ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΠΟΥΚΙΕΣ. Ρομπέρτο ​​Πεκιόλι

Ένα από τα όρια τής λεκτικής κυριαρχίας είναι ότι περιορίζεται στόν θρήνο

ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΠΟΥΚΙΕΣ

Ένα από τα όρια τής λεκτικής κυριαρχίας είναι ότι περιορίζεται στόν θρήνο -χωρίς να οργανώσει μια αντεπίθεση- γιά την υποχώρηση του εθνικού κράτους υπέρ διεθνών οντοτήτων, συνθηκών που υπερβαίνουν το κρατικό δίκαιο και παντοδύναμων χρηματοοικονομικών συσσωματώσεων. Μια θέση που δεν αγγίζει τον πυρήνα του προβλήματος, την ιδιωτικοποίηση του κόσμου που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1990, που αντιστοιχεί στην κατάρρευση του κομμουνισμού του εικοστού αιώνα. Δεν είναι δυνατή η ανάκτηση της κυριαρχίας - ούτε καν από ένα σώμα στο μέγεθος της ΕΕ - χωρίς να επιτεθεί στη ρίζα του παγκόσμιου συστήματος των ιδιωτικών μονοπωλίων και ολιγοπωλίων. Πολλοί γνωρίζουν τη σημασία που απέκτησε ο όμιλος fintech (Microsoft, Google, Meta, Apple, Tesla), αλλά η τεράστια δύναμη που απέκτησαν από τις αρχές του 21ου αιώνα τα επενδυτικά κεφάλαια είναι ακόμη ελάχιστα διερευνημένη.

Φαίνεται ότι η κρίση του Αγγλικού Συντηρητικού Κόμματος και η νίκη των Εργατικών στις 4 Ιουλίου ήταν επιχειρήσεις που προετοιμάστηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από το Black Rock, το πιο ισχυρό ταμείο όλων. Ο νέος Βρετανός Πρωθυπουργός, Sir Keir Starmer είναι το τυπικό προϊόν του εργαστηρίου παγκοσμιοποίησης: ελευθεριακός, ελεύθερος έμπορος, μέλος αποκλειστικών κύκλων. Το Λονδίνο είναι το δεύτερο μεγαλύτερο οικονομικό κέντρο στον κόσμο: οι αλλαγές στην κυβέρνηση πρέπει να ευχαριστήσουν ιδιαίτερα τους Rothschild, (1) την παλαιότερη οικονομική δυναστεία, την τελευταία απόλυτη μοναρχία της γηραιάς ηπείρου.

Τα δέκα κύρια επενδυτικά ταμεία στον κόσμο - οκτώ από τα οποία είναι αμερικανικά - διαχειρίζονται περιουσιακά στοιχεία αξίας άνω των 44 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Το παγκόσμιο ΑΕΠ, την ίδια χρονιά, υπολογίστηκε σε περίπου 102 τρισ. το ΑΕΠ των ΗΠΑ ανήλθε σε 25,3 τρισεκατομμύρια δολάρια, αυτό της Κίνας σε 20, ενώ τα τέσσερα μεγαλύτερα κράτη της ΕΕ (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) έφτασαν τα 11,7 τρισ. Μόνο το Black Rock του Larry Fink έχει πάνω από δέκα τρισεκατομμύρια δολάρια σε χαρτοφυλάκια, πέντε φορές το ιταλικό ΑΕΠ (2,1 τρισεκατομμύρια), ίσο με τα περιουσιακά στοιχεία της ελβετικής UBS, μόλις ενδέκατη στην κατάταξη των αμοιβαίων κεφαλαίων. Η σχέση μεταξύ της χρηματιστικοποίησης της οικονομίας και της ιδιωτικοποίησης του κόσμου είναι άρρηκτη. Η δύναμη των ταμείων πηγάζει από τις συνδυασμένες ενέργειες κεντρικών τραπεζών και κυβερνήσεων, ξεκινώντας από την κρίσιμη κατάργηση στην Αμερική του νόμου Glass Steagall κατά τη διάρκεια της προεδρίας Κλίντον, του νόμου που χώριζε την παραδοσιακή τραπεζική δραστηριότητα από την επενδυτική τραπεζική. Από τότε, κανένας περιορισμός δεν έχει σταματήσει τη χρηματοδότηση και όλοι έχουμε γίνει, από καταθέτες, πελάτες/επενδυτές με όλο τον κίνδυνο σε βάρος μας. Συνέπεια της οικονομικής αδηφαγίας ήταν η διάλυση του κοινωνικού κράτους και η επιταχυνόμενη ιδιωτικοποίηση των πάντων, από το νερό μέχρι τους αγροτικούς σπόρους, από τα τρόφιμα στην υγειονομική περίθαλψη, από τη χημεία στην τεχνολογία πληροφοριών, από τις τηλεπικοινωνίες στη ρομποτική, στην τεχνητή νοημοσύνη και στις συντάξεις.

Δεν είναι δυνατόν να δηλώνει κανείς κυρίαρχος αν δεν παίρνει θέση ενάντια σε αυτή τη γιγάντια πλανητική συγκέντρωση ιδιωτικής δύναμης. Η δύναμη είναι η βασίλισσα του κόσμου, όχι η γνώμη, αλλά η γνώμη κάνει χρήση της βίας. Μια σκέψη του Blaise Pascal που εξηγεί τη σημερινή πραγματικότητα καλύτερα από μια γεωπολιτική πραγματεία. Η δύναμη μεταμφιέζεται και ζει με την αντιστροφή της πραγματικότητας και της αλήθειας εις βάρος των κρετινοποιημένων μαζών. Ένα μόνο παράδειγμα: η αντικατάσταση των καλλιεργούμενων χωραφιών με φωτοβολταϊκά συστήματα – (2) μια από τις πράσινες δυστοπίες που τροφοδοτούνται από ψηλά – ανταποκρίνεται στο έργο της συγκέντρωσης της παραγωγής και της διανομής τροφίμων. Όταν η ολιγαρχία έχει πρόσβαση σε πηγές τροφίμων υπό έλεγχο, θα έχει την ανθρωπότητα στα χέρια της. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που γίνεται τόσο λίγος λόγος για την επισιτιστική κυριαρχία και τόσο πολύ για τεχνητά, δηλαδή βιομηχανικά, τρόφιμα.

Έχοντας κατακτήσει τα κρυμμένα όπλα της πραγματικής οικονομίας σε συμμαχία με τις επενδυτικές τράπεζες και τις κεντρικές τράπεζες που δημιούργησαν χρέη, οι γίγαντες είναι κύριοι του κόσμου. Στην περίπτωση της μικρής Ιταλίας, το πανόραμα είναι αποκαρδιωτικό. Έχουμε ήδη μιλήσει για την κοινωνική ασφάλιση (υγεία και σύνταξη) που στραγγίζει τα φορολογικά έσοδα για να τα διαθέσει σε βραχυπρόθεσμες χρηματοοικονομικές επενδύσεις στις διεθνείς αγορές, αφαιρώντας πόρους από το ταμείο και τελικά από τον καθένα μας. Οι φόροι βασίζονται στην αρχή της εδαφικότητας των προσώπων -φυσικών και νομικών- και στην έννοια της «μόνιμης εγκατάστασης». Ακριβώς αυτό που καταφέρνουν να ξεπεράσουν οι αποεδαφικοποιημένοι γίγαντες, οργανωμένοι σαν κινέζικα κουτιά, που τιμολογούν θυγατρικές με έδρα σε φορολογικούς παραδείσους σε ένα γαϊτανάκι αδύνατο να φτάσει κανείς με τα μέσα εθνικών κρατών και ενώσεων κρατών όπως η Ε.Ε.

Πρέπει να αρχίσουμε να συζητάμε για τη φορολογική κυριαρχία. Το πλαίσιο είναι μια συσσώρευση δύναμης και πλούτου των οποίων οι πόροι είναι ροές πληροφοριών και δεδομένων που διασχίζουν τα σύνορα, ενώπιον των οποίων κάθε αξίωση κυριαρχίας φαίνεται μάταιη. Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την ίδια την ιδέα της φορολογίας, μέσω συμφωνιών μεταξύ κρατών και ομάδων κρατών για να αποτρέψουμε τα κεφάλαια, τη μεγάλη τεχνολογία και τους διεθνικούς κολοσσούς από το να κάνουν γιγάντια κέρδη πληρώνοντας κατά μέσο όρο φόρους 3%. Μέχρι το 2022, το τηλεοπτικό δίκτυο Netflix δεν πλήρωνε ούτε ένα ευρώ στο ιταλικό ταμείο, καθώς δεν είχε ούτε υπαλλήλους ούτε γραφεία, παρότι κέρδιζε εκατομμύρια από τους συνδρομητές του. Το 2019, η Amazon είχε κύκλο εργασιών πάνω από ένα δισεκατομμύριο στην Ιταλία, πληρώνοντας 1,1 εκατομμύρια φόρους. Οι πέντε μεγαλύτερες Big Tech πλήρωσαν φόρους εβδομήντα εκατομμυρίων έναντι ορισμένων εσόδων 3,3 δισεκατομμυρίων.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ιταλικό: η Amazon Europe είχε τζίρο 44 δισ. το 2020 και δεν πλήρωσε ούτε ένα ευρώ. Μπόρεσε να επιλέξει την έδρα και να χρησιμοποιήσει μια εταιρική δομή με την οποία χειριζόταν τα κέρδη, τις ζημίες και τις υποχρεώσεις μέχρι να εξαλειφθούν οι φόροι. Δεν θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για κυριαρχία αν αποτύχουμε να απλώσουμε το χέρι και να κάνουμε τους γίγαντες να πληρώσουν δίκαια. Είναι υπερβολικό να ζητάμε να αντιμετωπίζονται ως φυσικά πρόσωπα ή κάτοχοι ΦΠΑ; Ωστόσο, δεν έχει επιτευχθεί συμφωνία σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ακόμη και για έναν πολύ μέτριο φορολογικό συντελεστή, μεταξύ 3 και 5 τοις εκατό του κύκλου εργασιών. Τα λόμπι, ναι, είναι κυρίαρχα, στις Βρυξέλλες και όχι μόνο. Οι εταιρικοί φόροι παράγουν ένα ασήμαντο ποσό εσόδων, περίπου 2,5 τοις εκατό, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου βαρύνει μικρότερες οντότητες.

Η αντίσταση προέρχεται από μια κυβέρνηση που είναι πραγματικά κυρίαρχη, την αμερικανική. Οι γίγαντες έχουν την έδρα και τη διαχείρισή τους στις ΗΠΑ: κάθε προσπάθεια να  υπαχθούν σε κανόνες συνοδεύεται από απειλές οικονομικών και οικονομικών αντιποίνων  στην αμερικανική κυβέρνηση. Οι πόροι που αφαιρούνται από την ιταλική και ευρωπαϊκή φορολογία ενισχύουν την οικονομία των ΗΠΑ. Επιπλέον, από το 2020, η πανδημία annus horribilis, οι πολυεθνικές έχουν μεταφέρει κέρδη ύψους περίπου 1400 δισεκατομμυρίων σε φορολογικούς παραδείσους. Η φορολογική απώλεια υπολογίζεται σε 250 δισεκατομμύρια - οκτώ - δέκα ιταλικούς χρηματοοικονομικούς νόμους - και βαραίνει ολόκληρη την οικονομία, ενώ παίζουμε με τον πόλεμο των φτωχών, κηρύσσοντας τους υδραυλικούς και τους τεχνίτες φοροφυγάδες και όχι πολυεθνικές και διεθνικές εταιρείες, εξαιρούνται από τους κανόνες τά εδαφικά κράτη.

Λίγα μεγάλα funds κυριαρχούν στον καπιταλισμό και ουσιαστικά δεν υπάρχει πλέον κανένα ίχνος αγοράς, μεταμορφωμένης σε παγκόσμιο ολιγοπώλιο. Το επόμενο στάδιο θα είναι η ανάληψη των ακίνητων περιουσιακών στοιχείων, στην Ιταλία, που κατέχουν εκατομμύρια μικροί ιδιοκτήτες - εμείς - σπιτιού. Οι κανόνες προσαρμογής στην πράσινη επιβολή (άλλη μια χαμένη κυριαρχία, που δεν μας επιτρέπει να συζητάμε ολιγαρχικές επιταγές στο όνομα του περιβάλλοντος και σχετική κατήχηση, πολύ ισχυρή στους νέους). Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον εννέα εκατομμύρια ακίνητα, από τα δώδεκα εκατομμύρια που υπάρχουν στην Ιταλία, θα πρέπει να υποβληθούν σε πολύ ακριβές προσαρμογές. Ελλείψει δημόσιων πόρων (οι μεγάλοι δεν πληρώνουν φόρους, μόνο εμείς) πολλοί θα πρέπει να καταφύγουν σε στεγαστικά δάνεια ή θα αναγκαστούν να πουλήσουν το σπίτι. Οι μόνοι που διαθέτουν τους απαραίτητους πόρους είναι οι οικονομικοί γίγαντες: τα ταμεία θα γίνουν κύριοι των πάντων.

Στους ηλικιωμένους θα προσφερθεί η λύση που είναι ήδη κοινή στην Αργεντινή: μεταφορά του σπιτιού με αντάλλαγμα το δικαίωμα χρήσης και συμπλήρωμα στις συντάξεις, οι οποίες είναι όλο και πιο πενιχρές λόγω της κοινής δράσης της δημογραφικής πτώσης, του χειραγωγημένου πληθωρισμού και της αδυναμίας των κρατών για τη στήριξη του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Αυτό σημαίνει ότι πολλοί δεν θα μπορούν να μεταβιβάσουν την ιδιοκτησία ιδιοκτησίας στα παιδιά τους. Λοταρία. Η αγορά γίνεται μονοπώλιο, οι δημόσιες πολιτικές είναι αδύνατες λόγω της έλλειψης πόρων, που μεταφέρονται στην «εξορυκτική» ολιγαρχία. Τότε για ποια κυριαρχία μιλάμε; Αν προσθέσουμε και τον ρόλο των funds στο χρέος, ο κύκλος κλείνει και γίνεται βίτσιο. Το παγκόσμιο δημόσιο χρέος υπολογίζεται σε 100 τρισεκατομμύρια δολάρια, το συνολικό χρέος είναι τριπλάσιο από αυτό. Οι πιστωτές -ψευδείς, αλλά γίνονται αληθινοί γιατί το σύστημα δημιουργήθηκε από αυτούς και για αυτούς- είναι πάνω απ' όλα κεφάλαια.

Marinus van Reymerswaele, The Moneylenders 1540

Οι τόκοι μόνο αντιπροσωπεύουν τουλάχιστον το 15 τοις εκατό του παγκόσμιου ΑΕΠ. Δεδομένου ότι ένα χρέος δεν μπορεί να αποπληρωθεί με χρήματα που εκδίδονται ως χρέος, καθίσταται απαραίτητη η διαχείριση των ιδιωτικών αποταμιεύσεων και των πόρων των πολιτών, με μοναδικό σκοπό τη μεταφορά τόκων σε νόμιμη τοκογλυφία. Εξ ου και ο ουσιαστικός ρόλος των κεντρικών τραπεζών, - ανεξάρτητων, χωρίς έλεγχο από τα κράτη - της λαβίδας που περικλείει τα κράτη και τις ίδιες τις ζωές μας. Το εθνικό τραπεζικό σύστημα ελέγχεται με τη σειρά του από τα funds, βασικούς μετόχους - μεταξύ των πολλαπλών διασταυρούμενων μετοχών - των κύριων «ιταλικών» τραπεζών. Ακόμη και οι μεγάλες ιταλικές επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας ανήκουν ουσιαστικά στα ταμεία, τα οποία αποκομίζουν ορισμένα κέρδη καθώς λειτουργούν υπό φυσικό μονοπώλιο λόγω της φύσης των παρεχόμενων υπηρεσιών, πληρώνουν πολύ λίγους φόρους και μεταφέρουν δισεκατομμύρια όπου είναι πιο κερδοφόρο. Ποια αστρονομικά ποσά έχει εγκαταλείψει διαχρονικά το ιταλικό δημόσιο σύστημα και ο ιδιωτικός τομέας, που η δουλοπρεπής δημοσιογραφία αποκαλούσε «θαρραλέους καπεταναίους»; Ίδια μοίρα για τα παλιά οικογενειακά κοσμήματα του ενεργειακού τομέα (Saipem, Terna κ.λπ.), με ευρεία συμμετοχή και από τα ταμεία. Τι μιλάμε, λοιπόν, όταν επικαλούμαστε την κυριαρχία, η οποία, όπως ο αραβικός φοίνικας, «όλοι λένε ότι είναι εκεί, καί κανείς δεν ξέρει πού είναι»;

Σήμερα η κρυμμένη δύναμη των μεγάλων οικονομιών ελέγχει πλέον τα πάντα και είναι κυρίαρχη της παγκόσμιας πολιτικής!

Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή από ό,τι μας κάνουν να πιστεύουμε από συνένοχες πληροφορίες και πολιτικές. Πάνω απ' όλα, προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι πουθενά δεν γίνεται προσπάθεια οικοδόμησης μιας εναλλακτικής οικονομικής και χρηματοπιστωτικής σκέψης, η οποία αμφισβητεί το υπάρχον στη ρίζα του και σχεδιάζει -παρά τις δυσκολίες που εμπλέκονται- τη διαφυγή από ένα σύστημα φτιαγμένο για να καταστρέψει τη δημόσια διάσταση, να εξαθλιώνει τούς πολίτες, νά πνίγουν τις επιχειρήσεις, νά ελέγχουν πόρους, πολιτικές και επίσημες «αφηγήσεις» με σιδερένιο χέρι. Ανεξάρτητα από την καλή πίστη των κυρίαρχων (όταν υπάρχει...) όλη η δύναμη, κάθε πόρος, κάθε μοχλός λήψης αποφάσεων βρίσκεται στα χέρια ενός θόλου του οποίου τα επενδυτικά κεφάλαια είναι το πιο σημαντικό λειτουργικό σύστημα. Για τους «πραγματικούς» κυρίαρχους και κάθε αντίπαλο της πραγματικής παγκοσμιοποίησης, μένει το πολύ σκληρό βάρος της φαντασίας πώς να βγει από αυτό. Ή τουλάχιστον η πνευματική ειλικρίνεια του να λες την αλήθεια αναγνωρίζοντας ότι η κυριαρχία -λαϊκή και εθνική- στις διάφορες κλίσεις της, οικονομικές, οικονομικές, στρατιωτικές, πολιτικές, τεχνολογικές, φορολογικές, ενεργειακές, επισιτιστικές, πολιτιστικές, έχει χαθεί και παραδοθεί στό υψηλό οικονομικό σχέδιο, στη σκιά των αμερικανικών όπλων. Όλα τα άλλα είναι βαρετά. Ή ψέματα.

Roberto PECCHIOLI

 https://www.inchiostronero.it/sovranisti-dei-miei-stivali-litalia-venduta-a-bocconi-ii/