Συνέχεια από: Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2022
Μετά την καταστροφή τής Ιερουσαλήμ και την διασπορά των Εβραίων πέραν τής Ρωμαϊκής Επικράτειας, οι Εβραίοι στην σύνοδο της Jabne, όρισαν τον Βιβλικό τους κανόνα, τον οποίον ονόμασαν Τορά. Ο σκοπός του καθορισμού τού κανόνος αυτού ήταν η χάραξη μίας διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα στον Φαρισαϊσμό και στον Χριστιανισμό. Το μήνυμα τους πρός τον Χριστιανισμό ήταν πώς στις γραφές της Βίβλου, οι οποίες ήταν όλες τους μαρτυρίες αποκαλύψεων, δέν υπήρχε τίποτε να προστεθεί.Αντιθέτως ο Χριστιανισμός, παρόλη την πίεση των Γνωστικών, ιδίως του Μαρκίωνος, να ξεχωρίσει ο Θεός Δημιουργός απο τον Θεό Λυτρωτή και επομένως να εγκαταλειφθεί η Π.Δ, κράτησε στις ιερές του Γραφές την Βίβλο, όπως είχε διαμορφωθεί απο την μετάφραση των εβδομήκοντα. Μ’αυτή του την κίνηση όμως ο Χριστιανισμός καθορίζεται για πάντα σαν μία διακλάδωση του Εβραϊσμού. Παρότι διακρίνεται απο το Ισραήλ, παραμένει αναφερόμενος σ’αυτό. Αυτή η στάση της διαφοροποιήσεως παρότι παραμένει αναφερόμενος και της αναφοράς παρότι διαφοροποιούμενος, παραμένει ο πυρήνας του Χριστιανισμού. Και προσφέρει κατά κάποιο τρόπο τον κανόνα τής σχέσεως του Χριστιανισμού με τις υπόλοιπες θρησκείες (Απο εδώ ξεκινά όμως και η σύγχρονη κακοδοξία των νεοορθοδόξων, η οποία έχει εβραϊκές ρίζες επίσης. Διότι κατά τους Βιβλικούς επιστήμονες, με την αποδοχή της Βίβλου του Ισραήλ, ο Χριστιανισμός ομολογεί πώς ο ίδιος Θεός που μαρτυρείται σαν ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, αποκαλύπτεται σαν Πατέρας του Ιησού Χριστού και γίνεται τοιουτοτρόπως ο Θεός και των Χριστιανών).»
Απο δώ και πέρα ξεκινά το σύγχρονο φαινόμενο της εξελίξεως της πίστεως, η οποία εξέλιξη λόγω της Ιστορικής της ουσίας καταλήγει να ερμηνεύει τον Χριστιανισμό με την βοήθεια του Μωαμεθανισμού. Ο οποίος θεωρείται απο τους Μουσουλμάνους η εξέλιξη του Χριστιανισμού και η ολοκλήρωση του, με τον ίδιο τρόπο που ο Χριστιανισμός ολοκληρώνει τον Εβραϊσμό. Σήμερα γνωρίζουμε μία νέα ολοκλήρωση με την ένωση των Εκκλησιών. Και έτσι η ιστορία πλησιάζει τα έσχατα, απο ολοκλήρωση σε ολοκλήρωση, για καλή μας τύχη.
«Ο Χριστός λοιπόν δέν ανταποκρίθηκε στην προκατασκευασμένη αναμονή του Μεσσία απο τους Εβραίους της Συναγωγής. (Πόσο διαφέρει άραγε απο τον σύγχρονο ορισμό της Εκκλησίας σαν Σύναξη). Ούτε και ο ίδιος δέχθηκε την προκατασκευή τού Μεσσία απο τους Φαρισαίους. Αντιθέτως όπως αποδεικνύει και η πορεία πρός Εμμαούς, ο Ιησούς είναι το ερμηνευτικό κλειδί μέσω του οποίου η Ιερή Γραφή γίνεται απολύτως κατανοητή σαν Λόγος του Θεού. Διότι όπως ομολογεί ο Απ. Παύλος, η Π.Δ. χωρίς την πίστη στον Ιησού παραμένει αινιγματική. Έτσι λοιπόν, σαν Λόγος του Θεού, αυτή η γραφή μπορεί να ανακοινωθεί σε όλους τους Λαούς της Γής και σε όλες τις θρησκείες.
Ανακοινώνει μία μέγιστη και ανεπέρβλητη αλήθεια: Την συμμαχία του Θεού με τους ανθρώπους. Την κοινωνία με τον Θεό. Αυτό που αλλάζει απο την θρησκεία του Ισραήλ, ο Χριστός, είναι ο τρόπος κατανοήσεως αυτής της αλήθειας. Διότι στην πραγματικότητα το Χριστιανικό μήνυμα δέν προσθέτει τίποτε στην Βίβλο του Ισραήλ. Έτσι ο Χριστός καθιστά καθολική την Ιερή Γραφή του Ισραήλ. Χωρίς τον Χριστό, ο χαρακτήρας του Λόγου του Θεού, παραμένει κρυμμένος, αινιγματικός και γι’αυτό δέν είναι δυνατόν να γίνει καθολικά αποδεκτός.
Μόνον μέσω του Χριστού οι υπόλοιποι λαοί έρχονται σε επαφή με το σωτηριώδες μήνυμα των Ιερών Γραφών του Ισραήλ. Χωρίς τον Χριστό λοιπόν δέν θα μπορούσαμε να ανακαλύψουμε ποτέ τον χαρακτήρα του Λόγου του Θεού, της Βίβλου του Ισραήλ. Έτσι όλοι οι λαοί μπορούν να λάβουν τον Λόγο του Θεού και απο τις Γραφές του Ισραήλ.
Ο Λόγος αυτός του Θεού προϋπήρχε της Κ.Δ., πρίν δηλαδή ενσαρκωθεί στην Ιστορία. Έτσι κατ’ουσίαν δέν είναι η Κ.Δ. που ολοκληρώνει την Π.Δ. αλλά ο Χριστός ο οποίος προϋπάρχει και των δύο σαν Λόγος του Θεού. Ο ίδιος ο Χριστός λοιπόν μιλά μέσα απο τις Γραφές, μ’έναν μυστικό τρόπο. Με την βοήθεια δέ του Αυγουστίνου μπορούμε να πούμε πώς ο Χριστός, για τις Γραφές τού Ισραήλ, είναι «interior intimoearum». Πιό οικείος και πιό εσωτερικός απο την ταυτότητα τους. Αυτή η σχέση λοιπόν Π.Δ και Κ.Δ. μπορεί να ονομασθεί εσωτερισμός, διότι στηρίζεται στην εσωτερικότητα και αινιγματικότητα της Παρουσίας του ίδίου του Χριστού στις Εβραϊκές Γραφές. Παρομοίως όμως βρίσκεται αινιγματικά κρυμμένος και στις υπόλοιπες Ιερές Γραφές των απανταχού θρησκειών, σαν Λόγος του Θεού. Αρκεί να τον ανακαλύψουμε με την βοήθεια της νέας ερμηνευτικής της Π.Δ. που μας προσφέρει ο ίδιος ο Χριστός. Όπως λέει ξανά ο Αυγουστίνος, η Κ.Δ. είναι κρυμμένη στην παλαιά και το παλαιό διανοίγει στο Νεό!
«Ο Θεός λοιπόν εμπνευστής και συγγραφεύς των Βιβλίων και της μίας και της άλλης Διαθήκης, επέτρεψε να είναι κρυμμένη η Κ.Δ. στην παλαιά και η παλαιά να κατανοείται με την Καινή. Διότι, παρότι ο Χριστός θεμελίωσε την νέα Διαθήκη στο αίμα του, παρ’όλα αυτά τα βιβλία της Π.Δ. γινόμενα καθ’ολοκληρίαν αποδεκτά στο Ευαγγελικό κήρυγμα, αποκτούν και φανερώνουν όλη τους την σημασία στην Κ.Δ., την οποία με την σειρά τους διαφωτίζουν και ερμηνεύουν» (θέματα της επτάτευχου 2,73).
Η ΔΙΜΕΡΗΣ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ.
Το Χριστιανικό μήνυμα εξ’αρχής ανοίγει έναν διαθρησκειακό διάλογο. Είναι ξεκάθαρο λοιπόν πώς δέν μπορούμε να γίνουμε μαθητές του Χριστού, χωρίς να μπούμε αμέσως σε διάλογο με τις άλλες θρησκείες.
Ο διάλογος είναι συστατικό στοιχείο του Χριστιανισμού. Οντολογικό. Χωρίς τον διάλογο δηλαδή Χριστιανισμός δέν υπάρχει.
Ο εσωτερισμός λοιπόν, το εσωτερικό μήνυμα του Λόγου του Θεού, ο προϋπάρχων Χριστός της Π.Δ., μας δίνει την δυνατότητα να ανιχνεύσουμε τον κρυμμένο Χριστό και των άλλων θρησκευτικών παραδόσεων. Η όπως το θέτει ο Γερμανός Θεολόγος Peter Knauer: Στην κανονική σχέση της Κ.Δ. με την παλαιά, στην Χριστιανική Βίβλο, είναι προετοιμασμένο, προκατασκευασμένο, το παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο μπορούμε να αξιολογήσουμε και τις άλλες θρησκείες απο την οπτική γωνία της Χριστιανικής πίστεως, για να αναγνωρίσουμε την ύψιστη αλήθεια τους και να την καταστήσουμε καθολικώς γνωστή. (Σάν άλλοι νέοι Χριστοί ή έστω Χριστοποιημένοι ή τουλάχιστον πρόσωπα που είναι προορισμένα να σώσουν διά της Ειρήνης τον Κόσμο).
Η κυρίαρχη εμπειρία της μεταμοντέρνας εποχής μας είναι η εμπειρία του πλήθους, της πολλαπλότητος. (Φυσικά λόγω της επιβεβλημένης καταναλώσεως, αλλά δέν κατανοείται εύκολα η διάβρωση του καπιταλισμού σε όλο το εύρος της ζωής μας, ιδίως απο τους θεωρητικούς). Συναντούμε λοιπόν μία πληθώρα τρόπων ζωής, στάσεων, απέναντι στην πραγματικότητα (όχι απέναντι στην αλήθεια, ας το προσέξουμε. Η Δύση ταύτισε την πραγματικότητα με την αλήθεια). Οδών, για την λύση των προβλημάτων της ζωής.
Ζούμε σε μία εποχή η οποία αντιτίθεται στους πολιτικούς ολοκληρωτισμούς, στον ολοκληρωτισμό των συστημάτων και των φιλοσοφιών. Ο προηγούμενος αιώνας γνώρισε επαρκώς την εμπειρία του ολοκληρωτισμού και της δουλείας που συνεπάγεται. Η παραδοσιακή φιλοσοφία προσπαθούσε να λύσει πάντοτε το πρόβλημα του Ενός, σαν υπερβατικού χαρακτήρος του Είναι και της πολλαπλότητος των όντων και της εντάσεως ανάμεσά τους υπέρ του Ενός, στο οποίο έπρεπε να επιστρέψει η πολλαπλότης. (Η πολλαπλότης των όντων, ας σημειώσουμε, όχι των φαινομένων).
Σήμερα, σε μία μεταμοντέρνα εποχή, τείνουμε να λύσουμε αυτό το πρόβλημα υπέρ της πολλαπλότητος, του πλήθους. Δέν κυριαρχεί πλέον το Ένα, αλλά η πολλαπλότης των Ιδεών, των στύλ, των επιπέδων της ηθικής και της αλήθειας, τα οποία σημαδεύουν την ζωή και ερεθίζουν την σκέψη. Αυτή η αποκαθήλωση όμως της μεταφυσικής και της ενότητος του Είναι, εκτός απο την γεύση μίας Νιτσεϊκής ελευθερίας που έφερε και μιάς χαρούμενης Γνώσης, διαθέτει και το αντίθετο της, το οποίο και επιβάλλει. Τον ίσκιο της. Τον θρυμματισμό της ζωής και του νοήματος και τις εξασθενημένες βεβαιότητες.
Το ίδιο πράγμα παρατηρείται και στις θρησκείες. Η θρησκευτική πολλαπλότης είναι το χαρακτηριστικό του μεταμοντέρνου. Και ενώ τα πράγματα στην πολιτική είναι λίγο δύσκολο να λυθούν και η σκοτεινή πλευρά τής αποκαθηλώσεως όλων των αξιών τελικώς θα λυθεί με μία πρωτάκουστη δικτατορία του Χρήματος, η ένωση των θρησκειών μπορεί εύκολα να στηριχθεί στον Ιησού Χριστό, τον Λόγο του Θεού, την αλήθεια όλων των αληθειών, στο όνομα που βρίσκεται πάνω απο κάθε όνομα. Διότι ο Χριστός είναι η πραγματικότης που ενώνει τον υπερβατικό Θεό, με τον Δημιουργημένο κόσμο και αποκαλύπτει σε κάθε άνθρωπο την δική του βαθειά αλήθεια: ότι είναι ένας υιός του Θεού και ότι μετέχει στο Θείο Μυστήριο, το οποίο δέν είναι κατανοητό απο καμμία έννοια, και απο καμμία γήινη αλήθεια.
Ο εσωτερισμός λοιπόν, αυτό το βάθος του ανθρώπου που αποκαλύπτεται με τον Χριστό μάς δίνει την δυνατότητα να διακρίνουμε και στις άλλες θρησκείες, όχι μόνον μία μερική αλήθεια, αλλά ολόκληρη την αλήθεια του Θεού.
Ο Κρυμμένος Χριστός, ο άγνωστος Χριστός του Ινδουισμού.
Ο γνωστός Ινδο-Ισπανός θεολόγος Raimon Panikkar, ένας Ινδο-Χριστιανός κατ’αναλογίαν των αρχαίων Ιουδαιο-Χριστιανών, οι οποίοι θα οικοδομήσουν την νέα οικουμενική Εκκλησία του Αντιχρίστου, δείχνει υποτίθεται, πώς ανήκοντας στην θρησκευτική παράδοση των Ινδών, και σαν Χριστιανός ταυτοχρόνως, μπορούμε να γονιμοποιήσουμε το παράδειγμα της σχέσεως Π.Δ και Κ.Δ. όπως έχει εκτεθεί στα προηγούμενα, για να κατανοήσουμε Χριστιανικά την Ινδική παράδοση και να επιτελέσουμε μέσα στην συνείδησή μας έναν διαθρησκευτικό διάλογο. Μιλώντας για τον άγνωστο Θεό του Ινδουϊσμού, εννοεί, πώς σε πολλούς Χριστιανούς, λείπει ο Οφθαλμός ο οποίος θα μπορούσε να διακρίνει τον Χριστό μέσα στον Ινδουισμό. Οι Χριστιανοί λοιπόν αγνοούν τον Χριστό στον Ινδουισμό, όχι οι ινδουιστές (ιδίως οι Γκουρού τον γνωρίζουν πολύ καλά. Εγώ και ο Χριστός είμαστε Ένα). Οι Χριστιανοί κατανοούν την Ινδική θρησκεία όπως και την Εβραϊκή, χωρίς να συλλαμβάνουν τον Χριστό σαν τον Λόγο του Θεού.
Με τον Raimon Panikkar, θα ασχοληθούμε ιδιαιτέρως. Στην συνέχεια θα επιστρέψουμε στην απομυθοποίηση του Bultmann.
(Συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου