Η κοινωνία μας πεθαίνει αλλά δεν το ξέρει ή μάλλον δεν θέλει να το μάθει. Σαν τη στρουθοκάμηλο που κρύβει το κεφάλι της στην άμμο για να μη βλέπει. Ένα παράδειγμα είναι η Ατζέντα των Ηνωμένων Εθνών 2030, η οποία, πίσω από τις όμορφες λέξεις και την ελκυστική της συσκευασία, είναι βαθιά αντιγεννητική και αντι-ανθρώπινη. Ξεκινώντας από μια τρομερή έκφραση του Newspeak, τα ανεστραμμένα λόγια του κόσμου χωρίς αλήθεια: αναπαραγωγική υγεία, συνώνυμη με την έκτρωση. Καθαρό ψέμα: η εγκυμοσύνη δεν είναι ασθένεια και η διακοπή της δεν έχει τίποτα αναπαραγωγικό.
Η Δύση αυτοκτονεί χαρούμενα προσπαθώντας να επιβάλει τις τελικώς άρρωστες ανοησίες της στον υπόλοιπο κόσμο. Στον μολυβένιο ουρανό του τέλους του πολιτισμού - η μαζική μετανάστευση δεν θα σώσει τήν κόλαση αλλά θα επισπεύσει το πέρασμα - υπάρχει ανάγκη για οάσεις, για να ξαναβρούμε την ελπίδα, την εμπιστοσύνη, για να μην υποκύψουμε ή να αποσυρθούμε στον εαυτό μας. Περιπλανώμενοι στο διαδίκτυο σαν διψασμένοι αναζητώντας μια βρύση, καλωσορίζουμε με χαρά την κυκλοφορία κάποιων βιβλίων ενάντια στο ρεύμα, δύο στις Ηνωμένες Πολιτείες, επίκεντρο του υπαρξιακού σεισμού, το άλλο στην Ισπανία, πρώην προπύργιο της οικογένειας. Θυμούνται την ελπίδα, την επίπονη πρόκληση να παντρευτούν, να κάνουν παιδιά, να παλέψουν για το μέλλον. Αναλύουν το σοβαρότερο πρόβλημα του παρόντος, που περιλαμβάνει όλα τα άλλα, την κατάρρευση του ποσοστού γεννήσεων, τον δημογραφικό χειμώνα με όλες τις καταστροφές που προκύπτουν, μαζί με το χαμηλό ποσοστό γάμου και την οικογενειακή αστάθεια.
Όταν εγκαθίσταται το τίποτα, το μη ον προτιμάται από το είναι. Αυτή είναι η διατριβή του La extincòn de los hijos, η εξαφάνιση των παιδιών, του José Ignacio Leániz, ένας τίτλος που είναι μια γροθιά στο στομάχι. Ο υπότιτλος, που θυμάται η εικόνα του εξωφύλλου, είναι The Return of the Piper of Hamelin. Το παραμύθι των αδερφών Γκριμ λέει για έναν άντρα που, μέ τόν ήχο τού αυλητή, ελευθερώνει μια πόλη γεμάτη ποντίκια. Εφόσον ο μπουργκάς δεν τον πληρώνει, για εκδίκηση καταφέρνει να τον ακολουθήσουν μαγεμένα από τη μουσική τα παιδιά της πόλης και να τα κάνει να καταλήξουν σαν τους αρουραίους. Μια πολύ σαφής μεταφορά.
Για χιλιετίες η γέννηση των παιδιών χαιρετίστηκε με χαρά και γιορτή. Ήταν ο 20ός αιώνας που άλλαξε τα πάντα. Όταν η απουσία προτιμάται από το είναι, κυριαρχεί ο μηδενισμός: κύριοι του πεπρωμένου μας με θέα το τίποτα. Η πλειοψηφία των νέων όχι μόνο δεν έχει καμία πρόθεση να παντρευτεί και να φτιάξει ένα σχέδιο σάν ζευγάρι, αλλά απορρίπτει με τρόμο την πιθανότητα να κάνει παιδιά. Πάρα πολλές ευθύνες, απώλεια του τύπου ελευθερίας που προτείνει η κυρίαρχη σκέψη, ο φόβος για οποιαδήποτε οριστική σχέση: είσαι γονιός για πάντα. Υπάρχει μια γυναικεία τάση που ονομάζεται child-free, δηλαδή ζωή «ελεύθερη» από παιδιά. Οι πιθανοί πατέρες δεν ξεστομίζουν λέξη: ανευθυνότητα συν αδιαφορία. Η συνέχεια της καταγωγής, που συμβολίζεται με υπερηφάνεια για τη μετάδοση του επωνύμου, δεν έχει πλέον σημασία. Τι συνέβη για να σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι κάθε ανθρώπινη ζωή είναι ένα δώρο σε σημείο να προτιμούν τα σκυλιά και τις γάτες από τα παιδιά; Τι κάνει τους νέους να μην θέλουν πλέον να παντρεύονται; Τι κάνει τα παιδιά να θεωρούνται βάρος, αλλά και κίνδυνος για το περιβάλλον;
Η άμβλωση γίνεται καθολικό δικαίωμα με το αντρικό χειροκρότημα. Είναι ένα δυσοίωνο σημάδι του τέλους. Ωστόσο, ζούμε με αυτό, το έχουμε συνηθίσει χωρίς αντίθεση. Η συζήτηση κλείνει με τη σιωπή. Αυτό συνοδεύεται από το όραμα του ανθρώπου ως εχθρού της Γαίας, του ανιμιστικού ονόματος της Γης: οι άνθρωποι αποτελούν απειλή για τον πλανήτη. Τα αντιναταλιστικά σύνεργα συνοδεύονται από την κλιματική αποκάλυψη. Καλύτερα να απέχεις από την τεκνοποίηση, όπως οι μεσαιωνικοί Καθαροί για τους οποίους το σεξ ήταν η παγίδα του πνεύματος που έστησε ένας κακός Θεός. Αντικαθιστούμε τα παιδιά με κατοικίδια, αποφεύγουμε το πρόσωπο άλλων ανθρώπων. Ένα σημαντικό στοιχείο για το οποίο ελάχιστα προβληματίζει είναι ότι γενικά τα ζώα που αντιμετωπίζονται ως υποκατάστατα παιδιών, εξανθρωπισμένα και περιποιημένα, δεν επιβιώνουν. Άλλο ένα αφύσικο στοιχείο.
Οι περισσότεροι νέοι δεν έχουν αδέρφια. Πώς να εκπλαγούμε που δεν υπάρχει αλληλεγγύη, μοίρασμα, κοινότητα, αν δεν το έχουν ζήσει ποτέ; Ποιος ξέρει αν μια σύγχρονη Γαλλική Επανάσταση θα διακήρυττε την αδελφοσύνη σε έναν ορίζοντα μοναχοπαίδων, αμοιβαίων εχθρών σε μόνιμο ανταγωνισμό. Γινόμαστε επίσης μια κοινωνία χωρίς παππούδες και γιαγιάδες. Αύριο όσοι ζουν χωρίς παιδιά θα χάσουν και αυτή την εμπειρία. Ο αριθμός των μελών της οικογένειας καταρρέει ενώ οι στατιστικές θεωρούν «πυρήνα» και τον αυξανόμενο στρατό των μοναχικών. Κανείς δεν θα μας κάνει τα στραβά μάτια, ούτε θα νοιαστεί απλώς για την ύπαρξή μας. Μια βόλτα στους πάγκους του σούπερ μάρκετ αρκεί για να δεις την αλλαγή: όλο και περισσότερες μονές μερίδες για άγαμους με κατοικίδια με λουρί. Οι διάδρομοι των προϊόντων για κατοικίδια επεκτείνονται, ο χώρος για βρεφικές τροφές στενεύει.
Αυτό το κάψιμο της ψυχής είναι αγκυροβολημένο σε μια ζωή χωρίς πίστη -όχι μόνο θρησκευτική- χωρίς ελπίδα, χωρίς στοιχήματα στο μέλλον, για το οποίο έχουμε ένα σκοτεινό, οδυνηρό όραμα. Η κρίση της πατρικής φιγούρας συνδέεται με την απώλεια της ιδέας του χριστιανικού Θεού. Τα κλειδιά για την ανάκαμψη του ποσοστού γεννήσεων βρίσκονται στις χαμένες υπαρξιακές πεποιθήσεις. Τα παιδιά είναι μια προβολή στο αύριο, εμπιστοσύνη. Χωρίς την ανάκτηση μιας αίσθησης ζωής προσανατολισμένης στο μέλλον, στη μετάδοση, στην αισιοδοξία -τόσο ισχυρή στους μεσογειακούς λαούς μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες- δεν υπάρχουν κληρονόμοι. Η κοινωνία δεν μπορεί να ξαναγεννηθεί αν δεν αλλάξουν οι βασικές ιδέες.
Το μήνυμα ενισχύεται στα δύο αμερικάνικα βιβλία, κοινωνιολογικού χαρακτήρα. Τα παιδιά της Χάνα, οι γυναίκες αμφισβητούν το ποσοστό γεννήσεων της Catherine R. Pakaluk είναι η ιστορία πολύτεκνων μητέρων. Κανονικότητα στις παραδοσιακές κοινωνίες, μια εξαίρεση που χλευάζεται και αγνοείται σήμερα. Η προσέγγιση του Palakuk είναι καινοτόμος: δεν εστιάζει σε οικονομικά μέτρα για την καταπολέμηση του ποσοστού γεννήσεων, αλλά στους βαθείς λόγους που οδηγούν ορισμένους να αποκτήσουν πολλούς απογόνους. Το ερώτημα είναι: πώς αντιμετωπίζονται σήμερα η ανθρώπινη ζωή και τα παιδιά; Το κείμενο περιέχει σε βάθος συνεντεύξεις με δεκάδες γυναίκες με τουλάχιστον πέντε παιδιά, ένα υπόλοιπο τμήμα του πληθυσμού (λιγότερο από 5 τοις εκατό στις ΗΠΑ).Ο στόχος είναι να ανακαλύψουμε τι κινεί τα κεφάλια και τις καρδιές αυτών των γυναικών που πάνε ενάντια στην τάση.
Οι κοινοί παρονομαστές των ανθρώπων της πιο διαφορετικής καταγωγής, των κοινωνικών τάξεων και των θρησκευτικών ομολογιών είναι: η πίστη ότι ένα παιδί είναι πάντα ένα δώρο. ότι τα παιδιά δίνουν νόημα και σκοπό στη ζωή πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο (εργασία, καριέρα, χρήματα). πίστη και θρησκευτική πρακτική. Το τέταρτο στοιχείο είναι η εμπιστοσύνη στον σύζυγο: δεν υπάρχει φόβος εγκατάλειψης ή διαζυγίου, ο σύζυγος έχει εμπιστοσύνη ανεξάρτητα από την κατανομή των καθηκόντων ή το ποιος φέρνει τα χρήματα στο σπίτι. Ένας ύμνος στην αλληλεγγύη, τη μητρότητα (και την πατρότητα) που παραδόξως μοιράζεται τίς τελευταίες ιδέες μιας άθεης και λεσβίας φεμινίστριας, της Camille Paglia, συγγραφέα του περίφημου Sexual Personae. Η Paglia επανεξέτασε πρόσφατα την επιλογή της μητρότητας και σημείωσε ότι για πολλές γυναίκες - ειδικά από την εργατική τάξη - η εργασία που νοείται ως εκπλήρωση δεν αποτελεί προτεραιότητα.
Παντρεύομαι; Γιατί οι Αμερικανοί πρέπει να αμφισβητήσουν τις ελίτ? Η δημιουργία νέων οικογενειών και η διάσωση του πολιτισμού από τον Brad Wilcox αναλύει τους σταθερούς γάμους, κάτι σπάνιο στις ΗΠΑ όπου περισσότεροι από ένας στους δύο γάμους καταλήγουν σε διαζύγιο. Η συζυγική σταθερότητα είναι το στοιχείο που επηρεάζει καθοριστικά την πορεία των παιδιών. Ο Wilcox προσδιορίζει τέσσερα προφίλ μεταξύ εκείνων που διατηρούν σταθερούς γάμους: άτομα που έχουν συντηρητικές πολιτικές και κοινωνικές αξίες. θρησκευτικοί άνθρωποι· Αυτούς που αποκαλεί σκληρούς, μάχιμους (αγωνιστές), με γυμναστική και καλούς οικονομικούς πόρους. Τέλος, Αμερικανοί ασιατικής καταγωγής γιατί συνδυάζουν σταθερή οικογενειακή συνοχή και ηθική (μεγάλη αλληλεγγύη μεταξύ των γενεών με αμοιβαία φροντίδα και παρουσία παππούδων), αφοσίωση στις νέες γενιές, καθώς και έντονη προσοχή στα παιδιά στη μελέτη και στις υπαρξιακές αξίες.
Ο Wilcox εξετάζει την αλλαγή στη νοοτροπία που συνέβη από τη δεκαετία του 1970 έως τη δεκαετία του 1980. τήν μετάβαση από το εμείς στο εγώ. Το σαμποτάζ του βασικού θεσμού κάθε κοινωνίας που επιδιώκει να επιβιώσει, του γάμου. η διάδοση μιας σειράς ιδεών -σε μεγάλο βαθμό της ανώτερης μεσαίας τάξης- που αποδείχθηκαν ψευδείς και καταστροφικές. Ο πρώτος αρνητικός μύθος ήταν ότι ο γάμος δεν ήταν καθόλου ευεργετικός για τη συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών και των ανδρών. Μόνος σου ζεις καλύτερα: είσαι πιο πλούσιος, έχεις καλύτερη επαγγελματική προβολή και μεγαλύτερη ικανοποίηση από τη ζωή. Τα γεγονότα έχουν αποδείξει την αναλήθεια του. Η απέχθεια για το γάμο και η εξιδανίκευση του single εξηγείται επίσης από τον φόβο του διαζυγίου μεταξύ πολλών ανδρών, που φοβούνται ότι θα μείνουν χωρίς τίποτα, καθώς και από το φεμινιστικό αξίωμα "εμείς οι γυναίκες μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα τέλεια". η επαγγελματική ζωή (καριέρες, επιτυχία που αφορά τελικά μικρές μειονότητες, άνδρες ή γυναίκες) είναι αυτό που πραγματικά «εκπληρώνει», όχι η σχέση με αυτούς που αγαπάμε και μας αγαπούν. Το ίδιο συμπέρασμα -παρά την ιδανική απόσταση- της Paglia και της Nancy Η Fraser, μια άλλη φεμινίστρια που έχει εν μέρει επιστρέψει στα βήματά της.
Ο δεύτερος μύθος αποτελείται από μοντέλα οικογένειας στα οποία το πάθος και τα χρήματα είναι τα συστατικά στοιχεία της σχέσης και όχι η σταθερότητα ενός γάμου που βασίζεται στην αμοιβαία δέσμευση που τείνει να είναι οριστική. Το τρίτο αναφέρεται στην ιδέα μιας αδελφής ψυχής και μιας αγάπης της οποίας η διαδρομή καθορίζεται από τον συναισθηματισμό («αρκεί να με κάνεις ευτυχισμένο»). Ένα οπλοστάσιο φανταστικών και πραγματικών ιστοριών για να διδάξει κανείς ότι αγαπά αυθεντικά «να νιώθεις πεταλούδες στο στομάχι», μια ατελείωτη εφηβεία που δεν ακολουθείται από ωριμότητα. Το αποτέλεσμα είναι υπερβολικές προσδοκίες, αδυναμία αντιμετώπισης των δυσκολιών, απογοήτευση που κάνει το διαζύγιο και την εγκατάλειψη τη μόνη διέξοδο, ακολουθούμενη από πικρία και δυσπιστία στις νέες σχέσεις. Σε αυτά τα εύθραυστα θεμέλια, η κρίση του γάμου, η επιλογή να μην κάνουν παιδιά και, όταν υπάρχουν παιδιά, ο κίνδυνος να γίνουν διακυβεύματα ατελείωτων πολέμων είναι προφανής.
Οι πυλώνες πάνω στους οποίους μπορούμε να ξαναχτίσουμε είναι να αντιπαραθέσουμε εμάς στο «εγώ», αυτό που μοιράζεται με τον εαυτό, πολύ δύσκολο σε μια εποχή εγωισμού, ναρκισσισμού, χωριστών λογαριασμών, φασαριόζικης λογιστικής για το να δίνεις και να παίρνεις. Αναγνωρίστε ότι η πατρότητα και η μητρότητα δεν είναι παγίδες για την ευτυχία, αλλά προσθέτουν νόημα και σκοπό στη ζωή (όπως δηλώνουν οι γυναίκες που ρωτήθηκαν από τον Pakaluk), χωρίς να ισχυρίζονται ότι είναι ιδανικοί γονείς ή ότι έχουν τέλεια παιδιά. Ένας άλλος πυλώνας είναι η δέσμευση στη σχέση, μετατρέποντας την πίστη και την πίστη σε συγκεκριμένες αξίες. Ένα άλλο είναι να δώσουμε στους άνδρες τον ρόλο της προστασίας, της ευθύνης και της οικογενειακής κατεύθυνσης. Τέλος, και για τον Wilcox, η πίστη και η θρησκευτική πρακτική βοηθούν τη συζυγική και οικογενειακή σταθερότητα.
Κοινή λογική: η ιστορία των γονιών και των παππούδων μας. Το πρόβλημα είναι ότι χρειαζόμαστε μια επανάσταση, ή μάλλον μια αντεπανάσταση. Από αξίες, αρχές, προοπτικές. Πολύ απίθανο, στην έρημο που φωτίζεται από φώτα που τυφλώνουν και μετά σε αφήνουν στο σκοτάδι. Αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση. Τα προβλήματα δεν μπορούν να λυθούν με τις νοοτροπίες που τα παρήγαγαν. Η κρίση της οικογένειας, η κατάρρευση του οικογενειακού θεσμού δεν μπορούσαν παρά να οδηγήσουν σε μείωση των ποσοστών γεννήσεων και υπαρξιακή αγωνία για τους λίγους που έρχονται στον κόσμο. Ο αφανισμός των παιδιών δεν θεραπεύεται με οικονομικές διατάξεις, ακόμα κι αν είναι αναγκαίες. Είτε θα ανατρέψουμε αυτήν την κοινωνία - ο Τιτανικός βυθίζεται ενώ η ορχήστρα παίζει και οι επιβάτες χορεύουν - είτε ο αφανισμός των παιδιών θα είναι η λογική συνέπεια του κακού της ζωής. Ξεκινώντας πάλι από την αρχή: μητέρα, πατέρας, παιδιά, οικογένεια, κοινότητα. Η ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου