Γνωριμία. Γνωρίζοντας ο ένας τόν άλλον- Lorenzo Merlo

Νόηση και ύπαρξη. Συνείδηση ​​του εγώ και συνείδηση ​​του εαυτού. Κόσμική ζωή και μυστικιστική ζωή. Στη σκηνή και στα παρασκήνια. Ηθοποιός και κομπάρσος. Σκέψεις για την αυτοαναφορικότητα της πραγματικότητας και της γνώσης.

Επιφανειακή γνώση

Η συσσώρευση δεδομένων ως ματαιοδοξία στην πολυμάθεια, ως αντικείμενα προς επίδειξη, στηρίζεται στην ασυνείδητη, άρα αδιαμφισβήτητη, ιδέα ότι η γνώση προέρχεται από αυτά, ότι την αποτελούν.

Με αυτόν τον πυρήνα και την περαιτέρω τύφλωση, ενημερώνουμε την πραγματικότητα, τόσο που η προβολή, κρυμμένη από τον εαυτό μας και σαν αντανάκλαση, την κάνει να επιστρέψει, εκεί μπροστά μας, ως μια αυτόνομη οντότητα ξεχωριστή από εμάς, αντικειμενική και αυθεντική.

Μια σημαντική οντότητα, καθώς από αυτήν πιστεύουμε ότι μπορούμε να εξαγάγουμε τα απαραίτητα δεδομένα για τη λεγόμενη γνώση. Σε κάθε στιγμή της συνειδητής ζωής, σε κάθε δήλωση, αφηγούμαστε ή αναφερόμαστε στον αστερισμό των δεδομένων που έχουμε εξάγει/προσδιορίσει στο στερέωμα/πραγματικότητα. Αστέρια/στοιχεία διατεταγμένα αυτοαναφορικά σύμφωνα με μια σειρά που είναι συνεκτική για εμάς, λογική και αληθινή και επομένως διαλεκτικά άψογη. Αυτό, παρά το γεγονός ότι ο συμμαθητής μας, ή οποιοσδήποτε σύντροφός μας, έχει συνθέσει έναν διαφορετικό αστερισμό για να περιγράψει ή να αντιδράσει στο ίδιο ερέθισμα. Ο υποθετικός τόμος που περιέχει τα πάντα - και που μας επιτρέπει να φτάσουμε στη νιτσεϊκή ιδέα της αιώνιας επιστροφής του πανομοιότυπου - θα στερούνταν λοιπόν οριστικά από τα κοσμήματα που μας αρέσουν περισσότερο, ή μάλλον από αυτά που είναι πιο απαραίτητα για εμάς - όπως όλοι στην αιωνιότητα, έχουν ήδη κάνει - ως τροφή για την επιβίωση του οράματός μας για τον κόσμο ή τον εαυτό μας, της ισορροπίας μας που, με άλλα λόγια, έγκειται στην αντίληψη της αντιστοιχίας μεταξύ μας και αυτού που κάνουμε, στο να πιστεύουμε ότι σεβόμαστε την κόκκινη κλωστή που δένει όλα μας τα πράγματα, στό, αν είναι χρήσιμο, αγνοώντας αυτό των άλλων.

Όπως ο ερωτευμένος ή οποιοδήποτε άλλο πάθος, όπως και η κατάσταση, η προσοχή επιλέγει αυτό που συνεχίζει το κόκκινο νήμα της βιογραφίας μας, αυτό που μας εξυψώνει και μας ευχαριστεί, δεν βλέπουμε όλα τα άλλα, παρόλο που είναι εκεί, μπροστά στα μάτια μας. Στην πραγματικότητα, δεν είναι υλικό αλλά πνευματικό θέμα, όπως αναφέρθηκε, που διαμορφώνει τον κόσμο. Συμβαίνει μεταξύ προσώπων και απέναντι στίς δραστηριότητες. Η προσοχή επιλέγει και η επιλογή κάνει τον κόσμο. Μόνο όταν ένα συγκεκριμένο συναίσθημα ή ένα ορισμένο συναίσθημα παύει νά υφίσταται και έτσι παύουν καί οι αστερισμοί τους, αυτό που μάς ήταν πάντα οικείο  αλλά ποτέ δεν είχαμε σκεφτεί, είναι σαν να βγαίνει στην επιφάνεια και να εμφανίζεται. Αυτό λοιπόν δείχνει πόσα δεν είδαμε για ένα κορίτσι που αγαπούσαμε, πόσα είχε απορρίψει η αρχική επιλογή. Βλέπουμε τώρα πτυχές μιας δραστηριότητας που είχε εμπλακεί, που δεν είχαμε σκεφτεί πριν και τώρα λειτουργεί ως επιχείρημα και λόγος για την ψυχρότητά μας απέναντί ​​της. Δεν χρειάζεσαι όμως την ένταση ενός έρωτα για να δούμε τι έχουμε πεί, διότι είναι στην πραγματικότητα  ο αυθόρμητος τρόπος του εγώ να φέρει εις πέρας την αποστολή της αυτάρκειας, με στόχο να μας κυριαρχήσει.

Ωστόσο, το γεγονός ότι όλοι ψωνίζουν στο υπερουράνιο πολυκατάστημα είναι κρυμμένο από εμάς και, ακόμα κι αν αποκαλυφθεί διαλεκτικά, δεν αρκεί για να συνειδητοποιήσουμε το ξόρκι στό οποίο βρισκόμαστε, ούτε για να αναθεωρήσουμε την αντίληψη του εαυτού μας και του κόσμου. Η εμπειρία δεν μπορεί να μεταδοθεί και η αναδημιουργία είναι απαραίτητη, δηλαδή, η εξέλιξη είναι μια προσωπική εξερεύνηση που αδιαφορεί για το λογικά οργανωμένο άθροισμα/συσσώρευση δεδομένων, που συμβαίνει δια μαγείας, δηλαδή με το συναίσθημα, αυθόρμητα, καθόλου ορθολογικά ή προοδευτικά.

Η παρατήρηση των επιλογών που κάνουν άτομα κάθε πλήθους, πολιτισμού και ιστοριογραφικής εποχής, σεβόμενοι τη βιογραφία, την εικόνα και την αυτοεκτίμησή τους, μας επιτρέπει να επικυρώσουμε την αξιοπιστία των όσων ειπώθηκαν.

Η επίγνωση ότι τα εν λόγω δεδομένα και οι αστερισμοί τους, επιλεγμένα σύμφωνα με μια αξιοκρατία για την οποία κάποιος αισθάνεται ότι τήν δικαιούται και για την οποία είναι περήφανος, θα πρέπει να διευκολύνει τον ερευνητή σέ μια δεύτερη επίγνωση, δηλαδή την απόλυτη παροδικότητα της πραγματικότητας που ο καθένας θεωρεί αληθινή και μοναδική, και για η οποία επίσης σπαταλά όλη την ενέργειά σας, σε σημείο να την δένει σε αδιαθεσίες και ασθένειες. Αυτό συμβαίνει ανεξάρτητα από την επιθυμητή μονάδα μέτρησης, από μικροσκοπική σε τηλεσκοπική. Οι ελάχιστες και μεμονωμένες επιλογές ή οι τάσεις της εποχής υποτάσσονται σε κάθε περίπτωση από το ίδιο σπηλαιωτικό-πλατωνικό ξόρκι προβολής που ανταλλάσσεται με την πραγματικότητα, καθώς και ότι από αυτό μπορεί να εξαχθεί το σωκρατικό αντίθετο, δηλαδή η γνώση.

Σύμφωνα με την αυθαιρεσία/εγωϊκή αναγκαιότητα των επιλογών, από την οποία κανείς δεν ξεφεύγει, όσα ειπώθηκαν μέχρι τώρα μπορούν να ονομαστούν επιφανειακή ή γνωστική, διαλεκτική ή διανοητική γνώση. Αυτή, όσο φευγαλέα και λεπτή κι αν είναι, έχει τη δύναμη να μας κρύψει αυτή του βάθους ή της αισθητικής ή συναισθηματικής ή μαγείας, δηλαδή τήν ενεργητικό και κβαντική.

Η εγωκεντρική φύση της επιφανειακής γνώσης έχει την απαρχαιότητα των δικών της δηλώσεων στο DNA της. Οι ναρκισσιστικές και θυματιστικές καταστάσεις είναι δύο μεγάλα κομμάτια. Νομίζω ότι αρκεί να τα αναφέρω για να θυμίσω σε όλους την αστάθεια των δηλώσεων όσων βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση. Μάλιστα, στον πρώτο, τόν ναρκισσιστικό, ισχύουν αυτά που τον εκλέγουν στο επίκεντρο της συζήτησης, αυτά που κατά τη γνώμη του σέβονται τις ανάγκες του, ενώ φαίνονται αόρατα αυτά που τον βάζουν σε ισότιμη βάση με αυτούς που θεωρεί ότι είναι σε λάθος,  ανίδεοι, κατώτεροι, ανόητοι. Ενώ η δεύτερη, η κατάσταση του θύματος, με την ίδια διαδικασία με τον νάρκισσο, επιλέγει ή προτιμά μόνο τις δηλώσεις που του καταδεικνύουν την ευθύνη των άλλων για τα δικά του βάσανα, καθώς και την αναπόφευκτη νομιμότητα αυτής  και συνεπώς της αναπόφευκτης, επιβλητικής απαίτησης. για βοήθεια.

Γνώση βάθους

Η συνειδητοποίηση αυτής της παροδικότητας, της αυτοαναφορικότητας, της μεροληψίας, η επίγνωση της αλαζονείας και της καταπίεσης που απορρέουν από αυτήν, καθίσταται αναγκαία για να ξεκινήσει η διαδικασία χειραφέτησης από το γνωστό ή από τη θετικιστική κουλτούρα που υπάρχει, που θεωρεί αυτούς που δεν έχουν δεδομένα ή προσόντα, να μην είναι ή σε καμία περίπτωση χαμηλότερα από αυτούς που τά έχουν. Αυτό το πολιτιστικό χούμο, που παλαιότερα μας φαινόταν ως το μόνο απολύτως δυνατό, τώρα δείχνει την αυθαιρεσία που τον ήθελε/δημιουργούσε, επιτρέποντας έτσι την έλευση ενός ενδεχόμενου χειραφέτησης. Δηλαδή, να ξεκινήσει μια εξελικτική διαδικασία, με στόχο την επίγνωση της δύναμης και των περιορισμών των αισθημάτων και των συναισθημάτων. Δυνάμεις που μέχρι εκείνη τη στιγμή μας έκαναν να νιώθουμε καλά και άσχημα.

Με αυτά τα πρώτα βήματα, η αυτοεκπαίδευση αρχίζει να μειώνει την εξάρτηση από τον απολυταρχισμό της επιφανειακής γνώσης, από τον λαβύρινθο των άχρηστων δεδομένων της.

Η κάθοδος στο βάθος προς την προ-σκέψη, προς τον κβαντικό/λανθάνοντα πυρήνα της γνώσης γίνεται σταδιακά πιο λεπτή, εκλεπτυσμένη, μικροσκοπική, στιγμιαία, διαλογιστική, στοχαστική, φευγαλέα σαν σκιά, ποτέ προοδευτική, ούτε σταδιακή ούτε καν γραμμική. Απαιτεί προσοχή που ονομάζεται αναστολή, ακρόαση, επίγνωση του σημείου προσοχής. Όλες οι ιδιότητες που δεν μπορούν να αποκτηθούν καθώς είναι ήδη μέσα μας. Όλα διαθέσιμα για να αναδυθούν από την ομίχλη της επιφανειακής γνώσης. Και όλα είναι χρήσιμα για την κίνηση προς την αυτονομία από τις εγωικές-εγκόσμιες ενεργειακές ροές, για να τις ξεχωρίζουμε από τις καθολικές, που διαπερνούν τα πάντα. Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε αλλιώς ότι ο ανατολικός άνεμος κάνει το κρασί θολό και οι φάσεις του φεγγαριού έχουν να κάνουν με αγροτική γονιμοποίηση και κλάδεμα; Τήν σταθερή παγκόσμια ποσοστιαία διαφορά μεταξύ αρσενικών και θηλυκών;

Τότε είναι που η ανεξήγητη δίνη των σκέψεων, την οποία πιστέψαμε και επιδιώξαμε, διαπιστευμένη από τη λογική με την οποία τις εκφράσαμε και τις υποστηρίξαμε, αποκαλύπτει το σημείο από το οποίο προκύπτουν και, όπως το κουτί της Πανδώρας, αποκαλύπτει αυτό που κρατούσε κρυμμένο. Τότε θα είναι η άγνοια, το δόγμα, η ματαιοδοξία, ο ναρκισσισμός, ο θυματισμός, ο φόβος, η αβεβαιότητα, η δυσαρέσκεια, η θλίψη, η αποξένωση, η απογοήτευση, η απληστία, ο φθόνος, η μοναξιά, η έλξη και η απώθηση για να αποκαλυφθεί η αληθινή προέλευση των πράξεών μας. τά επιχειρήματα προς υποστήριξη αυτών, της υποκρισίας, της εξάρτησης και της τάσης, της επιφανειακής διαθεσιμότητας, της ηθικολογικής ανοχής, δημοσίευση ή κοινοποίηση νόμων, άρα και τιμωριών στο πλαίσιο της εκπαίδευσης στην εξέλιξη.

Αυτή θα είναι η στιγμή που θα κοιτάξουμε τον εαυτό μας κατά πρόσωπο και θα ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε, την κοινωνική παντομίμα που παίζουμε, καθώς και το σημείο εκκίνησης κάθε θεραπείας και ανάκαμψης σε μια αποτοξινωμένη ευεξία, που δεν έχει καμία σχέση με την καλή αίσθηση και οτιδήποτε έχει να κάνει με το μοίρασμα στην ελεύθερη ροή της παγκόσμιας ροής ενέργειας.

Το πρωταρχικό ή εις βάθος deus ex machina των πράξεών μας δεν είναι λοιπόν αυτό που μας λένε οι λογικο-διαλεκτικές αφηγήσεις του εαυτού μας, δεν βρίσκεται στις σκέψεις που γνωρίζουμε, γεμάτες συλλογισμούς που δεν είναι παρά παιχνίδια για τήν πλευρά των λογικών μας προθέσεων. Αυτά, όμως, είναι με τη σειρά τους εκφράσεις εκείνης της φευγαλέας σκιάς, στην οποία δεν δίνουμε ποτέ σημασία, προς την οποία δεν έχουμε τις ικανότητες να τη σταματήσουμε και να την ακούσουμε. Ο τροχός της εγκόσμιας δραστηριότητας δεν μας δίνει το χρόνο και η κουλτούρα δεν μας προσφέρει τα εργαλεία για να την πλαισιώσουμε, να την αναγνωρίσουμε, να την εκτιμήσουμε.

Αυτή η deus ex machina λοιπόν αποδεικνύεται ότι είναι η σκέψη που αποκαλύπτει την πιο οικεία και μυστική κατάσταση, την οποία δεν γνωρίζουμε, η οποία σπάνια αποκαλύπτεται και η οποία, συχνά, σαν μια μύγα στη μύτη, διώχνεται σκόπιμα ή κρύβεται όπως σκόνη κάτω από το χαλί της επιφανειακής γνώσης. Ωστόσο, είναι εκείνη η σκόνη που ενημερώνει τις σκέψεις για τις οποίες λίγο πολύ γνωρίζουμε. Είναι αυτή που ενημερώνει τον κόσμο μας. Από αυτήν, από εκείνη την κατάσταση, είναι από εκείνες τις ανεπαίσθητες στιγμές που προκύπτει ο κόσμος, η πραγματικότητα και αυτό που πιστεύουμε για τον εαυτό μας. Είναι εκείνη τη στιγμή που ο αληθινός εαυτός είναι γυμνός, απογυμνωμένος από τις μάσκες που φοράμε για την απαγγελία της πλοκής μας. Είναι εκείνη η στιγμή που προηγείται και προσανατολίζει το στερέωμα και τους αστερισμούς του σύμφωνα με τις προτιμήσεις και τα γούστα μας, προκειμένου να μας παράσχει ό,τι είναι απαραίτητο για να στηρίξουμε την επιφάνεια του εαυτού μας ή τη φαινομενική ιδιαιτερότητα και αξία του εαυτού μας των σπηλαίων.

Fare conoscenza – Lorenzo Merlo - EreticaMente