«ΛΕΝΟΝ, Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΓΚΟΥΡΟΥ ΤΟΥ PERPETUAL '68»(TOY ΑΙΩΝΙΟΥ)

Marcello Veneziani

"Ο Τζον Λένον θα έκλεινε τα ογδόντα αυτές τις μέρες. Θα ήταν μια παλιά δόξα της ποπ μουσικής, όπως οι άλλοι Beatles"

Η Yoko και ο John στη σουίτα του ξενοδοχείου στο Άμστερνταμ, από την Τρίτη 25 έως τη Δευτέρα 31 Μαρτίου 1969

Ο Τζον Λένον θα έκλεινε τα ογδόντα αυτές τις μέρες. Θα ήταν μια παλιά δόξα της ποπ μουσικής, όπως οι άλλοι Beatles, ταριχευμένοι στη χρυσή τους δεκαετία, εκτός από τον Paul McCartney που συνέχισε να ηχογραφεί στην εποχή του. Αντίθετα, σκοτωμένος μόλις πριν από σαράντα χρόνια σε ηλικία σαράντα ετών, ο Lennon έχει γίνει ένας αειθαλής μύθος, ένα μόνιμο pop icon (ποπ είδωλο). Θα ήθελα όμως να προχωρήσω παραπέρα και να πω ότι τελικά ο Τζον Λένον ήταν ο αληθινός γκουρού εκείνου του «αιώνιου 68» για το οποίο συζητείται περισσότερο από μισό αιώνα τώρα.

Εν τω μεταξύ, έλαβε χώρα ο μετασχηματισμός του προλεταριακού κομμουνισμού σε πολιτικά ορθό ριζοσπαστισμό, το ελευθεριάζων και ανεκτικό κύμα εγκατέλειψε τα θέματα της κοινωνικής δικαιοσύνης και των εργαζομένων για να αφοσιωθεί στα αστικά και σεξουαλικά δικαιώματα.

Two Virgins. Εξώφυλλο δίσκου. 29 Νοεμβρίου 1968

Ο Herbert Marcuse ή άλλοι προφήτες του 1968 θεωρητικοποίησαν την παγκόσμια αμφισβήτηση, υποκίνησαν την επανάσταση και την απελευθέρωση, αλλά βασικά το σχέδιό τους απέτυχε: επειδή καμία δομή εξουσίας πολιτική, οικονομική, καπιταλιστική, τεχνοεπιστημονική, δεν ανατράπηκε ή υπονομεύτηκε. Αντίθετα, υπήρξε μια επανάσταση στα έθιμα, τις γλώσσες, τις σχέσεις μεταξύ πατέρων και γιων, μεταξύ γενεών, μεταξύ φοιτητών και καθηγητών. Και ο Λένον ήταν ο γκουρού αυτού του παγκόσμιου '68, τόσο των διαδηλωτών όσο και των παιδιών των λουλουδιών, έραψε το ειρηνιστικό και παγκοσμιοποιητικό μήνυμα στην παραβατική και μουσική ατμόσφαιρα, περισσότερο από τον Μπομπ Ντύλαν και την Τζόαν Μπαέζ... Σεξουαλική απελευθέρωση, δωρεάν ναρκωτικά, αρκετά με την παράδοση, τις υποκρισίες και τους «ψυχικούς περιορισμούς» της, τον παγκόσμιο ατομικισμό, τον πασιφισμό, τον αντιμιλιταρισμό. Είναι ψυχεδελικό το '68. Ο κόσμος, παραπονέθηκε ο Λένον, δεν δέχεται ότι «οι άλλοι άνθρωποι είναι γυμνοί ή καπνίζουν χόρτο». Και αντιθέτως γι' αυτόν ο καθένας πρέπει να ζει όπως θέλει. Αναρχία, αλλά ηδονική. Απαγορευμένο να απαγορεύεται. Το εξώφυλλο ενός από τους δίσκους πειραματικής μουσικής του από το 1968 αφιερωμένου στην «άπειρη μουσική», το Two Virgins , είναι εντυπωσιακό, όπου ο ίδιος και η Yoko Ono (όχι ακόμα η «γυναίκα» του) εμφανίζονται γυμνοί. Αλλά το άλμπουμ δεν είχε επιτυχία, είχε ελάχιστη διανομή, έπεσε στη λήθη. 

Εν τω μεταξύ που συνέβαινε ο μετασχηματισμός του προλεταριακού κομμουνισμού σε πολιτικά ορθό ριζοσπαστισμό, το ελευθεριακό και ανεκτικό κύμα εγκατέλειψε τα θέματα της κοινωνικής δικαιοσύνης και των εργαζομένων για να αφοσιωθεί στα αστικά και σεξουαλικά δικαιώματα. Είναι το πέρασμα από τον Λένιν στον Λένον: το κίνημα διαμαρτυρίας ονειρεύεται μια παγκόσμια αλλά ενιαία, εκκεντρική και παραβατική επανάσταση, στην οποία η απελευθέρωση θα επισκίαζε την ισότητα, το σεξ και το κάπνισμα θα αντικαθιστούσαν την ταξική πάλη, τα εργοστάσια, την εργατική και προλεταριακή λύτρωση.

Το ιδεολογικό του μανιφέστο είναι το Imagine , το τραγούδι που ο ίδιος όρισε ως: «αντιθρησκευτικό, αντιεθνικιστικό, αντικομφορμιστικό και αντικαπιταλιστικό», αλλά ήταν γλυκό, «επικαλυμμένο με ζάχαρη» πρόσθεσε ο Lennon και γι' αυτό έγινε ευπρόσδεκτο από πολλούς. Θυμόμαστε αυτά τα ζαχαρωμένα λόγια: « Φανταστείτε ότι δεν υπάρχει παράδεισος…και καμία κόλαση από κάτω μας… Φανταστείτε τους ανθρώπους να ζουν για το σήμερα… Φανταστείτε ότι δεν υπάρχουν άλλες πατρίδες… Δεν υπάρχει λόγος να πεθάνετε και να σκοτώσετε, καμία θρησκεία…». Είναι ο ύμνος του ζαχαρούχου μηδενισμού, ο προηγούμενος του πολιτικά ορθού. Αν ζούμε μόνο για το σήμερα, χωρίς άλλους λόγους να ζούμε και να πεθάνουμε, αν δεν υπάρχει πια θεός ή πατρίδα ή ρίζα ή σύνδεσμος με μια παράδοση, αν δεν υπάρχει προοπτική πέρα ​​από εμάς, γιατί τότε να παραπονιόμαστε αν ο κόσμος περιορίζεται σε μια απέραντη άσκοπη κάθαρση (σε μια απέραντη εκκαθάριση χωρίς σκοπό) και εμείς είμαστε τα σχετικά υλικά σε διαμετακόμιση, το αποτέλεσμα μιας απελευθέρωσης που μοιάζει με εκκένωση, επειδή δεν αφήνει ίχνη, αλλά απελευθερώνει μόνο ανάγκες και επιθυμίες; Αυτό το τραγούδι συμπύκνωσε την ιδεολογία χωρίς σύνορα των ημερών μας σε μερικούς στίχους: την άρνηση της θρησκευτικής αίσθησης, της αγάπης για την πατρίδα και των οικογενειακών δεσμών. Η απόλυτη κυριαρχία του παρόντος επί του παρελθόντος, του μέλλοντος και του αιώνιου... ο ειρηνισμός ως το τέλος της ιστορίας, των κρατών και της πολιτικής... παγκόσμιος ατομικισμός και ενοποίηση του πλανήτη, χωρίς σύνορα και ζοφερά τείχη.

Ήρθαν και άλλα τραγούδια όπως I don't wanna be a soldier , Mama, ενάντια στον μιλιταρισμό ή Give peace a chance ή Wοrking class Hero που επεκτείνει τη διαμαρτυρία στην οικογένεια, την αστυνομία και το σχολείο και γενικά στις κοινωνικές συμβάσεις και περιορισμούς. Ή το God, όπου ο Λένον επιτίθεται σε κάθε μορφή θρησκείας, από τη Βίβλο μέχρι το Τσινγκ, από τον Ιησού μέχρι τον Χίτλερ, από τον Βούδα μέχρι το ταρώ. Και ομολογεί: «Πιστεύω μόνο σε μένα, στη Γιόκο και σε μένα». Κοσμικός εγωκεντρισμός, η ανατίναξη του βρεφικού ναρκισσισμού της δεκαετίας του 1968.

Στη συνέχεια, ο Lennon διορθώνει με επαναστατική έννοια το τραγούδι Revolution που τραγουδήθηκε το '68 με τους Beatles, το οποίο ήταν στην πραγματικότητα ένας αντεπαναστατικός ύμνος, ή τουλάχιστον ενάντια στη βία του, που μας προέτρεπε να βιώσουμε την οικειότητα πιο έντονα. Αντίθετα, ο Lennon γράφει ένα τραγούδι  Power to the people στο οποίο επαναλαμβάνει το σύνθημα του τραγουδιού, και τελικά προτρέπει: "Βγείτε στους δρόμους/Εκατομμύρια άνθρωποι που δουλεύουν για το τίποτα/Πρέπει να πείτε τι δικαιούστε/Θα σας ρίξουμε κάτω όταν φτάσουμε στην κορυφή". Ένα τραγούδι μάχης, αναμφίβολα γι' αυτό, ακόμα κι αν το έχει τραγουδήσει ένας πλούσιος δισεκατομμυριούχος βαρόνος σαν κι αυτόν, που ζει ανάμεσα στους καπνούς, τις ανέσεις και τις εκστάσεις μιας διασημότητας. Ωστόσο, όλη η μουσική παραγωγή του Λένον γλυκαίνει και λυτρώνεται από την αγάπη που είναι το μοτίβο του ρομαντισμού του, όταν καταθέτει το όπλο της εξέγερσης. Αλλά και στα ερωτικά τραγούδια είναι ο δικός του ναρκισσισμός που καθρεφτίζεται στα μάτια της αγαπημένης, της Γυναίκας γενικότερα και της Γιόκο Όνο με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Ακόμα και τα τραγούδια που της είναι αφιερωμένα στην πραγματικότητα χρησιμεύουν πάνω από όλα για να μιλήσει για τον εαυτό του, για το πώς είναι φτιαγμένος.

Όταν έκλεισε τα σαράντα, ο Τζον Λένον νόμιζε ότι η ζωή του επρόκειτο να τελειώσει, αλλά σκέφτηκε ότι μια άλλη ζωή επρόκειτο να ξεκινήσει, και θα ήταν, όπως έγραψε, μια υπέροχη ζωή, που ξεκίνησε για να εξερευνήσει έναν υπέροχο κόσμο. Αυτή η υπέροχη ζωή κόπηκε σύντομα μετά από μερικές εβδομάδες, σκοτώθηκε από έναν από τους θαυμαστές του. Ή ίσως συνεχίστηκε αλλού, στους ουρανούς ή τις κολάσεις που αρνήθηκε ο Λένον.

«LENNON, Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΓΚΟΥΡΟΥ ΤΟΥ PERPETUAL '68» - Inchiostronero (www-inchiostronero-it.translate.goog)

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΣΚΕΦΤΕΙ ΑΚΟΜΗ ΤΗΝ ΜΥΣΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ Β' ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ,  ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ, ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, ΤΟΥ ΓΟΥΝΤΣΤΟΚ ΚΑΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ ΠΟΥΓΙΝΕ ΡΟΚ ΕΝΤ ΡΟΛ, ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ. ΙΔΟΥ ΝΕΑ ΠΟΙΩ ΠΑΝΤΑ.

ΚΑΙ ΚΑΠΑΚΙ ΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΥΠΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ Η ΟΠΟΙΑ ΚΗΔΕΥΣΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΔΙΩΞΕ ΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ ΤΗΣ ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΜΑΗ ΤΟΥ 68.