Για μας, αδελφοί και αδελφές, το Ευαγγέλιο, η Ορθόδοξη πίστη, δεν αποτελούν δίδαγμα που αποστηθίζεται και αναπαράγεται, αλλά τη διδασκαλία που ορίζει τη ζωή μας. Όταν το στόμα των Αποστόλων σώπαινε, μιλούσαν τα έργα τους, η αγιασμένη ζωή τους….

Μη λησμονούμε ότι ζητούμενο της εδώ ζωής μας είναι να κερδίσουμε την αιώνιο ζωή και τη μακαριότητα της Βασιλείας των ουρανών, να βρεθούμε κοντά στον Θεό και τους αγίους Του. Άρα, εδώ έγκειται το νόημα της ζωής μας…

”Ο Χριστός είπε στους μαθητές του: Σας στέλνω σαν πρόβατα ανάμεσα σε λύκους. Γι’ αυτό να είσθε φρόνιμοι σαν τα φίδια και αθώοι και ακέραιοι όπως τα περιστέρια. Η σοφία θα μας προστατέψει από τους λύκους, και η αθωότητα θα μας αποτρέψει από το να γίνουμε λύκοι.”

”Αφού όλος ο κόσμος βρίσκεται κάτω από την εξουσία του διαβόλου” ( Α’ Ιωαννου 5,19), όποιος θέλει να ‘ναι άνθρωπος μ’ όλη τη σημασία της λέξης είναι σαν πρόβατο που περιβάλλεται από λύκους. Κι ένα πρόβατο ανάμεσα σε λύκους αντιμετωπίζει δυο κινδύνους. Ο πρώτος είναι η εξόντωση – να τον ξεσκίσουν οι λύκοι. Ο Υιός του Θεού, όμως, δε μας έστειλε ανάμεσα στους λύκους γι’ αυτό. Ο δεύτερος κίνδυνος για το πρόβατο είναι να νομίσει και να συμπεράνει ότι μόνο ως λύκος μπορεί να επιβιώσει – με αποτέλεσμα να μεταμορφωθεί και το ίδιο σε λύκο, ν’ ακονίσει τα δόντια του, να μάθει πώς να γρυλίζει, να βγάλει νύχια κι από πρόβατο να γίνει λύκος. Ούτε γι’ αυτό μας προόρισε ο Χριστός. Αν μας έστειλε ανάμεσα στους λύκους, είναι ώστε με την πίστη και τη ζωή μας να τους εξημερώσουμε σε πρόβατα του Χριστού, αν ασφαλώς το θέλουν.

Για να μας γλιτώσει από τους κινδύνους που ανέφερα, ο Χριστός μας συμβουλεύει να ‘’είμαστε συνετοί σαν τα φίδια και ακέραιοι σαν τα περιστέρια’’. Η σύνεση θα μας προστατέψει απ’ τα δόντια του λύκου, η ακεραιότητα θα μας προφυλάξει από το να γίνουμε λύκοι.

Η Ταπείνωση, είναι η μητέρα, το θεμέλιο και η βάση όλων των ευαγγελικών αρετών.

…πόση δυστυχία προξενούν η ματαιοδοξία και η αλαζονεία, ο πόθος να φανούμε καλύτεροι απ’ αυτό που είμαστε… Σας καλώ, λοιπόν, ποτέ μην υποκρίνεστε πως είστε καλύτεροι απ’ ότι στην πραγματικότητα. Γιατί σ’ αυτή την υποκρισία φυτρώνουν η συκοφαντία, το κουτσομπολιό, η ταπείνωση του διπλανού μας, τον λέμε τιποτένιο και αυτοστιγμεί γινόμαστε σπουδαίοι. Τον κλωτσάμε προς τα κάτω, για να μεγαλώσει η μεταξύ μας απόσταση και να δουν οι άλλοι πόσο ανώτεροι είμαστε - τι ψέμα φυσικά!

Ταπεινόφρονα ψυχή - αυτό χρειαζόμαστε, αδελφοί και αδελφές, γι’ αυτό κοπιάζουμε. Η ταπεινοφροσύνη δεν είναι απάθεια, διότι απαιτείται τεράστιο σθένος για να ταπεινωθούμε ενώπιον του Θεού. Με την ταπείνωση μας, στην πραγματικότητα, υψωνόμαστε και γινόμαστε όντως καλύτεροι.

+Παύλος Πατριάρχης της Σερβίας

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2021/05/blog-post_14.html#ixzz6uukSrx7u