«OH MR CANNIBAL» Ρομπέρτο ​​Πεκιόλι

Στη Σουηδία, η κατανάλωση «ανθρώπινου κρέατος» θα αποτελέσει λύση για την καταπολέμηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη; Ο ύπνος της λογικής γεννά τέρατα, αλλά σήμερα το σύγχρονο τέρας είναι μάλλον ο γιος της αϋπνίας ενός εκφυλισμένου λόγου.

  Ω, κ. Κανίβαλε

Η Σιωπή των Αμνών Anthony Hopkins ως Doctor Hannibal Lecter.

Μάγκνους Σέντερλουντ.

Δεν θα το πιστεύαμε αν δεν είχε έρθει η είδηση ​​από έναν μελετητή του κύρους του Ρομπέρτο ​​Ντε Ματέι . Ένας Σουηδός καθηγητής πανεπιστημίου, ο Magnus Söderlund (1), δήλωσε, κατά τη διάρκεια ενός δημοφιλούς τηλεοπτικού προγράμματος, ότι η κατανάλωση ανθρώπινου κρέατος θα ήταν μια καλή λύση, μια βιώσιμη πρόταση για την καταπολέμηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Η επιλογή να τρώμε ανθρώπινα πτώματα, πρόσθεσε, θα έδινε τέλος σε πολλά περιβαλλοντικά προβλήματα, αντικαθιστώντας εν μέρει την κατανάλωση ζωικού κρέατος και την ίδια τη γεωργία, την οποία ριζοσπάστες περιβαλλοντολόγοι θεωρούν υπεύθυνη για την υπερθέρμανση του πλανήτη.

Παρεμπιπτόντως, ο Σκανδιναβός Dr. Strangelove έχει προδώσει τον ίδιο τον σκοπό της αποκρουστικής πρότασής του. Η επιστροφή του κανιβαλισμού, δηλώνει, θα απελευθερώσει τον πολιτισμό από ένα από τα παλαιότερα και βαθύτερα ταμπού του, αφού «σήμερα το να καταναλώνεις το σώμα ενός πτώματος σημαίνει να προσβάλεις τον νεκρό με κάποιο τρόπο». Όχι, αγαπητέ καθηγητή, το αδίκημα είναι εναντίον ολόκληρου του ανθρώπινου είδους, και αυτό που ονομάζετε απελευθέρωση δεν θα ήταν τίποτα άλλο από το τέλος της αξιοπρέπειάς μας, την κατάργηση του πολιτισμού. Από την απελευθέρωση στην απελευθέρωση, παραμείναμε γυμνοί, ανυπεράσπιστοι, υποβιβασμένοι σε κρέας διαθέσιμο ως τροφή. Μενού εστιατορίου ενός πολιτισμού νεκρολογίας. Για τους Ρωμαίους, το μέγιστο δικαίωμα αντιστοιχούσε στη μέγιστη αδικία (sumum ius, summa iniuria: υπέρτατη δικαιοσύνη, υπέρτατη αδικία), έτσι η πλήρης χειραφέτηση από κάθε ηθικό, κοινωνικό, οικογενειακό και θρησκευτικό δεσμό μας παρασύρει στην πρωτόγονη βαρβαρότητα που περιγράφει ο Hobbes: homo homini lupus.

Henry Fuseli, κόμης Ugolino.(1741-1825).

Για τον Σουηδό πανεπιστημιακό καθηγητή Magnus Söderlund, η κατανάλωση ανθρώπινης σάρκας θα ήταν μια λύση για την καταπολέμηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη;!

Ο άνθρωπος παύει να είναι αξία από μόνος του, το ίδιο του το σώμα γίνεται στοιχείο όπως τόσα άλλα στην αναγωγή των πάντων σε εμπόρευμα, προϊόν προς πώληση και κατανάλωση. Δεν είναι χωρίς σημασία ότι η ιδέα αποκαλύφθηκε στη Σουηδία, το έθνος όπου το βαθύτερο ρήγμα είναι μεταξύ του φυσικού νόμου, της κοινότητας και του ατόμου-ανθρώπου, αφημένου στη μοναχική του μοίρα, στην υπαρξιακή του αγωνία, στον ψυχρό, αν και προνοητικό υλισμό του σοσιαλδημοκρατικού κράτους.

Κάθοδος στη δίνη του Έντγκαρ Άλαν Πόε.

Ένας οπισθοδρομικός πρωτογονισμός, ανοιχτά αντι-ανθρώπινος, έχει κυριεύσει τη μεταμοντέρνα υποκουλτούρα, κρυμμένος πίσω από ανησυχητικά τσιτάτα. Η πολιτισμική ανθρωπολογία διδάσκει ότι δύο βασικά στοιχεία ορίζουν τη διαφυγή κάθε πολιτισμού από την προγονική βαρβαρότητα: η απαγόρευση της αιμομιξίας και η απόρριψη της ανθρωποφαγίας, από τα οποία προκύπτει ο σεβασμός για το νεκρό ανθρώπινο σώμα. Μια αρχή που ο λεγόμενος πολιτισμός μας χάνει ραγδαία. Τα πτώματα συχνά καίγονται, οι στάχτες σκορπίζονται, στα νεκροταφεία οι άνθρωποι συχνάζουν όλο και λιγότερο. Τα σημάδια του περάσματος στον κόσμο κάθε συγκεκριμένου ανθρώπου, με την ιστορία του, το όνομά του, την ταυτότητα και την ιερότητά του, σβήνονται και αφαιρούνται βιαστικά. Ένας ανατριχιαστικός μηδενισμός εξαπλώνεται, ένα καταστροφικό άγχος ασύλληπτο στο παρελθόν, cupio dissolvi (επιθυμία για αυτοεκμηδενισμό) ως εικόνα ενός απολυμασμένου, αποστειρωμένου, οικολογικού ηλιοβασιλέματος.

Ερχεται η επιθυμία να διώξουμε τις κακές σκέψεις σχετικά με τη μετατόπιση τής εξαντλημένης δυτικής ανθρωπότητας, κάνοντάς την κωμική. Ένα χαρούμενο μικρό τραγούδι από τα παιδικά μας χρόνια, που ερμήνευσε ο Γάλλος Sacha Distel, λεγόταν Oh Monsieur cannibal. Διηγούνταν την ιστορία ενός πολιτισμένου ανθρώπου που ετοιμαζόταν να μαγειρευτεί στο καζάνι μιας αφρικανικής φυλής. Ξεφεύγει από τη θλιβερή μοίρα του και καταλήγει να βρεθεί για τα καλά ανάμεσα σε εκείνους που εκείνη την εποχή δεν φοβούνταν να αποκαλούν άγριους. Μισό αιώνα αργότερα, είμαστε οι άγριοι, ή μάλλον οι πρωτόγονοι, υποβιβασμένοι σε υποανθρώπους, οι untermenschen του Νίτσε

Η ίδια η ανθρωπολογία θα γίνει κλάδος της ζωολογίας και της ηθολογίας των ζώων. Τα πάντα, όπως πάντα, για το καλό μας, και για το καλό της μητέρας γης, τής Γαίας, τής μόνης που έχει «προσωπικότητα», αφού ο καθένας μας δεν είναι παρά ένα κομμάτι κρέας που θα θανατωθεί κατόπιν αιτήματος (ευθανασία), χωρίς καθορισμένο φύλο, απογυμνωμένο από την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια που ο άνθρωπος, ένα ηθικό ον, ανέκαθεν απέδιδε στον εαυτό του. Η μοίρα μας, σύμφωνα με τον Söderlund, είναι να τρώμε τους ομοειδείς μας περιμένοντας να γίνουμε τροφή με τη σειρά μας. Για να «σώσουμε» τη Γη από το νέο ταμπού -την κλιματική αλλαγή που αποδίδεται στην ανθρώπινη δράση- καταργούμε τον εαυτό μας. Διατηρούνται τα πάντα, στην αποσύνθεση, την αποδόμηση και τώρα την αναγωγή σε βρώσιμα παραπροϊόντα του πρώην κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του Θεού πλάσματος. Είναι αλήθεια ότι η λήθη του Θεού καταστρέφει τον άνθρωπο.

Προς την επιστροφή της «Ανθρωποφαγίας»; Σήμερα, ένας οπισθοδρομικός, ανοιχτά αντι-ανθρώπινος πρωτογονισμός βασιλεύει και έχει κυριεύσει τη μεταμοντέρνα υποκουλτούρα !

Ας μην αυταπατώμεθα ότι η διατριβή του Σουηδού ακαδημαϊκού, καθηγητή (τι περίεργο...) της Σχολής Οικονομικών Επιστημών της Στοκχόλμης, είναι η εκκεντρική πρόκληση ενός ακίνδυνου τρελού επιστήμονα , που πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν το διασκεδαστικό τραγούδι της δεκαετίας του '60. Ένα ξεκάθαρο «ballon d'essai», μια πρώτη διερευνητική εκτόξευση μιας ιδέας που, αν οι κυρίαρχες ολιγαρχίες το κρίνουν χρήσιμο για τους σκοπούς τους, θα κερδίσει έδαφος. Ποιος θα έλεγε, λιγότερο από είκοσι χρόνια πριν, ότι θα δεχόμασταν τον ομοφυλοφιλικό γάμο, τίς πολλές σχέσεις, δηλαδή την πολυγαμία, μια άλλη φυλετική παλινδρόμηση, τη νομιμοποιημένη δολοφονία που ονομάζεται «γλυκός θάνατος», την τεχνητή τεκνοποίηση, την ευγονική, τη μήτρα προς ενοικίαση; Η ανθρωπότητα θα είχε υποδεχτεί με ηχηρό χλευασμό τη θεωρία του φύλου, τη διαβεβαίωση ότι τα φύλα είναι πολιτισμικές κατασκευές και όχι βιολογικά δεδομένα, αν δεν είχε στηθεί ένας τεράστιος μηχανισμός χειραγώγησης μέσω της ψυχαγωγίας, της επικοινωνίας και της εκπαίδευσης του σχολείου.

Το παράθυρο του Overton.

Αυτό το απέδειξε ένας Αμερικανός κοινωνιολόγος μέσω του μοντέλου που πήρε το όνομά του από αυτόν, το παράθυρο του Overton. Αυτό που προηγουμένως – και πάντα – θεωρούνταν απαράδεκτο ή ακόμα και φρικτό έγκλημα μπορεί να γίνει αποδεκτό και στη συνέχεια νόμιμο. Είναι σημαντικό ότι το εκπαιδευτικό παράδειγμα που χρησιμοποίησε για την ανακάλυψή του, το οποίο αποτελείται από έξι διαφορετικά στάδια, αφορά τον κανιβαλισμό, την ανυπέρβλητη απαγόρευση όλων των πολιτισμών που αναδύθηκαν από το σκοτάδι. Το πρώτο στάδιο, σε αυτή τη σταδιακή διαδικασία αλλαγής των σημερινών πεποιθήσεων, είναι το «Αδιανόητο». Είμαστε ακόμα μέσα σε μια ιεροποιημένη θεώρηση του ανθρώπου. Δεν υπάρχει καμία αναφορά σε αυτό, υπάρχει μια σιωπηρή αλλά σιδερένια απαγόρευση να αγγίξετε το θέμα του κανιβαλισμού. Τη στιγμή που κάποιος αρχίζει να αναφέρει το θέμα, μπαίνουμε στο δεύτερο παράθυρο, την αρχή της αφαίρεσης, της αποκαθήλωσης. Είναι η «ριζοσπαστική» φάση. Αρχίζουν να κυκλοφορούν πληροφορίες, κείμενα και ομάδες ανθρώπων, που θεωρούνται ταραγμένοι εξτρεμιστές, που διαδίδουν και υποστηρίζουν ένα όραμα ευνοϊκό για τον κανιβαλισμό, μια άποψη υπέρ του κανιβαλισμού. Άρθρα, περιοδικά και εξειδικευμένες ενώσεις εμφανίζονται να υποστηρίζουν την επιστροφή στην κατανάλωση ανθρώπινης σάρκας.

Το τρίτο βήμα είναι αυτό στο οποίο το θέμα γίνεται σταδιακά «αποδεκτό» με την αποφασιστική υποστήριξη των λεγόμενων ειδικών (διανοουμένων, επιστημόνων, δημοσιογράφων, σχολιαστών) που αντικαθιστούν την έννοια με έναν όρο πιο αποδεκτό από την πλειοψηφία, "εκθέτοντας επιστημονικές" διατριβές υποστήριξής του. Κάποιος πρότεινε έναν πιο πολιτικά ορθό όρο από τους κανίβαλους ή τους ανθρωποφάγους. Ίσως γίνουμε «ομοφάγοι» και τα οφέλη της νέας διατροφής, πλούσιας σε φυτικές ίνες και πρωτεΐνες, θα μας φανούν εικονογραφημένα. Στη Σουηδία έχουν φτάσει στο τρίτο παράθυρο. Εάν οι κυρίαρχοι της κοινής γνώμης θέλουν, για οικονομικό όφελος και δίψα για κυριαρχία, το θέμα θα ομαλοποιηθεί, ο κανιβαλισμός θα γίνει «λογικός», τέταρτο παράθυρο. Θα ξαναγράψουν την ιστορία, θα σβήσουν τίς χιλιετίες του παμφάγου σκοταδισμού.

Το πέμπτο στάδιο είναι αυτό του «λαϊκού», όταν οι νέες διατροφικές συνήθειες γίνονται αποδεκτές από την πλειοψηφία και γίνονται μέρος της μαζικής κουλτούρας. Το τελευταίο στάδιο είναι αυτό της πολιτικής, το παράθυρο στο οποίο ο κανιβαλισμός γίνεται «νόμιμος». Δεν είναι καν απαραίτητο να αναφέρουμε ότι η διαδικασία που περιγράφει ο Overton συμβαίνει ασυνείδητα για τη συντριπτική πλειοψηφία.

Η μοίρα μας, σύμφωνα με τον Söderlund, είναι να τρώμε ομοειδείς μας καί νά περιμένουμε να γίνουμε τροφή με τη σειρά μας. Για να «σώσουμε» τη Γη από το νέο ταμπού -την κλιματική αλλαγή που αποδίδεται στην ανθρώπινη δράση- καταργούμε τον εαυτό μας. Όλα συγκρατούνται στην αποσύνθεση, την αποδόμηση και τώρα την αναγωγή σε βρώσιμα παραπροϊόντα του πρώην κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του Θεού πλάσματος.Είναι αλήθεια ότι η λήθη του Θεού καταστρέφει τον άνθρωπο !

Πιστεύει ο αναγνώστης ότι υπερβάλλουμε; Το ελπίζουμε από τα βάθη της καρδιάς μας, αλλά μέχρι στιγμής ο μηχανισμός έχει λειτουργήσει άψογα για έναν άπειρο αριθμό θεμάτων στα οποία το κοινό αίσθημα έχει ανατραπεί πλήρως. Ας μην ξεχνάμε ότι μια άλλη «επιστημονική» ιδέα κυκλοφορεί για το φαγητό του μέλλοντος, σύμφωνα με την οποία θα τρώμε ευχαρίστως απεχθή έντομα, και πάλι για να υπερασπιστούμε τη Γαία από την υπερθέρμανση του κλίματος. Σήμερα ο Söderlund εξακολουθεί να είναι, για εμάς, ένας απομονωμένος τρελός επιστήμονας, ο οποίος ωστόσο έχει το τηλεοπτικό προσκήνιο ενός έθνους που ορίζεται ως προηγμένο, προοδευτικό, εξαιρετικά πολιτισμένο. Μεθαύριο ίσως φάμε το πτώμα των γονιών 1 και 2, πριν γίνουμε οι ίδιοι τροφή.

Francisco Goya, Ο ύπνος της λογικής δημιουργεί τέρατα (περίπου 1797). Μουσείο Prado, Μαδρίτη. 

Francisco Goya, Κρόνος που καταβροχθίζει τα παιδιά του (1821-1823).Museo del Prado, Μαδρίτη.

Φτάνοντας τα πράγματα στα άκρα, σε μια όχι και τόσο απίστευτη δυστοπία, θα μπορούσε ίσως να γεννηθεί το επάγγελμα του κυνηγού ανθρώπων για διατροφικούς σκοπούς. Γιατί να τρώτε μόνο πτώματα πρώην ανθρώπου; Θα έλυναν το πρόβλημα του υπερπληθυσμού, με μεγάλο όφελος για το περιβάλλον και την αχόρταγη Γαία. Μέσα στο χάος, έρχονται στο μυαλό τά Καπρίτσια του Γκόγια, του μεγάλου Ισπανού ζωγράφου. Ένα άλλο, πολύ διάσημο, είναι Ο ύπνος της λογικής δημιουργεί τέρατα, που πρέπει να ενημερωθεί καθώς το σύγχρονο τέρας είναι μάλλον το παιδί της αϋπνίας ενός εκφυλισμένου λόγου. Ένας άλλο είναι ο Κρόνος πού καταβροχθίζει τα παιδιά του, ένας πίνακας γεμάτος αίμα, φρίκη, μια τρομακτική καρικατούρα της νεωτερικότητας με ορθάνοιχτα μάτια. Σκανδιναβός όπως ο Soderlund ήταν ο Νορβηγός Edvard Munch, ζωγράφος της περίφημης "Κραυγής". Ένα άσαρκο, σχεδόν απάνθρωπο πλάσμα ξεσπά σε μια κραυγή τρόμου μπροστά στον ουρανό που έχει γίνει κόκκινος σαν αίμα.

Αυτή η κραυγή δεν πρέπει να μείνει ανήκουστη, μια προειδοποίηση για να διατηρήσουμε τη θεϊκή μας ανθρωπιά, μοναδική, αμείωτη, ανεξάντλητη, άπειρη. Όχι, κύριε κανίβαλε.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

(1) Ο Magnus Söderlund, γεννημένος στις 19 Μαρτίου 1963, είναι Σουηδός οικονομολόγος, καθηγητής διοίκησης επιχειρήσεων με εστίαση στο μάρκετινγκ στη Σχολή Οικονομικών Επιστημών της Στοκχόλμης. Αποφοίτησε από τα οικονομικά το 1986 και πήρε το διδακτορικό του το 1993 από τη Σχολή Οικονομικών Επιστημών της Στοκχόλμης. Μια μελέτη Σουηδών προμηθευτών στην αυτοκινητοβιομηχανία.

«OH SIGNOR CANNIBALE» - Inchiostronero (www-inchiostronero-it.translate.goog)

"Για έναν άπειρο αριθμό θεμάτων στα οποία το κοινό αίσθημα έχει ανατραπεί πλήρως". π.χ. τής Αγιότητος.