Οι Ικ και εμείς (3)

 Γράφει η Χρυσούλα Μπουκουβάλα

Στο κατώφλι του μετανθρωπισμού

Ο Τέρνμπουλ είχε γράψει ότι «Οι Ικ είχαν δημιουργήσει μια τερατώδη κοινωνία, μία απαθή και χωρίς συναίσθημα ένωση ατόμων που θα εξαπλωνόταν σαν μύκητας, μολύνοντας ό,τι άγγιζε».
Είχε κάνει μάλιστα και την παρακάτω εκπληκτική δήλωση: «Τα συμπτώματα αλλαγής στην κοινωνία μας, δείχνουν ότι οδεύουμε ακριβώς προς την ίδια κατεύθυνση».
57 χρόνια μετά, όχι απλώς οδεύουμε προς την ίδια κατεύθυνση, αλλά έχουμε περιέλθει σε μια κατάσταση πολύ χειρότερη από τη δική τους. Στην πραγματικότητα, επιδεικνύουμε κτηνώδη και ταυτόχρονα αυτοκτονική συμπεριφορά.
Και τούτο διότι έχουμε ξεμάθει να ζούμε στον φυσικό κόσμο.
Η δική μας τροφή δεν είναι πια τόσο υλική, αλλά υπερσυσσώρευση άχρηστης και συνήθως ψεύτικης, διαδικτυακής πληροφορίας, διαδικασία που όχι μόνο δεν μετατρέπεται σε αντίδραση, αλλά επιπλέον λειτουργεί ως ναρκωτικό, ως μύκητας που εξαπλώνεται μολύνοντας ό,τι αγγίζει.
Η εξέταση των καθημερινών πρωτοσέλιδων της χώρας μας, καθιστά την προειδοποίηση του Τέρνμπουλ τρομερά επίκαιρη.
Σκεφτείτε τις πιο πρόσφατες ειδήσεις για διάφορους γονείς που κακοποιούν, βιάζουν και εκδίδουν τα παιδιά τους, τα αφήνουν να πεθαίνουν από ασφυξία κλεισμένα σε αυτοκίνητα υπό καύσωνα, ενώ οι ίδιοι ψωνίζουν, τρώνε, πίνουν, ή παίρνουν τη δόση τους από ναρκωτικά, για γονείς που τα κλειδώνουν σε δωμάτια ή σε αποθήκες, ενώ κάνουν πάρτι οργίων, για ανθρωπόμορφα κτήνη που βασανίζουν ζώα, και επιπλέον όλα τα παραπάνω τα βιντεοσκοπούν και τα δημοσιοποιούν στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Πώς είναι δυνατόν να γίνεται ανεκτή τόση αποκτήνωση;

Τα φαινόμενα της αποκτήνωσης είναι πλέον διάχυτα και στην ελληνική κοινωνία.

Η αποκτήνωση ως διαχρονικό φαινόμενο

Τα χαρακτηριστικά που διαμόρφωσαν οι Ικ την εποχή της αποκτήνωσής τους είναι τα ίδια με εκείνα που αναφέρει ο Θεοτοκάς, αλλά και τα ίδια με εκείνα που αναφέρει ο Απόστολος Παύλος στην Επιστολή προς Τιμόθεον, Κεφ. 3, ότι θα έχουν οι άνθρωποι τις Έσχατες Μέρες:
«Τοῦτο δὲ γίνωσκε, ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί·
ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι,
βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι, ἄστοργοι, ἄσπονδοι,
διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι, ἀφιλάγαθοι, προδόται, προπετεῖς, τετυφωμένοι,
φιλήδονοι μᾶλλον ἢ φιλόθεοι»…
Μα, αυτή δεν είναι ακριβώς η περιγραφή που δίνει και ο Ησίοδος στο Έργα και Ημέρες για την τύχη που περιμένει το Σιδηρούν Γένος, δηλαδή το δικό μας;
«Θα τους καταφρονούν τους γέροντες γονείς οι απόγονοί τους,
θα τους χλευάζουν ξεστομίζοντας λόγια βαριά,
άσπλαχνοι, ανίδεοι μπροστά στον φόβο του θεού·
σ᾽ εκείνους που τους γέννησαν, όταν γεράσουν,
δεν θα αποδώσουν τα τροφεία τους·
καμιά αρετή ευορκίας, δικαιοσύνης, καλοσύνης.
Αντίθετα, θα δείχνουν την εκτίμησή τους
σ᾽ όποιον θα πράξει το κακό·
το δίκιο καθενός η δυνατή γροθιά·
θα λείψει κι η ντροπή·
θα βλάφτει ο τιποτένιος τον καλύτερό του,
με δόλια λόγια ξεγελώντας τον, και θα ορκίζεται αποπάνω·
ο φθόνος μόνον θα συντροφεύει τους ανθρώπους μες στη συμφορά τους
κακόγλωσσος, χαιρέκακος, μνησίκακος.
Και τότε προς τον Όλυμπο, μακριά από πλατείες και δρόμους,
καλύπτοντας με τον λευκό τους πέπλο την ωραία θωριά τους,
εγκαταλείποντας για πάντα τους ανθρώπους,
θα φύγουν και θ᾽ ανέβουν στον κόσμο των θεών
η Αιδώς κι η Νέμεση.
Ό,τι θα μείνει, θα ᾽ναι μόνο βάσανα πικρά,
κλήρος για τους απόκληρους βροτούς,
δεν θα υπάρξει στα δεινά τους σωτηρία καμιά».

(Στίχοι 180-200, Μετάφρ.: Δημ. Μαρωνίτης).

Επομένως, μπορούμε να συνάγουμε ότι όταν μία φυλή, ένας πολιτισμός, ή μια αυτοκρατορία φτάνει στο τέλος της, παρουσιάζονται στους ανθρώπους πάντα τα ίδια γνωρίσματα.
Ίσως λοιπόν πρόκειται για «συμπαντικό» script, για έναν «κώδικα πληροφορικής» με τον οποίο λειτουργεί ο κόσμος μας, που ενεργοποιείται όταν ξεπεραστεί ένα όριο.

Το αντίδοτο

Μπορεί άραγε να αλλάξει αυτός ο κώδικας, ώστε να αναβληθεί ή και να αποφευχθεί το δικό μας τέλος, και με ποιο τρόπο;
Η αποκτήνωση του Σιδηρούντος Γένους του Ησίοδου, των ανθρώπων των Εσχάτων Ημερών του Απ. Παύλου, των Ελλήνων της Κατοχής, και των Ικ της Ουγκάντας, δείχνει πώς θα είναι ο κόσμος μας όταν όλοι περιχαρακωθούν στον εαυτό τους και πάψουν να προσφέρουν οτιδήποτε στους άλλους: το χειρότερο είδος τρόμου.
Ο συμπαντικός νόμος της αγάπης, της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης επιβάλλει τα παιδιά να αγαπούν και να τιμούν τους γονείς τους και τους γονείς να αγαπούν, να φροντίζουν και να διδάσκουν τα παιδιά τους.
Αμφότεροι επιβάλλεται να τιμούν τους ηλικιωμένους, ενώ οι ηλικιωμένοι πρέπει με τη σειρά τους να διδάσκουν τους νέους. Όλοι μαζί δε επιβάλλεται να αγαπούν και να μην κακοποιούν τα ζώα.
Αυτό είναι το αντίδοτο στην αποκτήνωση. Διαφορετικά, το script της καθόδου προς την πνευματική Κόλαση μπαίνει αυτομάτως σε εφαρμογή.
Όλα αυτά ισχύουν βεβαίως σε έναν μη μετανθρωπισμένο κόσμο, με έναν Homo Sapiens, μη υβριδικό, μη επαυξημένο και μη τσιπαρισμένο, που διεξάγει έναν διαρκή αγώνα πνευματικής ανύψωσης, κατά της επικράτησης του Κακού και των κατώτερων ενδοδιαστατικών στοιχειακών.
Καθώς η βύθιση της παρούσας κοινωνίας προς την πνευματική άβυσσο επιταχύνεται δραματικά, έχουμε χρέος να τηρούμε αδιάκοπα αυτόν τον νόμο, να τον διδάσκουμε και στα δικά μας παιδιά, και να τον υπενθυμίζουμε σε όλους.
Διαφορετικά, το τέλος του πολιτισμού μας είναι αναπόφευκτο και μάλιστα ίσως θα συμβεί μέσω μιας τρομακτικής φυσικής καταστροφής, όπως γινόταν πάντα.

Θα πάρουμε παράταση ή όχι;

ΠΗΓΕΣ:

Ιk (peuple), Wiki fr

Colin M. Turnbull, The Mountain People, επανέκδ. από Simon & Schuster, Inc. 1989

Generosity among the Ik of Uganda

The selfish people

Neither nasty nor brutish

Ikland | trailer


Γιώργος Θεοτοκάς, Τετράδια Ημερολογίου, 1939-1953, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2005.

Οι Ικ και εμείς – Aperopia