Ευρώπη. Εκκλησίες χωρίς Θεό, παλάτια χωρίς βασιλιάδες-Roberto Pecchioli

« Ευρώπη; εκκλησίες χωρίς Θεό ανάκτορα χωρίς βασιλιάδες: τι κρίμα να τις διώξεις τι κρίμα να είσαι νεκρός. Ιταλία? Η γωνιά του πλανήτη όπου οι άνθρωποι μελετούσαν, έγραφαν και σκέφτηκαν περισσότερο, είναι σήμερα ένα αποστειρωμένο μουσείο που τό επισκέπτεσαι σαν πολυτελές νεκροταφείο.

Διαδικασίες επί παραβάσει, αιτήματα για εξηγήσεις, φασαριόζοι υπολογισμοί από λογιστές για να επαληθεύσουν εάν τα κράτη έχουν προχωρήσει πέρα ​​από τους μεταμοντέρνους πυλώνες του Ηρακλή, τους οικονομικούς κανόνες που θεσπίστηκαν στο Μάαστριχτ, πίνακες νόμου του οποίου η παραβίαση προκαλεί το μέγιστο της απαγόρευσης, ο αποκλεισμός από τον παράδεισο που λέγεται νηφάλια η Ευρωπαϊκή Ένωση. Hic sunt leones , γράφτηκε στους υποτυπώδεις χάρτες της αρχαιότητας για να προσδιορίσει το άγνωστο, πέρα ​​από το σημερινό Γιβραλτάρ. Πολιτισμός εδώ, βάρβαροι εκεί. Οι πόρτες έχουν ανοίξει στους βαρβάρους εδώ και αρκετό καιρό, αλλά κυρίως δεν πιστεύεται πια ότι υπάρχει πολιτισμός εδώ. Το έργο αποδόμησης είναι αρχαίο και μας φαίνεται ότι το πρώτο τράνταγμα δόθηκε από έναν αξιοσέβαστο Γάλλο δάσκαλο του δέκατου όγδοου αιώνα, τον βαρόνο ντε Μοντεσκιέ (1). Τρομοκρατημένος από τις συγκρούσεις, θεώρησε το «μαλακό εμπόριο», πεπεισμένος ότι οι σχέσεις της αγοράς έφεραν μαζί τους τη βελτίωση της ψυχής.

Η ΕΕ, σύμβολο του πιο ανόητου και δειλού κοσμοπολιτισμού, λύνει το βασικό πρόβλημα: όχι άλλα σύνορα, όχι άλλους στρατούς, όχι άλλους λαούς!

Έναν αιώνα αργότερα, ο Frédéric Bastiat ( 2 ) παρατήρησε, όσον αφορά τα τόσο μισητά από τους παγκοσμιοποιητές σύνορα, ότι αν τα σύνορα δεν διασχίζονται από αγαθά, θα είναι από στρατούς. Η ΕΕ, σύμβολο του πιο ανόητου και δειλού κοσμοπολιτισμού, λύνει το βασικό πρόβλημα: όχι άλλα σύνορα, όχι άλλους στρατούς, όχι άλλους λαούς. Δυστυχώς, υπάρχουν εκείνοι που το παίρνουν στα σοβαρά, όπως Ιταλοί υπουργοί και αξιωματούχοι που έχουν μετατρέψει την Ημέρα της Δημοκρατίας σε κωμικό χάπενινγκ νεαρών μαρμότων à la Walt Disney, με άνδρες με στολή να παίζουν Qui, Quo, Qua. Ωστόσο, η ιστορία δεν σταματά, η Ευρώπη παλεύει πάνω από όλα γιατί μισεί τον εαυτό της. Με επίμονο αυτοτραυματισμό, ανοίγεται σε όσους δεν είναι Ευρώπη – Τουρκία, Μαρόκο (!!!), Ισραήλ, αλλά ταυτόχρονα διώχνει μακριά τη Ρωσία, τη μισή της επικράτεια, έναν πολιτισμό χιλιάδων ετών, 150 εκατομμύρια Ευρωπαίοι «καυκάσιου» αποθέματος. Οι λέξεις θα έχουν επίσης νόημα.

Από αυτή την άποψη, ο υπουργός Εξωτερικών ενός ευρωπαϊκού έθνους με ευγενή ιστορία έκανε πρόσφατα μια τρομερή γκάφα. Ο Ισπανός Χοσέ Μπορέλ επιβεβαιώνει ότι η Ρωσία είναι ο πανάρχαιος εχθρός της Ευρώπης. Το λάθος της Μόσχας πρέπει να είναι ότι αποτελούσε φράγμα ενάντια στους Μογγόλους και, σε λιγότερο μακρινούς χρόνους, νίκησε το σχέδιο του Ναπολέοντα να υποτάξει την Ευρώπη στη Γαλλία. Τον 20ο αιώνα σταμάτησε μια παρόμοια γερμανική αξίωση και, στο πιο πρόσφατο παρελθόν, κατάφερε να παραλύσει στη Συρία τις δυνάμεις εκείνων που προκαλούσαν μαζικές δολοφονίες, τρομοκρατία και μαζικές μεταναστευτικές ροές προς την Ευρώπη, αποκαλύπτοντας ότι ήταν πίσω τους η συμμαχία ΗΠΑ, Ισραήλ, Σουνιτικό Ισλάμ. Η Ρωσία πολέμησε εναντίον των Οθωμανών ως διαιτητές της ευρωπαϊκής πολιτικής και αφήνει την ήπειρο με έναν θησαυρό πολιτισμού.

Η υποχώρηση του Ναπολέοντα από τη Μόσχα, Adolph Northen 19ος αιώνας.

Οι Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος είναι προστάτες της Ευρώπης με τον Άγιο Βενέδικτο. Ο Πίος ΙΑ' είπε γι' αυτούς ότι ήταν « παιδιά της Ανατολής, Βυζαντινοί της πατρίδας τους, Έλληνες στην καταγωγή, Ρωμαίοι από την αποστολή τους, Σλάβοι από τον αποστολικό καρπό". Η μεσαιωνική ευρωπαϊκή μουσική έχει τις ρίζες της στην ανατολίτικη μουσική. Το Γρηγοριανό άσμα είναι ανατολίτικο, από το οποίο πηγάζει ολόκληρη η ορθόδοξη λειτουργική παράδοση, με φωνητική μονωδία χωρίς τη συνοδεία οργάνων. Ο πρώτος Akathistòs – ο ύμνος που συντέθηκε για τον εορτασμό της σωτηρίας της Κωνσταντινούπολης από τους Αβάρους και τους Πέρσες συντέθηκε το 626. Η Ave Maria σε ανατολίτικες μορφές αντηχεί στον Codex του Las Huelgas, τη μεσαιωνική μουσική συλλογή που ανακαλύφθηκε σε γυναικείο μοναστήρι στο Burgos. Αλλά ο Μπορέλ δεν το ξέρει, είναι η φωνή ενός κοιλιολόγου ξένων και ολιγαρχικών γεωπολιτικών συμφερόντων, η φωνή του αφεντικού.

Ο βασιλεύων πάπας είναι ο ηγέτης του προχωρούμενου αποσυμβολισμού. Δεν κατοικεί στο Βατικανό, του οποίου τα ανάκτορα παραμένουν χωρίς βασιλιάδες. Δεν ανέχεται την ιερή και βαθιά συμβολική χειρονομία της ευλογίας, μισεί ακόμη και να φοράει το δαχτυλίδι του ψαρά, έμβλημα της διακονίας του Πέτρου. Στις ομιλίες του απουσιάζει ο Ύψιστος: εκκλησία χωρίς Θεό πια!

Μια άλλη θλιβερή νίκη είναι αυτή του μουσείου έναντι της πραγματικότητας και της ζωτικότητας. Το μικρό μας κομμάτι του κόσμου, η γωνιά του πλανήτη όπου οι περισσότεροι άνθρωποι σπούδασαν, έγραψαν, σκέφτηκαν, παρήγαγαν τέχνη, πολιτισμό, όπου οι περισσότεροι δρούσαν, είναι ένα αποστειρωμένο μουσείο που τό επισκέπτεσαι σαν ένα πολυτελές νεκροταφείο αντικειμένων από εκατομμύρια σύγχρονους (πώς αλλιώς να τους καλέσετε ;) που καταλαβαίνουν ελάχιστα και καταπίνουν τα πάντα, ικανοποιημένοι να απαθανατίσουν τη στιγμή με το smartphone , καλύτερα αν μπουν στο κάδρο, μια selfie με ιστορία, τέχνη, ομορφιά μειωμένη σε φόντο, πράγματι μιά τοποθεσία. Εκκλησίες χωρίς Θεό, παλάτια χωρίς βασιλιάδες, δελεαστικά κοσμήματα στους παλιούς κόλπους της Ευρώπης, αναστέναξε ο Drieu. Αυτή η τρομερή αίσθηση στειρότητας, το περασμένο μεγαλείο πεσμένο στο κενό και στη λήθη είναι ο κανόνας σήμερα. Κανείς δεν τού δίνει σημασία, εκκλησίες που έχουν αδειάσει από πιστούς γίνονται σούπερ μάρκετ ή χώροι συναυλιών, τα χθεσινά σύμβολα εξουσίας επισκέπτονται ορδές παραθεριστών με παντόφλες και μπλουζάκια.

Το πεπρωμένο της ηπείρου είναι το παρόν της Βενετίας, η πόλη θαύμα της τέχνης και της σοφίας που περιγράφεται από τον ποιητή Ντιέγκο Βαλέρι: «υπάρχει μια πόλη αυτού του κόσμου, αλλά τόσο όμορφη, αλλά τόσο παράξενη, που φαίνεται σαν παιχνίδι της Φάτας. Morgana και ένα όραμα της βαθιάς καρδιάς .» Και πάλι: “ ασαφές και ελαφρύ πράγμα όνειρο. όμως φέρει χίλια χρόνια ιστορίας και στέφεται με τη δόξα μιας μεγάλης πολεμικής ζωής. Καρδιά λέαινας, πρόσωπο που μαγεύει, ω, Βενετία, δύο φορές κυρίαρχη: φυτό ισχυρής ρωμαϊκής αρετής, άνθος όλης της χάρης της Ιταλίας». Η Βενετία είναι σήμερα ένας σκελετός, μια ερημωμένη πόλη, ένα υπαίθριο μουσείο που σημαδεύεται από ανυποψίαστα πλήθη, η αρπαγή εμπόρων παρόμοια με τους ληστές του δρόμου, μια σειρά από έργα τέχνης, απαξιωμένα παλάτια και μουσεία, η βία των αφεντικών του χτύπα και φύγε. Ο τουρισμός φέρνει τεράστια πλοία να συντρίψουν στα «θεμέλια» από την πείνα για κέρδος, χιλιάδες θεατές που πληρώνουν νά προσποιούνται ότι διασχίζουν και αγγίζουν ένα πολύ ευαίσθητο σώμα, που διατηρείται από την κοσμική επιστήμη των προγόνων τους.

Ένα είδος μαζικού βιασμού που λαμβάνει χώρα για χρήματα κάθε μέρα σε όλη την Ευρώπη, το φέρετρο του ύπνου του κόσμου. Κονσερβοποιημένα προϊόντα, θα έλεγε ο Drieu, που φανταζόμαστε σκανδαλισμένα μπροστά στο κτίριο του ψευδοευρωπαϊκού κοινοβουλίου στο Στρασβούργο. Ο κύριος πύργος, το παλάτι Louise Weiss, έχει μια ιδιαίτερη όψη: εντυπωσιάζει μισοτελειωμένος Οι οικοδόμοι και οι πελάτες εξηγούν ότι αντανακλά την ημιτελή φύση της Ευρώπης.

Παλάτι Λουίζ Βάις.

Ο εξαντλημένος πολιτισμός μας δεν καταλαβαίνει πια σύμβολα, δεν υποπτεύεται καν την ύπαρξή τους, στην καλύτερη περίπτωση τα γελάει ως κληρονομιά του σκοτεινού παρελθόντος. Ο συμβολισμός του κτιρίου υπάρχει και δεν είναι δύσκολο να ξεδιαλυθεί. Φέρνει στο φως τις εσωτερικές πεποιθήσεις των ελίτ της παγκοσμιοποίησης, τις σκοτεινές φιλοδοξίες που τις εμψυχώνουν, τους συγκεκριμένους στόχους που επιδιώκουν. Το πιο σαφές απόσπασμα αναφέρεται στον περίφημο πίνακα του Πίτερ Μπρίγκελ του Πρεσβύτερου του 1563 με τίτλο Ο Πύργος της Βαβέλ.

Pieter Bruegel "The Tower of Babel I", 1563 Kunsthistorisches Museum, Βιέννη.

Ευρώπη? εκκλησίες χωρίς Θεό, παλάτια χωρίς βασιλιάδες, τι κρίμα να τάχεις καταστρέψει, τι κρίμα να είσαι νεκρός!

Η ιστορία, μεταξύ μύθου και έπους, αφηγείται ότι ο πύργος της Βαβέλ δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Το άχρηστο κοινοβούλιο όσων έχουν απομείνει από τους ευρωπαϊκούς λαούς είναι η συνειδητή συνέχιση του διακοπτόμενου έργου του Nimrod / (4) , του Βαβυλώνιου τυράννου που έχτισε τον πύργο ως πρόκληση προς τον Θεό. Κάθε άλλο παρά ένας δημοκρατικός θεσμός. Το βασίλειο του Nimrod επεκτάθηκε στη Βαβυλώνα, το Uruk, το Akkad και το Calneh και προσπάθησε να εξαλείψει όλες τις θρησκευτικές πεποιθήσεις από τους ανθρώπους. Τα αρχεία αποκαλύπτουν ότι ο βασιλιάς ενθάρρυνε τον λαό του να μην αποδώσει ευημερία στον Θεό, αλλά να πιστέψει ότι ήταν το θάρρος τους που έφερε την ευτυχία. Σταδιακά άλλαξε την κυβέρνηση σε τυραννία, χωρίς να βλέπει κανένα άλλο μέσο για να απομακρύνει τους ανθρώπους από το φόβο του Θεού παρά να τους περιορίσει σε μια συνεχή εξάρτηση από τη δύναμή του.

Είναι ανατριχιαστικό να βλέπεις τις ομοιότητες με ένα παρόν στο οποίο η ελευθερία περιορίζεται μέρα με τη μέρα και η εξάρτηση από την εξουσία - τεχνολογική, οικονομική, μέσα ενημέρωσης - γίνεται όλο και πιο αποπνικτική. Ο πύργος έπρεπε να είναι τόσο επιβλητικός ώστε να φτάνει μέχρι τον ουρανό, για τη δόξα του ανθρώπου. Η παράδοση midrash (μία από τις μεγάλες ερμηνευτικές σχολές των εβραϊκών ιερών κειμένων) εξηγεί τη δράση του Nimrod με αυτούς τους όρους: «Ο Θεός δεν είχε το δικαίωμα να κρατήσει τον επάνω κόσμο για τον εαυτό του, αφήνοντας τον κάτω κόσμο σε εμάς. Έτσι θα χτίσουμε για τον εαυτό μας έναν πύργο, που θα έχει ένα είδωλο που θα κρατά ένα σπαθί από πάνω, έτσι ώστε να δίνουμε την εντύπωση ότι θέλουμε να κάνουμε πόλεμο εναντίον του Θεού». Το βιβλίο της Γένεσης αιχμαλώτισε την οργή του Θεού ο οποίος, κατανοώντας τη βλάσφημη φύση του πύργου, μπέρδεψε τη γλώσσα των οικοδόμων που κατέληξαν να σκορπίσουν.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εικονογραφία που επέλεξαν οι πατριοί της Ευρώπης αποκαθιστά την αξιοπρέπεια σε αυτό το αρχαίο εγχείρημα και επαναξιολογεί την ύβρι του Nimrod , την οραματική αλαζονεία του. Μακριά από συνωμοσιολογική παράνοια, σημειώνουμε στην Ευρώπη και στη Δύση τη σταδιακή εγκαθίδρυση της τυραννίας, με τη μορφή της τεχνοοικονομικής κυριαρχίας και της ψυχικής ανασυγκρότησης του ανθρώπου. Η εξάλειψη της υπέρβασης, κάθε αναφοράς στο θείο και στο πνεύμα, για να προκαλέσει εξάρτηση από την εξουσία. Η ομογενοποιητική δράση που περικλείει κάθε λαό σε μια ενιαία γλώσσα, ένα ενιαίο κοινωνικό σύστημα, μια πανομοιότυπη κλίμακα αξιών/αρνητικών αξιών. η απόρριψη του Θεού, που αντικαθίσταται από τη λατρεία του εαυτού, του πλάσματος που γίνεται δημιουργός.

Πύργος ζωγραφικής στο κοινοβούλιο του Στρασβούργου.

Το ότι η ερμηνεία μας έχει θεμέλια αποδεικνύεται από μια διαφημιστική αφίσα πριν από μερικά χρόνια, με σκοπό να κάνει γνωστό το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ξεκινώντας από την έδρα του. Το κέντρο είναι ο πύργος της Βαβέλ, σχεδιασμένος με κάθε φροντίδα, μέχρι την αναπαραγωγή του κατεστραμμένου τμήματος των θεμελίων. Το σύνθημα που επιλέχθηκε είναι διαφωτιστικό: Ευρώπη, πολλές γλώσσες, μια φωνή. Η αναφορά στη σύγχυση που θέλησε ο Θεός εναντίον των κατασκευαστών του πύργου είναι ξεκάθαρη. Τα αστέρια που αντιπροσωπεύουν τις καταστάσεις της ένωσης είναι γυρισμένα ανάποδα και εμφανίζονται ως ανεστραμμένα πενταγράμματα. Είναι ίσως σύμβολα της αντιστροφής της κρίσης, για την οποία βλέπουμε άφθονα στοιχεία στην ενέλιξη με την οποία είμαστε περικυκλωμένοι; Βαβυλώνα σύμφωνα με μια κλασική ετυμολογία σημαίνει, στην ακκαδική γλώσσα, η πύλη του Θεού, αλλά υπάρχει μια σύνδεση με το εβραϊκό balal , σύγχυση.

Η ιστορία, μεταξύ μύθου και έπους, αφηγείται ότι ο πύργος της Βαβέλ δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Το άχρηστο κοινοβούλιο όσων απομένουν από τους ευρωπαϊκούς λαούς είναι η συνειδητή συνέχιση του διακοπτόμενου έργου του Nimrod!

Η σύγχυση, κάτω από τον δυτικό ουρανό, είναι τόσο μεγάλη που ακόμη και η φωτιά του παρισινού καθεδρικού ναού της Παναγίας των Παρισίων προκαλεί σε κάποιον την αγωνία όχι να τήν αποκαταστήσει, αλλά να τήν ξανακάνει. Ο Πρόεδρος Μακρόν απέφυγε προσεκτικά να αναφερθεί στη χριστιανική και καθολική πίστη, τονίζοντας αποκλειστικά την πολιτιστική, ιστορική και καλλιτεχνική αξία του ναού. Ο Γερμανός ρομαντικός ποιητής Heinrich Heine, ένας Ισραηλίτης, έγραψε μετά από ένα ταξίδι στο Παρίσι ότι χρειάστηκαν περισσότερα από απόψεις για να χτιστούν καθεδρικοί ναοί.

Heinrich Heine, 1831 Πορτρέτο του Moritz Daniel Oppenheim.

Η σημερινή Ευρώπη, βασισμένη σε υγρές απόψεις, χτίζει μουσεία, στήνει αποθήκες, συναρμολογεί και συνθέτει προκατασκευασμένα κτίρια πολλαπλών χρήσεων: εμπορικά κέντρα παρόμοια ή πανομοιότυπα με δικαστήρια, σειριακούς ουρανοξύστες, κεντρικά γραφεία πολιτικών ή χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, τα τελευταία χρόνια ακόμη και εκκλησίες που δεν διακρίνονται από οποιοδήποτε άλλο αρχιτεκτονικό έργο τέχνης , χώροι από τους οποίους έχει εκλείψει κάθε αναφορά στο ιερό, κάθε κάθετος ή πνευματικός συμβολισμός. Η ευθύνη της Καθολικής Εκκλησίας είναι τεράστια, ανέλαβε η ίδια τήν εικονομαχία που εμψύχωσε ορισμένες προτεσταντικές αιρέσεις στο κλίμα της Μεταρρύθμισης. Ο βασιλεύων πάπας είναι ο ηγέτης του προχωρούμενου αποσυμβολισμού. Δεν κατοικεί στο Βατικανό, του οποίου τα ανάκτορα παραμένουν χωρίς βασιλιάδες. Δεν ανέχεται την ιερή και βαθιά συμβολική χειρονομία της ευλογίας, μισεί ακόμη και να φοράει το δαχτυλίδι του ψαρά, έμβλημα της διακονίας του Πέτριν.

Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι αυτό που τρώει (Feuerbach) επιθυμεί και καταναλώνει (μόδα). Τίποτα ανώτερο από την υλική, οριζόντια διάσταση δεν τον αποσπά από την ύπαρξη ενός σοφού, κουρελιασμένου, μάταιου και ταυτόχρονα απελπισμένου ζώου, ενός αμελητέου συντελεστή παραγωγής που έχει γίνει περιττός, απαρχαιωμένος (Gunther Anders) και ανεπαρκής στη δύναμη του ίδιου.  Από τα χαρακώματα του ευρωπαϊκού εμφυλίου που διεξήχθη σε δύο φάσεις, η ψυχή της Ευρώπης αναδύθηκε εκμηδενισμένη. Οι επιζώντες, καθαρισμένοι από την υλική λάσπη, δεν αναγνώριζαν πλέον τον εαυτό τους και τον περιβάλλοντα κόσμο. Είχε σκεφτεί τον πόλεμο για να γκρεμίσει εκκλησίες και παλάτια. Ό,τι έχει μείνει όρθιο έχει χάσει το νόημά του, έχει στερηθεί το νόημα. Το πολύ πολύ να πετρώσει στο μουσείο, να απογυμνωθεί από το δέρμα του, να στερηθεί το αίμα που τον έκανε ζωντανό. Το εμπόριο παρέμεινε η δύναμη των ανθρώπων του χρήματος. Εκκλησίες χωρίς Θεό και παλάτια χωρίς βασιλιάδες μετατρέπονται σε τοποθεσίες, εκθεσιακούς χώρους , τα νέα ονόματα εκθέσεων για την πώληση αγαθών και επιθυμιών.

Ιταλία? Το μικρό μας κομμάτι του κόσμου, η γωνιά του πλανήτη όπου οι άνθρωποι είχαν τις περισσότερες σπουδές, έγραψαν, σκέφτηκαν, παρήγαγαν τέχνη, πολιτισμό, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν δράσει, είναι ένα στείρο μουσείο που τό επισκέπτεσαι σαν ένα πολυτελές νεκροταφείο αντικειμένων!

Τα νέα σύμβολα είναι τα «λαμπερά κοστούμια» (Veblen), των οποίων το κρυφό πρόσωπο είναι οι απέραντες χωματερές, οι υπονόμοι πίσω από τα φώτα του βαριετέ. Ό,τι δεν ανήκει στό σήμερα είναι  αρχαιολογία: ρούχα που δεν είναι της μόδας, εγκαταλελειμμένα εργοστάσια, εκκλησίες εγκαταλειμμένες στον σκεπτικισμό, παλάτια από τα οποία έχουν φύγει οι βασιλιάδες, καταλαμβανόμενα από αδηφάγους αυλικούς χωρίς τέχνη ή ανταλλακτικά. Οι πολιτισμοί, όπως οι άνθρωποι, πεθαίνουν από μεγάλη ηλικία, κατάλαβε ένας ποιητής, ο Paul Valéry.

Ο θάνατος της Ευρώπης έχει ένα όνομα τόσο σαγηνευτικό όσο ένας μακάβριος χορός: ευθανασία. Πολλοί κάτοικοι τής «πολύ πολιτισμένης» βόρειας Ευρώπης αφήνουν ένα φάκελο με τα χρήματα της κηδείας σε κοινή θέα. Η Ευρώπη επενδύει τις τελευταίες δεκάρες στη μετατροπή της σε θεματικό πάρκο. Λίγο Mirabilandia και λίγο Gardaland, οι ωρομίσθιοι ντυμένοι με παραδοσιακές στολές, θέατρο και λαογραφία αντί για ζωή, διασκεδάζουν το ευγενικό πληρωμένο κοινό που συρρέει από παντού: τέχνη, πολιτισμό, ιστορία, πολιτισμό, ακόμη και θρησκεία κατά παραγγελία. Τι κρίμα πού έδιωξες τον Θεό, τους βασιλιάδες, τους ανθρώπους του σπαθιού και αυτούς των βιβλίων. Τι κρίμα να είσαι νεκρή.

Europa. Chiese senza Dio, palazzi senza re. - Inchiostronero

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

(1) Charles-Louis de Montesquieu . (1689-1755). Ήταν Γάλλος φιλόσοφος, νομικός, ιστορικός και πολιτικός στοχαστής. Θεωρείται ο θεμελιωτής της πολιτικής θεωρίας του διαχωρισμού των εξουσιών. «Το μεγάλο φιλελεύθερο ιδεώδες του Μοντεσκιέ είναι μια πλούσια, πολύπλευρη,  πολύπλοκη ανθρώπινη ζωή στην οποία η πολιτική εξουσία και η δικαστική τάξη προστατεύουν τους πολίτες από κάθε κατάχρηση». (Πρόλογος του Giuseppe Bedeschi στο Pensieri, RCS MediaGroup, 2011)
(2) Frédéric Bastiat ( 1801-1850). Ήταν Γάλλος οικονομολόγος και συγγραφέας, φιλόσοφος της φιλελεύθερης πολιτικής. Θεωρείται από πολλούς ως πρόδρομος των θεωριών της Αυστριακής Οικονομικής Σχολής και ένας από τους συνεχιστές της παράδοσης του φυσικού δικαίου τον 19ο αιώνα.
(3) In storms of steel (γερμανικός τίτλος In Stahlgewittern) είναι ένα μυθιστόρημα που αφηγείται τις εμπειρίες του πολέμου του ίδιου του συγγραφέα Ernst Jünger. Αποτέλεσμα της επεξεργασίας των σημειώσεων από το ημερολόγιο της τάφρου, αφηγείται την άμεση εμπειρία του συγγραφέα στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στο Δυτικό Μέτωπο. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1920 από τον πατέρα του Jünger, χρησιμοποιώντας τον φανταστικό εκδότη Robert Maier, στην πραγματικότητα τον κηπουρό του σπιτιού, ως frontman.
(4) Ο Νεμρώδ , ένας βιβλικός χαρακτήρας, ήταν σύμφωνα με τη Γένεση 10,8-12 βασιλιάς του Σινάρ (Μεσοποταμία) και γιος του Κους (Κους) ή της Αιθιοπίας, γιος του Χαμ, γιου του Νώε. Ήταν επίσης μεγάλος κυνηγός και ήταν ο πρώτος μεταξύ των ανθρώπων που ίδρυσε ένα ισχυρό βασίλειο. Ο αρχικός πυρήνας του βασιλείου ήταν η Βαβέλ, μαζί με κάποιες άλλες πόλεις, αλλά στη συνέχεια μετακόμισε στην Ασούρ όπου ίδρυσε τη Νινευή. Αργότερα παντρεύτηκε τη μητέρα του Σεμίραμις, η οποία μετά τον θάνατό τoυ δήλωσε ότι είχε γίνει ο θεός του ήλιου Βάαλ. Σύμφωνα με μερικούς Ιουδαίους ο Νεμρώδ σκοτώθηκε από τον Ησαύ, γιο του Ισαάκ και αδελφό του Ιακώβ.