Η σύγχρονη σκέψη έχει τρελαθεί επειδή αρνείται το αντικείμενο

Του Φραντσέσκο Λαμεντόλα

Η σκέψη έχει τουλάχιστον ένα κοινό με τον βιολογικό οργανισμό: το γεγονός ότι μπορεί να είναι υγιής ή άρρωστη. Είναι υγιής όταν παραμένει σταθερά αγκυροβολημένη στην πραγματικότητα (η οποία δεν συμπίπτει με τη φυσική και ορατή πραγματικότητα), είναι άρρωστη όταν αποδεσμεύεται από αυτήν και ακολουθεί το δικό της δρόμο: σε αυτό το σημείο τρελαίνεται. Υπάρχει μια ακριβής στιγμή, στην ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας, στην οποία λαμβάνει χώρα αυτή η απόκλιση, αυτή η απόσπαση από την πραγματικότητα και αυτή η αιώρηση της σκέψης στα τρελά βασίλεια της καθαρής υποκειμενικότητας: το καρτεσιανό cogito. Από τότε που η δυτική φιλοσοφία έλαβε τον Descartes ως κύριο της λογικής και την καρτεσιανή αρχή του cogito ergo sum ως το θεμελιώδες κλειδί για την κατανόηση της πραγματικότητας, τέθηκε στον δρόμο προς την τρέλα και άρχισε να μην καταλαβαίνει πια τίποτα. Όλα ή σχεδόν όλα όσα ακολούθησαν δεν είναι παρά μια παραλλαγή του θέματος, δηλαδή μια παραλλαγή της καρτεσιανής τρέλας. Ο Καντ, για παράδειγμα, με το "εγώ σκέπτομαι" (Νομίζω), είναι άμεσος μαθητής του Καρτέσιου και όπως κι εκείνος χάνει από τα μάτια του το πιο σημαντικό πράγμα, την προσάρτηση στην πραγματικότητα. Το πράγμα από μόνο του(καθαυτό) δεν είναι πλέον σημαντικό, δηλαδή το πραγματικό όπως είναι στην πραγματικότητα, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι η αντίληψη του πραγματικού, δηλαδή το υποκείμενο που αντιλαμβάνεται. Αντιλαμβάνεται τι; Δεν ξέρουμε: ο Καντ δεν ευνοεί να διευκρινίσει αυτή την αμελητέα λεπτομέρεια. Θεωρεί δεδομένο ότι το καθαυτό πράγμα, το Νοούμενο, είναι άφταστο και ανεξήγητο, και αυτό του αρκεί· αξίζει κανείς να «δουλεύει», δηλαδή να σκέφτεται (η σκέψη γίνεται αρχή της πραγματικότητας: ο Χέγκελ θα συνεχίσει σε αυτό το μονοπάτι) για ό,τι απομένει, δηλαδή το φαινόμενο. Αλλά το φαινόμενο δεν είναι το πραγματικό και δεν το πλησιάζει καν. Το φαινόμενο είναι αυτό το μικρό και συχνά παραπλανητικό μέρος της πραγματικότητας που το υποκείμενο καταφέρνει να κατανοήσει, καθιστώντας τον εαυτό του τον άξονα και το κέντρο του σύμπαντος. Το να κάνεις φιλοσοφία μόνο με το φαινόμενο σημαίνει να εγκαταλείπεις το να κάνεις φιλοσοφία και να μπερδεύεις την αληθινή φιλοσοφία, που είναι η αναζήτηση της αλήθειας, με την εξωτερίκευση υποκειμενικών απόψεων, που είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα. Η λεγόμενη μοντέρνα φιλοσοφία είναι γνώμη, δόξα, για να μην πω φλυαρία και σχεδόν πάντα βαρετή, δηλαδή το χασμουρητό (όπως παρατήρησε ο Σοπενχάουερ όταν μιλούσε για τον εγελιανισμό). Αν πάρετε το υποκείμενο ως αρχή της πραγματικότητας, είστε σαν τον βαρόνο του Münchhausen που προσπαθεί να βγάλει τον εαυτό του από το βάλτο, συμπεριλαμβανομένου του αλόγου του, κρατώντας