλους μηχανισμούς είναι η «ρητορική μίσους». Όπως όλες οι εφευρέσεις του προοδευτισμού, είναι αμερικανικής προέλευσης: ρητορική μίσους , μεταφρασμένη κάποτε στη γλώσσα μας, πιθανότατα για να προκαλέσει τη μέγιστη εντύπωση. Η ρητορική μίσους αναφέρεται σε όλες τις αρνητικές εκφράσεις κατά ορισμένων κατηγοριών, απόψεων ή προστατευόμενων μειονοτήτων. Προκειμένου να εκφράσει κανείς γνώμη και να διατηρήσει το δικαίωμα του λόγου, είναι υποχρεωτικό να βάλει κανείς ένα πρόθεμα σάν ένα πιστόλι στόν κρόταφο στο οποίο νά εγγυάται, με το χέρι στην καρδιά, συνοφρυωμένα φρύδια και ένα μεταμελημένο πρόσωπο, ότι είναι απαλλαγμένος από μίσος, καί ότι πραγματικά τον εμψυχώνουν συναισθήματα καθολικής αγάπης.

Αλλά όχι: το μίσος και η αγάπη είναι και τα δύο αναπόσπαστα συναισθήματα από την ανθρώπινη ψυχή. Πολύ λιγότερο μπορεί το ένα από αυτά να γίνει υποχρεωτικό και το άλλο να απαγορεύεται από το νόμο. Είναι τόσο συνυφασμένα, αγάπη και μίσος, που ένας μεγάλος ποιητής, ο Λατίνος Catullus, έγραψε το αθάνατο δίστιχο: Odi et amo. Quare id faciam, fortasse requiris. Nescio: περήφανη έδρα sentio et excrucior. Μισώ και αγαπώ. Ίσως ρωτήσετε πώς το κάνω. Δεν ξέρω, αλλά το νιώθω να συμβαίνει και με βασανίζει. Η ευθραυστότητα, η κατάπληξη του ανθρώπου μπροστά στα αρχέγονα συναισθήματα δεν θα μπορούσε να εκφραστεί καλύτερα.

Άλλοι καιροί: τώρα είναι υποχρεωτική η αποχή από το μίσος. Τεράστιο πρόγραμμα, ειδικά αν ο ορισμός επεκτείνεται σε αντιπάθεια, αντίθεση, αντίρρηση, διαφωνία, αρνητική κρίση. Το ότι η έννοια του μίσους είναι το αντικείμενο μιας επιχείρησης κοινωνικής μηχανικής που προορίζεται να αλλάξει τον νόμο και να φιμώσει εκατομμύρια ανθρώπους, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι τα Ηνωμένα Έθνη κατάρτισαν το 2018 ένα σχέδιο δράσης κατά της αμφίσημης «ομιλίας μίσους». Ο ΟΗΕ διακηρύσσει τον «στόχο της αναζήτησης των βαθύτερων αιτιών, συμπεριλαμβανομένων των κοινωνικοοικονομικών, της εξάπλωσης του φαινομένου, της ενίσχυσης του αντιλόγου και της προώθησης των δραστηριοτήτων υπεράσπισηςκαθώς και την ανάπτυξη στρατηγικών για την υποστήριξη των θυμάτων».Σκοτεινοί όροι, όπως σκοτεινή είναι καί η έννοια του μίσους που έχει μπει ολοταχώς στο θετικό δίκαιο των δυτικών κρατών.

Το Συμβούλιο της Ευρώπης έχει παράσχει έναν μη νομικά δεσμευτικό ορισμό του φαινομένου με τη σύσταση αρ. 20/1997 : «ο όρος ρητορική μίσους ( ρητορική μίσους ) πρέπει να νοείται ως το σύνολο όλων των μορφών έκφρασης που διαδίδουν, υποκινούν, αναπτύσσουν ή δικαιολογούν φυλετικό μίσος, ξενοφοβία, αντισημιτισμό και άλλες μορφές μίσους που βασίζονται στη μισαλλοδοξία και περιλαμβάνουν τη μισαλλοδοξία που εκφράζεται μέσω του επιθετικού εθνικισμού και του εθνοκεντρισμού, των διακρίσεων και της εχθρότητας κατά των μειονοτήτων, των μεταναστών και των λαών που προέρχονται από μεταναστευτικά ρεύματα. "

Πολύ σαφές: είναι μίσος να διαφωνείς με τη μαζική μετανάστευση και να προτιμάς τον εαυτό σου από τους άλλους. Στόχος είναι η ποινικοποίηση της φυσικής, «κανονικής» πλειοψηφίας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση εξέδωσε έναν κώδικα δεοντολογίας το 2016 που περιλαμβάνει νέες «κατηγορίες που κινδυνεύουν από διακρίσεις: γυναίκες, ηλικιωμένοι, νέοι, άτομα με ειδικές ανάγκες και ΛΟΑΤ άτομα». Ο κατάλογος είναι ανοιχτός σε άλλα θύματα που έχουν εισαχθεί καλά στον προοδευτικό παράδεισο.

