Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Η ΝΕΑ ΑΙΡΕΣΗ ΠΟΥ ΔΙΑΛΥΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Αυτό που εντυπωσίασε τους ανθρώπους του 13ου αιώνα, ήταν προ πάντων η αφήγηση του Ιωακείμ για το πώς και πότε έμελλε ο κόσμος να υποστεί αυτή την τελική μεταμόρφωση. Στην Ιωακείμια αντίληψη της ιστορίας, κάθε εποχής, προηγείται μια περίοδος επώασης. Η επώαση της πρώτη εποχής είχε διαρκέσει από τον Αδάμ μέχρι τον Αβραάμ, της δεύτερης από τον Ηλία μέχρι τον Χριστό, και όσο για την τρίτη, η επώασή της είχε αρχίσει με τον Άγιο Βενέδικτο και πλησίαζε στο τέλος της όταν ο Ιωακείμ συνέθετε τα έργα του. Κατά τον Άγιο Ματθαίο, μεσολαβούν σαράντα δύο γενεές ανάμεσα στον Αβραάμ και τον Χριστό. Και καθώς η Π. Δ. ήταν πρότυπο για όλα τα κατοπινά γεγονότα, η περίοδος ανάμεσα στην γέννηση του Χριστού και την εκπλήρωση τής τρίτης εποχής πρέπει κι’ αυτή να διαρκέσει σαράντα δύο γενεές. Θεωρώντας τήν κάθε γενεά τριάντα χρόνια, ο Ιωακείμ κατόρθωσε να τοποθετήσει την κορύφωση τής ανθρώπινης ιστορίας ανάμεσα στα έτη 1200 και 1260 [στην καταστροφή της Κων/πόλεως].
Στο μεταξύ όμως ο δρόμος έπρεπε να ισιώσει. Και αυτό θα το πετύχαινε ένα καινούργιο τάγμα μοναχών, που θα κήρυτταν το καινούργιο Ευαγγέλιο σε ολόκληρο τον κόσμο. Απ’ τις τάξεις του θα έβγαιναν δώδεκα πατριάρχες που θα προσηλύτιζαν τους Εβραίους και ένας υπέρτατος δάσκαλος,novus dux, που θα απομάκρυνε ολόκληρη την ανθρωπότητα από την αγάπη των γήινων πραγμάτων και θα την οδηγούσε στην αγάπη των πραγμάτων τού πνεύματος. Κατά τα τρεισήμισι χρόνια πριν από την εκπλήρωση τής τρίτης κατάστασης, θα εγκαθίδρυε την βασιλεία του ο Αντίχριστος. Αυτός θα ήταν ένας κοσμικός βασιλέας, που θα τιμωρούσε την διεφθαρμένη και εγκόσμια εκκλησία μέχρι να την καταστρέψει στην παρούσα μορφή της. Μετά την ανατροπή αυτού του Αντιχρίστου θα ερχόταν στην πληρότητά της η εποχή του Πνεύματος.
Πόσο εκρηκτική ήταν η θεωρία αυτή, έγινε φανερό όταν την υιοθέτησε η ακραία αυστηρή πτέρυγα των Φραγκισκανών μοναχών. Το Ιωακείμιο ιδεώδες ενός τελείως εξωκοσμικού μοναστικού τάγματος, έφτασε πολύ κοντά στην πραγμάτωσή του στην αδελφότητα, η οποία μέσα σε λίγα χρόνια μετά τον θάνατο του προφήτη, άρχισε να σχηματίζεται γύρω από τον φτωχούλη της Ασσίζης.Αργότερα, όταν η αδελφότητα αναπτύχθηκε και έγινε μεγάλο μοναστικό τάγμα, αναγκάστηκε να κάνει παραχωρήσεις στις απαιτήσεις τής καθημερινής πραγματικότητας. Το τάγμα εισέδυσε στα σχολεία, στα παν/μια, απέκτησε επιρροή και περιουσία.
Αλλά πολλοί Φραγκισκανοί αρνήθηκαν τις καινοτομίες αυτές και κράτησαν το παλιό ιδεώδες της απόλυτης φτώχειας. Οι άνθρωποι αυτοί – ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΦΡΑΓΚΙΣΚΑΝΟΙ – σχημάτισαν ένα μειοψηφικό κόμμα, αρχικά μέσα στο τάγμα, κατόπιν έξω από αυτό. Μέχρι τα μέσα του αιώνα είχαν ξεθάψει τίς προφητείες του Ιωακείμ (που μέχρι τότε είχαν ξεχαστεί) τις εξέδωσαν και τις σχολίασαν. Τις χάλκευσαν και έγιναν πολύ ευρύτερα γνωστές και επηρέασαν περισσότερο από τα γραπτά τού ίδιου τού Ιωακείμ. Σ’ αυτές τις ψευδοιωακείμιες προφητείες, προσάρμοσαν την Ιωακείμια εσχατολογία ώστε να εμφανίζονται σαν το καινούργιο μοναστικό τάγμα, που αντικαθιστώντας την Εκκλησία τής Ρώμης, έμελλε να οδηγήσει την ανθρωπότητα στην ένδοξη εποχή του Πνεύματος.Φτάνοντας στην Γερμανία το κίνημα αυτό απέδωσε τον ρόλο του τιμωρού τής Εκκλησίας κατά τις τελευταίες ημέρες, στον αυτοκράτορα Φρειδερίκο Β΄.
Αυτή η αποκαλυπτική κακοδοξία εξαπλώθηκε ιστορικά παίρνοντας διάφορα ονόματα και εμφανίσθηκε πότε σαν η αίρεση των Καθαρών, των Αλβιγηνών ή νέο-Μανιχαϊκών και τελικώς επικράτησε σαν η αίρεση του Ελεύθερου Πνεύματος! Αυτή η αίρεση μπορεί να θεωρηθεί ιστορικά σαν μια αποκλίνουσα μορφή του μυστικισμού που άκμασε στην Δύση από τον 11ο αιώνα και μετά. Ένας μυστικισμός που προέρχεται από μια λαχτάρα για άμεση κατανόηση του Θεού και άμεση επικοινωνία μαζί του. Οι Καθολικοί όμως μυστικιστές ζούσαν τις εμπειρίες τους στο εσωτερικό μιας παράδοσης, που την επικύρωνε και την διαιώνιζε μια μεγάλη θεσμοποιημένη Εκκλησία. Και όταν ασκούσαν κριτική στην Εκκλησία, ο στόχος τους ήταν η αναζωογόνησή της.
Από τον άλλο μέρος οι μυημένοι του Ελεύθερου Πνεύματος ήταν έντονα υποκειμενικοί και δεν αναγνώριζαν άλλη αυθεντία εκτός από τις εμπειρίες τους. Στα μάτια τους, η Εκκλησία ήταν στην καλύτερη περίπτωση εμπόδιο στην σωτηρία, στην χειρότερη ένας τυραννικός εχθρός, ένας φθαρμένος θεσμός, που έπρεπε να αντικατασταθεί από την δική τους κοινότητα, η οποία ήταν σκεύος του Αγίου Πνεύματος.
Ο πυρήνας της αίρεσης του Ελεύθερου Πνεύματος είναι η στάση τού μυημένου απέναντι στον εαυτό του: πιστεύει ότι έχει φτάσει σε μια τελειότητα τόσο απόλυτη, ώστε είναι ανίκανος να αμαρτήσει. Είναι ο «τέλειος άνθρωπος».
Κατά τις αρχές του 13ου αιώνος, το δόγμα του Ελεύθερου Πνεύματος εξελίχθηκε σε θεολογικό και φιλοσοφικό σύστημα που περιλάμβανε τα πάντα. Ο Δάσκαλος που πρωτοστάτησε στην δογματική αυτή εξέλιξη ήταν ο Αμωρύ του Μπεν, λέκτορας της λογικής και της θεολογικής του Πανεπιστημίου των Παρισίων. Έτσι, τελικώς, οι Αμωρίτες ισχυρίζονταν ότι ο καθένας τους ήταν Χριστός και Άγιο Πνεύμα. Ήταν πεπεισμένοι ότι αυτό που η χριστιανική θεολογία θεωρεί πως είναι το απαράμιλλο θαύμα της Ενσαρκώσεως, επαναλαμβανόταν τώρα στον καθένα τους!
ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΠΙΣΤΕΥΑΝ ΌΤΙ Η ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΟΠΩΣ ΕΙΧΕ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ, ΕΙΧΕ ΤΩΡΑ ΞΕΠΕΡΑΣΤΕΙ.
Όπως ο Ιωακείμ, οι Αμωρίτες φρονούσαν ότι η ιστορία χωρίζεται σε τρείς εποχές, που αντιστοιχούν στα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδας, αλλά σε αντίθεση προς εκείνον, πίστευαν πως η κάθε εποχή έχει την δική της Ενσάρκωση. Από τις απαρχές του κόσμου μέχρι την γέννηση του Χριστού, ο Πατέρας ενεργούσε μόνος και είχε ενσαρκωθεί στον Αβραάμ, πιθανόν και στους άλλους Πατριάρχες της Π.Δ. Η εποχή από την γέννηση του Χριστού και μετά, ήταν η εποχή του Υιού. Τώρα όμως άρχιζε η εποχή του Αγίου Πνεύματος, που θα κρατούσε μέχρι την συντέλεια του κόσμου. Η εποχή αυτή έμελλε να σημαδευτεί από την τελευταία και μεγαλύτερη ενσάρκωση. Ήταν η σειρά τού Πνεύματος να ενδυθεί σάρκα και οι Αμωρίτες ήταν οι πρώτοι άνθρωποι στους οποίους έγινε αυτό – οι πρώτοι «πνευματικοί», όπως αυτοαποκαλούνταν.
Μέσα σε πέντε χρόνια προέλεγαν, όλοι οι άνθρωποι θα είναι πνευματικοί, οπότε ο καθένας θα είναι ικανός να λέει: Είμαι το Άγιο Πνεύμα. Και έλεγαν επίσης: πριν υπάρξει ο Αβραάμ εγώ είμαι, όπως ακριβώς ο Χριστός ήταν ικανός να λέει, Είμαι ο Υιός του Θεού. Παρ’ όλα αυτά τα βασίλειο του Θεού προοριζόταν για μια ελίτ Αγίων. Διότι μέσα από τις μεσσιανικές συμφορές, τους πολέμους, τους λιμούς και τις φωτιές οι περισσότεροι άνθρωποι θα χάνονταν και μόνο ένα «σεσωσμένο υπόλειμμα», αναμενόταν να επιβιώσει, για να γευτεί τις χαρές της θεϊκής καταστάσεως.
Όλα αυτά τα αιρετικά κινήματα του όψιμου Μεσαίωνα, μπορούν να γίνουν κατανοητά μόνον στα πλαίσια της λατρείας της εθελούσιας φτώχειας. Διότι, όταν από τον 12ο αιώνα και μετά εμφανίστηκε ένας πρωτάκουστος πλούτος στην Δυτική Ευρώπη [μετά την λεηλασία της Πόλης από τους Σταυροφόρους, μέ τόν οποίο πλούτο δημιουργήθηκαν καί τά Πανεπιστήμια στήν Δύση, υποβαθμίζοντας τήν σημασία τών Μονών στήν απόκτηση καί διάδοση τής γνώσης], οι περισσότεροι ρίχτηκαν στις καινούργιες ευκαιρίες για πολυτέλεια και επίδειξη. Αλλά οι αιρετικοί αυτοί αισθάνθηκαν υποχρεωμένοι να απαρνηθούν τελείως την ιδιοκτησία, την εξουσία και τα προνόμια και να κατέβουν κοντά στον πάμπτωχο λαό. [Το σύνολο της Δύσεως δαιμονίστηκε και παραμένει μέχρι σήμερα χωρίς εξορκισμό. Αυτόν τον δαιμονισμό εισάγουμε σήμερα σαν Οικουμενισμό και σαν αντι-οικουμενισμό].
ΣΧΟΛΙΟ: Όπως βλέπουμε αυτά τά παρανοϊκά κινήματα
τών καθαρών έχουν κυριαρχήσει καί ανάμεσα στούς "ορθοδόξους" καί προστιθέμενα
στήν σύγχρονη αιρετική διάσταση τού κληρικαλισμού διαμορφώνουν τό χάος πού μάς περιτριγυρίζει.
Θά δούμε στη συνέχεια στα επόμενα κεφάλαια τή θεολογική διαστροφή τών Ρώσων τής
διασποράς, η οποία κυριαρχεί στήν σημερινή ορθοδοξία καί είναι συνέχεια τής ηθικολογικής
διαστροφής τών οργανώσεων οι οποίες αντιπροσωπεύονται ακόμη καί σήμερα από τήν ψυχοφθόρο
θεολογία τού Τρεμπέλα.
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου