H ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ (7)-επανάληψη

H ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ

ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΩΠΟΥ

Η σημερινή επίθεση του Εγώ ενάντια στην ουσία, η τιτάνεια προσπάθεια της φιλοσοφίας και της Θεολογίας να ανανεώσει και να μεταρρυθμίσει την κατάσταση των πραγμάτων, το πνεύμα του συγχρόνου κόσμου, κατοικεί στην μάχη που δίδεται ανάμεσα στο πρόσωπο και στο απρόσωπο.

Στην απόφαση του ανθρώπου πως η απρόσωπη ζωή δεν είναι ζωή, δεν αξίζει στον άνθρωπο. Στην προσπάθεια του να μεταμορφώσει την ύλη σε πνεύμα για να γευτεί την αληθινή ζωή και την Ειρήνη!

Στην επανάσταση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ενάντια σε κάθε τι που την μειώνει και την εκμηδενίζει.

Και ποιος μπορεί νάχει οποιαδήποτε αντίρρηση σ’αυτή την προσπάθεια, να μην αναγνωρίζει τον κοινό στόχο την ανθρωπότητος με τον κοινό πόθο που βρίσκεται μυστηριώδες μέσα στον καθένα μας!;

Μετά απο αιώνες προσπαθειών να ταυτίσουν οι άνθρωποι το Εγώ με την Γνώση και την Βούληση, την αναπαράσταση και την Βούληση για δύναμη, δηλαδή μετά τήν προσπάθεια που χάραξε την Ιστορία τόσων αιώνων, να πεισθεί ο άνθρωπος ότι δύναται, ότι μπορεί, και να πεισθεί επί πλέον να εγκαταλείψει την θεωρία για την πράξη, εφόσον τελικώς μπορούμε να γνωρίσουμε μόνον ό,τι φτιάχνουμε, μετά την παταγώδη αποτυχία τής ταυτότητος αυτής που έφερε μόνον καταστροφές, διότι έφερε στην επιφάνεια με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ΤΟ ΑΠΡΟΣΩΠΟ, η ανθρωπότης , σχεδόν μετανοημένη  αποφασίζει να πάρει τον δρόμο του ΠΡΟΣΩΠΟΥ. Στηριζόμενη στην προαίρεση, στην πρόθεση, στην θέληση και στην αγάπη.

Με πρότυπό της την διαλεκτική του Χέγκελ, προσπάθησε να συνθέσει σε ενότητα, όλα όσα χωρίζουν  την ανθρωπότητα , για να πετύχει επιτέλους την Ειρήνη. Από την στιγμή που το πεπερασμένο μπορεί να δεχθεί το απόλυτο, η ένωση των αντιθέτων μπορεί να επεκταθεί από την ψυχή, στην οποία επιτυγχάνεται μέχρι σήμερα, και στον εξωτερικό κόσμο, στην αρχαία ύλη, που παρέμενε ανυπότακτη. Άνοιξε η προοπτική κατ’ αρχάς να αλλάξουμε τον κόσμο και μετά την αποτυχία της αλλαγής, η ανθρωπότης προχωρά σε νέο σκοπό, στην σωτηρία του κόσμου.

Σωτήρ του κόσμου το πρόσωπο. Το οποίο προυπάρχει στα δόγματα της Χριστιανικής πίστεως. Γίνονται λοιπόν, εδώ και καιρό, επιλογές ανάμεσα στα δόγματα Ανατολής και Δύσης για να διορθωθούν οι ατέλειες και τα κενά, που οδήγησαν την Ιστορία σε αδιέξοδο, και την επιλεκτική αυτή εργασία ανέλαβε κατ’αρχάς μια πρώτη ομάδα εκλεκτών πνευμάτων, από τους ευγενείς Ρώσους της διασποράς.

Τα πρώτα αποτελέσματα των εργασιών αυτών, εισήχθησαν  στην ορθοδοξία δια του Γιανναρά και τελειοποιούνται φτάνοντας στην πράξη δια του Ζηζιούλα. Σκοπός, η Ένωση των αντιθέτων, Ανατολής και Δύσης, και κατ’επέκτασιν την Εκκλησιών που διασπάστηκαν και των θρησκειών που διαφέρουν. 

Το μεγάλο εμπόδιο βρίσκεται όμως στήν ορθόδοξη πνευματική παράδοση η οποία στηρίζεται στήν άμεση εμπειρία τής σωτηρίας καί η οποία δέν μπορεί νά αμφισβητηθεί. Αυτή η παράδοση δέν μπορεί νά συμπεριληφθεί σέ καμία σύνθεση καί γι αυτό πρέπει νά  απορριφθεί. Αυτή τήν απόρριψη ανέλαβαν σέ ένα δεύτερο χρόνο οι Ζηζιούλας καί Γιανναράς. Αιχμή τού δόρατος τό πρόσωπο. Είναι δυνατόν νά ζήσουμε σάν πρόσωπα, αναλόγως τής Αγίας Τριάδος, χωρίς τήν βοήθειά της!

Δημιουργήθηκαν κωμικοτραγικά θεολογικά συστήματα, διότι όλη η προσπάθεια κυριαρχείται από τούς δυτικόφρονες, τούς απογόνους τών λατινοφρόνων, οι οποίοι διέλυσαν τήν Βυζαντινή αυτοκρατορία. Διότι στηρίζονται στά ίδια σαθρά θεμέλια πού οδήγησαν τόν Δυτικό πολιτισμό στήν αποτυχία. Τά θεμέλια πού προσέφερε στήν ανθρωπότητα ο Αυγουστίνος, μέ την ανακάλυψη τής εσωτερικότητος. Πού είχε σάν συνέπεια τήν κατάργηση τού Διδασκάλου. Τόν τρόπο τής μεταμορφώσεως πού ίσχυε μέχρι τότε. Καταργήθηκε όμως καί η μέχρι τότε ισχύουσα έννοια τής ουσίας, καί μειώθηκε σέ ενότητα. Η οποία ενότης κρύβει τήν ανάγκη τού ενός, τού πρώτου. Ο Αυγουστίνος επινόησε τόν εσωτερικό διδάσκαλο πού τώρα πλέον ήταν τό Άγιο Πνεύμα  τό οποίο βοηθούσε καί φώτιζε τόν ανθρώπινο νού κάθε φορά πού βρισκόταν σέ αδιέξοδο. Ο ορθός τρόπος ζωής αφέθηκε σέ δομές καί κανόνες. 

Χάριν παραδείγματος άς δούμε τήν ουσία η οποία χάθηκε στήν έννοια τής ενότητος. Η ουσία έχει άμεση  σχέση μέ τό ούς, τό αυτί, τά ώτα, πού στήνδοτική γίνεται ωσί. Η ουσία έχει άμεση σχέση μέ τόν Λόγο, ο οποίος κατέχεται εάν ακουσθεί. Γι αυτό καί ουσία σημαίνει καί περιουσία. Τά φτερά τής ψυχής πού αποκτά θεωρώντας τό αγαθό, τό επέκεινα τής ουσίας, λέγονται καί ώτα τής καρδίας. Τά οποία δείχνουν επίσης καί τήν θέση τής καρδίας, σάν κεφαλή τού όντος, διότι ομοιάζουν μέ τά αυτιά τής κεφαλής. Τά ώτα τής καρδίας δείχνουν επίσης καί τήν δυνατότητα παιδείας, μέσω τής υπακοής. Η καρδιά μετακινείται, κατευθύνεται, γίγνεται. Εκπαιδεύεται, μέσω τού λόγου καί τής αρμονίας. Προσφέρει κυριότητα, κυριαρχία, σέ κάθε απρόσωπη δύναμη ή τάση.

   
Σήμερα ο διδάσκαλος χάθηκε από τήν πνευματική μας ζωή, ακόμη καί από τήν εκκλησιαστική καί τήν θέση του έχει πάρει ο πατέρας, ο οποίος δέν είναι πλέον διδάσκαλος, παιδαγωγός καί παράδειγμα. Αλλά ο πρώτος πού επιβάλλεται στούς δεύτερους μέ τούς νόμους, τίς δομές καί τούς κανόνες. 

(Συνεχίζεται)

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Ώτα της καρδίας, Auricula cordis: είναι επίσης ανατομικό χαρακτηριστικό της καρδιάς του ανθρώπου και εν γένει των θηλαστικών. Αποτελούν τμήμα των κόλπων της καρδιάς. Θρόμβοι που σχηματίζονται στο αριστερό ους μπορεί να προκαλέσουν εγκεφαλικό, εκείνοι στο δεξιό πνευμονική εμβολή. Είναι ακόμα άγνωστο ποια είναι λειτουργία των ώτων της καρδίας.

Αμέθυστος