Εάν ο Κλήμης Ρώμης είναι διάδοχος του Πέτρου, διότι εχειροτονήθη από τον Πέτρο, τότε όσοι επίσκοποι χειροτονήθησαν από τον Πέτρο είναι διάδοχοί του, και όχι μόνο ο Κλήμης.
Ο απόστολος Πέτρος εχειροτόνησε τον Πάπα Κλήμεντα επίσκοπο Ρώμης μόνο, και όχι της οικουμένης όλης.
Εάν ο θάνατος του Πέτρου έδωσε τέτοιο προνόμιο στον Πάπα να είναι κεφαλή της Εκκλησίας, και μονάρχης επάνω σε όλους τους αρχιερείς και εις τας Συνόδους, πολύ περισσότερον πρέπει να έχει αυτά τα προνόμια ο Ιεροσολύμων διά τον θάνατον του Χριστού.
Λέγοντας ο Πάπας πως είναι η κεφαλή της Εκκλησίας, εξώρισε από την δυτική Εκκλησία τον Δεσπότη πάντων Χριστόν, και έτσι έμεινε η δυτική Εκκλησία χήρα από τον Χριστό.
Όταν οι υιοί του Ζεβεδαίου ζήτησαν από τον Χριστό πρωτοκαθεδρία, να καθήσουν ο ένας δεξιά του και ο άλλος αριστερά του (Μάρκ. ι´ 35-38), ο Κύριος δεν τους είπε ότι αυτό είναι αδύνατον διότι την πρωτοκαθεδρία την έχω δώσει στον Πέτρο, αλλά, ότι «ος εάν θέλη γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται διάκονος υμών, και ος εάν θέλη γενέσθαι πρώτος, έστω πάντων δούλος».
Όταν οι απόστολοι κατά τον μυστικόν Δείπνον έπεσαν σε φιλονικία, διά τα πρωτεία, ο Κύριος δεν τους είπε πως ο Πέτρος είναι ο μεγαλύτερος, επειδή αυτόν αφήνω επίτροπον εις το ποίμνιον, αυτός είναι η κεφαλή όλων σας. (Λουκ. ΚΒ´ 24-26). Αλλά τούς είπε ότι «οι βασιλείς των εθνών κυριεύουσιν αυτών, και οι εξουσιάζοντες αυτών ευεργέται καλούνται, υμείς δε ουχ ούτως, αλλ’ ο μείζων εν υμίν γενέσθω ως ο νεώτερος και ο ανακείμενος ως ο διακονών». Έφερε και παράδειγμα ο Κύριος τους Φαρισαίους, οι οποίοι ζητούσαν από τους ανθρώπους να λέγονται Ραβί, όμως εσείς, οι δικοί μου μαθητές μην πέσετε στο πάθος αυτό, μη ζητείτε το πρωτείον αυτό, υμείς μη κληθήτε καθηγηταί, «εις γαρ έστιν ο καθηγητής Χριστός, και πατέρα μη καλέσετε επί της γης. Εις έστιν ο Πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς, υμείς δε πάντες αδελφοί έστε».
Οι Απόστολοι έπεμψαν τον Πέτρον και τον Ιωάννην στην Σαμάρεια, όταν άκουσαν πως εδέχθη τον λόγον του Θεοῦ, εάν ο Πέτρος ήταν κεφαλή και άρχων πάντων, πως πέμπεται από τους άλλους; πράγμα που δεν το δέχεται ούτε η συνήθεια ούτε το δίκαιον; Είναι λοιπόν φανερό ότι τούτοι οι καπνοί της φιλοδοξίας, και πρωτοκαθεδρίας δεν εχώρησαν μέσα εις τας θεοφόρους κεφαλάς των Αποστόλων, αλλ’ όλοι ήταν ομοταγείς, αδελφοί κατά την διδασκαλία του Κυρίου, επίσης διδάσκαλοι πάσης της οικουμένης. Όχι διηρημένως ο ένας στη Ρώμη, ο άλλος αλλαχού, αλλά πανταχού καθ’ ένας την αυτή εξουσία είχε και το αυτό Αποστολικό προνόμιο.
Έτσι ο Πάπας διά να στήσῃ την κεφαλήν του, όχι μόνον συκοφαντεί το Ευαγγέλιο, αλλά καταφρονεί και τον μακάριο Πέτρο σμυκρίνοντάς του το Αποστολικόν του προνόμιο, επειδή από εκεί που ήταν χειροτονημένος διδάσκαλος πάσης της οικουμένης καθώς και οι λοιποί Απόστολοι, αυτός τον περικλείει εις την Ρώμην.
Εάν ο Πέτρος ήταν κεφαλή και αρχή, πως ο Παύλος ο οποίος δεν ήταν από τους δώδεκα αντιστάθη κατά πρόσωπον εις τον Πέτρο; Πώς τον ελέγχει καθώς ο ίδιος γράφει στην προς Γαλάτας επιστολήν του; «ότε ήλθε Πέτρος εις Αντιόχειαν κατά πρόσωπον αυτού αντέστην» (Γαλ. β´ 11).
Εάν ο Πέτρος ήταν πρώτος πως εις την Αποστολικήν Σύνοδον δεν αποφασίζει ο Πέτρος ως κεφαλή πάντων, αλλά ο Ιάκωβος; (Πράξ. ιε´ 10-28).
Οι Απόστολοι είσαν οικουμενικοί διδάσκαλοι, και ισότιμοι πάντες, και ουδένας είχε διωρισμένον θρόνον.
Οι Απόστολοι χειροτονούσαν παντού Αρχιερείς, και έδιδαν εις αυτούς τέσσαρα χαρίσματα: πρώτον το κήρυγμα του Ευαγγελίου, δεύτερον την Ιεροσύνην, τρίτον την χειροτονίαν, τέταρτον την εξουσίαν του δεσμείν και λύειν. Και αυτά μερικώς, και όχι οικουμενικώς, αλλά καθένας εις την επαρχίαν του εκήρυττε το Ευαγγέλιο, ενεργούσε τα της Ιεροσύνης, έπραττε τα της χειροτονίας, ετέλει τα του δεσμείν και λύειν. Έξω απο την επαρχίαν του ουδείς. Επειδή αυτό ήταν αποστολικό χάρισμα.
Οι Απόστολοι χειροτονούσαν Αρχιερείς, και όχι Αποστόλους. Ουδείς των χειροτονηθέντων από τους Αποστόλους έγινε διάδοχος και του Αποστολικού αξιώματος.
Δόγμα των Παπικών είναι «το μη πιστεύειν εις τον Πάπαν, ταυτόν εστί το μη πιστεύειν εις τον Χριστόν», ωσάν να ήταν ο Πάπας και ο Χριστός εν κατά την ουσίαν, δηλαδή θεοποιεί τον εαυτόν του. Ο Πάπας είναι κτίσμα, και επειδή ζητεί προνόμιον οπού το έχει μόνος ο Θεός, το να πιστεύουν εις αυτόν τα κτίσματα, είναι ιερόσυλος, και παντάπασι τυφλός, όταν θέλει να είναι ανώτερος των Συνόδων; όταν φαντάζεται πως είναι αναμάρτητος; τι άλλο όταν διδάσκει πως είναι μονάρχης των Εκκλησιών; παρά το ότι είναι Θεός; και διά τούτο με αναίσχυντον και άθεον απόφασιν θέλει να προσκυνήται και να πιστεύεται ως Θεός; Τούτο τι άλλο είναι παρά φαντασία αθεϊας, τύφλωσις νοός ειδωλολάτρου;
Ο 35ος Αποστολικός κανών βοά : «Ει τις Επίσκοπος τολμήσειε χειροτονίαν ποιήσαι εν ταις μη υποκειμένας αυτώ χώρες και πόλεσι, παρά γνώμην των κατεχόντων αυτάς, καθαιρείσθω, ο, τε χειροτονήσας και χειροτονηθείς.»
Εάν ήταν ο Ρώμης πρώτος, πως αυτός ο ίδιος ο Κλήμης έγραφε τον Αποστολικό κανόνα που λέει:
«Τους Επισκόπους εκάστου έθνους, ειδέναι χρη τον εν αυτοίς πρώτον, και ηγείσθαι αυτόν ως κεφαλήν, και μηδέν τι πράττειν άνευ της εκείνου γνώμης. Εκείνα δε πράττειν έκαστον, όσα τη αυτού παροικία επιβάλλει και ταις υπ’ αυτήν χώρας. Αλλά μηδέ εκείνος άνευ της πάντων γνώμης ποείτω τι. Ούτω γαρ ομόνοια έσται, και δοξασθήσεται ο Θεός". Αλλ’ η φιλαρχία του Πάπα και τούτον τον κανόνα καθώς και άλλους πολλούς καταπάτησε (9ον της εν Αντιοχεία Συνόδου).
Ο Πάπας από κενή φιλοδοξία, διά να στήση την μοναρχική εξουσία, ιδιοποιήται τα Αποστολικά χαρίσματα. Η φιλοδοξία του Πάπα τον έφερε σε τέτοιο σημείο να λέει ότι «το μη πιστεύειν εις τον Πάπα, ταυτόν έστι το μη πιστεύειν εις τον Χριστόν ωσάν να ήταν ο Πάπας και ο Χριστός εν κατά την ουσίαν». Θεοποιεί τον εαυτό του. Αυτός ο υπερβολικός τύφος του Πάπα, αυτή η μοναρχομανία του εγέννησε τόσες αιρέσεις. Πού η χρυσή παραγγελία που μας άφησε ο Κύριος, «μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία, και ευρίσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών»; Πού ο μακαρισμός «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι;» δηλαδή οι ταπεινοί ; Πού τόσα και τόσα παραδείγματα χρυσά και λαμπρά της ταπεινοφροσύνης;
Η υπερηφάνεια είναι άρνησις της ζωής του Χριστού, μίμησις του διαβόλου, διότι οι αποστατικές δυνάμεις καθώς έλεγε η μακαρία Συγκλητική, τις άλλες αρετές δύνανται κατάτινα τρόπον, να μιμηθούν, την δε ταπεινοφροσύνη ουδέποτε. Η ταπεινοφροσύνη είναι γεννήτρεια τροφός πασών των αρετών, μίμησις της ζωής του Χριστού. Η παπική εκκλησία είναι νόθος οργανισμός. Σε έναν θνητόν και αμαρτωλόν άνθρωπον συγκεντρώθηκε η απόλυτη εξουσία και το αλάθητο. Η παπική εκκλησία δεν είναι Χριστοκεντρική αλλά Παποκεντρική.
Ο Πάπας υπέκειψε στον τρίτο και τελευταίο πειρασμό του Κυρίου στην έρημο, σύμφωνα με τον οποίο, ο σατανάς έδειξε στον Κύριο όλες τις βασιλείες του κόσμου και του είπε: «ταύτα πάντα σοι δώσω, εάν πεσών προσκυνήσεις μοι». Ο Χριστός ως γνωστόν, του απάντησε: «ύπαγε οπίσω μου σατανά». Ο Πάπας όμως όχι μόνον υπέκειψε στον τρίτο πειρασμό του Κυρίου, αλλά και κατελήφθηκε από ασυγκράτητο πάθος για την κατάκτηση της απόλυτης κυριαρχίας και επιβολής, όχι μόνον επί των εγκοσμίων, αλλά και των επουρανίων και των καταχθονίων. Μια κυριαρχία που συμβολίζεται στην τριώροφη Παπική Τιάρα.
Όταν ο Πάπας πιστεύει στο αλάθητο, τότε ο ίδιος δείχνει ότι εφ’ όσον δεν κάνει λάθη δεν μπορεί να αποδεχθεί ή μάλλον να ακούσει κι άλλη γνώμη, είναι αδιάλλακτος. Ενώ οι ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι μόνο ο Θεός είναι αλάθητος.
Η ιστορία των Παπών αναφέρει Πάπας, οι οποίοι εξώκειλαν εις τους βράχους πλανών και αιρέσεων, ναυαγίσαντες περί την πίστιν.
Ήταν αλάθητος, διά να αναφέρωμεν παραδείγματα, ήταν αλάθητος ο πάπας Μαρκέλος, ο οποίος περιέπεσε εις την ειδωλολατρεία και προσέφερε θυσία εις τον βωμό της Αφροδίτης και των λοιπών ειδωλολατρικών θεών διά να σώσει την ζωή του και την ιδιοκτησία του κατά τον διωγμό του Διοκλητιανού;
Ήταν αλάθητος ο πάπας Ιούλιος, ο οποίος κατεδικάσθη ως αιρετικός υπό της Σαρδικής Συνόδου; Ήταν αλάθητος ο Λιβέριος, ο οποίος ησπάζετο τις πλάνες του Αρείου και κατεδίκασε τον Μ. Αθανάσιον τον πρόμαχον της Ορθοδοξίας;
Ήταν αλάθητος ο Φήλιξ Β´, του οποίου οι δοξασίες ήσαν τόσον φοβερές και σκανδαλώδεις, ώστε οι χριστιανοί της Ρώμης να μη προσέρχονται στον ναόν, εις τον οποίον ελειτούργει ; Ήταν αλάθητος ο Ονώριος, ο οποίος ήταν φανατικός οπαδός του μονοθελητισμού, καταδικασθείς υπό της ΣΤ´ Οικουμενικής Συνόδου;
Ήταν αλάθητος ο Γελάσιος, ο οποίος εξέφερεν αιρετικές δοξασίες περί του δόγματος της θείας Ευχαριστίας;
Ήταν αλάθητοι οι πάπαι Σίξτος ο Ε´, Ουρβανός Η´, Ζαχαρίας, Πίος ο Β´ και Πίος ο Δ´ οι οποίοι υπέπεσαν εις διάφορα περί την ορθήν διδασκαλία σφάλματα και πλάνες;
http://users.uoa.gr
Οι Απόστολοι χειροτονούσαν Αρχιερείς, και όχι Αποστόλους. Ουδείς των χειροτονηθέντων από τους Αποστόλους έγινε διάδοχος και του Αποστολικού αξιώματος.
ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΜΕΡΟ ΛΑΘΟΣ ΜΑΣ ΕΡΡΙΞΕ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΩΝ ΨΕΥΔΟΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΜΑΣ!!!!
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΣΥΝΕΛΘΟΥΜΕ;
Αμέθυστος
Οι Απόστολοι χειροτονούσαν Αρχιερείς, και όχι Αποστόλους. Ουδείς των χειροτονηθέντων από τους Αποστόλους έγινε διάδοχος και του Αποστολικού αξιώματος.
ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΜΕΡΟ ΛΑΘΟΣ ΜΑΣ ΕΡΡΙΞΕ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΩΝ ΨΕΥΔΟΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΜΑΣ!!!!
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΣΥΝΕΛΘΟΥΜΕ;
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου