O Μακαριστός Γέροντας τής Μονής Γρηγορίου ελέγχει τήν ατοπία τού Ρωμανίδη.

Συνεχίζεται.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ.
ΔΕΝ ΕΝΣΑΡΚΩΘΗΚΕ Η ΦΥΣΙΣ, ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ. ΕΝΣΑΡΚΩΘΗΚΕ Η ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΥΙΟΥ, ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ.

Ό ανεπίσημος Διάλογος (1964-1971) ωδήγησε σε συμφωνίες θεολογικώς απαράδεκτες.

-           Βεβαιώθηκε ή πλήρης και βαθεία συμφωνία επί της ουσίας του Χριστολογικού δόγματος8.

-           Ό Όρος της Δ' Οικουμενικής Συνόδου αποσιωπήθηκε και άντ' αυτού προτάθηκε ή σύνταξις νέας διατυπώσεως (formula) της κοινής υποτίθεται πίστεως.

-           Ή συναρίθμησις των μετέπειτα τεσσάρων Οικουμενικών Συνόδων Ε΄ έως Ζ' παρεκάμφθη με θεολογικές σοφιστείες (διάκρισις "προθέσεως" και "ορολογίας" της Συνόδου).

-           Και, τέλος, ή άρσις των αναθεμάτων θεωρήθηκε δυνατή εφ' όσον ή πίστις είναι δήθεν κοινή και εφ' όσον δεν υποχρεούνται οι Εκκλησίες να αποδεχθούν ως αγίους τους πρώην αιρεσιάρχας και αναθεματισμένους.

Δεν θα σχολιάσω τις συμφωνίες αυτές9, διότι όλες έχουν επαναληφθή από τον επίσημο Διάλογο10 που ακολούθησε και θα σχολιασθούν κατωτέρω, θα παρατηρήσω μόνο ότι υπήρξαν καρπός δογματικού συμβιβασμού και θα εκφράσω την απορία μου γι' αυτό, δεδομένου ότι οι θεολόγοι που τίς αποδέχθηκαν ήσαν οι επισημότεροι και πλέον διακεκριμένοι Ορθόδοξοι θεολόγοι11.

11         Οι π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, Ίω. Καρμίρης, π. Ίω. Ρωμανίδης. Τα θεολογικά λάθη μπορούν εύκολα να εντοπισθούν στα κείμενα των εισηγήσεων και των παρεμβάσεων στις ανεπίσημες εκείνες συζητήσεις. Ό καθηγητής Ίω. Καρμίρης π.χ. επρότεινε ως βάσιν ενώσεως την κυρίλλειο φράσι "Μία φύσις του Θεού Λόγου σεσαρκωμένη", την στιγμή πού αυτή είναι δεκτική μονοφυσιτικής ερμηνείας και για τον λόγο αυτό επί τω ακούσματι της εισηγήσεως του στο Aarhus οι Αντιχαλκηδόνιοι κτυπούσαν χέρια και πόδια πάνω στα έδρανα από την χαρά τους (βλ. Έκθεσι του π. Ίω. Ρωμανίδη περί της Συνελεύσεως της Μικτής Υποεπιτροπής και της Μικτής Επιτροπής τον έτους 1990 προς τον Άρχιεπ. Αθηνών Σεραφείμ, δημοσιευθείσα στο Διαδίκτυο). Ό ίδιος πολυΐστωρ καθηγητής παρερμήνευσε την έκφρασι του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού: "τα δε άλλα πάντα ορθόδοξοι υπάρχοντες", την σχετική περί των Αντιχαλκηδονίων Εκκλησιών αναφορά της Συνόδου του 1672, και την έκφρασι του αγίου Φωτίου: "και λατρεύει σήμερον καθαρώς και ορθοδόξως ή των Αρμενίων λήξις την χριστιανών λατρείαν", ώστε άφησε να νοηθή ότι ή Εκκλησία δια των αιώνων ανεγνώριζε τους Αντιχαλκηδονίους ως Ορθοδόξους (βλ. εισήγησίν του στο Aarhus, Does Chalcedon divide or unite?, W.C.C, Geneva 1981, σελ. 30). Ό καθηγητής π. Ίω. Ρωμανίδης δεν διέκρινε μεταξύ της ορθοδόξου και της μονοφυσιτικής (σεβηριανής) ερμηνείας της εκφράσεως "τη θεωρία μόνη" (βλ. Άνδρ. Ν. Παπαβασιλείου, μνημ. εργ., σελ. 251-252) και νομιμοποίησε την αθώωσι του Ευτυχούς στην Ληστρική αποβλέπων στην συναγωγή της «ορθοδοξίας» του Διοσκόρου (βλ. Έκθεσις π. Ίω. Ρωμανίδη..., ένθ΄ άνωτ.). Ό αείμνηστος π. Δημ. Στανιλοάε, επηρεασμένος από τις διαβεβαιώσεις των θεολόγων ότι κατ' ουσίαν υπάρχει ταυτότης πίστεως, προέτεινε την βαθμιαία λήθη των αναθεμάτων και την κατάργησι των προσβλητικών εκφράσεων προς τους αιρεσιάρχας (Μητροπ. Αξώμης Μεθοδίου, Το έργον της Διορθοδόξου Θεολογικής Επιτροπής δια τον Διάλογον των Ορθοδόξων και των Αρχαίων Ανατολικών Εκκλησιών, περιοδ. Abba Salama (1976), σελ. 165).

zoiforos

ΜΗΔΕΝΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΖΕ.

Αμέθυστος