τα μαλλιά του και πιέζοντας τον εαυτό του... στό τίποτα. Σε τι βασίζεται η σύγχρονη σκέψη, αφού αφαιρεθεί το αντικείμενο ή, καί είναι το ίδιο, αφού αφαιρεθεί η προτεραιότητα της πραγματικότητας έναντι οτιδήποτε άλλου; Στό τίποτα. Η σύγχρονη σκέψη βασίζεται στο τίποτα και είναι η σκέψη του τίποτα. Ολόκληρος ο γιγαντιαίος κερδοσκοπικός καθεδρικός ναός του Χέγκελ, και του ιδεαλισμού γενικότερα, είναι ο καθεδρικός ναός του τίποτα, φτιαγμένος από το τίποτα. Ταυτόχρονα είναι η αυστηρή κωδικοποίηση (αυστηρή και μάλιστα φασαριόζικη, γιατί υπάρχει μεθοδικότητα και όχι λίγη πεζότητα σε όλο αυτό) της τρέλας: γιατί προϋποθέτει την (τρελή) ιδέα ότι η σκέψη δημιουργεί ον, ενώ ακόμη και ένα παιδί καταλαβαίνει ότι πρόκειται για μια ολική αντιστροφή της πραγματικότητας, γιατί στον πραγματικό κόσμο είναι το ον που δημιουργεί τη σκέψη και όχι το αντίστροφο. Οι σύγχρονοι στοχαστές είναι αποκομμένοι από την πραγματικότητα: φαντασιώνονται, παραληρούν. και οι φαντασιώσεις τους, οι κραυγές και τα παραλήρημά τους υπαγορεύουν το νόμο,  διδάσκονται σέ πανεπιστημιακές έδρες, τίς λαμβάνουν ως πρότυπο, φυλάσσονται θρησκευτικά και τίς παραδίδουν ως μαργαριτάρια σοφίας, προς όφελος των νέων γενεών. Δεν είναι περίεργο που ο κόσμος πηγαίνει τόσο άσχημα, παρά τους περίφημους θριάμβους της επιστήμης και της τεχνολογίας, κόρες, λέγεται, της σύγχρονης σκέψης. και να προσθέσουμε: τρελές κόρες, που μας οδηγούν στην άβυσσο, γιατί δεν υπάρχει σοφία μέσα τους, και αυτό ως άμεση συνέπεια του ότι δεν λαμβάνουν υπόψη την πραγματικότητα, παρά μόνο μια αφηρημένη και υποκειμενική «αλήθεια », που υπάρχει στο κεφάλι κάποιου ατόμου, αλλά εντελώς ξένο στην πραγματική ζωή της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων. Και ιδού η πλήρης, καταστροφική αποσύνδεση μεταξύ της διανόησης και του λαού (βόδι). εδώ είναι η αλαζονεία, η απαίτηση, η πραγματική βία που ασκούν οι διανοούμενοι, έχοντας έρθει στην εξουσία, στον πληθυσμό (με υποχρεωτική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, νόμους για ψυχοφάρμακα και στρέιτ μπουφάν, για όσους δεν είναι απολύτως πεπεισμένοι και πρόθυμοι να επιστρέψουν στις αποφάσεις των οδηγιών γεμάτων με τέτοια υπέροχη σοφία). Αυτοί έχουν καταλάβει, οι άλλοι όχι? Αυτοί ξέρουν, οι άλλοι όχι. Επομένως πρέπει να διδάσκουν και να κυβερνούν, να κυβερνούν και να διδάσκουν (βλέπε τις περιοδείες προοδευτικών πολιτικών και διανοουμένων στα σχολεία, αυστηρά χωρίς αντίλογο, για να εκπαιδεύσουν ξανά τα παιδιά στην αληθινή σεξουαλική επίγνωση): δηλαδή ότι θέτουν τον στόχο τους της ανακατασκευής των εγκεφάλων, όπως είπε με αγάπη ένας από τους πρωταθλητές της σύγχρονης επανάστασης, ο Γαλιλαίος, ή, με άλλα λόγια, χειραγωγώντας το μυαλό των ανθρώπων και ανάγοντας τους σε παθητικά και υπάκουα γρανάζια στον μεγάλο μηχανισμό που συνέλαβαν, κατασκεύασαν και διαρκώς λειτουργούν. Έχουν άφθονο χρόνο να ξοδέψουν σε αυτή την ευγενή σταυροφορία. Οι απλοί θνητοί πρέπει να δουλέψουν και να μοχθούν για να κερδίσουν τα προς το ζην και να στηρίξουν τις οικογένειές τους, αλλά γενικά δεν είναι συνδεδεμένοι με τέτοιες ταπεινές ανάγκες: προβάλλοντας στο τίποτα των φαντασιώσεων τους, μπερδεύουν την οργή τους για πράγματα που δεν είναι μόνο αληθινά, αλλά απολύτως απαραίτητα. , και νιώθουν ότι έχουν επενδύσει από πάνω (ή από τα κάτω;) με την κρίσιμη ευθύνη να κάνουν τους απλούς ανθρώπους συμμετέχοντες και επιμελείς συνεργάτες, προφανώς αφού έχουν απογαλακτίσει το ωμό μυαλό τους και ακόμη πιο ωμή ευαισθησία για να τους κάνουν καλούς πολίτες του Νέου Κόσμου. Για τον οποίο θεωρούν τους εαυτούς τους ορισμένους από τα αστέρια για να ασκούν διευθυντικά καθήκοντα. Τι θα μπορούσε να κάνει η ανθρωπότητα χωρίς αυτούς; Ποιος θα φρόντιζε να ξαναφτιάξει μυαλά και καρδιές, να εκπαιδεύσει απολίτιστους ταξιστές, σεξιστές, ρατσιστές και φασίστες; Πώς θα μπορούσε ο κόσμος της τρίτης χιλιετίας να αντιμετωπίσει την πρόκληση της παγκοσμιοποίησης αν δεν ήταν στο τιμόνι, γεμάτοι ζήλο και καλή θέληση, φωτισμένοι από την ανώτερη επιστήμη και καθοδηγούμενοι από ένα αλάθητο ένστικτο; Από την άλλη, ξέρουν ότι είναι μειοψηφία στην κοινωνία, ξέρουν ότι είναι λίγοι σε αριθμό, ακόμα κι αν καταλαμβάνουν όλες τις θέσεις εξουσίας, από το σχολείο μέχρι την πολιτική και από την ενημέρωση μέχρι την υγειονομική περίθαλψη, και από αυτό προκύπτει η τυπική αμφιθυμική τους στάση προς τις μάζες: στα λόγια λένε ότι τις αγαπούν και έχουν τα αληθινά τους συμφέροντα στο επίκεντρο, από την άλλη τις δυσπιστούν, για να μην πουν ότι τις μισούν και τις περιφρονούν. Λένε ότι λατρεύουν τη μυρωδιά του προβάτου και ίσως βγάζουν μια φωτογραφία με ένα αρνί στους ώμους τους, για να προσομοιώσουν τη στάση του καλού βοσκού (όπως έκανε ο λεπίδης Bergoglio), αλλά η αλήθεια είναι ότι πραγματικά δεν αντέχουν αυτή τη μυρωδιά. και μάλιστα όταν περνάμε από τη σφαίρα τής τρέλλας και της καυχησιολογίας τους στη γυμνή και ωμή πραγματικότητα των γεγονότων, για παράδειγμα σε μια κατάσταση (πραγματικής ή υποτιθέμενης) πανδημίας και (πραγματικής ή υποτιθέμενης) έκτακτης ανάγκης υγείας, εξαφανίζονται από την κυκλοφορία , χάνονται, κλείνονται στα δωμάτιά τους και στα ιερά τους ανάκτορα και κανείς δεν τους ξαναβλέπει για εβδομάδες και μήνες, αναρωτιόμαστε ακόμη αν είναι ζωντανοί ή νεκροί και μετά, όταν ξαναεμφανιστούν, η επιθυμία τους να απορροφήσουν τη μυρωδιά του προβάτου έχει μειωθεί πολύ, και μερικοί αναρωτιούνται ακόμη και αν τυχαία είναι ακόμα αυτοί ή αν δεν είναι οι διπλοί τους ή τα ολογράμματά τους. Εάν το αντικείμενο της γνώσης πέσει μακριά, η σκέψη παραμένει αιωρούμενη στο κενό. Η σκέψη δεν είναι ποτέ σκοπός, αλλά μάλλον μέσο ή όργανο: όργανο γνώσης. Ούτε η γνώση είναι το τέλος, αφού το τέλος είναι πάντα και μόνο η αλήθεια. Κατά συνέπεια, η σκέψη είναι δύο βήματα κάτω από την αλήθεια. η γνώση, ένα βήμα. Δεν πρέπει να συγχέουμε τα μέσα με τους σκοπούς ή το αντίστροφο. Αντίθετα, η σύγχρονη σκέψη παρουσιάζεται σαν να ήταν ο στόχος της η γνώση, και αυτό ακριβώς επειδή θεωρεί δεδομένο ότι η αλήθεια δεν είναι ούτε προσβάσιμη, ούτε κατανοητή, ούτε βιώσιμη. Λογικό είναι το (κακό) μάθημα του Καντ: δεν υπάρχει τίποτα καθαυτό, ή μάλλον υπάρχει, αλλά κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να το μάθει (κάτι που θα έπρεπε τουλάχιστον να γεννά την αμφιβολία ότι υπάρχει κάτι για το οποίο υπάρχει η απόλυτη αδυναμία να γίνει γνωστό, λίγο σαν το ασυνείδητο του Φρόυντ: αν είναι ασυνείδητο , πώς μπορεί η συνείδηση ​​να πει ότι είναι εκεί;). Αλλά τότε τι είναι η φιλοσοφία, αν όχι ένας ύπνος, φτιαγμένη –για να παραθέσω τον Σαίξπηρ (στο The Tempest)– από την ίδια ουσία από την οποία αποτελούνται τα όνειρα; Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτή η φρικτή αμφιβολία εμφανίζεται από την αρχή και ρίχνει την ανησυχητική της σκιά στον εκκολαπτόμενο νεωτερισμό: για παράδειγμα στο Life is a Dream, του Pedro Calderon de la Barca, και στη συνέχεια, περνώντας από Έξι Χαρακτήρες σε αναζήτηση συγγραφέα από τον Pirandello, μέχρι το Matrix από τους αδερφούς Wachowski (τώρα αδερφές). Η φιλοσοφία έχει περιοριστεί σε ένα παιχνίδι απόψεων, τραύλισμα, τρίξιμο, παρεκτροπή μεταμφιεσμένων σε ερμηνευτικές, ένα είδος καλλιγραφίας για τους στοχαστές που μοιάζουν με μισή υπηρεσία. οι πιο ειλικρινείς από τους οποίους έχουν επίσης επινοήσει τον σωστό όρο για να ορίσουν το πεδίο της έρευνάς τους, η αδύναμη σκέψη, που είναι λίγο πολύ σαν να λέμε ότι εγκαταλείπουν τη φιλοσοφία. Γιατί η φιλοσοφία είναι είτε σκέψη του όντος, είτε είναι κάτι άλλο. και η εικασία είναι είτε μεταφυσική, είτε δεν είναι. Μια φιλοσοφία που αποκλείει τη μεταφυσική από την αρχή είναι μια αντίφαση: πρέπει να ευχαριστήσουμε τον Καντ και γι' αυτό. Πότε όμως η σκέψη γίνεται αδύναμη και ωθείται να ομολογήσει τη δική της ανικανότητα; Όταν πάψει να πιστεύει στην αλήθεια, στη δυνατότητα να φτάσει στην αλήθεια. Στη συνέχεια στρέφεται στον εαυτό της και αρχίζει να μπερδεύεται γύρω από αυτό που θεωρεί απρόσιτο: και εδώ είναι η φιλοσοφία της γλώσσας, ο στρουκτουραλισμός, ο υπαρξισμός, η φαινομενολογία, όλες οι μορφές σκέψης που μπορούν να έχουν τον λόγο ύπαρξης τους αν στοχεύουν στη μεταφυσική. χωρίς αυτή, κάνει συνεχώς κύκλους. Είπαμε ότι αποκηρύσσοντας τη μεταφυσική, η σκέψη χάνει από τα μάτια του το αντικείμενο: ένα μοναδικό παράδοξο. Η σύγχρονη σκέψη έχει απαλλαγεί από τη μεταφυσική σαν να ήταν ένα άχρηστο έρμα, πιστεύοντας ότι θα γινόταν πιο ελαφριά και θα μπορούσε να προσκολληθεί καλύτερα στα πράγματα, δηλαδή στο αντικείμενο. αλλά η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα δεν είναι το αντικείμενο, ότι λείπει κάτι που δεν ανήκει στον ορατό κόσμο, γιατί η πραγματικότητα αποτελείται από πράγματα συν κάτι άλλο. Για να συλλάβουμε το πραγματικό πρέπει να αγκαλιάσουμε την ολότητα του όντος, και επομένως να κάνουμε μεταφυσική. αν κάποιος περιοριστεί μόνο σε πράγματα, μόνο στον ορατό, ποσοτικοποιήσιμο, βιωματικό κόσμο, μπορεί να πιστέψει ότι είναι ρεαλιστής, αλλά στην πραγματικότητα πέφτει στην αφαίρεση, γιατί τα πράγματα είναι μόνο η πρόσοψη του είναι, και όχι σπάνια μια πρόσοψη παραπλανητική . Πρέπει να πάμε πέρα ​​από την πρόσοψη, πέρα ​​από το παροδικό και το τυχαίο: πρέπει να πάμε στο πράγμα καθαυτό, το Νοούμενο. Ακόμα κι αν αυτό δεν ευχαριστεί τον Καντ και όλους τους Καντιανούς του χθες και του σήμερα. Ο ιδεαλισμός, για παράδειγμα, είναι η τυπική μετα[1]καντιανή φιλοσοφία: αντικαθιστά τα πράγματα με τη σκέψη και την πραγματικότητα με το πνεύμα (ακόμα κι αν δεν είναι ποτέ ξεκάθαρο για ποιο «πνεύμα» μιλάμε: πράγματι αυτοί οι κύριοι έχουν ένα ορισμένο περιθώριο ασάφειας κατάλληλο, γιατί αν κάθε έννοια οριζόταν ξεκάθαρα, όλα τα σοφίσματα και τα χαζά τους δεν θα έβρισκαν πια προσχήματα για να συντηρηθούν και θα εξαφανίζονταν σαν ομίχλη στον ήλιο, ενώ έτσι μπορούν πάντα να λένε ότι είσαι εσύ που δεν καταλαβαίνεις ). Αλλά το πνεύμα και η σκέψη είναι αφαιρέσεις αν αγνοούν το θεμέλιο της ύπαρξης: κάθε σπίτι πρέπει να έχει τα δικά του θεμέλια και χωρίς να υπάρχει ούτε πνεύμα ούτε σκέψη. Απομένει μόνο ο καθαρός μηδενισμός: και παρόλο που το να είσαι μηδενιστής, ή μάλλον να παρουσιαζόμαστε ως υπαρξιστές μηδενιστές, μπορεί επίσης να είναι ένα χόμπι όπως κάθε άλλο, το μόνο που μπορεί να ειπωθεί για έναν μηδενιστή είναι ότι είναι ένας επίδοξος αυτοκτονίας που δεν είναι αρκετά συνεκτικός για να επισύρει τις συνέπειες του Weltaschauung, ειδικά επειδή πολλοί από αυτούς δεν ξέρουν καν ότι είναι. Αυτό δεν είναι τόσο παράξενο όσο μπορεί να φαίνεται, αφού ο μηδενισμός είναι ο ορίζοντας της (μη) αίσθησης του σύγχρονου πολιτισμού: και σε έναν κόσμο όπου τα πάντα είναι προσανατολισμένα προς τον μηδενισμό, πώς αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι μηδενιστής; Οι πάπιες δεν ξέρουν ότι είναι πάπιες όσο παραμένουν μεταξύ των συνομηλίκων τους. για να καταλάβεις τι είναι πάπια πρέπει να είσαι άσχημο παπάκι, δηλαδή κύκνος. Το ερώτημα παραμένει τι μπορεί να γίνει για να επιστρέψουμε στη μεταφυσική και έτσι ο διάλογος που διακόπηκε πριν από μερικούς αιώνες μεταξύ του υποκειμένου και του αντικειμένου της φιλοσοφικής σκέψης ξαναρχίζει. Για εμάς το μονοπάτι είναι ξεκάθαρο: η επιστροφή στη μεταφυσική σημαίνει επιστροφή στον Θεό: ο σύγχρονος άνθρωπος έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα, απελευθερώνοντας τον εαυτό του από αυτήν, όταν ήθελε να απορρίψει τη σωστή σχέση με τον Θεό, δηλαδή τη σχέση του Θεού με το πλάσμα του. Αντίθετα, ο σύγχρονος άνθρωπος ισχυρίστηκε ότι έγινε δημιουργός: η σύγχρονη επιστήμη και τεχνολογία υπηρετούν την τρέλα, όχι πάντα καθαρή στη συνείδηση, να ανταγωνίζεται τον Θεό και να Τον υποκαθιστά. που επιτρέπει στους ανθρώπους να υψωθούν στον στοχασμό της αλήθειας: επειδή ο Θεός είναι η Αλήθεια, και το να πιστεύει κανείς ότι η αλήθεια είναι προσβάσιμη σημαίνει να πιστεύει στον Θεό. Όχι οποιοσδήποτε θεό, αλλά τόν Θεό που έγινε άνθρωπος για να μοιραστεί τελικά την κατάσταση των πλασμάτων Του, νά τους δείξει τον δρόμο προς την αιωνιότητα πριν επιστρέψουν στον Πατέρα. Όπως γράφει ο Άγιος Παύλος στους Ρωμαίους (1, 18-22): 18 Στην πραγματικότητα, η οργή του Θεού αποκαλύπτεται από τον ουρανό ενάντια σε όλη την κακία και την αδικία των ανθρώπων που πνίγουν την αλήθεια στην αδικία,  αφού αυτό που μπορεί να γνωρίζει ο Θεός έχειι εκδηλωθεί σε αυτούς? Τους το έδειξε ο ίδιος ο Θεός.  Πράγματι, από τη δημιουργία του κόσμου και μετά, οι αόρατες τελειότητες του μπορούν να συλλογιστούν με τη διάνοια στα έργα που έχει επιτύχει, όπως η αιώνια δύναμη και η θεότητά του.  Γι' αυτό είναι ασυγχώρητοι, γιατί, παρόλο που γνώρισαν τον Θεό, δεν τον δόξασαν ούτε τον ευχαριστούσαν σάν τον Θεό, αλλά παραπλανήθηκαν στο συλλογισμό τους και σκοτείνιασε το θαμπό τους μυαλό.  Ενώ ισχυρίζονταν ότι ήταν σοφοί, έγιναν ανόητοι  και αντάλλαξαν τη δόξα του άφθαρτου Θεού με την εικόνα και τη μορφή ενός φθαρτού ανθρώπου, πτηνών, τετράποδων και ερπετών. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα, αποσπώντας τον εαυτό του από αυτήν, όταν θέλησε να απορρίψει τη σωστή σχέση με τον Θεό, δηλαδή τη σχέση του Θεού με το πλάσμα του.

Il pensiero moderno è impazzito perché nega l’oggetto - Casa del Sole TV

ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΦΩΤΙΣΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΘΕΛΕΙ, ΤΗΝ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΤΡΕΛΛΑ ΤΟΥ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ,  Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΤΟΣΩΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ, ΔΗΛΩΣΕ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ, ΟΤΙ Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΕΩΣΦΟΡΟΣ ΜΕ ΤΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ, ΕΦΟΣΟΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΠΤΩΣΗ. 

ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ, Ο ΝΕΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΣΥΝΕΤΑΞΕ ΤΟ ΝΕΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ.  ΤΟ ΠΑΝΤΕΣΠΑΝΙ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ

ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗΝ ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΚΑΙ ΤΡΕΛΛΑΘΗΚΕ.

 Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΙΑ ΟΤΑΝ ΦΤΑΣΕΙ ΤΗΝ ΟΙΗΣΗ ΔΕΝ ΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ.