ΤΟ «ΤΕΝΤΩΜΕΝΟ ΧΕΡΙ» ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ

από τον Don Curzio Nitoglia

                                                              Δαβίδ και Γολιάθ
 

Αθέλητη θεολογική μεταφόρτωση προς τον μοντερνισμό

Ορισμένοι Καθολικοί που συνδέονται με την Παράδοση, για να «βγούν από το γκέτο» στο οποίο τους έχει τοποθετήσει η νεωτερικότητα, θα μπορούσαν να δεχτούν - ακούσια, αργά και πρακτικά - αν όχι τις ιδέες, τουλάχιστον τον τρόπο δράσης τών εκσυγχρονιστών.

Γινόμαστε μάρτυρες, εν ολίγοις, μιας ακούσιας θεολογικής μεταφοράς προς τον μοντερνισμό .

Πολλοί από αυτούς δεν μπορούν να αρνηθούν την αγάπη για την Εκκλησία, για το υγιές δόγμα και τα ορθά ήθη. Ωστόσο, η πρόθεση να βρει έναν τρόπο προσαρμογής στις συνθήκες των σημερινών πολύ θλιβερών καιρών αντανακλά αυτή του αφελούς, που δέχεται ένα ύπουλο «τεντωμένο χέρι», χωρίς να συνειδητοποιεί ότι αυτό το χέρι θα τον τραβήξει στη συνέχεια να περάσει τον Ρουβίκωνα, αλλά προς τόν Ρήνο (δηλαδή το λάθος και η αδικία) και όχι προς τον Τίβερη ή την αλήθεια της Ρώμης (βλ. κάρτα. ALFREDO OTTAVIANI, Duties of the State into the Church , Rome, 1952· RALPH WILTGEN, The Rhine flows into Tevere , ιταλική μετάφραση, Proceno , Effedieffe, 2020).

Η παλιά πολιτική του «τενωμένου χεριού».

Χθες το «τεντωμένο χέρι» στον καθολικισμό ήταν αυτό του κομμουνισμού με «ανθρώπινο πρόσωπο» (Γκράμσι, Μπλοχ, Ροντάνο και Μπερλινγκούερ) και πολλοί Καθολικοί έγιναν αποστάτες μεταβαίνοντας στον υλιστικό και αθεϊστικό κομμουνισμό, υποστηρίζοντας: «Πώς μπορείς να αρνηθείς ένα «χέρι» από μια οντότητα που φαινόταν τόσο τρομακτική, αλλά έδειξε ότι είναι τόσο φιλάνθρωπη;»[ΜΕ ΤΟΣΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΝΔΥΜΑ ΦΩΤΟΣ]

Σήμερα είναι αυτό του νεομοντερνισμού, που φαίνεται (1 ) έχοντας εγκαταλείψει το μίσος προς την Παράδοση (από την εποχή του Παύλου ΣΤ') και είναι πρόθυμος να της παραχωρήσει δικαιώματα ή τουλάχιστον πρακτική ανοχή.

Δυστυχώς, το ίδιο ρεφρέν που βρισκόταν στα στόματα των προοδευτικών Καθολικών ή Χριστιανοδημοκρατών του χθες βρίσκεται στα στόματα των παραδοσιακών του σήμερα: «Επιτέλους ένας μοντερνιστής με «ανθρώπινο πρόσωπο»: ο Φραγκίσκος! Πώς μπορεί κανείς να αρνηθεί το 'τενωμένο χέρι' του στην Παράδοση;».

Ο αφελής είναι το άλογο του διαβόλου

Το λάθος του «αφελούς» παραδοσιακού, που πιάνει ένα -αρχικά- απλωμένο χέρι, που - στη συνέχεια - θα τον συντρίψει, είναι ακριβώς ότι δεν αποδέχεται στην πράξη, παρότι τα γνωρίζει θεωρητικά, τα όπλα της αλήθειας που οι Ρωμαίοι Ποντίφικες στο τον τελευταίο αιώνα με ομιλίες και διδασκαλίες κάθε είδους, έχουν μεταδώσει στους Καθολικούς στον αγώνα ενάντια στη νεωτερικότητα και τις αποκρυφιστικές δυνάμεις της Ανατροπής.

Με τη σφεντόνα, την πέτρα και τη βοήθεια του Κυρίου

« In funda, in lapide et in nomina Domini David praevaluit contra Goliad » (Αντίφωνο στον πρώτο Εσπερινό της Δ’ Κυριακής μετά την Πεντηκοστή). Ο μικρός βοσκός ονόματι Ντέιβιντ νίκησε τον γίγαντα Γολιάθ όχι μόνο με τη βοήθεια του Θεού, αλλά οπλίζοντας τον εαυτό του με μια σφεντόνα και μια πέτρα. Η Εκκλησία εδώ κάτω είναι «μαχητική», μόνο στον παράδεισο «θριαμβεύει». Χωρίς αγώνα δεν υπάρχει νίκη, «μόνο όσοι πολέμησαν νόμιμα μπορούν να στεφθούν» (Αγ. Παύλος).

Ο φόβος της δυσαρέσκειας του κόσμου ή «timor mundanus»

Με το φόβο μήπως κατηγορηθούν ότι θέλουν να επιστρέψουν στον Μεσαίωνα ή ότι θέλουν να παραμείνουν στο γκέτο, ορισμένοι Καθολικοί που συνδέονται με την Παράδοση δεν έχουν πλέον όρεξη να διατηρήσουν δογματικές θέσεις, οι οποίες είναι πολιτικά και θεολογικά εσφαλμένες, ακόμη κι αν έχουν διαρκώς επιβεβαιωθεί οι εγκύκλιοι πως ανήκουν στη ζωή και τον νόμο της Εκκλησίας όλων των εποχών: « Christus heri, hodie et in saecula » (Αγ. Παύλος).

Ας λάβουμε υπόψη μας την προειδοποίηση του Λέοντα XIII, ο οποίος, συνιστώντας την αρμονία και την ενότητα στην καταπολέμηση του λάθους, προσθέτει: «... και εδώ πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή για να μην επιτρέψουμε στον εαυτό μας να συνεννοηθεί με το λάθος ή να του αντισταθεί μέ τήν πιο αδύναμη αντίσταση που η αλήθεια δεν συνεπάγεται » (2 ).

Η ακεραιότητα της αλήθειας

Αληθινοί, καθολικά παραδοσιακοί Καθολικοί, που νιώθουν ότι έχουν ασφαλή κατοχή της αλήθειας και της δικαιοσύνης, δεν συμβιβάζονται και δεν επιδιώκουν να αποδυναμώσουν τον Χριστιανισμό. Απαιτούν πλήρη σεβασμό των δικαιωμάτων τους, που είναι του Θεού

Όσοι δεν νιώθουν σίγουροι για την κατοχή της αλήθειας (επειδή είναι κουρασμένοι ή αφελείς) δεν μπορούν να απαιτήσουν να κρατήσουν το γήπεδο μόνοι τους, χωρίς να είναι μέρος αυτών που έχουν. απαιτούν σεβασμό των δικαιωμάτων τους με βάση άλλες αρχές.

Ιδού η παγίδα του «ιστορικού/θεολογικού συμβιβασμού»! Ιδού, ο Δαβίδ να δίνει τα χέρια με τον Γολιάθ και να μην τον χτυπά στο μέτωπο με τη σφεντόνα, την πέτρα και τη βοήθεια του Κυρίου.

Πλουραλιστική άποψη

Η έννοια της ισότητας της λατρείας (Λειτουργία του Αγίου Πίου Ε' και του Novus Ordo Missae ) και της ανεκτικότητας κατ' αρχήν (διπλή αναγωγή στην Παράδοση και στον Μοντερνισμό) είναι προϊόν του φιλοσοφικού σχετικιστικού υποκειμενισμού (Descartes), της ελεύθερης θρησκευτικής εξέτασης (Λούθηρος) τής πολλαπλότητας των ομολογιών (Λοκ) και των κοινωνικοπολιτικών αντιλήψεων (Ρουσσώ).

Τέλος, είναι επίσης μια λογική συνέπεια των απόψεων των μοντερνιστών που πιστεύουν ότι, σε θέματα θρησκείας, δεν υπάρχει θέση για δόγματα και δογματικές φόρμουλες, και ότι μόνο η συνείδηση ​​των ατόμων παρέχει το κριτήριο και τον κανόνα για το επαγγελία της πίστης και τήν άσκηση λατρείας ή μάλλον «θρησκευτικής εμπειρίας».

Είναι η αποδοχή του διαλόγου με τη Νεωτερικότητα, που ξεκίνησε ο Ιωάννης XXIII, που γίνεται μόνο με έλεος ή μάλλον παράδοση και χωρίς δικαιοσύνη, δηλαδή διαψεύδοντας τα λάθη της.

Ενάντια στον αφοπλισμένο Χριστιανισμό

Αντίθετα, " Η Καθολική Εκκλησία επιμένει στην αρχή ότι η αλήθεια πρέπει να υπερισχύει του λάθους και ότι η αληθινή θρησκεία, όταν είναι γνωστή, πρέπει να βοηθηθεί στην πνευματική της αποστολή κατά προτίμηση από τις θρησκείες των οποίων το μήνυμα είναι ελλιπές περισσότερο ή λιγότερο και όπου το λάθος αναμειγνύεται με τήν αλήθεια " (3 ).

Ο ανώνυμος φιλελεύθερος

Οι «κουρασμένοι» ή «αφελείς» παραδοσιακοί, ασυνείδητα εμποτισμένοι με φιλελεύθερο πνεύμα σε θέματα κερδοσκοπικής φιλοσοφίας, πολιτικής και θεολογίας, θα ήθελαν να καθορίσουν, σύμφωνα με τις δικές τους θεωρίες, τη σφαίρα δράσης και την αρμοδιότητα της Εκκλησίας για να τήν κρατήσει κλειδωμένη, ναρκισσιστικά στον στοχασμό της παραδοσιακής λατρείας, στο σκευοφυλάκιο και να τήν εμποδίσει να έχει μια κοινωνική δράση δογματικής υπεράσπισης της αλήθειας και διάψευσης του λάθους. Αυτό ισχυρίζονται όλοι όσοι θα ήθελαν να κλείσουν την Εκκλησία μέσα στους τέσσερις τοίχους του ναού, χωρίζοντας τη θρησκεία από τη ζωή, την Εκκλησία από τον κόσμο και την κοινωνία των πολιτών.

Τώρα, περισσότερο από τις απαιτήσεις των ανθρώπων, η Εκκλησία πρέπει να συμμορφωθεί με τις εντολές του Θεού « Προσεγγιστείτε το Ευαγγέλιο παντού ». Τα καλά νέα αναφέρονται σε όλη την Αποκάλυψη, με όλες τις συνέπειες που επιφέρει στην ηθική διαγωγή του ανθρώπου, σε σχέση με τον εαυτό του, στην οικιακή ζωή, με την έννοια του καλού της πόλης. « Εγκαταστήστε την omnia στον Χριστό » (Άγιος Πίος Χ), το άτομο, η οικογένεια και το Κράτος.

Μια επικείμενη αυτοκτονία;

Μια πρακτική συμφωνία με τον νεομοντερνισμό θα οδηγούσε αναπόφευκτα, σιγά σιγά, στο να εγκλωβιστεί η Παράδοση στο σκευοφυλάκιο με επίσημη αναγνώριση από τον μοντερνισμό, όπως συνέβη με τους Ινδιάνους της Αμερικής, να εγκλωβιστεί σε επιφυλάξεις και να αναγνωριστεί τακτικά.

Όμως, το Καθολικό πνεύμα « δεν θα επιτρέψει ποτέ να κλειστεί μέσα στους τέσσερις τοίχους του ναού. Ο διαχωρισμός μεταξύ θρησκείας και ζωής, μεταξύ Εκκλησίας και κόσμου είναι αντίθετος με τη Χριστιανική και Καθολική ιδέα » (PIUS XII, Ομιλία προς τους Ιερείς της Ενορίας και τους Σαρακοστιανούς της Ρώμης , ημερομηνία 16-03-1946).

Ipsa conteret: tota ratio spei meae Maria!

«Η σύγχρονη κοινωνία προβληματίζεται από έναν πυρετό ανανέωσης που είναι τρομακτικός και μολύνεται από ανθρώπους που εκμεταλλεύονται τόσα πολλά από τα δεινά μας για να χτίσουν την αυτοκρατορία των διαιτητών τους, την τυραννία των κακών τους, τη φωλιά του πόθου και των ληστειών. Ποτέ το κακό δεν προσέλαβε τόσο τεράστια και αποκαλυπτικά χαρακτηριστικά , ποτέ δεν γνωρίσαμε τέτοιο κίνδυνο. Από τη μια ώρα στην άλλη μπορούμε να χάσουμε όχι μόνο τη ζωή μας, αλλά όλο τον πολιτισμό μας και όλη μας την ελπίδα . Φαίνεται ότι ο Κύριος λέει και σε εμάς « η ώρα μου δεν έχει έρθει ακόμα », αλλά η αμόλυντη Σύλληψη, η Θεοτόκος, η Παναγία που είναι εικόνα και φύλακας της Εκκλησίας, μας έδωσε, ήδη στην Κανά, την απόδειξη. της γνώσης και της δυνατότητας να φέρουμε μπροστά την ώρα του Θεού
Και χρειαζόμαστε αυτή την ώρα να έρθει γρήγορα, να την προλάβουμε, να την κάνουμε άμεση, αφού θα μπορούσαμε σχεδόν να πούμε: «Ω Μητέρα, δεν αντέχουμε άλλο! '. Για τις αμαρτίες μας αξίζουμε τις τελευταίες σφαγές, τις πιο ανελέητες εκτελέσεις. Έχουμε διώξει τον γιο σου από σχολεία και εργαστήρια, από χωράφια και πόλεις, από δρόμους και σπίτια. Τον διώξαμε από τις ίδιες τις εκκλησίες , προτιμήσαμε τον Βαραββά. Είναι αληθινά η ώρα του Βαραββά [...]. Με όλα αυτά, έχοντας εμπιστοσύνη στη Μαρία, νιώθουμε ότι είναι η ώρα του Ιησού, η ώρα της λύτρωσης [...]. Ας πει η Μαρία, όπως στην Κανά: « Δεν έχουν άλλο κρασί ». και ας το πει με την ίδια δύναμη μεσιτείας και, αν διστάζει, αν αρνηθεί τον εαυτό του, ας νικήσει τους δισταγμούς του όπως νικά, μέσω της μητρικής ευσέβειας, την αναξιότητά μας.
Είθε να είναι μια συμπονετική Μητέρα για εμάς, μια αυτοκρατορική Μητέρα για Αυτόν, ας επιταχύνει την ώρα της, που είναι η ώρα μας. Δεν αντέχουμε άλλο, ω Μαίρη . Η ανθρώπινη γενιά χάνεται αν δεν κινηθείς. Μίλα για μας, ω σιωπηλή, μίλα για μας, ω Μαίρη! ”(4 ).

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

1 - Στην πραγματικότητα δεν είναι απολύτως αληθές, βλέπε την περίπτωση των Φραγκισκανών της Αμόλυντης Σύλληψης του σελ. Μανέλλη...
2 - LEO XIII, Encyclical Immortale Dei , με ημερομηνία 11-1-1885.
3 - JACQUES MARITAIN, Ανθρώπινα δικαιώματα και φυσικό δίκαιο , μετάφρ. it., Vita e Pensiero, Μιλάνο 1977, σελ. 24.
4 - A. Ottaviani, Il bastion , Ares, Rome, 1961, pp. 279-283.

 

 La mano tesa del modernismo al cattolico tradizionale - Articolo di Don Curzio Nitoglia (www-unavox-it.translate.goog)

 

ΟΙ ΚΑΘΟΛΙΚΟΙ ΜΕ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΜΕΝΗ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΚΑΙ Η ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΤΟΥΣ ΕΝΩΝΕΙ. ΕΜΕΙΣ ΔΕΧΘΗΚΑΜΕ ΗΔΗ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ,ΑΦΟΥ ΧΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΓΝΩΜΗΣ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΑΚΟΜΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ Ο ΕΧΘΡΟΣ, ΩΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΑΡΚΕΙΑΣ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΚΛΗΡΙΚΑΛΙΣΜΟ.