Η ΕΝΟΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΝΟΤΗΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ.

Η ενότης της Εκκλησίας είναι αντίθετη με την ένωση των Εκκλησιών. Η Ένωση των Εκκλησιών μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς να αλλάξει η ζωή των πιστών. Θα ενοποιηθούν τα εθιμοτυπικά ίσως, οι ιδεολογίες ίσως, οι διοικητικοί θεσμοί ίσως. Όλα εκείνα που μπορούν να υπάρχουν επιφανειακά, χωρίς να ακουμπούν την αλήθεια της ζωής μας. 

Η Εκκλησία συλλαμβάνεται με την ενσάρκωση του Κυρίου και γεννιέται με την Πεντηκοστή. Η Εκκλησία είναι χάρισμα τού Κυρίου στους ανθρώπους. Είναι δωρεά. Χαρίζεται με την ενανθρώπησί του! Η ενότης της Εκκλησίας όμως τι είναι; Είναι κάτι επιπλέον της ίδιας της Εκκλησίας; Είναι κάτι αυτόνομο; από τον Κύριο; Η Εκκλησία έχει ΝΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΥ. Έχει κεφαλή της τον Κύριο, και ποιεί το θέλημά Του. Η ενότης της Εκκλησίας, εφόσον η υπόσταση του Κυρίου ένωσε τις δύο φύσεις, δεν πρέπει να σημαίνει την ενότητα της ανθρώπινης φύσεως με τον Κύριο; Την ενότητα τού σώματος του Χριστού με τον Κύριό Του; Με τον ίδιο; Ενότητα του σώματος με την κεφαλή; Όπως μας τονίζει ο Άγιος Χρυσόστομος: Εγενόμεθα αδελφοί τού μονογενούς και εις την σάρκα αυτού τελούμεν, και ώσπερ σώμα κεφαλή ούτως ηνώμεθα. Ταύτα ούν πάντα περισσείαν χάριτος εκάλεσεν ο Παύλος (Ομιλία 10.2 στην προς Ρωμαίους.) Και ο Μάξιμος ο Ομολογητής: Πάντα όσα ο Θεός και ο διά της χάριτος τεθεωμένος έσται, χωρίς της κατ’ουσίαν ταυτότητος (Προς θαλάσσιον 22). 

Ποιο είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του λόγου των Πατέρων; Ότι η ενότης σημαίνει ενότητα με τον Κύριο, που σημαίνει πώς δεν είναι δεδομένη, βιάζεται, κατακτάται. Την ενότητα έχει κατακτήσει ο τεθεωμένος, λέει ο Άγιος Μάξιμος.

Αυτή την λεπτομέρεια έχει καταργήσει σήμερα η Θεολογία. Περιορίζεται στο δώρο της Εκκλησίας, χωρίς να αποδέχεται τον αγώνα της ενότητος της Εκκλησίας, τον αγώνα της πίστεως. Που είναι πίστις πραγμάτων αοράτων, μελλοντικών. Τον αγώνα της Αγιότητος. 

Ο Γιανναράς περιγράφει αυτή την μείωση της πίστεως και της αληθινής Χριστιανικής ζωής, πολύ ζωηρά: Η Εκκλησία χαρίζεται στους ανθρώπους με το γεγονός της σάρκωσης του Χριστού. Ο Χριστός ενώνει στο πρόσωπό Του την Θεία με την ανθρώπινη φύση. Αυτό σημαίνει ότι η Θεότητα και η ανθρωπότητα έχουν «εν τω Χριστώ» ένα κοινό τρόπο υπάρξεως, και αυτός ο τρόπος είναι η ενότητα, η αλληλοπεριχώρηση των προσώπων, η κοινωνία της αγάπης. 

Ορισμός και αλήθεια του ανθρώπου είναι η κοινωνία και σχέση δηλαδή η πραγματικότητα τού προσώπου, η εικόνα του Τριαδικού Θεού στην ανθρώπινη Φύση, όπως αποκαλύπτεται αυτή η εικόνα στο ιδρυτικό γεγονός της Εκκλησίας, στην Ενσάρκωση. (Αλήθεια και ενότητα της Εκκλησίας). Έτσι απλά έπεσε ο μεσότοιχος και μπορούμε να μιμηθούμε την εικόνα! Και το κτιστό να υπάρξει με τον τρόπο του ακτίστου. 

Όλη η Θεολογία αντιγράφει αυτή την μοιραία εκδοχή της σωτηρίας μας: την οποία τελειοποίησε μέν ο Ζηζιούλας, αλλά υπάρχει σε όλους τους σύγχρονους μας θεολόγους. «….η Θεία Ευχαριστία είναι το κέντρον της ενότητος του Εκκλησιαστικού Σώματος…είναι αυτός ο Κύριος εν τω μέσω των μαθητών, των πιστών, όστις συνέχει και συγκρατεί την ενότητα του σώματος της Εκκλησίας» (Μουρατίδης Κωνσταντίνος). Όπως συνέχει και συγκρατεί ολόκληρη την κτίση με τις άκτιστες ενέργειες. Δυστυχώς οι άκτιστες ενέργειες έγιναν η καινούργια φυλακή μας.

Ο Κύριος συνέχει και συγκρατεί το σώμα. Και δίνει ενότητα πίστεως στο σώμα. Αυτό το σώμα είναι μία ένωση προσώπων, πιστών, εν αγάπη. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ. ΕΙΝΑΙ ΕΝΩΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ. ΣΥΜΦΩΝΙΑ. ΑΥΤΟΝΟΜΗΣΗ. Μία νέα διαθήκη. Μία νέα Εκκλησία. Είτε λέγεται Οικουμενιστική, είτε αντι-Οικουμενιστική. 

Αμέθυστος.