Ο Τζορτζ Όργουελ θεώρησε το 1984 το doublethink and newspeak, δηλαδή έδειξε την αντιστροφή της γλώσσας και των εννοιών από την εξουσία, ένδειξη του ολοκληρωτικού χαρακτήρα της. Μια απόδειξη είναι η πραγματικά απαίσια συνέντευξη μιας εκπροσώπου της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας, πρώην αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (υποδειγματική ονομασία doublethink και reversal), της Βελγίδας Françoise Tulkens, της οποίας η ιδιότητα του νομικού κάνει τα λόγια βαριά σάν πέτρες.

«Η ρητορική μίσους αντιπροσωπεύει μια σπλαχνική απόρριψη του άλλου και μια βασική μισαλλοδοξία προς το διαφορετικό, τις μειονότητες και τους πιο ευάλωτους. Ανεξάρτητα από το πού εκφράζεται, έχει πάντα τον ίδιο παρονομαστή: επιτίθεται σκόπιμα σε ένα άτομο ή μια ομάδα ανθρώπων λόγω εθνικότητας, φύλου, αναπηρίας, σεξουαλικού προσανατολισμού, θρησκείας, πολιτικών πεποιθήσεων κ.λπ. (…) Η ρητορική μίσους αποστάζει το δηλητήριο σταγόνα-σταγόνα μέχρι να γίνει ένα συμπύκνωμα μίσους που εκρήγνυται με κάθε έννοια. «Στόχοι είναι» γυναίκες, αλλοδαποί, πρόσφυγες, Εβραίοι, Ρομά, Μουσουλμάνοι, ΛΟΑΤ άτομα και ομοφυλόφιλοι. Ο κατάλογος μεγαλώνει καθώς η εταιρεία γίνεται πιο περίπλοκη και διαφοροποιημένη. Το 2019, για όσους δεν μοιράζονται την κυρίαρχη κυβερνητική θέση στη χώρα, η υποκίνηση μίσους κατά του Ισλάμ και η υποκίνηση εθνικιστικού μίσους είναι τα πιο δημοφιλή».

Σε λίγες γραμμές, μια απόσταξη της πολιτικής ορθότητας - η έννοια της "ρητογραφίας μίσους" μπορεί να θεωρηθεί μια ισχυρή παρενέργεια της πολιτικής ορθότητας - που αποσκοπεί στη δημιουργία νομοθεσίας σύμφωνα με την οποία οποιαδήποτε διαφωνία, οποιαδήποτε ανεπιθύμητη στάση στην εξουσία μπορεί να θεωρηθεί έκφραση μίσους . Το παιχνίδι είναι εύκολο: οι πεποιθήσεις μου είναι αναπόφευκτα υπέρ σέ κάτι ή κάποιο και εναντίον κάποιου άλλου. Σταματήστε να αποκαλείτε μίσος τις προτιμήσεις και τις αντιπάθειές μου, παρόλο που είναι αποτέλεσμα ενός συνεκτικού συστήματος αξιών και αρχών.

Ο κατάλογος της κυρίας Tulkens προορίζεται να μεγαλώσει, αλλά από τα λόγια της φαίνεται προφανές ότι κανένα μίσος δεν μπορεί να εκφραστεί από διεθνιστικές, ομοφυλοφιλικές, φεμινιστικές, ακόμη και ισλαμιστικές θέσεις (σωστά, δεν πρέπει να υποδαυλίσουμε μίσος κατά των μουσουλμάνων, αλλά το μίσος των μουσουλμάνων κατά Σταυροφόρων και απίστων δέν θίγεται). Η εξαιρετική Τάλκενς επικροτεί με ενθουσιασμό τη διαγραφή των αναρτήσεων του Ντόναλντ Τραμπ, που αναμφίβολα χαρακτηρίζονται, από την κορυφή της νομικής του πείρας, «ρητορίες μίσους» επειδή (ο Όργουελ θα γελούσε εγκάρδια) «περιφρονεί τη διαφορετικότητα και την ετερότητα. Δημοκρατία σημαίνει αποδοχή ότι ο καθένας έχει τη δική του γνώμη και μπορεί να την εκφράσει. Η ελευθερία της έκφρασης ενθαρρύνει τη συζήτηση, ενώ η ρητορική μίσους την περιορίζει και την καταπνίγει. "

Υπέροχο: είναι κρίμα που αυτό που είναι μίσος καθιερώνεται από ένα μόνιμο δικαστήριο που σχηματίζεται από έναν ενιαίο πολιτισμό, αυτόν που εκφράζει η Τάλκενς. Ελευθερία της έκφρασης είναι αυτό που λένε, ακόμη και στην περίπτωση βίαιων, συντονισμένων επιθέσεων, που επαναλαμβάνονται με την πάροδο του χρόνου εναντίον προσωπικοτήτων ή αρχών που δεν ανήκουν στον μαγικό κύκλο. Το μίσος είναι η γνώμη όλων των άλλων. Το τελευταίο πέπλο πέφτει όταν ο επίτιμος δικαστής ενός δικαστηρίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποδίδει ένα πολιτικό χρώμα στη ρητορική μίσους: «είτε εθνικιστική είτε ξενοφοβική, η ρητορική μίσους χρησιμοποιείται και εκτιμάται πάνω από όλα από λαϊκιστικά κόμματα τα οποία τη χρησιμοποιούν για να διευρύνουν την εκλογική τους βάση. Μερικές φορές συνοδεύονται από θεωρίες συνωμοσίας. «Συνάγεται ότι όλες οι άλλες πολιτικές κουλτούρες και οι μη λαϊκιστικές απόψεις (word omnibus, καλό για όλα τα γούστα, ιδανικό για επίθεση χωρίς διαμάχη) εξαιρούνται από το μίσος: οι Καλοί, οι Δίκαιοι, οι Αγαπημένοι.

Αφού εξαγγέλλουν το έγκλημα – την περίμετρο του δυνητικά παγκόσμιου μίσους από το οποίο εξαιρείται το αλεύρι του τσουβάλι τους – η ελίτ του Europoid προχωρά στην τιμωρία. «Σήμερα περισσότερο από ποτέ, τα κράτη πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να παρέμβουν αποφασιστικά, δίνοντας νόημα σε μια κοινή κουλτούρα και μια πλουραλιστική δημοκρατία. Η ρητορική μίσους δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται μεμονωμένα, αλλά να συνοδεύεται από ευρεία κριτική του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και της ομοφοβίας στην κοινωνία». Λοταρία.

Το ερώτημα είναι: γιατί οι φιλελεύθερες, λαϊκές και ακόμη και μαρξιστικές πολιτικές δυνάμεις δεν αντιτίθενται στη συνεχιζόμενη μετατόπιση; Βήμα-βήμα, οποιαδήποτε διαφωνία, κι αν εκφράζεται, γίνεται ρητορική μίσους καθώς έρχεται σε αντίθεση με την παλίρροια ή – όπως δηλώνει ο Βέλγος νομικός με ειλικρίνεια (ή αλαζονεία της εξουσίας), δεν περιλαμβάνεται στη λεγόμενη «κοινή κουλτούρα» (;) και στην «πλουραλιστική δημοκρατία», όπου όλοι παίζουν την ίδια μουσική, με την ανοχή μερικών διαφορετικών πλήκτρων. Τέλος, η ειλικρινής παραδοχή: «η ελευθερία της έκφρασης είναι αυτή που επιτρέπει σε όλα τα άλλα, αλλά δεν είναι απόλυτο δικαίωμα. Μπορούμε να θέσουμε ακριβή και καλά καθορισμένα όρια για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Όταν η ρητορική μίσους αποτελείται από λέξεις προσανατολισμένες στη δράση και υποκινεί άμεσα τη βία, τη δολοφονία ή τα αντίποινα, δεν υπάρχει πλέον ελευθερία έκφρασης».

Τυπικά άψογο αν ήταν αληθινό: είναι σωστό να τιμωρούνται πράξεις, όχι ιδέες, πολύ λιγότερο συναισθήματα. Ως ειδικός νομικός, η Tulkens δεν μπορεί να αγνοήσει ότι όλες οι συμπεριφορές που κατακρίνει τιμωρούνται ήδη από συγκεκριμένους τίτλους εγκλημάτων σε όλους τους νομικούς κώδικες. Ποια ανάγκη λοιπόν υπάρχει να παρέμβουμε σε ένα συναίσθημα, μια κίνηση της ψυχής, έστω και αρνητική, για να το καταστείλουμε ως έγκλημα, στην αδυναμία να το ορίσουμε με λογικό τρόπο, ανοίγοντας το δρόμο στην κατάχρηση, στη διακριτική ευχέρεια των δικαστών , της εξουσίας, της αστυνομίας, που γίνεται, όπως προέβλεψε ο Όργουελ, η αστυνομία της σκέψης; Επιπλέον, να χαρακτηρίζονται ως ρητορική μίσους μόνο οι ιδέες που δεν είναι ευπρόσδεκτες στους αρμόδιους στην παρούσα φάση. Παραδόξως, αν ο άνεμος αλλάξει κατεύθυνση,

Εν τω μεταξύ, η ηθική πρόθεση ενός αναίμακτου πολιτισμού είναι αχαλίνωτη, ο οποίος, αν και άθεος, υλιστικός και χωρίς υπερβατική επιθυμία, για να επιτύχει τους στόχους του, πρέπει να τους κρύψει πίσω από συνθήματα και πεποιθήσεις σχεδόν θρησκευτικής φύσης, που δεν προκαλούν λαϊκή αποστροφή για την ηγεμονία μιας νοοτροπίας εχθρικής προς την κριτική σκέψη, ανάλυση, κρίση, απαγορευμένη ως μεροληπτική, ergo εμποτισμένη με μίσος. Στην παγίδα έπεσε ο Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο, ο οποίος ζήτησε ανοιχτά την κοσμική εξουσία να καταπολεμήσει «την εξάπλωση της υποκίνησης μίσους, την παρακίνηση, τις ψευδείς ειδήσεις και τις θεωρίες συνωμοσίας».

Εδώ είναι ένα άλλο στοιχείο της μανιασμένης μάχης ενάντια στην ελεύθερη σκέψη: τα fake news -που αφθονούν παντού- είναι fake news αν δεν φιλτράρονται, σφραγίζονται από την εξουσία. Γίνονται fake news αν προέρχονται από εκείνους που αντιτίθενται στην τρέχουσα αφήγηση, ανθυγιεινά προϊόντα εγκληματιών που στόχος τους είναι να διαδώσουν μίσος ενάντια στην εξουσία. Μητρικός, καθησυχαστικός και καλοήθης ακόμα και όταν αποστάζει λεκτική βία, όπως ο ανώτερος πολιτικός αρχηγός όταν έλεγε ότι οι ανεμβολίαστοι σκοτώνουν. Εάν η δήλωση προερχόταν από τα χαρακώματα των κακών, δεν θα ήταν δύσκολο να χαρακτηριστεί ως ρητορική μίσους.

Η αλήθεια έχει αφέντες, τα υπόλοιπα είναι μετα-αλήθεια, δηλαδή ένα ψέμα, ένας προάγγελος μίσους: μια παραποίηση που σε αφήνει με κομμένη την ανάσα και σου ανοίγει την πόρτα σε κάθε κατάχρηση. Στο προσκήνιο -δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά- η Βικιπαίδεια, η Βίβλος με την αυθεντία των ισχυρών, η οποία, κάτω από τον τίτλο "ρητορική μίσους" συνδυάζει την εικόνα μιας τοιχογραφίας : "για την τιμή της Ιταλίας, της Κίνας και του Ισλάμ έξω" . Μια φράση που μπορεί να υποδηλώνει ξενοφοβία, όχι μίσος, αλλά και, από την αντίθετη σκοπιά, αγάπη προς τον εαυτό. Μια μεγάλη σειρά από φοβίες - όλες ολοκαίνουργιες, σφυρηλατημένες στο εργαστήριο της εξουσίας - ταξινομούνται ως μίσος. Είναι η ψυχιατροποίηση της διαφωνίας: δεν σκέφτεσαι όπως ο Καλός και ο Σωστός; Όχι μόνο σε γεμίζει μίσος, αλλά σε επηρεάζουν φοβίες. Το μόνο που απομένει είναι η ιατρική περίθαλψη, τόσο υποχρεωτική όσο και η ποινική κύρωση.

Αν επιτέθηκα σε ετεροφυλόφιλους (ή cis-gender …) δεν θα υπέφερα καμία συνέπεια, αλλά αν τολμούσα να προτιμήσω την ετεροφυλοφιλία από άλλους «σεξουαλικούς προσανατολισμούς», θα καταδικαζόμουν αμέσως για διακρίσεις και ρητορική μίσους. Η κατεύθυνση του μίσους, στην πραγματικότητα, είναι μονοσήμαντη, βαδίζει προς τα δεξιά, ποτέ το αντίστροφο. Παρά ταύτα, οι αποδέκτες των κατηγοριών -και μάλιστα των ποινών- σιωπούν, λόγω εκφοβισμού, ιδιοτέλειας (όσο μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε μπίζνες...), ακατανοησίας της ιστορικής σημασίας του φαινομένου. Η παθολογία, η αντιμετώπιση του μίσους ως εγκλήματος –δηλαδή η προοδευτική ποινικοποίηση της αντιπολίτευσης– αποτελούν ουσιαστικό μέρος της αλλαγής παραδείγματος του ανελεύθερου φιλελευθερισμού στον οποίο ζούμε.

Όπως είναι φυσικό, αφού τα συναισθήματα δεν μπορούν να εξαλειφθούν, το μίσος συνεχίζεται, επεκτείνεται και φτάνει σε αδιανόητα ύψη. Αρκεί να το ονομάσουμε διαφορετικά, δώστε του μια ονομασία και μια ηθική πρόθεση: υπάκουοι πολίτες το εκτονώνουν με κακία, λεκτική βία, προθυμία για ενημέρωση και μερικές φορές για τη λαιμητόμο ενάντια στους παρεκκλίνοντες που υποδεικνύονται από την εξουσία, τους αποδιοπομπαίους τράγους που διχάζουν την κοινότητα, τους τρελούς φορείς του «κακού» μίσους, του μίσους των άλλων, σε αντίθεση με το δικό τους, καλό, καλοπροαίρετο, την ιερή αντίδραση ενάντια στις βλασφημίες των αγαπημένων, ενσυναίσθητων, υποστηρικτικών, ανεκτικών, προοδευτικών ανθρώπων.

Τα πλεονεκτήματα αυτού του μίσους που μεταδόθηκε ως αγάπη και αντίθεση στο κακό –μια προβολή που μεταφέρει τα δικά της χαρακτηριστικά στους άλλους– είναι πολλά: επιτρέπει να μην συζητάμε ιδέες, να νιώθουμε στη σωστή πλευρά, στον απόηχο της ιστορίας, σύμφωνα με οι καιροί. Παρεμπιπτόντως, επιτρέπει επίσης σε κάποιον να κάνει καριέρα και να την εμποδίζει για άλλους –τους γεμάτους μίσος κακούς– ασκώντας λογοκρισία και απαγόρευση στο όνομα των καταπιεσμένων.

Άλλωστε, αυτό το συγκαλυμμένο μίσος είναι μια λεπτή απόλαυση, όπως ήξερε ο Λόρδος Μπάιρον: οι άντρες αγαπούν γρήγορα, αλλά μισούν ήρεμα. Πρέπει να συμφωνήσουμε με έναν κακό δάσκαλο, τον Χέρμπερτ Μαρκούζε. «Σήμερα, αυτό που διακηρύσσεται και ασκείται ως ανεκτικότητα είναι σε πολλές από τις αποτελεσματικές εκδηλώσεις του στην υπηρεσία της αιτίας της καταπίεσης». Η οποία, στο όνομα του αγώνα κατά του μίσους, αντικαθιστά τον Θεό στον οποίο δεν πιστεύει καλώντας αμαρτία ό,τι τής αντιτίθεται : σκέψεις, λόγια, έργα, συναισθήματα.

Il discorso di odio – Roberto Pecchioli - EreticaMente (www-ereticamente-net.translate.goog)

Επί του θέματος της εκδόσεως των νέων ηλεκτρονικών ταυτοτήτων, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, εξετάσασα την από 26.7.2023 αναφορά των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Πειραιώς κ. Σεραφείμ και Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγου, συστήνει τόσο στον Ιερό Κλήρο, όσο και στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα την αποφυγή δημόσιων τοποθετήσεων ή και παρακινήσεων σε διχαστικές ενέργειες ή διαμαρτυρίες πριν από την επίσημη ανακοίνωση της υπεύθυνης θέσης εκ μέρους της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου.

Η ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ ΛΟΙΠΟΝ ΠΥΡΟΔΟΤΟΥΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΖΗΛΩΤΕΣ ΕΙΣΗΛΘΕ ΣΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ(ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ:ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ;) ΣΑΝ ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΞΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΔΙΑ ΤΟΥ ΜΠΙΣΟΠΟΚΒΕ, ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ, ΥΠΑΚΟΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΥΒΡΙ, ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.