Χρήστος Γιανναράς - Το ξεχασμένο «άθλημα αληθείας»

Ο Χρήστος Γιανναράς (10 Απριλίου 1935 – 24 Αυγούστου 2024) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες διανοητές. Με σπουδές στη Θεολογία και τη Φιλοσοφία, διετέλεσε καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο από το 1982 έως το 2002. Παράλληλα, ήταν πάντα παρών, μέσω και της αρθρογραφίας του στον Τύπο, στον δημόσιο διάλογο για τα μείζονα πνευματικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα της χώρας από τη δεκαετία του 1960 έως σήμερα.

ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

25/12/2009

Το ξεχασμένο «άθλημα αληθείας»

Ετι κι έτι το ερώτημα: Πώς γεννιέται, πώς προκύπτει μια Γιορτή; Το καταγωγικό γεγονός πρέπει να είναι έκρηξη συλλογικής χαράς και η χαρά να αναβιώνει, πάντοτε εκρηκτική, σε κάθε επέτειο της πρώτης έκπληξης. Σήμερα στην Ελλάδα θα στήναμε Γιορτή, αν κάπου στο υπέδαφος της γης μας εντοπιζόταν κοίτασμα πετρελαίου ή φλέβα χρυσού. Το χρήμα μάς δίνει χαρά, το χρήμα θα γιορτάζαμε.

Κάποτε ο ελληνικός ή εξελληνισμένος κόσμος, γύρω από τη Μεσόγειο, κυνηγούσε άλλες χαρές: Πάλευε να βεβαιωθεί αν και κατά πόσο ενδέχεται «αθανατίζειν το θνητόν», «μετασχείν αθανασίας το ανθρώπινον γένος», «της αθανασίας μεταλαμβάνειν». Και «αθανασία» δεν σήμαινε απεριόριστη παράταση του βίου ή κάποιαν άσαρκη συνέχιση της ύπαρξης στον εφιάλτη ενός γραμμικά ατέλειωτου χρόνου. Αθανασία σήμαινε ελευθερία της ύπαρξης από τις αναγκαιότητες που επιβάλλει η προκαθορισμένη «φύση» ή «ουσία» του κάθε υπαρκτού, ελευθερία από τον χρόνο, τον χώρο, τη φθορά, τον θάνατο.[ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ. ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΕ ΗΤΑΝ ΔΩΡΟ. ΑΠΛΩΣ ΤΟ ΑΠΟΔΕΧΟΤΑΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗΣΗ ΓΙΑ ΔΥΝΑΜΗ, ΓΙΑ ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΤΟΥ ΚΤΙΣΤΟΥ, ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΝ ΤΕΛΕΙ]

Σε αυτό τον κόσμο κατέφθασε άγγελμα χαράς, ευ-αγγέλιο, πρόξενος Γιορτής: Τα πάντα ξεκινάνε να υπάρχουν όχι από ανερμήνευτη αναγκαιότητα, αλλά από την ελευθερία μιας αυτοσυνείδητης έλλογης θέλησης. Σε φάτνη αλόγων, στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, η Αιτιώδης Αρχή των υπαρκτών, ο Θεός, φανερώνει την ελευθερία του από τη θεότητά του: Είναι Θεός, όχι επειδή υποχρεώνεται «εκ προηγουμένου λόγου» της θείας φύσης ή ουσίας του να είναι αυτό που είναι. Είναι Θεός επειδή είναι αγάπη, κορύφωμα ελευθερίας – η αγάπη – ελευθερία καθορίζει αυτό που είναι ο Θεός, όχι η θεότητά του. Γι’ αυτό και γίνεται άνθρωπος, χωρίς να πάψει να είναι ελευθερία αγάπης, δηλαδή υπαρκτικά απεριόριστος. Ανθρωπος, Χριστός Ιησούς, ελεύθερος από τις αναγκαιότητες και της ανθρώπινης φύσης ή ουσίας: ανασταίνεται από τους νεκρούς.[ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΙΤΙΩΔΗ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΣΟΥΜΕ, ΟΧΙ ΝΑ ΥΠΕΡΒΟΥΜΕ, ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΕ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΕΩΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ]

Αυτό το άγγελμα το προσλαμβάνει ο Ελληνας όχι σαν μια ακόμη επινόηση ερμηνευτική του οντολογικού αινίγματος, σπουδαιότερη επινόηση από την πλωτινική τριάδα (Εν-Νους-Ψυχή), τις πλατωνικές «Ιδέες», το αριστοτελικό «Πρώτον Κινούν – ταυτότητα νου και νοητού».[ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΕΓΩ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΝΟΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΛΛΑ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ Η ΤΡΓΩΔΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΔΑΞΑΝ , ΠΡΩΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ, ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ Η ΣΟΦΙΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΟΝ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟ] Προσλαμβάνει το χριστιανικό ευ-αγγέλιο ο Ελληνας [ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΛΥΤΡΩΣΗΣ ΑΠΟ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΘΟΝΟ, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ, ΠΟΥ ΔΙΕΛΥΕ ΟΛΑ ΟΣΑ ΚΑΤΑΚΤΟΥΣΕ  ΜΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ]και γιορτάζει, σημαδεύει τη διαδοχή των αιώνων η συλλογική έκρηξη της χαράς – δεν συστήνεται ποτέ Γιορτή για φιλοσοφικές επινοήσεις. Το ευ-αγγέλιο είναι μαρτυρία μιας ανοιχτής σε επαλήθευση ιστορικής εμπειρίας: Επώνυμα πρόσωπα, με συγκεκριμένο σε τόπο και χρόνο εντοπισμό, «επόπται γεννηθέντες» των γεγονότων για τα οποία μαρτυρούν, αναλαμβάνουν να καταγράψουν τα όσα είδαν με τα μάτια τους και άκουσαν με τα αφτιά τους και ψηλάφησαν τα χέρια τους.[ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΠΡΟΒΑΛΛΕΙ. ΟΥΤΕ Η ΣΩΚΡΑΤΙΚΗ ΕΙΡΩΝΕΙΑ ΤΟ ΚΑΤΟΡΘΩΣΕ]

Δεν καταπίνεις εύκολα οποιοδήποτε θρησκευτικό ιδεολόγημα όταν έχεις πίσω σου (ή μάλλον μέσα σου, στην παιδεία σου) Πλάτωνα και Αριστοτέλη και Πλωτίνο. Ούτε γιορτάζεις χαζοχαρούμενα, αν δεν ανοίγεται μπροστά σου η δυναμική της εμπειρικής επαλήθευσης των όσων προσλαμβάνεις. Η Γέννηση του Χριστού, ενανθρώπιση του απροσπέλαστου Θεού, γίνεται για τον Ελληνα, επί αιώνες, γιορτινή έκρηξη χαράς, επειδή η πιστοποίηση του γεγονότος είναι ανοιχτή, προσφέρεται μέσα από το άθλημα της σχέσης.[ΠΙΣΤΗ ΛΕΓΕΤΑΙ, Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ Η ΟΠΟΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΙ ΤΗΣ ΤΟΝ ΠΙΣΤΟ ΝΟΥ ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.] Το άθλημα το γνωρίζει ο Ελληνας, ξέρει ότι ψηλαφούμε την αλήθεια όχι μέσα από πληροφορίες (αυτό ισχύει μόνο για τα ιδεολογήματα), αλλά μόνο «κατά μετοχήν», όταν μετέχουμε στον τρόπο του αληθούς, στην πραγματοποίηση του αληθεύειν. Ο εκχριστιανισμός των Ελλήνων δεν αντιπροσωπεύει αλλαγή θρησκευτικών «πεποιθήσεων», αλλά αλλαγή υπαρκτικού στόχου: Από το «άθλημα αληθείας» που ήταν η μετοχή στην Εκκλησία του Δήμου, πέρασαν στο «άθλημα αληθείας» που ήταν η Εκκλησία του ευχαριστιακού σώματος.[ΟΠΟΤΕ; ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΣΠΑΡΑΣΣΟΝΤΑΝ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΟΦΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΡΗΤΟΡΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΠΕΙΘΑΝ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΤΟΥΣ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΥΦΙΣΤΑΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΞΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΣ. ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΑ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ]

Κάποτε η συνέχεια της Γιορτής έσπασε. Το πώς και γιατί, είναι ερώτημα που συνοψίζει την τραγωδία του όψιμου, αφελληνισμένου Ελληνισμού και που οι Ελληνόφωνοι το απωθούμε ή το ξορκίζουμε με αφελείς δογματισμούς. Πάντως, δεν γιορτάζουμε πια Χριστούγεννα, ρεαλισμό επενδύσεων στην ελευθερία από τη θνητότητα – η θεσμοποιημένη επετειακή επανάληψη της Γιορτής δεν είναι έκρηξη χαράς. Γαντζωνόμαστε σε υποκατάστατα, μικροαπολαύσεις λησμοσύνης του θανάτου: Κάτι να χαρίσουμε, κάτι να μας χαρίσουν, να ευχηθούμε, να μας ευχηθούν, να ζωντανέψει η αλήθεια της ζωής ως σχέσης στην ανεμελιά των παιδιών, στην όση ζεστασιά της οικογένειας ή της φιλίας, σε όποιο ξέφτι κοινωνίας απομένει στην εγωκεντρική βιοτή μας.[ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙΝΑ ΣΩΘΕΙ ΣΩΖΕΤΑΙ. ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ, ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ, ΟΧΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΘΕΣΗ ΤΟΥ, ΜΕ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΙΝΗ ΤΟΥ ΕΠΙΘΥΜΙΑ. ΤΟ ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ]

Ο Ελληνισμός τέλειωσε ιστορικά από τη στιγμή που απεμπόλησε την ταυτότητά του: την προτεραιότητα των «κοινών», την ταύτιση του κοινωνείν με το αληθεύειν, τη χαρά των σχέσεων κοινωνίας ως πρώτο ζητούμενο.[ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΕ ΠΟΤΕ Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ, Ο ΜΟΝΟΣ ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΔΙΑΔΕΧΘΗΚΕ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ , ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΘΕΛΕΙ, ΜΕ ΤΗΝ ΛΥΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ] Με αυτή την ταυτότητα έδωσε ο Ελληνισμός γλώσσα στο χριστιανικό ευ-αγγέλιο, το έκανε Εικόνα, ποίηση, μέλος, δραματουργία, φιλόσοφο λόγο, θεσμό επισκοπής, ενορίας, συνόδου. Μια ατομοκεντρική συλλογικότητα μόνο ψευδωνύμως μπορεί να λέγεται ελληνική και μια ατομοκεντρική θρησκευτικότητα δεν έχει την παραμικρή σχέση με το εκκλησιαστικό γεγονός.[ΑΕΡΟΛΟΓΙΕΣ]

Από τη Γιορτή των Χριστουγέννων μας χωρίζει «χάσμα μέγα», αγεφύρωτο, διαφοράς τρόπου της ύπαρξης.[ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΑ ΓΙΟΡΤΑΖΑΝ ΤΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ] Την εκκλησιαστική Εικόνα την αντικαταστήσαμε με θρησκευτικές ζωγραφιές, τη δραματουργία με εθιμοτυπικά στερεότυπα, το εκκλησιαστικό μέλος με συναισθηματικές καντάδες ή μουσειακά ιδιότυπα ακούσματα, την εκκλησιαστική αρχιτεκτονική με τσιμεντένιες τούρτες τερατώδους ακαλαισθησίας. Ολα πια στοχεύουν στο άτομο: να το εντυπωσιάσουν, να το συγκινήσουν, να το διδάξουν, να το υποβάλουν. Το κήρυγμα, η κατήχηση, αποκομμένα από το εκκλησιαστικό γεγονός, υπηρετούν αποκλειστικά την ατομοκεντρική, ενστικτώδη θρησκευτικότητα. Ποια χαρά Γιορτής να προκύψει, όταν η ζωή είναι εγκλωβισμένη στο εγώ, στη μονοτροπία της φθοράς, της θνητότητας, στην αλογία μεταφυσικών εκζητήσεων ατομικής σωτηρίας, ατομικών αξιομισθιών;

Κάθε φορά που ενθρονίζεται νέος αρχιεπίσκοπος αναθαρρεύουν οι ελπίδες: Δεν μπορεί, αυτός κάτι θα έχει διδαχθεί από τη νέκρα ή την παρδαλή εντυπωσιοθηρία των προκατόχων του. Κάτι θα καταλαβαίνει από τη ζωτική, κατεπείγουσα ανάγκη να αποκαταστήσει εκκλησιαστική λατρεία αντί για θρησκευτικο-μαγικές ιερουργίες, εκκλησιαστικό κήρυγμα αντί για θρησκευτικά, ηθικολογικά φληναφήματα, κατήχηση, μύηση στην ποίηση, στην Εικόνα, στην εκκλησιαστική άσκηση, όχι «διδακτικές» παιδαριωδίες. Να ξαναγίνει η ενορία λαϊκό σώμα, να πάψει να είναι το ανάλογο παραρτημάτων του ΙΚΑ. Να γνοιαστεί για τη μοναξιά και την εγκατάλειψη που βιώνουν οι κληρικοί του, να είναι συλλειτουργός, όχι διοικητής.

Και κάθε φορά οι ελπίδες καταρρέουν. Ισως για να «τελειούται η δύναμις» της ελπίδας «εν ασθενεία». Ισως γιατί «χάσμα μέγα» μας χωρίζει από το ευ-αγγέλιο και η οδύνη της ορφάνιας είναι γέφυρα επανασύνδεσης.[Η ΕΛΠΙΔΑ ΔΕΝ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ, ΤΗΣ ΠΤΩΣΕΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.ΔΕΝ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΑΡΓΙΑΣ, ΠΕΡΙΕΡΓΙΑΣ, ΦΙΛΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΓΟΛΟΓΙΑΣ]

ΟΣΤΙΣ ΘΕΛΕΙ!!!

Ανώνυμος είπε...

Εφ 5:33; 6:1 – 9

Ἀδελφοί, ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα οὕτως ἀγαπάτω ὡς ἑαυτόν, ἡ δὲ γυνὴ ἵνα φοβῆται τὸν ἄνδρα. Τὰ τέκνα ὑπακούετε τοῖς γονεῦσιν ὑμῶν ἐν Κυρίῳ· τοῦτο γάρ ἐστι δίκαιον. τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα, ἥτις ἐστὶν ἐντολὴ πρώτη ἐν ἐπαγγελίᾳ, ἵνα εὖ σοι γένηται καὶ ἔσῃ μακροχρόνιος ἐπὶ τῆς γῆς. καὶ οἱ πατέρες μὴ παροργίζετε τὰ τέκνα ὑμῶν, ἀλλ᾽ ἐκτρέφετε αὐτὰ ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου. Οἱ δοῦλοι ὑπακούετε τοῖς κυρίοις κατὰ σάρκα μετὰ φόβου καὶ τρόμου ἐν ἁπλότητι τῆς καρδίας ὑμῶν ὡς τῷ Χριστῷ, μὴ κατ᾽ ὀφθαλμοδουλίαν ὡς ἀνθρωπάρεσκοι, ἀλλ᾽ ὡς δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ, ποιοῦντες τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐκ ψυχῆς, μετ᾽ εὐνοίας δουλεύοντες ὡς τῷ Κυρίῳ καὶ οὐκ ἀνθρώποις, εἰδότες ὅτι ὃ ἐάν τι ἕκαστος ποιήσῃ ἀγαθόν, τοῦτο κομιεῖται παρὰ τοῦ Κυρίου, εἴτε δοῦλος εἴτε ἐλεύθερος. Καὶ οἱ κύριοι τὰ αὐτὰ ποιεῖτε πρὸς αὐτούς, ἀνιέντες τὴν ἀπειλήν, εἰδότες ὅτι καὶ ὑμῶν αὐτῶν ὁ Κύριός ἐστιν ἐν οὐρανοῖς, καὶ προσωποληψία οὐκ ἔστι παρ᾽ αὐτῷ.

Λκ 11:14 – 23

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἦν ὁ Ἰησοῦς ἐκβάλλων δαιμόνιον, καὶ αὐτὸ ἦν κωφόν· ἐγένετο δὲ τοῦ δαιμονίου ἐξελθόντος ἐλάλησεν ὁ κωφός, καὶ ἐθαύμαζον οἱ ὄχλοι· τινὲς δὲ ἐξ αὐτῶν εἶπον· ἐν Βεελζεβοὺλ τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια. ἕτεροι δὲ πειράζοντες σημεῖον παρ᾿ αὐτοῦ ἐζήτουν ἐξ οὐρανοῦ. αὐτὸς δὲ εἰδὼς αὐτῶν τὰ διανοήματα εἶπεν αὐτοῖς· πᾶσα βασιλεία ἐφ᾿ ἑαυτὴν διαμερισθεῖσα, ἐρημοῦται, καὶ οἶκος ἐπὶ οἶκον, πίπτει. εἰ δὲ καὶ ὁ σατανᾶς ἐφ᾿ ἑαυτὸν διεμερίσθη, πῶς σταθήσεται ἡ βασιλεία αὐτοῦ, ὅτι λέγετε ἐν Βεελζεβούλ με ἐκβάλλειν τὰ δαιμόνια; εἰ δὲ ἐγὼ ἐν Βεελζεβοὺλ ἐκβάλλω τὰ δαιμόνια, οἱ υἱοὶ ὑμῶν ἐν τίνι ἐκβαλοῦσι; διὰ τοῦτο αὐτοὶ κριταὶ ὑμῶν ἔσονται. εἰ δὲ ἐν δακτύλῳ Θεοῦ ἐκβάλλω τὰ δαιμόνια, ἄρα ἔφθασεν ἐφ᾿ ὑμᾶς ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. ὅταν ὁ ἰσχυρὸς καθωπλισμένος φυλάσσῃ τὴν ἑαυτοῦ αὐλήν, ἐν εἰρήνῃ ἐστὶ τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ· ἐπὰν δὲ ὁ ἰσχυρότερος αὐτοῦ ἐπελθὼν νικήσῃ αὐτόν, τὴν πανοπλίαν αὐτοῦ αἴρει, ἐφ᾿ ᾗ ἐπεποίθει, καὶ τὰ σκῦλα αὐτοῦ διαδίδωσιν. ὁ μὴ ὢν μετ᾿ ἐμοῦ κατ᾿ ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ᾿ ἐμοῦ σκορπίζει