Ανάμεσα στα πολλά υμνητικά για τον Σκιαθίτη «κοσμοκαλόγερο» ξεχωρίζει και η άποψη πως υπήρξε και «μια μεγάλη μουσική φύση» (Σπύρος Μελάς). Όχι όμως «στη γλώσσα του, στη φράση του, στα επίθετά του, στη διάρθρωση του λόγου του˙ ούτε στους τύπους, στα τοπία, στις εικόνες του»
Η μουσική του Παπαδιαμάντη είναι «ολότελα εσωτερική, διαχύνεται στο έργο του και υπάρχει πέρα και πίσω από τα σημεία της γραφής του.» Και δεν είναι καθόλου εύκολο να καταλάβει κανείς αυτή τη μουσική καθώς «δεν τραγουδεί στη διαπασών .... Ωστόσο, στο αριστούργημά του, στο ανώτερο κι εξαίσιο δημιούργημά του, το «Μοιρολόγι της φώκιας», ο μουσικός, μ΄ όλη τη σουρντίνα, φανερώνεται ατόφιος. Είναι, βέβαια υπερβολή αυτό που είπε ο Ζαν Μωρέας, γι΄ αυτό το διήγημα, ότι είναι το αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Δείχνει όμως το βαθύ κριτικό του νου, ότι το ξεχώρισε και τόβαλε πάνω απ΄ όλα τα δημιουργήματα του Παπαδιαμάντη και απ΄ όλα τα ρωμέϊκα.» (…) Όποιος διάβασε αυτό το αριστουργηματικό «Μοιρολόγι» σίγουρα θ΄ άκουσε και τις εξαίσιες «εσωτερικές μουσικές» του Παπαδιαμάντη!
Αιωνία του η μνήμη !
Αιωνία του η μνήμη !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου