Απαντήσεις και εξηγήσεις σχετικά με την διακοπή μνημοσύνου δίνει ο Αρχιμ. Παΐσιος Παπαδόπουλος,

ΟΙ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ

Απαντήσεις και εξηγήσεις σε ερωτήματα, σχόλια σε αναγνώστες και θεατές των video που παρουσιάστηκαν σχετικά με την διακοπή μνημοσύνου δίνει ο Αρχιμ. Παΐσιος Παπαδόπουλος,ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγίου Γρηγορίου Παλαμά Φιλώτα, ο πρώτος Ιερέας της Ελλαδικής Εκκλησίας που αρνείται να μνημονεύσει τον Πατριάρχη και τους Μητροπολίτες και για τον οποίον ο Μητροπολίτης Φλωρίνης Θεόκλητος ζήτησε να οδηγηθεί σε συνοδικό δικαστήριο.

Διαβάστε όσα αναφέρει ο ιερέας:

Α. Σχετικά με το ότι δημιουργούμε σχίσμα

Γιατί ισχυρίζεσθε ότι εμείς κάνουμε σχίσμα εφ’ όσον θέλουμε να κρατήσουμε απαραχάρακτη την ορθή πίστη και ενεργούμε σύμφωνα με προηγούμενα παραδείγματα της εκκλησιαστικής ιστορίας και όχι εσείς που την νοθεύετε την εξ αποκαλύψεως πίστη αφού κηρύσσετε και ενεργείτε έχοντας εγκολπωθεί διαφορετικά από τους Αγίους Πατέρες είτε διότι δεν αντιδράτε στην αίρεση με την σιωπή και με το να μην παίρνετε θέση;

1. Για το πρώτο. Έχουμε πει ότι στην εποχή μας, όπου η τεχνολογία και η επιστήμη έχουν κάνει άλματα και στην πληροφορική, η ενημέρωση και πληροφορία τρέχουν με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ή κοινωνικής δικτύωσης τόσο, που είναι πλέον εύκολο να αποδειχθεί τι πρεσβεύει κανείς από την μετάδοση ήχου και εικόνας, τα οποία είναι η καλύτερη κατάθεση μαρτυρίας των όσων γίνονται. Μια απλή και μόνο περιήγηση στο διαδίκτυο σε ιστολόγια που δίνουν μαρτυρία Ορθοδοξίας φτάνει για να αντιληφθεί ο καλοπροαίρετος αναγνώστης ότι οι οικουμενιστές έχουν ξεφύγει τελείως. Βρίθουν από περιπτώσεις και περιστατικά που καταδεικνύουν ότι οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνο δεν κρατούν Ορθοδοξία αλλά έχουν αποθρασυνθεί κιόλας με το να νομίζουν πως η Εκκλησία του Χριστού είναι τσιφλίκι τους που μπορούν να κάνουν ότι θέλουν και να χρησιμοποιούν τους κανόνες για να υπερασπίσουν την ασέβειά τους και να απειλούν με καθαίρεση όσους θέλουν να υπερασπίζονται την ορθή πίστη. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος όμως επισημαίνει ότι κριτήριο και καθήκον ενότητος στην Εκκλησία δεν είναι μόνο η κοινωνία αλλά πρωτίστως η κοινή εξ αποκαλύψεως πίστη.
«Ὅταν πάντες ὁμοίως πιστεύομεν τότε ἑνότης ἐστίν (ὑπάρχει)».

Όπως γράφει ο π. Σάββας ο Λαυριώτης και συναγωνιστής «Πρώτα προσβάλεται η κοινή πίστη και μετά η κοινωνία. Την παρέκκλιση όμως στην κοινή πίστη, όταν την προκαλούν οι ίδιοι οι Επίσκοποι, την αποενοχοποιούν και ενοχοποιούν τους συμμετέχοντες στο επόμενο νόμιμο στάδιο, δηλ. αυτό της αντίδρασης και διακοπής της κοινωνίας. Ο Μ. Φώτιος σε μία επιστολή του μας πληροφορεί για μία Αποτείχιση που έλαβε χώρα στην Καισάρεια. Το αξιοσημείωτο είναι, ότι θεωρεί αποστάτη τον Αρχιεπίσκοπο της Καισαρείας Παύλο και όχι τους αποτειχισμένους. Διότι έγινε προδότης των δογμάτων της Πίστεως και οι πιστοί αποτειχίστηκαν από αυτόν, τον αποστρέφονταν τελείως και ούτε «“χαίρετε” δεν του έλεγαν».

2. Για το δεύτερο, δηλαδή για εκείνους που ενώ γνωρίζουν ότι ο Πατριάρχης και οι συμφωνούντες μετ’ αυτού εξόκειλαν της ορθοδόξου πίστεως αλλά σιωπούν μη παίρνοντας θέση ο άγιος Αθανάσιος επισημαίνει:

«Ει δε τις προσποιείται ομολογείν μεν ορθήν πίστιν, φαίνεται δε κοινωνών εκείνοις
(αν κάποιος προσποιούμενος ομολογεί την ορθή πίστι, αλλά κοινωνεί με τους αιρετικούς)
τον τοιούτον προτρέψασθε απέχεσθαι της τοιούτης συνηθείας· και εάν μεν επαγγέλληται, έχετε τον τοιούτον ως αδελφόν·
(και εάν σας υποσχεθεί ότι θα διακόψει την κοινωνία με τους αιρετικούς -και το πράξει- να τον έχετε ως αδελφό σας)
εάν δε φιλονίκως επιμένη τον τοιούτον παραιτήσθε (ξεκόψτε από αυτόν)».

Όλος ο αγώνας στην εν Χριστῲ ζωή εξαρτάται από την προαίρεση του ανθρώπου, και αν θέλεις πραγματικά να γνωρίσεις ένα πρόσωπο ψάξε να βρεις τα κίνητρά του. Αυτό είναι που δείχνει την ποιότητα του ανθρώπου! Ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας επισημαίνει κάτι ακόμη εν προκειμένω· το τι πραγματικά θέλει κανείς φαίνεται από δύο αισθήματα, την χαρά και την λύπη. Χαρά έχει ο άνθρωπος για εκείνα που πολύ αγαπά και θλίψη έχει για εκείνα που αποστρέφεται. Επομένως, διαπιστώνοντας με τί χαίρεται και με τι λυπάται κανείς μπορούμε πληροφορηθούμε που έχει δοσμένη και την ψυχή του. Ο λόγος του Θεού που απευθύνεται προς τα μέλη της Εκκλησίας διευκρινίζει όμως
«μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω. εάν τις αγαπά τον κόσμον, ουκ έστιν η αγάπη του πατρός εν αυτώ· ότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου, ουκ έστιν εκ του πατρός, αλλ᾿ εκ του κόσμου εστί. και ο κόσμος παράγεται και η επιθυμία αυτού·ο δε ποιων το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα»
(Α΄ Ιω. 2,15-17).

Επομένως δεν είναι συμβατό ο πιστός και μάλιστα ο Ποιμήν να έχει κοσμικά κριτήρια. Δεν θα αλλάξουμε το Ευαγγέλιο επειδή ορισμένοι εκκλησιαστικοί ταγοί σκέφτονται ή θέλουν να ενεργούν με διπλωματία. Να προδώσουμε την πίστη μας για να κάνουμε πολιτική; Υπήρξε ποτέ στην Εκκλησία μας τέτοια νοοτροπία; Με αυτό που έγινε στο Κολυμβάρι και γενικά με τις οικουμενιστικές κινήσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των περί αυτό, ισχυρίζονται ορισμένοι επίσκοποι (κανονικά θα έπρεπε να τους ονομάσω αλλά δεν μου αρέσει αυτό το πνεύμα, αφού όμως μας κατηγορούν στο εξής θα καταγράφονται τα λεγόμενά τους και θα εκθέτονται ονομαστικώς) ότι, «η φαναριώτικη διπλωματία γλύτωσε την Ελλάδα από τον πόλεμο». Είναι αυτά επιχειρήματα να λέγονται από επίσκοπους ομιλώντας μάλιστα στις συνάξεις; Κρατούμε το Ευαγγέλιο ή μήπως τελικά προβάλλουμε κάτι άλλο;

Μήπως, άθελά μας ενεργούμε σύμφωνα με την Βίβλο της Νέας Εποχής και με την Νέα τάξη πραγμάτων δια της οποίας προσπαθούν να μας οδηγήσουν κάπου αλλού; Αν ομιλούμε, να ξέρουμε τι λέμε!

vimaorthodoxias.