Το 2009 αφιερώθηκε ένα κείμενο, από τον Πάπα, στό λειτούργημα τού Ιερέως. Και ο Πάπας στην ανακοίνωσή του έγραψε πώς ο Ιερεύς πρέπει να μάθει και να ζήσει τήν ολοκληρωτική του ταύτιση με το λειτούργημά του. Και πρόσθεσε: Στον Ιησού, πρόσωπο και Αποστολή τείνουν να συμπέσουν: όλη η σωτηριώδης του πράξη ήταν και είναι έκφραση του δικού του "υϊκού Εγώ", το οποίο από την αιωνιότητα στέκει μπροστά στον Πατέρα, με αγαπητική υποταγή στο θέλημά Του.
Με ταπεινή αλλά αληθινή αναλογία ο Ιερεύς πρέπει να επιδιώξει αυτή την ταύτιση. Χωρίς να ξεχνούμε βεβαίως ότι η ουσιαστική επάρκεια τού λειτουργήματος παραμένει ανεξάρτητος από την αγιότητα τού λειτουργού. Αλλά και χωρίς να παραβλέπουμε ανάμεσα στην αντικειμενική αγιότητα τού λειτουργήματος και την υποκειμενική τού λειτουργού.
Έτσι υπολογίζοντας εις βάθος την ουσία του Ιερατείου και το άγιο λειτούργημά του, ο Ακινάτης, μας διδάσκει ότι ο Πρεσβύτερος πρέπει να επιδιώξει την τελειότητα πολύ περισσότερο από έναν πιστό ή έναν μοναχό. Και για να γίνει κατανοητή αυτή η διδασκαλία αρκεί να έχουμε προ οφθαλμών το υψηλό επίπεδο αγιότητος που η Ευχαριστιακή ιεροτελεστία και ο αγιασμός των ψυχών, απαιτούν απο έναν λειτουργό. Όπως μας υπενθυμίζει επανειλημμένως ο Δάσκαλος: «Ὑμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς· ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων. Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ματθ. 5, 13-14). [Βλέπουμε καθαρά λοιπόν ότι η ταύτιση της Εκκλησίας με τον κλήρο, συνέπεια τής ταυτίσεως τού κλήρου μέ τούς Αποστόλους, την οποία ονομάζουμε κληρικαλισμό και της οποίας μεγάλοι θεωρητικοί είναι τελευταίως ο Ζηζιούλας και ο Ζήσης, είναι παπική δοξασία. Στην παράδοσή μας ο Ιερεύς και ο κλήρος δέν είναι πρός σωτηρίαν. Η σημερινή ταύτιση της Εκκλησίας με τον κλήρο στρέφεται εναντίον της Αγιότητος. Ο Άγιος σήμερα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός τής εκκλησίας, όπως ο Κύριος των Φαρισαίων].
Ιδωμένος από τους πιστούς σαν κάποιος εκλεγμένος από τον Θεό για να τους οδηγήσει, ο λειτουργός μετά την χειροτονία του πρέπει να είναι ένα παράδειγμα αρετής, όπως συμβουλεύει ο Απόστολος τον μαθητή του Τίτο: «Τοὺς νεωτέρους ὡσαύτως παρακάλει σωφρονεῖν, περὶ πάντα σεαυτὸν παρεχόμενος τύπον καλῶν ἔργων, ἐν τῇ διδασκαλίᾳ ἀδιαφθορίαν, σεμνότητα, ἀφθαρσίαν, λόγον ὑγιῆ, ἀκατάγνωστον, ἵνα ὁ ἐξ ἐναντίας ἐντραπῇ μηδὲν ἔχων περὶ ἡμῶν λέγειν φαῦλον» (Τίτον, 2,7-8).
Ο Χριστός είναι το αληθινό μοντέλο που έχει καθαγιαστεί. Που έχει χρισθεί. Από αυτόν ο Ιερεύς πρέπει να πάρει την μορφή, όχι μόνον για τον τελετουργικό χαρακτήρα, αλλά και για την μίμηση των τελειοτήτων Του, έτσι ώστε οι πιστοί να μπορούν να δούν σ'αυτόν έναν άλλο Χριστό. Μόνον έτσι αυτοί θα αισθανθούν έλξη από το καλό παράδειγμα του οδηγού τους και ποιμένος! [Τέλος η Αγιότης. Γι' αυτό ο Ησυχασμός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του κληρικαλισμού].
Δεδομένης λοιπόν της κοινωνικής φύσεως τού ανθρώπου, η καλή φήμη που στολίζει τον ιερέα από την εφαρμογή των αρετών, πείθει τους άλλους να τον μιμηθούν. Και έτσι όσο πιό όμοιοι θα είναι στον Χριστό οι Ιερείς τόσο ευκολότερα θα αφεθούν στην καθοδήγηση τους οι πιστοί.
Αυτός ο σεβασμός πρός τον κλήρο τής Εκκλησίας είναι αναγκαίος για την σωτηρία των πιστών. Διότι εάν αυτοί δέν τους αναγνωρίσουν σαν λειτουργούς τού Χριστού, δέν θα υπακούσουν σ'αυτούς όπως στον Χριστό, όπως διαβάζαμε στην προς Γαλάται 4,14: "ώς άγγελον Θεού εδέξασθέ με, ώς Χριστόν Ιησούν!" [Εκτός της ταυτίσεως του Αποστόλου με τον κλήρο, κάτι που είναι αφύσικο, ολόκληρο το απόσπασμα λέει: Γίνεσθε ώς εγώ, ότι κάγω ώς υμείς αδελφοί, δέομαι υμών. Ουδέν με ηδικήσατε, οίδατε δέ ότι δι'ασθένειαν της σαρκός ευηγγελισάμην υμίν το πρότερον, και τον πειρασμόν μου τον εν τη σαρκί μου ούκ εξουθενήσατε ουδέ εξεπτύσατε, αλλ'ως άγγελον Θεού... Αυτή είναι η πάγια τακτική των αιρετικών, χρησιμοποιούν τα κείμενα όπως θέλουν! Γι'αυτό και είναι σωστό να επιμένουμε: Αρχή ορθοδοξίας, έλεγχος αποσπασμάτων].
Η Θ.Ευχαριστία πηγή της αγιότητος του Ιερέως!
Η δευτέρα Βατικάνειος σύνοδος, στο διάταγμα Presbyterorum ordinis, σε τέλεια αρμονία με το δόγμα του Ακινάτη συνθέτει με εντυπωσιακό τρόπο την κεντρική σημασία τής Ευχαριστίας στην πνευματική ζωή τού Ιερέως σαν το κύριο μέσον αγιασμού. Ξεκινώντας λοιπόν δηλώνει ότι η τάξις των πρεσβυτέρων ιδρύθηκε από τον Θεό "για να προσφέρει την θυσία και να συγχωρέσει τις αμαρτίες και στο όνομα τού Χριστού να υπηρετήσουν για τους ανθρώπους σε επίσημη μορφή το ιερατικό έργο".
Στην συνέχεια μάς θυμίζει πώς μέσω τής τάξεως τού υπουργήματος αυτού η πνευματική θυσία των πιστών ολοκληρώνεται σε ενότητα με την θυσία του Χριστού, η οποία προσφέρεται στην ευχαριστία μ'έναν τρόπο αναίμακτο και Ιεροπρεπή. Και δηλώνει ότι: «Σ' αυτό τείνει και σ'αυτό βρίσκει την τέλεια πραγματοποίησή του το λειτούργημα των πρεσβυτέρων. Και πράγματι, το λειτούργημά τους, το οποίο αρχίζει με την αναγγελία του Ευαγγελίου, αντλεί την δύναμί του, και της αποτελεσματικότητά του από την θυσία του Χριστού.[Χωρίς τήν Ανάσταση η πίστις μας μάταιη]. Κάτι που σημαίνει επίσης ότι ο Ιερεύς ζεί για την τέλεση της Ευχαριστίας και από αυτή πρέπει να προσλάβει την δύναμη για να προοδεύσει στην πραγμάτωση τής αρετής. Όλα τα Μυστήρια, όπως επίσης όλα τα λειτουργήματα της Εκκλησίας και το αποστολικό έργο, είναι στενά ενωμένα στην Θεία Ευχαριστία και σ'αυτή υπάγονται. Διότι στην Θειότατη Ευχαριστία συμπεριλαμβάνεται όλο το πνευματικό αγαθό της Εκκλησίας, δηλαδή ο ίδιος ο Χριστός. Στην Ευχαριστιακή θυσία ενεργείται η δική μας λύτρωση.
Ο Ιερεύς πρέπει να θεωρηθεί προορισμένος κυρίως για την προσφορά τής Μεταλήψεως. Στην ζωή του αυτή η θυσία είναι πιό σημαντική από την μελέτη και από το εξωτερικό έργο της Ιεραποστολής. Η μελέτη του πρέπει να κατευθυνθεί στην εμβάθυνση της γνώσεως του μυστηρίου του Χριστού, του υπέρτατου Αρχιερέως, και η Ιεραποστολή του πρέπει να προκύψει από την ένωση με τον Χριστό, τον Κυρίως Αρχιερέα!
Η Θεία Ευχαριστία όχι μόνον προσφέρει την Χάρη, αλλά και την αυξάνει σ'αυτόν που την δέχεται με την σωστή διάθεση. Μάλιστα δέ η Θεία Ευχαριστία έχει καθαυτή την δύναμη να δώσει την Χάρη. Η Χάρις αυξάνει και η πνευματική ζωή μεγαλώνει κάθε φορά που δεχόμαστε αληθινά αυτό το Μυστήριο. Ώστε ο άνθρωπος να γίνει τέλειος καθαυτός μέσω της ενώσεως με τον Θεό.
Μιλώντας δέ για την ποιμαντική ευθύνη δηλώνει ότι μέσω τής προσευχής ο Ιερεύς καθοδηγεί τα πρόβατά του. Οι πρεσβύτεροι έχουν μία ιδιαίτερη κλίση στην προσευχή, με την Χριστοκεντρική της σημασία. Καλούμαστε δηλαδή να "μείνουμε" στον Χριστό. Το λειτούργημα του Ιερέως είναι ολοκληρωτικώς δεμένο σ'αυτή την "παραμονή" η οποία εξισούται με την προσευχή και αντλεί από αυτή την αποτελεσματικότητα του. Η προσφορά τής Θ. Ευχαριστίας είναι η πιό υψηλή πράξη τής προσευχής και αποτελεί το κέντρο και την πηγή απο όπου και όλες οι άλλες πράξεις αντλούν την "ζωή"».
Σχόλιο: Είναι προφανές πλέον, πιστεύουμε, ότι η Εκκλησιαστική ζωή τής Ορθοδοξίας δέν διαφέρει από την παπική εκτροπή. Απόγειο τής οποίας είναι η αίρεση τού Οικουμενισμού όπως εκφράζεται κυρίως από τον Ζηζιούλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου