Τώρα πού πέρασε το πάσχα

Τωρα πού πέρασε το Πάσχα κάθομαι και ασχολούμαι με τα αιώνια ερωτήματα της μεγαλοβδομάδας. Πρώτα η υποκρίσια. Λοιδωρούν τον Χριστό επειδή θεράπευε το Σάββατο και τον σταυρώνουν, δηλαδή χύνουν αίμα αθώου την παραμονή του σαββάτου, πού ήταν ταυτόχρονα και παραμονή του πάσχα τους. Μετά, ενώ προδίδουν έναν ομοεθνή τους, έναν γιο του Ισραήλ στον Πιλάτο, δεν μπαίνουν στο πραιτώριο ίνα μη μιανθώσιν αλλ ίνα φάγωσι το πάσχα και απαιτούν να αποκαθηλωθούν έγκαιρα τα σώματα "των κατηραμένων επικεκρεμάμενων επί ξύλου" για να μην βεβηλωθεί η ημέρα. Και εκείνη την ώρα αυτών των απαιτήσεων τα χέρια τους είναι βαμμένα με αίμα.Θεωρούν τον εαυτό τους περιούσιο λαό, κάνουν επαναστάσεις για να φύγουν τα βδελύγματα από ανάμεσα τους και μετα λένε στον Πιλάτο: δεν έχουμε βασιλιά παρά μόνον τον Καίσαρα και του δίνουν έτσι την ευκαιρία να σταυρώσει έναν αθώο άνθρωπο. Δευτερον είναι η αρνηση.Όλοι μας λέμε πώς θα αρνούμασταν τον Χριστό θα τον προδίδαμε κλπ. Και ως κάποιο βαθμό έχουμε δικιο να το λέμε. Είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο θρησκευόμενο να δεχτεί για Μεσσία έναν τριαντάχρονο νεαρό πού εισοδεύει με ένα γαϊδούρι και τα βάζει ανοιχτά με τους τύπους και τις λατρείες των πατέρων τους. Και μετά τον βλέπουν και περιφρονημένο. Δεν έχουν όλοι όι άνθρωποι καθαρή καρδιά και φωτισμένο δεκτικό νου για να καταλάβουν τα θαύματα και τις προφητείες. Ας πούμε λοιπόν πώς η θρησκευτική και εθνική τους παιδεία, αλλά και ο φόβος οδήγησαν στην απόρριψη του Χριστού. Πώς δικαιολογείται όμως να εμπαίζουν έναν άνθρωπο εξουθενωμένο, σταυρωμένο, εγκαταλειμμένο από φίλους και εχθρούς, γυμνό , ετοιμοθάνατο και δεν του αναγνωρίζουν ούτε αξιοπρέπεια στον θάνατο; Αυτό είναι κτηνώδες και δεν συγχωρείται. Αν λοιπόν εμείς Τον απορρίπταμε, ε τουλάχιστον δεν θα εμπαίζαμε τον πόνο Του.Δεν θέλω να το πιστεύω κάτι τέτοιο.

 http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2016/05/blog-post_7.html#ixzz47y29v17l