«Τα κράτη δεν έχουν φίλους, έχουν μόνο συμφέροντα»
«Το σώφρον του ανάνδρου πρόσχημα εστί». Η σύνεση είναι η δικαιολογία του δειλού (Θουκυδίδης)
1923. 14 Μαΐου. Ο Νικόλαος Πλαστήρας, «ο Μαύρος Καβαλάρης», ο θρυλικός στη Μικρά Ασία διοικητής του 5/42 συντάγματος Ευζώνων του «Σεϊτάν Ασκέρ», εκφωνεί λόγο, στην Αθήνα στους αποδεκατισμένους και εσκοτισμένους στρατιώτες του. Η δύσμοιρος πατρίδα σηκώνει αιματοκυλισμένη τον σταυρό της καταστροφής. Εκατομμύρια πρόσφυγες, όσοι γλίτωσαν το μαχαίρι από τις ορδές του αιμοσταγούς Κεμάλ, κρύβοντας κάτω από τα κουρέλια τους τα εικονίσματα από τα υποστατικά τους στην «Αιολική γη», έρχονται στην πατρίδα γεμάτοι πληγές. Πληγές που ποτέ δεν επουλώθηκαν…
Το κράτος διαλυμένο. Ο πολιτικός κόσμος και υπόκοσμος, όσοι δεν τουφεκίστηκαν στο Γουδί - τι ωραίο επεισόδιο της ιστορίας μας - έχουν εξαφανιστεί. «Το Γένος ευρίσκεται εις τον Άδην» κατά την έκφραση του εθνοϊερομάρτυρος Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσοστόμου, τον οποίο κομμάτιασαν οι οπαδοί του Ισλάμ. Αλύγιστος, ο μπαρουτοκαπνισμένος «Αρχηγός», στέκει όρθιος. Δεν δείχνει φόβο και ηττοπάθεια. Δεν συμβουλεύει σύνεση και αυτοσυγκράτηση ούτε καταφεύγει σε διεθνή… καφενεία ή κηφηνεία, όπως θα έγραφε ο μακαρίτης πια σπουδαίος Σ. Καργάκος, τύπου ΟΗΕ, Ε.Ε., Δικαστήριο Χάγης και λοιπές συνάξεις χασομέρηδων της οικουμένης. Όχι. Είναι πολεμιστής, φόβος και τρόμος των μωχαμετάνων, Έλληνας πραγματικός.
Λέει των στρατιωτών του:
«Και όμως, θα πολεμήσω σαν έλθει η ώρα, και θα πολεμήσετε και σεις, γιατί το θέλει η πατρίδα. Σας είπαν λαοπλάνοι να τους ψηφίσετε για να σας αποστρατεύσουν∙ και σας οδήγησαν στον αιματηρότερο πόλεμο που κάνατε ποτέ και σας μουντζούρωσαν το μέτωπο και σας και της Ελλάδας όλης.
Εγώ δεν σας υπόσχομαι αποστράτευση∙ εγώ σας λέγω πως μπορεί να ξαναπολεμήσετε. Ούτε θα σας ρωτήσω αν θέλετε να πολεμήσετε, παρά θα σας πάγω, σαν έλθει η ώρα και με την βία ακόμα, στη φωτιά. Την Ελλάδα από το αυτί θα την αρπάξουμε και θα την σώσουμε, θέλει δεν θέλει. Και θα την σώσετε εσείς και θα πολεμήσετε καλά, όταν είναι ανάγκη και το θέλει η Πατρίδα». (Χρ. Γιανναρά, Αλφαβητάρι του Νεοέλληνα, σελ. 104, εκδ. «Πατάκης»).
Αυτά τω καιρώ εκείνω. Εν μέσω ολέθρου και αποσύνθεσης, ακούγεται ο γαλανόλευκος λόγος, η παλληκαρίσια φωνή του αληθινού ηγέτη. «Στώμεν καλώς», θα πολεμήσουμε για την Πατρίδα. Από το αυτί θα την αρπάξουμε, στην αγκαλιά θα την πάρουμε, αλλά θα τη σώσουμε, θέλει δεν θέλει….
Τω καιρώ ετούτω, των λαοπλάνων εθνομηδενιστών της αψόγου στάσεως, ακούγονται οι ψοφοδεείς μουρμούρες των γονατισμένων. «Διεθνές δίκαιο». «Έχουμε ισχυρούς συμμάχους». «Συνεκμετάλλευση», «να πάμε στην Χάγη». «Είμαστε προβλέψιμος σύμμαχος». (Κάποιος να εξηγήσει στον κ. Μητσοτάκη τι σημαίνει προβλέψιμος. Η λέξη για σχέσεις κρατών είναι κακόσημος και εκλαμβάνεται ως βεβαίωση υποτέλειας και υπακοής. Αυτά άκουγε από μικρός αυτά εφαρμόζει τώρα που έγινε ό,τι έγινε. Τα ίδια δεν λέει και η "σκιώδης" αδελφή του; Είναι οικογενειακή παράδοσις σ΄αυτό το σόι η ξενοδουλεία).
Τα οψώνια της….προδοσίας της Μακεδονίας από την μαγαρισιά που κυβέρνησε, ζούμε. Εισέπραττε συγχαρητήρια από τους «Συμμάχους» μας, ο αγραβάτωτος νεοσταλινιστής, κορδωνόταν για το «ιστορικό του επίτευγμα» και αγνοούσε ότι έσκαβε τον τάφο της Πατρίδας. Οι Τούρκοι πανηγύριζαν, όταν υπέγραφε ο Εφιάλτης Κοτζιάς στις Πρέσπες, αλλά… τι να πεις και τι να γράψεις. «Ο τε τους πολεμίους ευεργετών, προδότης» αυτό,το λεχθέν υπό του Μ. Φωτίου, αρκεί).
Η πατρίδα πια απροκάλυπτα, μόνο το τελεσίγραφο τύπου Γκράτσι στον Ιωάννη Μεταξά λείπει, απειλείται από το απέναντι λυσσασμένο ισλαμικό σκυλί, με πόλεμο. Πλαστήρα, να διαλαλήσει ότι θα το πολεμήσουμε και θα το στείλουμε στο κλουβί του, τώρα δεν έχουμε. «Στον τόπο που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ’ άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια».Ψελλίζουν την φράση, τυμπανιαίας αποφοράς, φράση που νομίζουν οι αφελείς ότι ενθαρρύνει ενώ μεγεθύνει την δειλανδρία τους: «Δεν είμαστε μόνοι». Μάλιστα. Δηλαδή, αν μας επιτεθούν οι αγαρηνοί Τούρκοι, αν χτυπήσουν το Καστελόριζο, θα σπεύσουν γαλλικές φρεγάτες, ολλαν δικά μαχητικά και γερμανικά υποβρύχια να μας υπερασπιστούν; Ισχύει αυτό; Ειπώθηκε από τους…εταίρους μας; Αστεία πράγματα. Τι είδους στήριξη θα μας προσφέρουν; Πότε μας βοήθησαν Φράγκοι; Στην Κύπρο; Στο θέμα των Σκοπίων; Και γιατί να εναντιωθούν στον κρανιοκενή πελάτη τους, τον άπληστο Τούρκο, όταν γνωρίζουν ότι οι ελληνόφωνες υποτελείς κυβερνήσεις θα υποχωρήσουν; Ως, πότε ο εμπαιγμός, η απάτη και η προδοσία αυτού του ευκολόπιστου λαού; Ως πότε θα μιλούν σαν να απευθύνονται σε περίπου ηλίθιους;
«Οι Σύμμαχοι μας γνωρίζουν τους Τούρκους «ως ομολογουμένως βαρβάρους άξιους να κατέχουν την θέσιν των δημίων της ανθρωπότητος και μνημονευομένους εν τη ιστορία μόνον διά τας αυτών ανήκουστους ωμότητας και βανδαλικής απανθρωπίας», όπως διαβάζουμε σε παλιό ιστορικό βιβλίο. Μα, ακριβώς έτσι τους θέλουν. Φιλοπόλεμα αρπακτικά. Αγοράζει όπλα η φιλειρηνική Αυστρία ή ο Καναδάς ή η Νορβηγία, Δανία; Όχι. Ποιοι είναι οι ιδανικοί πελάτες; Πρώτα τα κράτη-δήμιοι και δεύτερον όσα ατυχώς συνορεύουν με αυτά. Οι ύαινες οσμίζονται το αίμα και τα ….ψοφίμια και ο νοών νοείτω. Και ακριβώς έτσι θέλουν και την ελληνόφωνη ηγεσία μας. Ξενόδουλη, διχασμένη, υπάκουη, αμόρφωτη, διεφθαρμένη, άθυρμα και παίγνιο στα χέρια τους, χωρίς εθνική φιλοτιμία, χωρίς φιλοπατρία, άθεη, μ’ έναν λόγο καντιποτένιες μετριότητες, ικανές για κάθε αθλιότητα και προδοσία.
Ιδανικό περιβάλλον για τις βρομοδουλειές των «Συμμάχων» μας, που κατά τα άλλα δεν θα μας αφήσουν μόνους. Από την μια ένας αφιονισμένος Τούρκος πρόεδρος που απειλεί και ένας … τετρομαγμένος Έλληνας Πρωθυπουργός, που εκλιπαρεί. Αυτή είναι η στυγνή αλήθεια. Ως πότε θα πιστεύουμε στο παραμύθι του φιλελληνισμού; Δεν υπάρχουν ούτε υπήρξαν ποτέ φιλελληνικές κυβερνήσεις ή φιλέλληνες πολιτικοί. Οι φιλελληνικοί λόγοι είναι σανός και άχυρο που υποκρύπτουν συμφέροντα και σκοπιμότητες. Είναι πάντοτε δόλιοι και παγιδευτικοί. Όπως έλεγε ο Ντε Γκώλ «τα κράτη δεν έχουν φίλους, έχουν μόνο συμφέροντα». Και αυτά τα συμφέροντα, που καθορίζουν τις σχέσεις των εθνών, αλλάζουν αδιάκοπα. Οι μύθοι περί φιλελληνισμού, έγραφε ο Κ. Σακελλαρόπουλος, στο αποκαλυπτικό του βιβλίο «Η σκιά της Δύσεως (Αθήνα, 1954, σελ. 333), «υπήρξαν ανέκαθεν πηγαί πλανών και αφορμαί πικρών και απογοητεύσεων. Δεν είναι καιρός να κατανοηθεί από κάθε Έλληνα ότι πολιτικός φιλελληνισμός, υπό την έννοιαν που αρεσκόμεθα να του δίδομεν, δεν υπήρξε ποτέ ούτε θα υπάρξει; Ότι η πολιτική όλων των Δυνάμεων, ιδίως των Μεγάλων, ήτο και θα είναι εις όλας τας εποχάς ωμότατα ρεαλιστική;».
4 σχόλια:
Ειλικρινά,διαβάζοντας το τόσο εύστοχο άρθρο του δασκάλου,προβληματίζομαι για το τι πρέπει, άμεσα,να κάνουμε σε ατομικό επίπεδο.
Καλημέρα φίλε. Σήμερα η Ελλάδα είναι διχασμένη καί βυθισμένη στήν άγνοια. Τό ζητούμενο αγαθό είναι η ησυχία ξανά.Αλλά τού σκασμού, τού άψυχου φόβου, όχι τού Ησυχασμού. Ισως μπορούμε ακόμη νά μήν κρυβόμαστε όταν τό απαιτούν οι περιστάσεις. Νά παίρνουμε θέση ανατρέποντας τήν σύμβαση πού μάς σκοτώνει. Νά επεξεργαζόμαστε τά δεδομένα, νά τά μαγειρεύουμε καί νά προσφέρουμε καί έναν μεζέ σέ όποιον ντρέπεται καί αυτός γιά τήν κατάντια μας. Αν κρίνουμε από τίς Πρέσπες πολλά περιθώρια δέν υπάρχουν. Οι Ελληνες αναγνωρίζουν μόνον τούς αστέρες πλέον. Ακόμη καί τό φεγγαράκι τό λαμπρό πού τούς πήγανε στό σχολειό τούς ενοχλεί επειδή θαμπώνει τά αστέρια τους. Πώς νά ποθήσουν τό φώς, τόν ήλιο, τόν νοητό ήλιο; Τήν θυσία πού απαιτεί η ελευθερία;
Όλα αυτά που διαβάζουμε από την παλαιότερη και πρόσφατη Ιστορία μας, που τα θαυμάζουμε και μας εκπλήσσουν, μοιάζουν για τα σημερινά δεδομένα (της σημερινής μας νοοτροπίας, και ψυχικής αντοχής που δυστυχώς δεν τροφοδοτείται από τις αληθινές πηγές της), ως εξωπραγματικά. Πήγαν ας πούμε τόσοι άνθρωποι εθελοντές Μακεδονομάχοι από Κύπρο, Κρήτη και άλλα μέρη, και σε πολλές περιπτώσεις δεν γύρισε ένας ζωντανός, κάποιοι πέρασαν κολυμπώντας στην Μακεδονία, ή πήγαν στην απελευθέρωση των Ιωαννίνων, και είχαν τόσο πάθος για την πατρίδα που δεν τους σταματούσε τίποτα.Ούτε ο θάνατος.Η λέξη πατρίδα για όλες τις προηγούμενες γενιές, είχε την υψηλότερη έννοια, της διασφάλισης και διαφύλαξης των 'πολύτιμων τζιβαϊρικών' του Μακρυγιάννη, Χριστός και Ελλάδα.
Η σημερινή μετάλλαξη βήμα βήμα μετά τον Β Παγκόσμιο και ιδιαίτερα μετά την μεταπολίτευση που εξαπλώθηκε τόσο πολύ ο υλισμός και η αθεϊα, έξαφάνισε' την έννοια της 'πατρίδας' και έμεινε το ΄κράτος' δηλ. ο τόπο της υλικής ευημερίας μας, την οποία μόνο επιδιώκουμε και προσδοκούμε από αυτό.
Είναι χαρακτηριστικό κάτι που μου είπε κάποιος άνθρωπος με υψηλή θέση στον ιδιωτικό τομέα, πριν από μερικά χρόνια, σε μια συζήτηση για την παγκοσμιοποίηση και την μετάλλαξη των βιβλίων της Ιστορίας. Μου λέει, έτσι πρέπει να γίνει, τα βιβλία της Ιστορίας είναι απαραίτητο να γίνουν light. Πρώτον, δεν θέλουμε πολέμους, αλλά εκτός αυτού, σήμερα γίνονται παγκόσμιες οικονομικές συνεργασίες. Θα συνεργαστείς με τον Τούρκο επιχειρηματία, όταν έχετε μεγαλώσει με τα φαντάσματα του παρελθόντος;
Ήρθε βέβαια μετά το σοκ της οικονομικής κρίσης, η οποία έφερε και τα παρελκόμενα όπως ήταν προβλεπόμενο απ΄την αρχή, όπως τις Πρέσπες, και την απειλή των Τούρκων.
Η φυσική συνέπεια της πνευματικής κατάπτωσης, και χλιαρότητας απέναντι σε θεωρούμενες 'παρωχημένες' έννοιες.
Σε ατομικό επίπεδο πρέπει να γίνουμε ένα αναμένο κεράκι μέσα στο σκοτάδι της άγνοιας.Με τη ζωή και τον λόγο μας. Αλλά έχω την εντύπωση ότι τα κεράκια όλο και θα λιγοστεύουν.
Είμαστε στην πιο 'περίεργη' φάση της Ιστορίας μας, γιατί έχουν έρθει όλα μαζί. Δημογραφικό, οικονομικό αλυσόδεμα της χώρας, λαθρομεταναστευτικό, γεωγραφική θέση (στο μάτι του κυκλώνα) σε μια περίοδο επιδίωξης παγκόσμιων ανακατατάξεων ισχύος, μέσω των ενεργειακών παιχνιδιών που μπορεί να καταλήξει σε πολεμικά γεγονότα, και το αποκορύφωμα, όλα όσα βλέπουμε στα εκκλησιαστικά ζητήματα.
Έσωθεν με όσα κάνουν οι Πατριαρχικοί, και έξωθεν με την ομηρεία της Εκκλησίας σε οικονομικό επίπεδο, αφού και η χρηματοδότησή της διαχωρίστηκε από των υπολοίπων και κρέμεται από μία κλωστή στο μέλλον (καθώς συνδέεται πλέον με τα Έσοδα του Κράτους), επομένως θα δούμε όσα συνέβησαν στα κομμουνιστικά καθεστώτα, να συμβαίνουν κι εδώ σταδιακά και με βελούδινο τρόπο. Ήδη πολλοί Ναοί έχουν κλείσει οριστικά. Ειδικά για τα νησιά μας στα σύνορα με την Τουρκία καταλαβαίνουμε τι σημαίνει. Από την μία η Ορθόδοξη Εκκλησία υπό 'άτυπο διωγμό' και από την άλλη τζαμιά για να μην δυσαρεστήσουμε τις ΜΚΟ του Σόρος...
Χειροτερεύουν καί διαλύονται οι γονείς. Οι άντρες έγιναν όργανα ικανοποίησης. Οι γυναίκες παίρνουν πλέον τίς πρωτοβουλίες. Ο ελεύθερος χρόνος έγινε τό συνώνυμο τού χρόνου. Τά μπέστ σέλλερ αντικατέστησαν τήν λογοτεχνία. Η ταχύτητα έγινε ποιότητα. Τί περισσεύει από τόν κατά φύσιν άνθρωπο; Τίποτε.
Δημοσίευση σχολίου