Αλλεπάλληλες, ακατάπαυστες έφοδοι επιθετικής εισβολής παράνομων μεταναστών. Η σπασμωδικότητα των αντιδράσεων και η εξόφθαλμη απουσία αμυντικής λογικής φοβίζουν, αν δεν γεννάνε πανικό.
Εχουμε υπουργείο Εθνικής Αμυνας, έχουμε και υπουργείο Εξωτερικών. Τα διαχειρίζονται, κατά κανόνα, υπουργοί πάσης χρήσεως ή απόστρατοι στιγματισμένοι για τον κομματισμό τους. Τόσο η οργάνωση-στελέχωση όσο και η λογική λειτουργίας των δύο υπουργείων δεν φάνηκε ποτέ να προβλέπουν το ενδεχόμενο έκτακτης ανάγκης.
Για το «έκτακτο», οποιοδήποτε, είναι αυτονόητη η προσφυγή στο τηλέφωνο συγκεκριμένης Πρεσβείας.
Ο τεράστιος, για το πληθυσμικό μας μέγεθος, όγκος μεταναστών ευνοήθηκε στην επιθετική εισβολή του, επειδή η Ελλάδα ήταν παγιδευμένη στον υπερδανεισμό της, στη συνακόλουθη απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας. Κάτω από την μπότα (χωρίς υπερβολή) των δανειστών «σωτήρων» της, ευτελισμένη στο έπακρο από την ειλωτική χαμέρπεια των αχυρανθρώπων του κομματικού συστήματος, η Ελλάδα υποχρεώθηκε να λειτουργήσει σαν χώρος εκτόνωσης της μεταναστευτικής έκρηξης. Ομως και το πιο ολοφάνερο έγκλημα επιδέχεται εξωραϊστικό καμουφλάρισμα, ιδεολογική καταξίωση.
Γι’ αυτόν τον ρόλο επελέγη ο ΣΥΡΙΖΑ: Ακυρωμένος πολιτικά ύστερα από τη γελοιώδη κωλοτούμπα προδοσίας του δικού του δημοψηφίσματος, δέχθηκε να παραστήσει ότι διασώζει τη μαρξιστική του λεοντή προσλαμβάνοντας το προσωπείο του διεθνιστή-αντιεθνικιστή προστάτη της μεταναστευτικής επέλασης. Μήπως και ξεγελάσει ξανά όσους τον είχαν πιστέψει για «ριζοσπάστη» της Αριστεράς. Σε μια κοινωνία, όπως η ελλαδική, παγιδευμένη για σαράντα χρόνια στην επιδίωξη του μεθοδικού αναλφαβητισμού για χάρη της καταναλωτικής εξηλιθίωσης, η αξιοποίηση της μεταναστευτικής μάστιγας για να κερδηθεί η εντύπωση αριστερού διεθνισμού μπορεί να «πιάσει». Και μάλλον «έπιασε».
Οι ασταμάτητες έφοδοι επιθετικής εισβολής παράνομων μεταναστών στη χώρα δεν ενισχύουν τις πιθανότητες να εκτραπούν οι πατριωτικές ευαισθησίες σε εθνικιστικές φοβίες ικανές να οδηγήσουν σε παραβιάσεις του Συντάγματος. Ετσι θα ήθελαν οι «προοδευτικοί» λυμεώνες του κρατικού κορβανά, αριστερής ή δεξιάς λεοντής. Αλλά όταν ένας μανιοκαταθλιπτικός κόβει, μπροστά στα μάτια μας, τις φλέβες του, δεν συζητάμε την περιστασιακή αφορμή ούτε τα σφάλματα των γονέων του, του αρπάζουμε το ξυράφι από το χέρι.
Στην περίπτωση της πλημυριδικής εισβολής των μεταναστών (όχι των φυγάδων από κολάσεις πολέμου) το πρόβλημά μας δεν είναι να τους προσφέρουμε «βελτιωμένες» κολάσεις προσφυγικής εξαθλίωσης (για να φιγουράρουμε «διεθνιστές» τύπου ΣΥΡΙΖΑ), αλλά πώς θα αντισταθούμε στο στημένο παιχνίδι της όποιας Μεγάλης Μαφίας που επισήμως προάγει τη «διακίνηση». Κατασφαλίζονται ανενόχλητοι οι δουλέμποροι, χρυσοπληρώνονται οι επιδέξιες μπίζνες των ΜΗ.ΚΥ.Ο. και εκβιάζεται η διακομματική συναίνεση παρακμιακών κοινοβουλίων, για να θριαμβεύει ο ιστορικο-υλιστικός μηδενισμός – δεξιός, αριστερός, κεντρώος: καμία διαφορά.
Ολοφάνερα πια, ευτυχώς, το «σύστημα» καταρρέει σε διεθνή κλίμακα, ο αμφιπρόσωπος Ιστορικός Υλισμός αποδείχνεται συνταγή απάτης για την αντιμετώπιση των ανθρώπινων αναγκών. Κατέρρευσαν, σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα, οι χιλιο-υμνημένοι μαρξιστικοί «παράδεισοι».
Τώρα, με συμπτωματικά βραδύτερες διεργασίες, αυτο-κατεδαφίζονται τα πιο αστραφτερά υποδείγματα της ελευθερο-οικονομικής ασύδοτης απανθρωπίας. Οι κοσμοκράτειρες ΗΠΑ, καύχημα και σύμβολο της απόλυτης προτεραιότητας του χρήματος σε σχέση με οποιαδήποτε κοινωνική κατάκτηση, ηγεμονεύονται σήμερα από έναν προκλητικά άξεστο και επιδεικτικά υπερφίαλο και τυφώδη εγωπαθή Πρόεδρο, εικόνα της πιο θλιβερής έκπτωσης ανθρώπου.
Η Αγγλία μοιάζει να έχει ιστορικά εξουδετερωθεί από μια σχιζοφρενική αμφιταλάντευση ανάμεσα στη βρετανική αυτοκρατορική nobilitas, και στους όρους οικονομικής ηγεμονίας που επιβάλλει η γερμανική σκαιότητα. Στη Γαλλία, τα «κίτρινα γιλέκα» έδειξαν να καιροφυλαχτούν σαν εφιαλτικό παλινδρομικό ενδεχόμενο – η καθολικότητα της εξέγερσής τους έδειξε το απειλητικό κενό που παραλύει τη γαλλική κοινωνία: Την ιστορική ύπαρξη της Γαλλίας τη δικαίωνε πάντοτε η πρωτοπορία στον στοχασμό και στη διορατική ευαισθησία – μοιάζει να το έχει ξεχάσει.
Η Ισπανία δεν είναι πια κοιτίδα της ρωμαιοκαθολικής παραδοσιαρχίας – ούτε έχει ακόμα βρει καινούργιο ιστορικό βηματισμό. Η Ιταλία, επίσης μπάχαλο πολιτικής αμηχανίας, παρατείνει τεχνητά την ξιπασιά του παλιού και φθαρμένου, ενώ σαφώς δεν μπορεί να λειτουργήσει με τον κοιναγοραίο βαρβαρικό «οικονομισμό».
Η Ευρώπη κοντολογίς πληρώνει ακριβά και επώδυνα την άνευ όρων παράδοσή της στον πρωτογονισμό της «ελευθερίας των αγορών», στην απομίμηση του αμερικανικού ομοσπονδιακού μοντέλου. Φοβάται τους οικονομικά υπερφίαλους: την Κίνα, τις ΗΠΑ, το φάντασμα της Σοβιετικής Ενωσης. Γι’ αυτό και μοιάζει να μην μπορεί να διαγνώσει το καινούργιο που θα απαιτηθεί, όταν και επίσημα καταρρεύσει και η δεύτερη έκφανση του Ιστορικού Υλισμού: η μονοκρατορία των Αγορών.
Το μη ακόμα εξαφανισμένο δυναμικό προνόμιο της Ευρώπης είναι η μοναδικότητα-ανομοιότητα κάθε ευρωπαϊκής χώρας-κοινωνίας. Πολύτιμο προτέρημα, ασυμβίβαστο με την ιστορικο-υλιστική λογική του μαρξιστικού στρατώνα και της απάνθρωπης «ελευθερίας των αγορών». Θα επιβιώσει; Ο μηχανιστικός οικονομισμός σε μονομαχία με τον πολιτισμό – την ανθρώπινη καλλιέργεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου