Το θέμα είναι πως την ανικανότητα ή την ατυχία της κυβέρνησης, την πληρώνουν πανάκριβα η Ελλάδα και οι Έλληνες – όπου όμως αυτό που μας στενοχωρεί δεν είναι τόσο οι ηλικιωμένοι, όσο τα νέα παιδιά. Ειδικά η γενιά που μεγάλωσε μέσα στη χειρότερη δεκαετία που έχει βιώσει ποτέ στην ιστορία της η Ελλάδα – ενώ, αντί τουλάχιστον να βλέπει κάποια ελπίδα για το μέλλον, έστω κάποια μικρή και δειλή ηλιαχτίδα στο μακρινό ορίζοντα, το σκοτάδι γίνεται όλο και πιο πυκνό. Αυτά τα νέα παιδιά ασφαλώς δεν ψήφισαν ποτέ εκείνους που κατάντησαν στο σημερινό χάλι την πατρίδα τους – σε μία οδύνη δίχως τέλος. Αυτά τα νέα παιδιά δεν βίωσαν ποτέ μία ελεύθερη, εθνικά κυρίαρχη και υπερήφανη Ελλάδα. Αυτά τα νέα παιδιά είτε εργάζονται με μισθούς πείνας, είτε είναι άνεργα, με όλες όσες πιέσεις συνεπάγονται αυτού του είδους οι ψυχοφθόρες εμπειρίες. Σε αυτά τα νέα παιδιά όμως, κανένας δεν δίνει σημασία.
Επικαιρότητα
Ασφαλώς πολλές χώρες σήμερα αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα από την επιδημία – ειδικά οι ευρωπαϊκές. Εν τούτοις οι περισσότερες, αυτές τουλάχιστον που δεν είχαν τυπικά μνημόνια όπως η Ελλάδα ή άτυπα όπως η Ιταλία, βίωσαν τα τελευταία χρόνια μία εποχή ανάπτυξης – οπότε έχουν τα μέσα να αντιμετωπίσουν τη νέα κρίση, τόσο από υλικής, όσο και από ψυχολογικής πλευράς.
Σε πλήρη αντίθεση η πατρίδα μας δεν έχει σταματήσει μετά το 2010, λόγω της υπερχρέωσης που την καταδίκασε η ΝΔ (ανάλυση), του ΔΝΤ που την οδήγησε το ΠΑΣΟΚ, της χρεοκοπίας που προκάλεσαν και τα δύο αυτά κόμματα μαζί (ανάλυση), καθώς επίσης της χαριστικής βολής που της έδωσε ο Γιάννης και το ΣΥΡΙΖΑ, να βιώνει το ένα κακό πίσω από το άλλο – με την οικονομία της να υποχωρεί ασταμάτητα, παρά το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας (ανάλυση) και τους πλειστηριασμούς της ιδιωτικής.
Ειδικά όσον αφορά την παρούσα κυβέρνηση, χωρίς καμία διάθεση κριτικής ούτε καν στους υπουργούς της που θεατρινίζουν και ψηφοθηρούν εμφανιζόμενοι με μάσκες στις τηλεοράσεις, από τη στιγμή εκείνη και μετά που ανήλθε στην εξουσία τα προβλήματα ακολουθούν ασταμάτητα το ένα πίσω από το άλλο.
Εν προκειμένω, εάν δεν θέλει κανείς να τα αποδώσει στην ανεπάρκεια ή στην ανικανότητα της, τότε στην πρωτοφανή ατυχία της – υπενθυμίζοντας πως στους δύο πρώτους μήνες της θητείας της διπλασιάσθηκαν οι μεταναστευτικές ροές, αμέσως μετά ξεκίνησε ο βίαιος εποικισμός της Ελλάδας, εξελίχθηκε σε έναν υβριδικό-μεταναστευτικό πόλεμο της Τουρκίας, στη συνέχεια κλιμακώθηκαν οι τουρκικές διεκδικήσεις και όχι απλά οι προκλήσεις, ταυτόχρονα με τη μείωση του ΑΕΠ στο 1% το 4ο τρίμηνο από 1,9% το δεύτερο, ενώ σήμερα εμφανίσθηκε η κινεζική επιδημία.
Στο παρελθόν πάντως, όταν ένας βασιλιάς θεωρούταν άτυχος από τους υπηκόους του, ανατρεπόταν αμέσως – παρά το ότι η θέση του θεωρούταν «θεόσταλτη». Σήμερα βέβαια έχουν εκλείψει αυτού του είδους οι προλήψεις, αλλά τα γεγονότα παραμένουν γεγονότα – ειδικά όταν δεν είναι δυνατόν να εξηγηθούν διαφορετικά, εξαιρώντας πάντοτε τη διαχειριστική ανικανότητα.
Ευτυχώς βέβαια για την ίδια, η κυβέρνηση έχει ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα, εκτός του ότι οι Έλληνες είναι τρομακτικά επιλήσμονες – αφού έχουν ξεχάσει τα εγκλήματα της περιόδου 2004-2009, το «ανεξιχνίαστο» σκάνδαλο της Novartis, την προδοσία του PSI ή την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας που δεν ακυρώθηκε, λόγω δήθεν του ότι, το κράτος έχει συνέχεια.
Το πλεονέκτημα της κυβέρνησης είναι πως οι Πολίτες τη συγκρίνουν με το ΣΥΡΙΖΑ – με το απόλυτο μηδέν δηλαδή, οπότε ο οποιοδήποτε δεκαδικός αριθμός όπως το 0,1 είναι καλύτερος από το 0. Κάτι ανάλογο εφαρμόζει και η ίδια, αφού οποιαδήποτε ενέργεια της τη συγκρίνει με κάποια αντίστοιχη του ΣΥΡΙΖΑ – όπως τις υποκλίσεις της στη Γερμανία, την ανεκτικότητα της απέναντι στην Τουρκία, την αδιαφορία της για τη μη τήρηση της συμφωνίας με τα Σκόπια, την αποτυχία της στο μεταναστευτικό κοκ. Αυτό τουλάχιστον τεκμηριώνει η τελευταία δημοσκόπηση – πως τα θύματα στηρίζουν ξανά τους θύτες τους, σαν να έχουν το σύνδρομο της Στοκχόλμης (ανάλυση).
Το θέμα είναι όμως πως τα παραπάνω, την ανικανότητα ή την ατυχία, τα πληρώνουν πανάκριβα η Ελλάδα και οι Έλληνες – όπου αυτό που μας στενοχωρεί δεν είναι τόσο οι ηλικιωμένοι, όσο τα νέα παιδιά. Ειδικά η γενιά που μεγάλωσε μέσα στη χειρότερη δεκαετία που έχει βιώσει ποτέ στην ιστορία της η Ελλάδα – ενώ, αντί τουλάχιστον να βλέπει κάποια ελπίδα για το μέλλον, έστω κάποια μικρή και δειλή ηλιαχτίδα στο μακρινό ορίζοντα, το σκοτάδι γίνεται όλο και πιο πυκνό.
Αυτά τα νέα παιδιά ασφαλώς δεν ψήφισαν ποτέ εκείνους που κατάντησαν στο σημερινό χάλι την πατρίδα τους – σε μία οδύνη δίχως τέλος. Αυτά τα νέα παιδιά δεν βίωσαν ποτέ μία ελεύθερη, εθνικά κυρίαρχη και υπερήφανη Ελλάδα. Αυτά τα νέα παιδιά είτε εργάζονται με μισθούς πείνας, είτε είναι άνεργα, με όλες όσες πιέσεις συνεπάγονται αυτού του είδους οι ψυχοφθόρες εμπειρίες. Σε αυτά τα νέα παιδιά όμως, κανένας δεν δίνει σημασία.
Κλείνοντας, η ιστορία μας διδάσκει πως αυτού του είδους οι αδικίες πάντοτε εκδικούνται – ενώ όσο πιο πολύ αργούν, τόσο πιο μεγάλη η εκδίκηση τους. Προφανώς δεν είναι κάτι που θα μπορούσε να ευχαριστήσει κανέναν, αλλά αυτή είναι η αλήθεια – ίσως πολύ πιο πικρή, από το μικρό αυτό κείμενο που επιχειρεί να την περιγράψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου