Οι αξίες της Δύσης

 από Roberto Pecchioli 

                                 

Πηγή: EreticaMente

Μιλάμε συχνά – ειδικά από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος στην Ουκρανία – για τις δυτικές αξίες. Ακούμε αυστηρούς κυρίους και κυρίες να μιλούν, με το χέρι στην καρδιά και τις υγρές βλεφαρίδες, νά υψώνουν παιάνες στίς αξίες. Παράξενη αντίστιξη: είναι οι ίδιοι που χειροκρότησαν τη διάλυση κάθε αρχής σε αυτή τη στενή γωνιά του κόσμου. Μερικές φορές σηκώνουν σημεία όπως αυτό της κυρίας Cirinnà, νονάς του ομοφυλοφιλικού γάμου, της συγχώρεσης, της ισότητας. «Θεέ μου, πατρίδα, οικογένεια, τι σκατένια ζωή». Αγράμματη χυδαιότητα. Μια άλλη αξία της Δύσης, της γης του ηλιοβασιλέματος. Την ώρα του λυκόφωτος, τα ονόματα αλλάζουν: η Ευρώπη, ο ελληνορωμαϊκός και στη συνέχεια ο χριστιανικός πολιτισμός (Χριστιανισμός ή Ευρώπη, θα μπορούσε να γράψει ο Novalis) γίνεται η Δύση μετά από μια αφαίρεση και κάποια προσθήκη.
Μακριά από το να αντιπροσωπεύει τη γεωγραφία, η Δύση είναι σήμερα μια πολιτική έννοια: είναι η Ευρώπη κατά το ήμισυ χωρίς το ανατολικό μισό της, σλαβικής καταγωγής και πολιτισμού – συν το Ισραήλ που βρίσκεται στη Μέση Ανατολή, μερικές πρώην βρετανικές αποικίες και φυσικά τις Ηνωμένες Πολιτείες, τους ταξικούς ηγέτες. Το αστρονομικό γεγονός παραμένει: ο τόπος όπου δύει ο ήλιος. Το όνομα ως οιωνός.
Οι αξίες της Δύσης συνοψίζονται στο χρήμα και τη συσσώρευση χωρίς όρια. Έχει γίνει έτσι υλιστική, τεχνοκρατική, σχετικιστική, εχθρός της ζωής. Όπως κάθε πολιτισμός που πεθαίνει – πέρα από την οικονομική και στρατιωτική ισχύ – ο πιο εντυπωσιακός χαρακτήρας των αξιών της αφορά την υπερσεξουαλικοποίηση και την επίμονη επιθυμία για γενικευμένη οικειοποίηση, μέχρι τα θεμέλια της ζωής, από το φυσικό σώμα μέχρι τον τεχνολογικό έλεγχο της συνείδησης.[Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ]
Το σύνολο διατρέχεται (η Δύση είναι «τρανς») από την επιθυμία να μην υπάρχουν όρια, να καταργηθούν όλα τα σύνορα – υλικά, ηθικά, οικονομικά – καθώς και από την πεποίθηση ότι η ύπαρξη δεν έχει άλλο σκοπό και κατεύθυνση εκτός από την υποκειμενική βούληση. Αυτό οδηγεί σε μια λεπτή απελπισία, μια διαδεδομένη δυσφορία που καλύπτεται από το άγχος για την ικανοποίηση των επιθυμιών και των ιδιοτροπιών που υποδουλώνει πολλούς εθισμούς. Από τα ναρκωτικά για να κατευνάσουν το άγχος και το φόβο, σε ουσίες που επιτρέπουν την «απόδοση», έναν στόχο που γεννήθηκε από την ανασφάλεια. Από μια κατάσταση συνεχούς έντασης προς το επέκεινα και το περισσότερο – που ονομάζεται πρόοδος – στην καταναγκαστική ανάγκη για υλικά αγαθά και στην παρακολούθηση της μόδας και των συμπεριφορών που προτείνονται από έναν τρομερό μηχανισμό επικοινωνίας και κατήχησης που - ίσως μοναδική περίπτωση - δεν γίνεται αντιληπτή ως τέτοια από την πλειοψηφία.
Το κοινό νήμα είναι ξένο σε άλλους πολιτισμούς, ένα απίστευτο μίσος για τον εαυτό που ο Roger Scruton ονόμασε οικοφοβία – περιφρόνηση για αυτό που είναι κανείς – και λειτουργεί ως tabula rasa, το πραγματικό όνομα της κουλτούρας της διαγραφής (οξύμωρο, παρεμπιπτόντως). Η μεγαλύτερη έκπληξη των μελλοντικών ιστορικών θα είναι να ανακαλύψουν πώς και πότε ονομάστηκε η καταστροφή κάθε ρίζας, εθίμου και πολιτισμού μας, στην υπερβολική Δύση του εικοστού πρώτου αιώνα, woke, αφύπνιση. Θα συμπεράνουν ότι οι παράξενοι κάτοικοί της ζούσαν ανάποδα.
Η ανάγνωση του Τζορτζ Όργουελ θα τους βοηθήσει – αν δεν καεί σε μεταμοντέρνες φωτιές. Newspeak, doublethink, Υπουργείο Αλήθειας και τα τρία συνθήματα που χαράχτηκαν στο παλάτι της εξουσίας: ο πόλεμος είναι ειρήνη, η ελευθερία είναι σκλαβιά, η άγνοια είναι δύναμη.
Αλλά η πραγματική αξία της σύγχρονης Δύσης δεν είναι να μήν σκέφτεται, είναι να μην θέλει να σκέφτεται. Κομφορμιστική ορθοδοξία είναι η άγνοια: ο Όργουελ πάλι. Συγκλονίζει η αγάπη για τις δικές της αλυσίδες, που μπερδεύονται με την ελευθερία (που εκλαμβάνεται ως ελευθερία). Όπως σε μια διάσημη άρια από οπερέτα: ω τσιντσιλά, οι αλυσίδες σας είναι φτιαγμένες από λουλούδια.
Όχι, οι αλυσίδες της γης του ηλιοβασιλέματος δεν είναι φτιαγμένες από λουλούδια. Είναι μάλλον μια συλλογική τρέλα, ανεξήγητη με τις κατηγορίες της κοινωνιολογίας και της ανθρωπολογίας. Η μόνη σύγκριση είναι με τη συμπεριφορά εκείνων των κητωδών που επιδιώκουν μαζικό θάνατο στην παραλία, σέρνοντας τον εαυτό τους στην ξηρά, το στοιχείο στο οποίο δεν μπορούν να ζήσουν.
Σκεφτήκαμε αυτό διαβάζοντας για τρία γεγονότα που το τσίρκο της μαζικής επικοινωνίας έχει κρύψει στο "σύντομο", τις ειδήσεις μικρής σημασίας που συγκεντρώθηκαν σε μια στήλη μόνο για να γεμίσουν την εφημερίδα.
Στην Καλιφόρνια, Eldorado κάθε καινοτομίας και τεχνολογίας, Μέκκα της προόδου και ανάδειξη των δυτικών αξιών, η δυνατότητα μετατροπής των σωμάτων των νεκρών σε λίπασμα είναι νόμος, για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής. Το αποτέλεσμα της κομποστοποίησης μπορεί να παραδοθεί στους επιζώντες για να το χρησιμοποιήσουν όπως κρίνουν κατάλληλο. Το νεκρό ανθρώπινο σώμα εξισώνεται με την κοπριά: αυτή είναι η αξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στην καταραμένη Δύση. Εάν οι πολιτισμοί που προηγήθηκαν είχαν συμπεριφερθεί με τον ίδιο τρόπο, θα ήταν πολύ δύσκολο να ανακατασκευάσουμε το παρελθόν του μελλοντικού λιπάσματος Homo sapiens. Περιττό να θυμηθούμε την Αντιγόνη που πεθαίνει για να δώσει μια άξια ταφή στον ηττημένο αδελφό της. Αντίκες: το νέο είναι μια αξία της Δύσης.
Στην Ολλανδία – ένα άλλο φυλάκιο του εμπορικού πολιτισμού, της προόδου και των νέων αξιών – πωλείται ένα κατασκευαστικό παιχνίδι του οποίου το όνομα είναι Σταύρωσε εσύ ο ίδιος τόν Ιησού Χριστό, με το θαυμαστικό στό τέλος. Διάφορα αποσπασμένα κομμάτια αποτελούν το σταυρό και το σώμα του Ναζωραίου και το πακέτο περιλαμβάνει ένα σφυρί. Μια πρόσκληση προς τους εφευρέτες: κάντε το ίδιο με τον Μωάμεθ για να δείτε αν οι αξίες της Δύσης είναι έγκυρες, μια άλλη από τις οποίες είναι η χλευαστική, σατανική βλασφημία.
Στην Ισπανία, στην κοινοβουλευτική συζήτηση για έναν νόμο – που ονομάζεται ley trans – που θα επιτρέπει την αλλαγή φύλου και την άμβλωση χωρίς γονική συναίνεση (1, 2, 3, ετών) από την ηλικία των δώδεκα, η υπουργός – πρέπει να ειπωθεί έτσι – της ισότητας Irene Montero, αφού επιβεβαίωσε ότι η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι δικαίωμα «αγοριών και κοριτσιών» εξέδωσε την ακόλουθη πρόταση: «Τα αγόρια και τα κορίτσια και τα "les nines" πρέπει να γνωρίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να αγαπούν και να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με όποιον θέλουν, αρκεί να συναινούν».
Δεν ξέρουμε πώς να μεταφράσουμε το "les nines", μια έκφραση της περιεκτικής newspeak, ανύπαρκτη στα ισπανικά: αγόρια και κορίτσια και στη συνέχεια μια περαιτέρω οντότητα και ένα άρθρο (les nines) για να κατανοήσουμε, σύμφωνα με τις αξίες της Δύσης, όλα τα φύλα (τρία, δεκατρία ή τριάντα τρία) διαφορετικά από τα δύο του σκοτεινού παρελθόντος στο οποίο οι άνδρες και οι γυναίκες δεν ήταν ακόμη τρανς ή δυνητικό λίπασμα. Δεν σχολιάζουμε την υποτιθέμενη συναίνεση του παιδιού: αρκεί η ανατριχίλα που νιώθουμε στη σκέψη.
Η κανονικοποίηση της παιδοφιλίας και της παιδεραστίας, με την πονηρή αντιστροφή, είναι απογοητευτική: θα ήταν ένα «δικαίωμα» των παιδιών, όχι των παιδεραστών ενηλίκων, μια ολοκαίνουργια αξία. Κάποιος εκπλήσσεται όταν γνωρίζει ότι η Montero είναι η μητέρα (ή γονέας 1) τριών παιδιών (nines;). Το μοχθηρό κόμμα της ονομάζεται Unidas Podemos, Unite We Can, το μόνο πολιτικό κίνημα με γυναικείο όνομα. Ο ιδρυτής και ιστορικός ηγέτης είναι ωστόσο ένας άνδρας, ο Πάμπλο Ιγκλέσιας, σύντροφος τής Μοντέρο και γονέας 2 των «nines», αποδεκτών του δικαιώματος στο παιδικό σεξ. Η έκφραση που χρησιμοποιείται είναι σεξουαλικές σχέσεις "con quien les da la gana", με όποιον θέλει, με  όποιον νομίζουν καί αισθάνονται (με όποιον τους αρέσει).
Δεν υπάρχουν άλλες λέξεις, αλλά όλα αυτά συνεχίζονται: η παιδεραστία, η σεξουαλικοποίηση των παιδιών, η αντιστροφή ως υπερηφάνεια και μετάλλιο αξίας, το νεκρό σώμα μετατρέπεται σε κοπριά, η ταπείνωση ενός χιλιετούς συμβόλου γίνεται, όπως όλα τα άλλα, αντικείμενο κατανάλωσης στην αποκρουστική μορφή του παιχνιδιού της σταύρωσης. Πραγματικά, τα «ζωώδη πνεύματα» του απόλυτου καπιταλισμού, ο καρπός της Δύσης.
Σιωπή, το πολύ-πολύ αμήχανα βλέμματα, αλλά κανείς δεν παίρνει θέση ενάντια σε αυτές τις παρεκκλίσεις. Αγαπάμε τις αλυσίδες μας, γκρεμισμένοι τόσο χαμηλά που δεν το παρατηρούμε πια. Το Grand Hotel Abyss είναι τόσο χαμηλό που η απόδρασή του γίνεται επιχείρηση σπηλαιολόγου. Στη Δύση δεν μπορεί κανείς πλέον να πάει καν στην εξορία. Τα απομεινάρια της ανοιχτής θάλασσας και η μοίρα όσων γλίτωσαν από το ναυάγιο του πλοίου του Αινεία μετά την καταιγίδα που εξαπέλυσε η Ήρα: Σπάνιοι επιζώντες στην απέραντη θάλασσα, λίγοι κολυμβητές στην απέραντη δίνη.
Υπάρχει μια έκφραση: μανία εξαφάνισης, ή άγχος καταστροφής, που χρησιμοποίησε ο Χέγκελ για να επικρίνει τον Ρουσσώ (τον πρόγονο της σημερινής Δύσης): ο απώτερος στόχος της «φυσικής και ενάρετης» κοινωνίας του κακού δασκάλου της Γενεύης οδηγεί σε ένα κενό με καταστροφικά αποτελέσματα. Είναι η μόλυνση της Δύσης που έχει αρρωστήσει από την αλαζονεία και τη συσσώρευση, η τυφλή κάμπια που συνθλίβει τα πάντα για να τα μετατρέψει σε εμπόρευμα, πώληση, ανταλλαγή. Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός επικαλείται τη μόνιμη επανάσταση με άλλα μέσα και άλλους σκοπούς, ένα είδος ανεστραμμένου τροτσκισμού. Επιπλέον, πολλοί εκπρόσωποι της αμερικανικής κουλτούρας και πολιτικής – η κινητήρια δύναμη της δυτικής αυτοκρατορίας – έχουν τροτσκιστικό παρελθόν.
Ένα βιβλίο της Ida Magli, κοινωνιολόγου και άβολης φεμινίστριας, το τελευταίο μιας μακράς ζωής, Children of Man, εκθέτει δυσάρεστες αλήθειες που τείνουμε να απορρίπτουμε για τη σκληρότητά τους. Τα παιδιά, τα παιδιά του ανθρώπου, δεν αγαπήθηκαν και δεν προστατεύτηκαν καθόλου στην ιστορία: σκοτώθηκαν, εκμεταλλεύτηκαν, πουλήθηκαν, υποδουλώθηκαν, ακόμη και φαγώθηκαν, σε καιρούς σκληρότερου λιμού, έγιναν αντικείμενο φρικτών σεξουαλικών πρακτικών. Ποτέ, ωστόσο, η κυβέρνηση ενός πολιτισμένου έθνους – της Ρωμαιορωμαϊκής Ισπανίας, κάποτε καθολικής, κατακτώντας αλλά και ευαγγελίζοντας και όχι δουλοκτώντας όπως άλλες δυνάμεις θεματοφύλακες των «αξιών της Δύσης» – δεν όρισε την παιδεραστία ως δικαίωμα των θυμάτων της.
Ελεύθερη έκτρωση και αλλαγή φύλου στα δώδεκα: πρωτοπορία ναι, αλλά του τίποτα, καθώς καθαρός μηδενισμός είναι να μειώσει το νεκρό ανθρώπινο σώμα σε λίπασμα, να νομιμοποιήσει τον «καλό θάνατο» ακόμη και των παιδιών, των άτυχων παιδιών του ανθρώπου (Βέλγιο, Ολλανδία), των καταθλιπτικών και ακόμη και των φτωχών (Καναδάς). Να μισούμε τα σύμβολα αυτού που υπήρξαμε σε τέτοιο βαθμό όπως ο σταυρός, να τα κάνουμε παιχνίδια ή όργανα ερωτικών πρακτικών, να γκρεμίζουμε αγάλματα και μνημεία. Στη Γαλλία ένα άγαλμα του Αγίου Μιχαήλ θα αφαιρεθεί επειδή δεν βρίσκεται στο προαύλιο της εκκλησίας, αλλά σε δημόσια γη, ενάντια στο νόμο περί εκκοσμίκευσης του 1905, αλλά πάνω απ 'όλα για να μην «προσβάλει τους άθεους».
Ένα άκρως συμβολικό κίνητρο: ένας πολιτισμός πεθαίνει κλαψουρίζοντας με προσβολές σε κάθε μειονότητα θυμάτων, ο οποίος ντρέπεται όχι για αυτό που έχει γίνει, αλλά για το μεγαλείο του παρελθόντος, τόσο κομφορμιστικός ώστε να «αποκρυπτογραφεί τον κόσμο με τους υπότιτλους της επίσημης προπαγάνδας». (J.P. Michèa). Δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά να ευχηθούμε έναν γρήγορο θάνατο σε αυτή τη Δύση, συνεργαζόμενη στο τέλος της. Δεν θα χρειαστεί πολύς χρόνος, συμπεριλαμβανομένης της μείωσης των ποσοστών γεννήσεων, της ευθανασίας, των πανδημιών, της εξάντλησης, των γενικευμένων αμβλώσεων, της σεξουαλικής αντιστροφής.
Το σημείο χωρίς επιστροφή έχει επιτευχθεί. O G.Β. Vico έδειξε τρία χαρακτηριστικά, ισάριθμες αναλλοίωτες αξίες κάθε ανθρώπινου πολιτισμού. Όλοι τους καθιέρωσαν τη λατρεία των νεκρών, γιόρταζαν δημόσιους και πολυτελείς γάμους και είχαν κάποια μορφή θρησκείας ή πνευματικότητας. Αν δεν κάνει λάθος ο μεγάλος Ναπολιτάνος, δεν είμαστε πλέον ένας πολιτισμός, στην καλύτερη περίπτωση η φθίνουσα φάση του πολιτισμού.
Οι αξίες της Δύσης είναι αυτό που βλέπουμε. Καλύτερα να συμβάλουμε στην τελική διάλυση, να σταθούμε ανάμεσα στα ερείπια, διατηρώντας πάντα σταθερές τις αρχές όλων των εποχών, άς γίνουμε «κρύσταλλοι μάζας» (E. Canetti), ομάδες που αντιστέκονται με σκοπό να συμβάλουν στην ανάκτηση του πολιτισμού και τη μετάδοσή του.
Είναι ανώφελο να αγωνιζόμαστε ενάντια στη μανία της εξαφάνισης. Είναι απαραίτητο να εγκαταλείψουμε τη Δύση στο πεπρωμένο της που τώρα σημαδεύεται και να σχηματίσουμε χίλιες φωτιές, οάσεις αντίστασης και επιμονής, έχοντας επίγνωση του τι έγραψε ο Alasdair Mc Intyre στο τελευταίο απόσπασμα του After Virtue.
"Είναι πάντα επικίνδυνο να κάνουμε παραλληλισμούς μεταξύ μιας ιστορικής περιόδου και μιας άλλης, και μεταξύ των πιο παραπλανητικών παραλληλισμών είναι εκείνοι που γίνονται μεταξύ της εποχής μας στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική και της εποχής κατά την οποία η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία παρήκμασε στους σκοτεινούς αιώνες. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένοι παραλληλισμοί. Ένα αποφασιστικό σημείο καμπής σε αυτή την αρχαία ιστορία ήταν όταν άνδρες και γυναίκες καλής θέλησης απομακρύνθηκαν από το έργο της στήριξης του ρωμαϊκού imperium και έπαψαν να ταυτίζουν τη συνέχιση της ηθικής κοινότητας με τη διατήρηση αυτού του imperium. Το καθήκον που έθεσαν στον εαυτό τους – συχνά χωρίς να συνειδητοποιούν πλήρως τι έκαναν – ήταν να οικοδομήσουν νέες μορφές κοινότητας μέσα στις οποίες θα μπορούσε να διατηρηθεί η ηθική ζωή, έτσι ώστε ο πολιτισμός και η ηθική να έχουν την ευκαιρία να επιβιώσουν στην αρχική εποχή της βαρβαρότητας και του σκότους. (...) Βρισκόμαστε και εμείς σε αυτό το σημείο καμπής εδώ και αρκετό καιρό. Αυτό που έχει σημασία σε αυτό το στάδιο είναι η οικοδόμηση τοπικών μορφών κοινότητας εντός των οποίων ο πολιτισμός και η ηθική και πνευματική ζωή μπορούν να διατηρηθούν μέσα από τους νέους σκοτεινούς αιώνες που μας κατακλύζουν. (...) Δεν στερούμαστε εντελώς ελπίδων. Αυτή τη φορά, όμως, οι βάρβαροι δεν περιμένουν πέρα από τα σύνορα: μας κυβερνούν εδώ και πολύ καιρό. Και είναι η άγνοιά μας για αυτό το γεγονός που είναι μέρος των δυσκολιών μας. Δεν περιμένουμε τον Γκοντό, αλλά έναν άλλο Άγιο Βενέδικτο, αναμφίβολα πολύ διαφορετικό. "

I valori dell’occidente (ariannaeditrice.it)