Το Αίτημα (6)

Μια νέα μυθολογία . Η εύρεση μίας  κλίμακας, μιας  ελπίδας,  είδωμα από κάποια έκρηξη.  Αυτή η άγνωστη σκάλα που θα την δουν οι ζωγράφοι θα εμφανίσει κάτι πέρα των γνωστών, κάτι που δεν αγγίζεται. σαν τη μουσική στέκεται και κυκλοφορεί κάπως αόρατα από τον άνθρωπο που ταλαιπωρείται. Μία τέχνη για κάποιον που δεν έχασε την αναπόληση, που την συνέχισε, που έμεινε αμετακίνητος από κάποιο δυνατό ρεύμα. Σε έναν "κλασσικό" ουρανό ξάφνου εμφανίζεται ένα σέλας, ένα πανόραμα χρωματικό, σαν η μουσική να έγινε ορατή.
Το αποκαλυπτόμενο αυτό Σύμπαν,  μπορεί να εναρμονιστεί με τον άνθρωπο, ως μια χορδή που δύναται να τον δέσει λίγο πάνω από τη γη.
Όλο αυτό εμφανίστηκε, όταν οι ζωγράφοι αναποδογύρισαν τη παράσταση. ( Η παράσταση στη Δύση, δεν είχε ούτε ιερό του όσιο, ήταν ένα "ποιητικό θέατρο," μία πρόταση τρόπου, στησίματος ζωής, με
ορίζοντα τον ηγεμόνα, για τον οποίον γίνονταν).
Το αναποδογύρισμα αυτό κατά κάποιο τρόπο δεν αφορά κανένα, είναι κατ΄αρχήν αδιάφορο, είναι ως μια απόμακρη μελωδία. Το αναποδογύρισμα αφορούσε την σχέση με την εξουσία, μια επανάσταση, προκειμένου να οριστεί η ελευθερία του "νέου ανθρώπου".
Όμως με κάποια προσοχή είναι και μια "ουράνια"  Γκουέρνικα.

Σε αυτή την εποχή η τέχνη είναι παράνομη υπόθεση, η επίσημη μηχανή που φέρει και ενσαρκώνει  το όραμα της εξουσίας είναι η τεχνολογία. Η τέχνη θα διεκδικήσει ρόλο, τα συμπεράσματα της επανάστασης θα γίνουν η διακόσμηση του μετάλλου. Θα αναπτυχθεί και κάποιας μορφής ερωτικότητα, με τις δυνατότητες της ύλης που συγκρατεί πλέον τον κόσμο. Γίνεται μέλος πια μιας μεταμόρφωσης, μιας κατασκευής που θα σχηματίσει την ζωή στην λεπτομέρεια της.

Ουσιαστικά θα απασχολήσει την διάνοια, όπου με το δόλωμα του χαμένου νοήματος, θα διασκεδάσει την πεδιάδα της βαθιάς καταθλίψεως, της επίπεδης σύμμετρης κενότητας, την διακόσμηση του τάφου. 

Σε αυτό το ακατανόητο καινούργιο θα σχηματιστούν παράλληλα σύμπαντα με κοινό παρανομαστή το πέταγμα του ανθρώπου, ένα αναισθητικό συμπαντικό ένδυμα,  μία άλλη πρόταση ντοπαρίσματος με εικόνες δονήσεων, μια ηδονική συναρμογή του απείρου με τις μικρές ζωές. Όλα αυτά θα πουλιούνται στα φιλόξενα σαλόνια των Τραπεζών. Η αστρική συνείδηση του επενδυτή, που δύναται να κινεί τα πάντα, να εξασφαλίζεται η αρμονία μέσο αυτού , είναι ο νέος τόπος που δίνεται πλέον στην τέχνη.

Η οποία θα φανταστεί, αυτή την σφαίρα επιρροής, και θα παίξει το πιστό υπηρέτη του τρόπου όπως πάντα,  προς χάριν του πάθους πλέον. Αυτονομήθηκε όμως και κάποια είδους δράση η οποία θα ταυτισθεί με το πρωτόλειο πόρο κάποιας  ζωικώτητας ως κάποιας αρχέγονης ξεχασμένης αρχής που διέπει κάτι αχαλίνωτο στον άνθρωπο, μια μνήμη σώματος όπου έπρεπε να βρει το "κουτί" του στο νέο παζλ.

Η εικόνα παραμορφώσεως, σήμανε στον κόσμο ότι η ζωή,  δεν έχει αναφορά σε πρωτότυπο, κάπως ανεξάρτητη ορίζεται από τον καθ΄ένα όπως το γούστο. Έτσι αποδυναμώθηκε η εξαφανίστηκε κάποιο σαφές αίτημα, για να ζητηθεί , να φανεί ο λόγος της. Το νόημα της ζωής έγινε κάποια τροφή για την διάνοια, για να συναρμολογεί σταυρόλεξα και ονομάστηκε "νόημα" αφηρημένα, υποστηρίζοντας το πνεύμα της εποχής. Αυτό όμως δεν αρκεί, δεν σβήστηκαν ακόμη τα ίχνη.

Συνεχίζεται.

Ένα Πείραμα σε Βάθος.