Η ελληνική κοινωνία συμπιέζεται ασφυκτικά και βρίσκεται ήδη στα πρόθυρα της κατάρρευσης, υπό το βάρος του πτωχευμένου κρατισμού και της εκτεταμένης διαφθοράς του.
Φτάσαμε δε πλέον σε τέτοιο σημείο, ώστε να θεωρείται από πολλούς συμπολίτες μας,
ηθική κοινωνική αντίδραση ή και υποχρέωση επιβίωσης, η παραβίαση των αντισυνταγματικών νόμων οικονομικής αφαίμαξης, που επιβάλει με τη βία ο πτωχευμένος κρατισμός κατ’ εντολή των δανειστών.
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης ήρθαν στα χέρια του ελληνικού κράτους, πάνω από 1.000 δισεκατομμύρια ευρώ δάνεια και επιδοτήσεις. Και όμως αυτό κατάφερε να χρεοκοπήσει, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται.
Πιστεύετε ακόμα ότι με αυτό το κράτος, με αυτό το πολιτικό σύστημα επικεφαλής, με αυτό το πολίτευμα που παράγει αυτό το πολιτικό σύστημα και με αυτό το Σύνταγμα που δημιουργεί αυτό το πολίτευμα, έχουμε κανένα μέλλον;
Ήδη τα καλύτερα μυαλά της χώρας φεύγουν στο εξωτερικό και δεν θέλουν να ξανακοιτάξουν πίσω.
Στο χρηματιστήριο, που δεν υπήρξε ποτέ πραγματικό σε βάθος οικονομικό προφίλ των επιχειρήσεων (για ποιούς άλλωστε;), χάθηκαν περί τα 80 δισ.
Η υπερκατανάλωση ιδιωτικών αυτοκινήτων με τραπεζικά δάνεια, προκειμένου να είμαστε του... συρμού, είναι πολύ εύκολο να υπολογιστεί κοστολογικά εάν κάποιος θελήσει να το κάνει (πολλές δεκάδες δισ).
Ακολουθούν πολλά επίσης, αχρείαστα για μια χώρα στον αέρα, μη διαρκή αγαθά (δεν υπολογίζονται τα διαρκή, που είναι πραγματικές ενσωματώσεις αξίας), ομοίως πολλών δεκάδων δισ, και εκατοντάδων εάν περιγραφούν και οι εκτός εε εισαγωγές.
Ένα τεράστιο επίσης ποσόν πολλών εκατοντάδων δις (που ποτέ με σαφήνεια δεν καθορίζεται με τις... δημιουργικές λογιστικές), αποτελεί το σύνολο των ετήσιων δανείων για αποπληρωμή τόκων προηγουμένων δανείων (και πρίν το 81), όμως ελάχιστο ποσόν χρεωλυσίων που θα απομείωναν το χρέος.
Το απέραντο επίσης χρέος του ιδιωτικού τομέα προς τις τράπεζες το φορτώθηκε το ελλ δημόσιο -δηλαδή όλοι μας επί δικαίων και αδίκων- με τις ανακεφαλαιοποιήσεις (χωρίς να σωθουν όμως αυτές -ξεπουλήθηκαν- αφού αφέθηκαν στην αφαίρεση 130 δισ καταθέσεων σε δανεισμένο συνάλλαγμα και δεν έχουν πλέον στήριξη βάσης).
Η εμπορικές συναλλαγές μας με την εε, όλα αυτά τα χρόνια, ήσαν 380 δισ εισαγωγές έναντι 125 δισ εξαγωγών.
Η τελευταία πρόταση παρουσιάζει την ακτινογραφία μιας ένταξης με προδιαγεγραμμένο τέλος, εφ' όσον εξ αρχής δεν κλείδωσε με την εε το παραγωγικό μοντέλο της χώρας (αντίθετα μεταπρατισμός και υπηρεσίες που υπολογίζονται με τις διαχρονικές ανεπάρκειες ΑΕΠ σε ξένο συνάλλαγμα!) που θα της επέτρεπε να ισορροπήσει τα εμπορικά της ισοζύγια με προιόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας.
...επειδή, ο πρωτογενής τομέας... που τόσο διαφημίζεται τελευταία, συν τον τουρισμό κυρίως, δεν επαρκούν για να το παίζουμε ευρωπαίοι καλοκαταναλωτές... οι υπόλοιποι των γραφείων και πάσης φύσεως "εισοδημάτων" σε μια ένωση που ΔΕΝ ΕΧΕΙ ενιαίο μισθολόγιο, συνταξιολόγιο, κοινωνικές υπηρεσίες ασφάλεια κλπ.
Είναι απλώς "αμυντικοί" τομείς, προκειμένου με παλιούς και πολύ μετρημένους τρόπους ζωής να παραμείνει η ελληνική γή σε ελληνικά χέρια... και βλέπουμε.
Τίποτε περισσότερο, τίποτε ολιγώτερο και οι νοούντες νοείτωσαν περί τα αδιέξοδα.