« Το να αγαπάς δεν σημαίνει να κατέχεις μέ αποκλειστικό τρόπο.
ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΙΑ ΤΕΧΝΗ ;
Ο Έριχ Φρομ, στο The Art of Loving , θέτει ένα κεντρικό ερώτημα για την ανθρώπινη ύπαρξη: είναι η αγάπη μια αυθόρμητη, άμεση, μη ορθολογική αίσθηση που έρχεται χωρίς προειδοποίηση; Ή χρειάζεται τέχνη, άρα γνώση, αφοσίωση και προσπάθεια από την πλευρά του ανθρώπου για να αγαπήσει αληθινά έναν άνθρωπο; Σε αυτό το άρθρο, θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε το ερώτημα που μας θέτει ο Γερμανός ψυχαναλυτής και φιλόσοφος. (Ε. Φρομ, Η τέχνη της αγάπης)Με αυτά τα λόγια, κάθε άλλο παρά καθησυχαστικά, ο Φρομ μας θυμίζει ένα προβληματικό γεγονός τόσο στην εποχή του, πριν από μισό αιώνα και πλέον, όσο και σήμερα: την ικανότητα να αναπτύξουμε μια υγιή σχέση αγάπης. Βυθισμένοι σε κινηματογραφικές, κοινωνικές, λογοτεχνικές και ζωντανές αφηγήσεις που μεταφέρουν μια ιδέα της αγάπης ως ανθρώπινης λαχτάρας, την ίδια στιγμή βρισκόμαστε σε σύγχυση για το τι σημαίνει πραγματικά αγάπη. Κι αυτό γιατί, αφαιρώντας τον νεανικό ενθουσιασμό, όταν πλησιάζεις για πρώτη φορά αυτή την αίσθηση που κυριαρχεί σε άλλους στην ανθρώπινη ψυχή, ανακαλύπτεις την αρνητική πλευρά του νομίσματος: πόσες φορές αποτυγχάνει μια σχέση αγάπης; Πόσες φορές μια σχέση αποδεικνύεται τοξική, ανίκανη να επιτρέψει την υγιή εκπλήρωση και για τους δύο συντρόφους; Πόσες φορές, πάνω από όλα, προσπαθείς ξανά και πάλι αποτυγχάνεις;
Παρηγοριόμαστε σκεπτόμενοι τις κυρίαρχες αφηγήσεις, για τις οποίες χρειάζεται «να περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή», για να τονίσουμε ότι οι προηγούμενες σχέσεις δεν ήταν, στην πραγματικότητα, οι σωστές. Ή αλλάζετε την άποψή σας για τη διαρκή αγάπη και τη θεωρείτε ψευδαίσθηση, εναποθέτοντας τις ελπίδες σας σε ένα σύνολο φευγαλέων σχέσεων που δεν απαιτούν υπερβολική δέσμευση.
Όλα αυτά χωρίς ωστόσο να θέσουμε ένα θεμελιώδες ερώτημα για την επίλυση του προβλήματος:
«Είναι η αγάπη τέχνη; Τότε θέλει κόπο και σοφία. Ή μήπως η αγάπη είναι μια ευχάριστη αίσθηση, κάτι που συναντάς, είναι θέμα τύχης;» (Ibid.)
Εάν η δεύτερη υπόθεση είναι η σωστή, τότε δεν έχει νόημα να το σκεφτόμαστε: ή θα συμβεί ή δεν θα συμβεί. Αλλά αν ήταν η πρώτη σωστή υπόθεση - αν η αγάπη ήταν τέχνη - τότε η «αναμονή» γίνεται αντίφαση. Γιατί, αν η αγάπη είναι τέχνη, αυτή η τέχνη πρέπει να μαθευτεί .
Ο Φρομ ευνοεί ακριβώς αυτήν την υπόθεση στο The Art of Loving , ένα βιβλίο που προέκυψε από τις σπουδές του. Ένα έργο που αν και δεν είναι πρόσφατο και με θέματα που θα επικρίνονταν εύκολα στις μέρες μας (σκέφτομαι τη σχέση άνδρα-γυναίκας στην έννοια της αγάπης ή τη θέση του συγγραφέα για την ομοφυλοφιλία), παρουσιάζει ιδέες που παραμένουν επίκαιρες και ενδιαφέρουσες.
Μεταξύ αυτών, υπάρχει η αρχή που βασίζεται στην αναζήτηση της αγάπης σύμφωνα με τον Φρομ:
«Ο άνθρωπος – οποιασδήποτε ηλικίας και πολιτισμού – βρίσκεται αντιμέτωπος με τη λύση ενός αιώνιου προβλήματος: το πρόβλημα του πώς να ξεπεράσει τη μοναξιά και να πετύχει την ένωση». (Ibid.)
Μια ένωση που επιδιώχθηκε και επιδιώκεται να επιτευχθεί με πολλούς μερικούς τρόπους, αλλά η πιο αποτελεσματική λύση της βρίσκεται ακριβώς «στην κατάκτηση της διαπροσωπικής ένωσης, σε σύντηξη με άλλο άτομο, στήν αγάπη» . Αγάπη που δεν είναι ακύρωση στο άλλο άτομο: το αντίθετο, όταν η σχέση επιτρέπει στο άτομο που αγαπά να «ξεπεράσει την αίσθηση της απομόνωσης και του αποχωρισμού», του επιτρέπει επίσης «να είναι ο εαυτός του και να διατηρεί την ακεραιότητά του. Φαίνεται παράδοξο, αλλά στην αγάπη δύο όντα γίνονται ένα και όμως παραμένουν δύο».
Το άτομο που αγαπά, στην πραγματικότητα, μπορεί να αγαπήσει μόνο αν είναι ένα ολοκληρωμένο άτομο από μόνο του. Πράγμα που δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται σχέσεις με τους άλλους: αν ο άνθρωπος είναι ουσιαστικά ένα κοινωνικό, κοινοτικό ον, δεν μπορεί να συλλάβει τον εαυτό του ως ευτυχισμένο αν ζει ως μια μονάδα απομονωμένη από τον κόσμο. Το να είσαι ολοκληρωμένος άνθρωπος σημαίνει να είσαι άτομο που έχει αναπτύξει την προσωπικότητά του με υγιή τρόπο, που ξέρει πώς να σχετίζεται με τους άλλους, σε ποιες αξίες πιστεύει και που τον καθοδηγούν μέρα με τη μέρα. Μόνο έτσι θα μπορέσει να βρει τον κατάλληλο άνθρωπο για να τον αγαπήσει και να τον αγαπήσει όχι σύμφωνα με ένα τοξικό όραμα της σχέσης, σε μια προσπάθεια να βρει ένα ανακουφιστικό για μερικά από τα άλυτα προβλήματά του, αλλά σύμφωνα με μια έννοια υγιούς σχέση, με την οποία ο εαυτός του μπορεί να επιβληθεί καλύτερα, όσο και ο εαυτός του αγαπημένου. Όπως υπογραμμίζει ο Φρομ, «η ικανότητα να είσαι μόνος είναι η πρωταρχική προϋπόθεση για την ικανότητα να αγαπάς».
Κατά συνέπεια, αυτή η αντίληψη έρχεται σε αντίθεση με την ιδέα ότι το άτομο που αγαπά είναι ένα κενό άτομο πριν από την ερωτική σχέση, όσο και την ιδέα ότι, μόλις βρεθεί το άτομο που αγαπά, κλείνεται στον εαυτό του/της σε μια αποκλειστική σχέση, η οποία ακυρώνει τον έξω κόσμο. Το να αγαπάς ένα άτομο με διάχυτο τρόπο, αγνοώντας την υπόλοιπη ανθρωπότητα, είναι αντιφατικό για τον Φρομ.
«Η αγάπη δεν είναι απλώς μια σχέση με ένα συγκεκριμένο άτομο: είναι μια στάση , ένας προσανατολισμός του χαρακτήρα που καθορίζει τις σχέσεις ενός ανθρώπου με τον κόσμο, όχι προς ένα «αντικείμενο» αγάπης». (Ibid.)
G. Klimt, Allegory of Love (1895), λεπτομέρεια«Αν μπορώ να πω σε έναν άλλον «σ’ αγαπώ», πρέπει να μπορώ να πω «αγαπώ όλους μέσα σου, αγαπώ τον κόσμο μέσα από σένα, αγαπώ και τον εαυτό μου σε σένα». (Ibid.)
«Το να αγαπάς κάποιον είναι η συνειδητοποίηση και συγκέντρωση της δύναμης της αγάπης. Η θεμελιώδης επιβεβαίωση που περιέχεται στην αγάπη κατευθύνεται προς το αγαπημένο πρόσωπο ως προς μια ενσάρκωση ουσιαστικά ανθρώπινων ιδιοτήτων. Η αγάπη για έναν άνθρωπο συνεπάγεται αγάπη για τον άνθρωπο ως τέτοιο». (Ibid.)
Η αγάπη για το άτομο και το μίσος για την ανθρώπινη φυλή είναι, για τον Φρομ, αντιλήψεις που αλληλοαναιρούνται.
Σύμφωνα με αυτή την προοπτική, η αγάπη είναι μια δραστηριότητα που εκφράζεται πάνω απ' όλα δίνοντας και όχι λαμβάνοντας. Ο αγαπημένος, μάλιστα, δίνει «όλες τις εκφράσεις και τις εκδηλώσεις τίς πιο ζωτικές» σε αυτόν που αγαπά. Ο ενθουσιασμός του, το ενδιαφέρον του, η ακρόαση του, τα πάθη του, οι στοχασμοί του κ.λπ.: ό,τι είναι σημαντικό μέσα του, το μεταδίδει στην αγαπημένη του, με την ελπίδα ότι αυτό μπορεί σε εκείνη, στην ώρα του, να πυροδοτήσει μια σχέση αγάπης:
«Δεν δίνει για να λάβει. Το να δίνεις είναι από μόνο του μια εξαιρετική χαρά. Αλλά δίνοντας δεν μπορεί να αποφύγει να φέρει κάτι στη ζωή του άλλου και αυτός που λαμβάνει αντανακλάται σε αυτό. δίνοντας γενναιόδωρα, δεν μπορεί να αποφύγει να λάβει αυτό που δίνεται σε αντάλλαγμα. Το να δίνεις σημαίνει να κάνεις και το άλλο άτομο ένα όν που δίνει και οι δύο μοιράζονται τη χαρά του να νιώθεις ζωντανός». (Ibid.)
Κατά συνέπεια, η αγάπη δεν είναι καρπός μιας ανάγκης με την ωμή έννοια του όρου. Δεν είναι, όπως λέει ο Φρομ, ότι κάποιος αγαπά επειδή χρειάζεται αυτό το άτομο , αν κατανοήσει την ανάγκη ως αναγκαιότητα που δεν είναι εγγενής στο απλό γεγονός της αγάπης (όπως το να αγαπάς έναν άνθρωπο επειδή, χάρη σε αυτόν, μπορεί κανείς να έχει οικονομία σταθερότητας και μια στέγη για να ζεις κάτω). χρειάζεσαι αυτό το άτομο γιατί το αγαπάς : αναγνωρίζεις μέσα του ιδιότητες, αξίες που σε οδηγούν στο να θέλεις μια μοναδική ένωση και αυτή η λαχτάρα για μια σχέση γίνεται η δική σου ανάγκη.
Τότε αγαπάμε όχι για αυτό που θα έπρεπε να είναι το αγαπημένο πρόσωπο - να φανταζόμαστε ιδιότητες που δεν έχει και έτσι να ερωτευόμαστε ένα ιδανικό που δεν υπάρχει - αλλά για αυτό που είναι, έχοντας πίστη σε αυτό:
«Το να έχεις πίστη σε ένα άλλο άτομο σημαίνει να έχεις πίστη στη σταθερότητα των θεμελιωδών ιδιοτήτων του, στη φύση του, στην αγάπη του». (Ibid.)
Πράγμα που δεν σημαίνει ότι ένα άτομο δεν μπορεί να αλλάξει, αλλά ότι τα πολύτιμα γνωρίσματα αυτού του ατόμου - που προκάλεσαν την εμφάνιση της σχέσης αγάπης στα βάθη - παραμένουν και επιτρέπουν τη διατήρηση της σχέσης γνήσια. Οποιαδήποτε σημαντική αλλαγή στην προσωπικότητα ενός ατόμου θα έθετε μια σχέση σε κρίση: με την έννοια ότι θα ανάγκαζε κάποιον να αναθεωρήσει τη βάση της σχέσης, να καταλάβει εάν αυτός ο δεσμός αγάπης έχει εξαφανιστεί ή αν υπάρχουν αντίθετα οι βάσεις για την περαιτέρω ενδυνάμωση, όταν συμβαίνουν μεγάλες αλλαγές στο θετικό.
Αρα αυτο ειναι
«Να αγαπάς και να σε αγαπούν σημαίνει να έχεις θάρρος, θάρρος να κρίνεις ορισμένες αξίες και να έχεις πίστη σε αυτές».
«Το να έχεις πίστη απαιτεί θάρρος, ικανότητα να παίρνεις ρίσκο και να αποδέχεσαι ακόμη και τον πόνο και την απογοήτευση».
«Να αγαπάμε σημαίνει να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας ολοκληρωτικά, άνευ όρων, με την ελπίδα ότι η αγάπη μας θα προκαλέσει αγάπη στο αγαπημένο πρόσωπο». (Ibid.)
Όλα αυτά, φυσικά, όχι από την άποψη ότι η απόλυτη εμπιστοσύνη είναι άμεση: είναι το αποτέλεσμα της προσωπικής ανάπτυξης, μιας εκπαίδευσης που οδήγησε το άτομο να αναπτύξει τη δική του ωριμότητα. να ξέρει να αγαπά και τον εαυτό του και την ανθρωπότητα. να αποκτήσετε θεμελιώδεις δεξιότητες –όπως εξηγεί καλά ο Fromm– όπως η υπομονή, η συγκέντρωση και η πειθαρχία. Ειδικότερα, να μην εκλαμβάνεται η σύγκρουση ως αρνητικό στοιχείο, που πρέπει να αποφεύγεται σε κάθε περίπτωση:
«Η ψευδαίσθηση ότι η αγάπη συνεπάγεται αναγκαστικά την απουσία σύγκρουσης. Όπως συνήθως πιστεύεται ότι ο πόνος και η θλίψη πρέπει να αποφεύγονται σε όλες τις περιστάσεις, οι άνθρωποι συχνά πιστεύουν ότι η αγάπη σημαίνει την απουσία κάθε σύγκρουσης. και βρίσκουν εξαιρετικούς λόγους για να υποστηρίξουν αυτή τη θεωρία στο γεγονός ότι ο αγώνας που τους περιβάλλει τους φαίνεται μόνο μια καταστροφική ανταλλαγή που δεν φέρνει τίποτα καλό στους εμπλεκόμενους. Αλλά οι λόγοι για αυτό, είναι ότι οι "συγκρούσεις" των περισσότερων ανθρώπων είναι στην πραγματικότητα προσπάθειες αποφυγής πραγματικών συγκρούσεων. Είναι διαφωνίες για δευτερεύοντα και επιφανειακά ζητήματα, που από τη φύση τους δεν επιδέχονται διευκρινίσεις και λύσεις. Οι πραγματικές συγκρούσεις μεταξύ δύο ανθρώπων δεν είναι ποτέ καταστροφικές. Οδηγούν σε διευκρίνιση, παράγουν μια κάθαρση από την οποία και τα δύο υποκείμενα αναδύονται με μεγαλύτερη εμπειρία και μεγαλύτερη δύναμη.» (Ibid.)
E. Fromm (1900-1980)«Εάν η κοινωνική δομή του δυτικού πολιτισμού και το πνεύμα που απορρέει από αυτόν συμβάλλουν στην ανάπτυξη της αγάπης». (Ibid.)
Η απάντηση είναι αρνητική:
«Εκτός από τη γνώση της θεωρίας και της πράξης, υπάρχει ένας τρίτος παράγοντας που είναι απαραίτητος για να γίνεις κύριος σε οποιαδήποτε τέχνη: δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο πιο σημαντικό. […] παρά την απεγνωσμένη αναζήτηση της αγάπης, όλα τα άλλα θεωρούνται πιο σημαντικά: επιτυχία, κύρος, χρήματα, δύναμη. Σχεδόν όλη μας η ενέργεια χρησιμοποιείται για την επίτευξη αυτών των στόχων και σχεδόν καμία για να γνωρίσουμε την τέχνη της αγάπης». (ό.π.)
Στη σημερινή κοινωνία, η αγάπη μοιάζει με παθητικότητα, χάσιμο χρόνου. Ακόμα κι αν μερικές φορές θεωρείται πολύτιμη, είναι μια δευτερεύουσα δραστηριότητα, η οποία δεν πρέπει να αφαιρεί χρόνο από αυτό που πραγματικά έχει σημασία: αύξηση του πλούτου, απόκτηση φήμης και εξουσίας στην κοινωνία κ.λπ.
Επιπλέον, ο σύγχρονος άνθρωπος είναι συνηθισμένος σε ένα modus vivendi που έρχεται σε αντίθεση με την αναζήτηση της αγάπης. Έχει συνηθίσει να θέλει να τα πάρει όλα αμέσως:
«Η άμεση ικανοποίηση οποιασδήποτε επιθυμίας έγινε η κύρια τάση στη σφαίρα του σεξ όπως και σε αυτήν όλων των υλικών αναγκών». (Ibid.)
Με αποτέλεσμα η υπομονή που χρειάζεται για να αναπτυχθεί σταδιακά και υγιεινά μια σχέση με έναν άλλον να μοιάζει χάσιμο χρόνου.
Επιπλέον, δεν έχει ικανότητα συγκέντρωσης, απασχολημένος με χιλιάδες δεσμεύσεις και περισπασμούς, άρα ανίκανος να ακούσει τον εαυτό του, να ωριμάσει ως άτομο και να αφιερώσει τη σωστή προσοχή στη σχέση.
Δεν υπάρχει ιδιαίτερη πειθαρχία και επιθυμία να εργαστείτε επιμελώς στη σχέση αγάπης:
«Το γεγονός είναι ότι ο σύγχρονος άνθρωπος έχει πολύ λίγη αυτοπειθαρχία έξω από τη σφαίρα της εργασίας. Όταν δεν εργάζεται θέλει να επιδοθεί στην τεμπελιά ή μάλλον να χαλαρώσει . Αυτή η ανάγκη να γίνεις τεμπέλης είναι μια αντίδραση στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Εφόσον ένας άνθρωπος αναγκάζεται να χρησιμοποιεί την ενέργειά του για σκοπούς που δεν είναι δικοί του για οκτώ ώρες την ημέρα, με τρόπους που δεν είναι δικοί του αλλά του προδιαγράφονται από τον ρυθμό της δουλειάς, επαναστατεί και η εξέγερσή του παίρνει την όψη νηπιακής αυταπάρνησης. [...] Χωρίς τέτοια πειθαρχία, ωστόσο, η ζωή γίνεται χαοτική, ανεμοστρόβιλος και στερείται εστίασης». (Ibid.)
Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι
«Άνθρωποι ικανοί να αγαπήσουν, στο σημερινό σύστημα, αποτελούν την εξαίρεση. Η αγάπη είναι αναγκαστικά ένα περιθωριακό φαινόμενο στη σύγχρονη δυτική κοινωνία». (Ibid.)
Λίγοι πετυχαίνουν τις προϋποθέσεις, την εκπαίδευση και την πειθαρχία που απαιτούνται για την τέχνη της αγάπης. Για τον Φρομ, λοιπόν, δεν είναι θέμα να συλλάβει κανείς την τέχνη της αγάπης ως ένα απλό, αν και θεμελιώδες, έργο για τον εαυτό του. Το συμπέρασμά του είναι
«Ότι ορισμένες σημαντικές και ριζικές αλλαγές στην κοινωνική μας δομή είναι απαραίτητες για να γίνει η αγάπη κοινωνικό φαινόμενο και όχι περιθωριακό και ατομικό φαινόμενο». (Ibid.)
Η αγάπη δεν πρέπει πλέον να θεωρείται ως παθητικότητα, αλλά ως η υψηλότερη, βαθύτερη και πιο ελεύθερη δραστηριότητα του ανθρώπου. Ολοκληρώνοντας με τα λόγια του Φρομ,
«Αν ο άνθρωπος είναι ικανός για αγάπη, πρέπει να τοποθετηθεί στην υπέρτατη θέση του. Η οικονομική μηχανή πρέπει να τον υπηρετεί, παρά να την υπηρετεί. Πρέπει να μπορεί να συμμετέχει στην εμπειρία και στη δουλειά, παρά στα κέρδη. Η κοινωνία πρέπει να οργανωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε η κοινωνική και αγαπητική φύση του ανθρώπου να μην διαχωρίζεται από την κοινωνική του ύπαρξη, αλλά να γίνεται ένα με αυτήν. Εάν είναι αλήθεια, όπως προσπάθησα να εξηγήσω, ότι η αγάπη είναι η μόνη έγκυρη λύση στο πρόβλημα της ανθρώπινης ύπαρξης, τότε κάθε κοινωνία που αποκλείει την ανάπτυξη της αγάπης πρέπει, μακροπρόθεσμα, να χαθεί λόγω των δικών της αντιφάσεων με τις θεμελιώδεις ανάγκες της ανθρώπινης φύσης». (Ibid.)
«Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ;» - Μαύρο μελάνι (www-inchiostronero-it.translate.goog)
2 σχόλια:
Είναι η αγάπη τέχνη; Τότε θέλει κόπο και σοφία. Ή μήπως η αγάπη είναι μια ευχάριστη αίσθηση, κάτι που συναντάς, είναι θέμα τύχης;» (Ibid.)
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ! ΤΕΧΝΗ ΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ, Η ΑΓΑΠΗ...
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Δημοσίευση σχολίου