ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ» ΑΓΑΘΟΕΡΓΙΑ.

ΑΓΑΘΟ-ΚΑΛΟ Τα υποκριτικά πέπλα τής προοδευτικής αγαθοεργίας πέφτουν

Francesco Lamendola

Υπάρχει ένα καλό πράγμα στην πολύ κακή κατάσταση που ζούμε, καθώς κάθε μέρα που περνάει αφήνει λίγο περισσότερο φως να φιλτράρει στην αληθινή της φύση, δηλαδή στο γεγονός ότι ίσως σήμερα όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία υπάρχει μια άμεση μάχη μεταξύ τών δυνάμεων του κακού και εκείνων του καλού. Ένα από τα στοιχεία υπέρ των δυνάμεων του κακού είναι ότι δεν έγιναν αντιληπτές ως τέτοιες από πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων, και αυτό τους επέτρεψε να ανεβάσουν τον πήχη όλο και πιο ψηλά, να ωθήσουν τα σχέδιά τους όλο και πιο βαθιά. Αλλά σε κάποιο σημείο το κάστρο των ψεμάτων στο οποίο βασίζεται η στρατηγική Great Reset άρχισε να τρίζει. Ανεξάρτητες μελέτες έχουν δείξει ότι ο Covid μπορούσε και μπορεί να αντιμετωπιστεί με ήδη δοκιμασμένα φάρμακα, ενώ, αντίθετα, τα πρωτόκολλα που επιβλήθηκαν στην Ιταλία από το υγειονομικό καθεστώς ήταν και είναι, τουλάχιστον, λανθασμένα. Έρευνα που διεξήχθη από διάφορα πανεπιστήμια, συμπεριλαμβανομένου αυτού της Παβίας, δείχνει ότι η προσεκτική αναμονή και η ταχυπιρίνη έχουν επιδεινώσει τις καταστάσεις χιλιάδων ασθενών, οδηγώντας στην πράξη την πορεία της νόσου σε θανατηφόρο έκβαση.

Αλλά πάνω απ' όλα, αρχίζει να εμφανίζεται η στενή σχέση που υπάρχει μεταξύ ενός συγκεκριμένου πολιτικού και θεσμικού κόσμου, ας πούμε του «βαθέος κράτους», το οποίο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο (χέρι χέρι) με τις μεγάλες διεθνείς τράπεζες και με τους γίγαντες της φαρμακευτικής βιομηχανίας και την κουλτούρα της καλωσύνης και της αλληλεγγύης, που για δεκαετίες επαναλαμβάνει τα ίδια μάντρα στο καθήκον της αποδοχής και της ένταξης, μέχρι το πικρό τέλος· Και καθώς η τελευταία δείχνει σταδιακά τις ρωγμές της, τις διπροσωπίες της, τις υποκρισίες της, είναι ακριβώς αυτό που δείχνει την πραγματική φύση αυτού του σκοτεινού πολιτικού κόσμου, τις αληθινές του προθέσεις, τα αληθινά του συμφέροντα, τα οποία είναι εκ διαμέτρου αντίθετα από αυτά που δηλώνονται και επιδεικνύονται με απίστευτη αναίδεια.

Για παράδειγμα. Η κουλτούρα της καλωσύνης λέει ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι ευπρόσδεκτοι και να συμπεριληφθούν, ακόμη και οι πιο απόμακροι και διαφορετικοί. Aλλά όταν δέκα ή δώδεκα εκατομμύρια Ιταλοί υπέστησαν διακρίσεις από την κυβέρνηση Ντράγκι μέσω μιας διάταξης που υπενθυμίζει τους φυλετικούς νόμους του 1938, απαγορεύοντάς τους να βρίσκονται σε δημόσιους χώρους, σχολεία, πανεπιστήμια και πιο πρόσφατα ακόμη και στην εργασία, οι υπέρμαχοι της αποδοχής και της ένταξης δεν κούνησαν ούτε το δάχτυλο για την υπεράσπισή τους. Και όμως ήταν θέμα υπεράσπισης μιας αρχής, αυτής της ελευθερίας της συνείδησης, και στη συνέχεια επίσης του δικαιώματος στην εργασία, που, θεωρητικά, δεν θα έπρεπε να εγείρει αμφιβολίες ή να εγείρει αμηχανία εκ μέρους κανενός: σε αυτό τουλάχιστον φαινόταν ότι όλοι συμφωνούσαν, από δεξιά προς τα αριστερά, στη σαφή και ακριβή βάση της συνταγματικής διάταξης. Αρκούσε όμως ο κ. Ντράγκι, με μια κίνηση της πένας, να υπογράψει το διάταγμα για την επιβολή της πράσινης άδειας και σε θέσεις εργασίας, τόσο δημόσιες όσο και ιδιωτικές, και όλα όσα θεωρούσαμε προφανή, αυθόρμητα, φυσικά, δηλαδή η υπεράσπιση αυτών των δικαιωμάτων ενάντια σε κάθε αυταρχική απόπειρα, αποδείχθηκαν απατηλά.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ στην ιστορία, υπάρχει μια άμεση πάλη μεταξύ των δυνάμεων του κακού και εκείνων του καλού!

Είδαμε λοιπόν εργοδότες που, στη βάση μιας σχέσης εκτίμησης και εμπιστοσύνης με τους υπαλλήλους τους, που αναπτύχθηκε με τα χρόνια, έκαναν ό,τι ήταν δυνατό για να καλύψουν τις ανάγκες όσων από αυτούς δεν είχαν το πράσινο πάσο. Και έχουμε δει άλλους, ειδικά στις δημόσιες διοικήσεις, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, που έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν για να επιδεινώσουν τις κακουχίες και την περιθωριοποίησή τους, να τους βαρύνουν το βάρος που κουβαλούν, αυστηροποιώντας τους ελέγχους και δείχνοντας ένα απόλυτο κλείσιμο απέναντι σε κάθε σκέψη πού δεν ήταν η καθαρή και άκαμπτη εφαρμογή του κανόνα αθέμιτων διακρίσεων. Έχουμε δει, για παράδειγμα, συνεταιρισμούς που εργάζονται ακριβώς στον τομέα της κοινωνικής ανέχειας και της ένταξης, οι οποίοι ξαφνικά έδειξαν ένα σκληρό και αδιάλλακτο πρόσωπο ακριβώς με εκείνους από τους υπαλλήλους τους που, αν και πολύ καλοί στην εκτέλεση της εργασίας τους σε παιδιά και μοναχικούς ανθρώπους,  δεν ήθελαν να υποβληθούν στον εμβολιασμό του ορού του γονιδίου. Χρόνια και χρόνια συζητήσεων για την ομορφιά του διαλόγου και την εγκυρότητα της αμοιβαίας εμπιστοσύνης έχουν διαγραφεί από ένα ξαφνικό ολοκληρωτικό κλείσιμο, το οποίο έδειξε πώς όποιος διαφωνεί ή δεν συμμορφώνεται με τις κυβερνητικές επιβολές πέφτει αυτοδικαίως στο καθεστώς του πολίτη δεύτερης τάξης και σχεδόν τού δημόσιου εχθρού.

 Η αγαθοεργία δεν έχει καμία σχέση με την καλοσύνη και συνίσταται Προσποιείται ότι το κακό δεν υπάρχει: είναι το τυπικό όπλο του διαβόλου με Η σύγχυση μεταξύ καλού και κακού και ενοχής!

Ας πάρουμε τώρα ένα άλλο παράδειγμα, μεταβαίνοντας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού: αλλά το «βαθύ κράτος» είναι πάντα το ίδιο, είτε στο ένα είτε στο άλλο. Οι Αμερικανοί Δημοκρατικοί, και ιδιαίτερα οι προσωπικότητες όπως ο Τζο Μπάιντεν και η Νάνσι Πελόζι, δηλωμένοι και ενεργοί Καθολικοί, ευθυγραμμίζονται με μανία στο μέτωπο της ελευθερίας να κάνεις έκτρωση ανά πάσα στιγμή, ακόμη και την παραμονή της γέννησης: στο όνομα, φυσικά, της ιερής ελευθερίας αυτοδιάθεσης του ατόμου. Αλλά τώρα που είναι θέμα επιβολής του γονιδιακού ορού στον πληθυσμό, ξαφνικά δεν μιλούν πια για μια τόσο πολύτιμη ελευθερία. Αντίθετα, απαιτούν από τους ανθρώπους να εμβολιαστούν με τον ορό, ακόμα κι αν υπάρχουν χιλιάδες αμφιβολίες γι' αυτόν, την αποτελεσματικότητά του, τη φύση του και πιθανές ανεπιθύμητες ενέργειες (πράγματι δεν είναι δυνατό, αλλά έχουν ήδη καταγραφεί συχνά). Είναι σαφές;

Όσον αφορά την προώθηση των αμβλώσεων, οι προοδευτικοί μιλούν για τα απαραβίαστα δικαιώματα του ατόμου. Όταν, από την άλλη πλευρά, πρόκειται για την ταξινόμηση του πληθυσμού σύμφωνα με το κινεζικό μοντέλο, τότε η (υποτιθέμενη) συλλογική ασφάλεια γίνεται το πιο σημαντικό πράγμα, και ακόμη και η ελευθερία να αποφασίζει κανείς τι να κάνει με το σώμα του μπορεί εύκολα να ακυρωθεί. Τώρα, δεν πρόκειται για αντιφάσεις: είναι σιδερένια λογική. Ο Μπάιντεν και η Πελόζι, όπως και οι περισσότεροι Δημοκρατικοί που μετράνε, ειδικά εκείνοι της λέσχης του κυρίου και της κυρίας Κλίντον, συνδέονται με το Planned Parenthood, έναν θεσμό που πίσω από τη μάσκα του οικογενειακού προγραμματισμού διεξάγει ένα επικερδές διεθνές εμπόριο οργάνων που αφαιρούνται από έμβρυα που έχουν αποβληθεί (που λαμβάνονται σάν ζωντανά έμβρυα, προσέξτε, όχι νεκρά, γιατί εάν είναι ήδη νεκρά, τα όργανα δεν ωφελούν πλέον), καί προορίζονται για ανθρώπινα ποντίκια, δηλαδή ποντίκια στο γονιδίωμα των οποίων έχει εισαχθεί, με τη σειρά τους, υλικό από ανθρώπινα νεφρικά κύτταρα προσοδοφόρα μέσω του διεθνούς εμπορίου. Έτσι, είναι συνεπείς τόσο όταν ενθαρρύνουν τις Αμερικανίδες να κάνουν έκτρωση όσο και όταν προσπαθούν να επιβάλουν τον ορό του γονιδίου σε όλους, συμπεριλαμβανομένων των εγκύων: εξυπηρετούν απλώς τα συμφέροντα των χορηγών τους. Είναι πολύ λυπηρό, αλλά αυτό είναι όλο: είναι οι δυνάμεις του κακού που τώρα σχεδόν εργάζονται στο φως του ήλιου.

Και δεν είναι ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά σε αυτή την πλευρά του Ατλαντικού. Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί αυτές οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις που δίνουν τη μάχη για την ελευθερία της μετανάστευσης στη χώρα μας εδώ και χρόνια, παίρνουν τις δεκάρες που χρειάζονται για να κρατήσουν τα πλοία που τούς ψαρεύουν γιά να τούς αποβιβάσουν, απευθείας από τόν γενναιόδωρο φιλάνθρωπο Τζορτζ Σόρος; 

Ο ίδιος ο Τζορτζ Σόρος που γράφει μεγάλες επιταγές για την εξαιρετική Emma Bonino που πάντα πάλευε, με το κόμμα της, υπέρ των αμβλώσεων και της ευθανασίας; Δοκιμάστε να προσθέσετε δύο και δύο μαζί. Η άμβλωση και η ευθανασία, ναι. Υποστήριξη για ιταλικές οικογένειες, βοήθεια σε ανύπαντρες μητέρες που θέλουν να κρατήσουν το μωρό τους, περιττό να πούμε. Από την άλλη, μέγιστη γενναιοδωρία με τους Αφρικανούς που αποβιβάζονται στην Ιταλία και, ει δυνατόν, δικαίωμα ipso facto ιθαγένειας για τα παιδιά τους που γεννήθηκαν στη χώρα μας. Όλοι θυμόμαστε τον ρόλο που έπαιξε το κόμμα εκείνης της κυρίας όταν βρισκόταν σε κίνδυνο η ζωή της Eluana Englaro, την οποία φρόντιζαν οι καθολικές καλόγριες τόσα χρόνια, και που ευχαρίστως θα συνέχιζαν να τη φροντίζουν, αν δεν επικρατούσε η αδυσώπητη θέληση να τραβήξει την πρίζα και να αφήσει την Ελουάνα να πεθάνει από έλλειψη ρεύματος. Τα πάντα παρουσιάζονται πάντα ως μια ιερή μάχη πολιτισμού και αυτοδιάθεσης: η ζωή είναι δική μου και εγώ αποφασίζω πότε θα την τελειώσω. Εν ολίγοις, η γενναιοδωρία και η συμμετοχικότητα απευθύνονται πάντα σε απόμακρους ανθρώπους. Για τους απλούς πολίτες, η ελευθερία να σκοτώνουν τα παιδιά τους και να αυτοκτονούν, αλλά όχι την ελευθερία να επιλέξουν αν θα εμβολιαστούν ή όχι. Παράξενο, σωστά; Ούτε και τόσο, αν σκεφτεί κανείς τι κρύβεται από πίσω, ποια συμφέροντα διακυβεύονται. 

Η παράνομη μετανάστευση είναι μεγάλη υπόθεση, όλοι το ξέρουν. Και η καταδίκη του αδίστακτου δημάρχου Mimmo Lucano έδειξε μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Η μεταφορά ξένων στην Ιταλία προσφέρει τη δυνατότητα καλής επιχείρησης. Αλλά ποιος χρειάζεται να στηρίξει τις ιταλικές οικογένειες; Μια άλλη κορυφή του παγόβουνου εθεάθη, για κάποιο διάστημα, την εποχή της έρευνας Angels and Demons, που διεξήχθη από το δικαστικό σώμα για τα γεγονότα του Bibbiano και στη συνέχεια χάθηκε μυστηριωδώς στην πορεία (ειδικά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης). Η απομάκρυνση ενός παιδιού από τους φυσικούς του γονείς και η ανάθεση του σε κάποια φιλική οικογένεια είναι επίσης καλή επιχείρηση: πολλοί άνθρωποι τρώνε από αυτό, από κοινωνικούς λειτουργούς έως ειδικούς σε ψεύτικες παιδικές αναμνήσεις, ακόμα κι αν δεν έχουν ούτε ένα πτυχίο στήν ψυχολογία ή στην ψυχιατρική. Αλλά ποιος νοιάζεται αν αυτοί οι ειδικοί είναι φίλοι του σωστού δημάρχου ή του σωστού επιτρόπου; Το σημαντικό είναι να ενώσουμε την αντι-οικογενειακή ιδεολογία (θυμηθείτε την ταμπέλα που κυμάτιζε η κυρία Cirinnà: Θεός, πατρίδα, οικογένεια = τι σκατά;) και το κέρδος των ωρών που πληρώνονται αδρά με δημόσιο χρήμα στις λεγόμενες διαβουλεύσεις και θεραπείες για τα άτυχα παιδιά που έκλεψαν με απάτη από τους γονείς τους.

Ο «Ελεήμων» κύριε Bergoglio, σήμερα δεν βρίσκει τίποτα καλύτερο από το να επιβληθεί το πράσινο πάσο σε όλους τους υπαλλήλους του Βατικανού και κάνει την απόλυση μόνο σε μερικούς Ελβετούς Φρουρούς που αρνούνται να εμβολιαστούν με το γονιδιακό ορό! 

Έτσι, επιτέλους, τα πέπλα αυτής της αφόρητης, αβάσταχτης καλοσύνης και προοδευτικής υποκρισίας, αρχίζουν να πέφτουν, το ένα μετά το άλλο. Και πίσω από τις αναλαμπές που ανοίγονται, ακόμη και ο πιο αφελής και αφηρημένος παρατηρητής έχει την ευκαιρία να πάρει μια πιο ρεαλιστική και αληθινή ιδέα για το τι κρυβόταν πίσω από τόσες όμορφες λέξεις και πολλές όμορφες χειρονομίες. Ο κ. Μπεργκόλιο, για παράδειγμα, που ξεκίνησε το παπάτο του με μια κωμωδία-κρουαζιέρα στα νερά του τελευταίου ναυαγίου μεταναστών, πετώντας ένα στεφάνι στη θάλασσα και προφέροντας επανειλημμένα τις λέξεις: Ντροπή, ντροπή! (Αλλά ποιος έπρεπε να ντραπεί; Ποτέ δεν έγινε κατανοητό, δεν το διευκρίνισε ποτέ· το σημαντικό είναι να νιώθουν όλοι λίγο ένοχοι, ειδικά αυτοί που μπερδεύονται από τη συνεχή εισβολή λαθρομεταναστών), τώρα δεν ντρέπεται. Δεν μπορεί να βρει τίποτα καλύτερο  από την επιβολή της πράσινης κάρτας σε όλους τους υπαλλήλους του Βατικανού και αναγκάζει μερικούς Ελβετούς φρουρούς να απολύονταιαπευθείας επειδή αρνούνται να εμβολιαστούν με τον ορό γονιδίου. Και, παρεμπιπτόντως, ένας που έδωσε στους άστεγους της Ρώμης μερικές χιλιάδες δόσεις από το υποτιθέμενο εμβόλιο, αλλά που εκτόπισε τους άστεγους που κοιμόντουσαν κάτω από την κιονοστοιχία της πλατείας του Αγίου Πέτρου. Ούτε μια λέξη για τις διακρίσεις που εισάγει πράσινο πάσο μεταξύ ενάρετων πολιτών και άδικων πολιτών. Αντίθετα, συνδέεται από κάθε άποψη με το διάταγμα του Mario Draghi. Στους εργάτες της Τεργέστης πού επιτέθηκαν με κανόνια νερού και δακρυγόνα ενώ απήγγειλαν το Ροζάριο, ούτε μια λέξη. Σχετικά με τη βία ενός συστήματος που αφήνει τέσσερις τραμπούκους ελεύθερους να καταστρέψουν τα κεντρικά γραφεία του CGIL και μετά μαίνεται ενάντια σε ανυπεράσπιστους άνδρες, γυναίκες, παιδιά που δεν αποτελούσαν κίνδυνο για κανέναν, ούτε λέξη. Αυτός είναι ο ελεήμων Bergoglio. Αυτός είναι ο άνθρωπος που επί οκτώμισι χρόνια πάντα είχε έλεος στα χείλη του, και φυσικά την αποδοχή και την ένταξη. Ένας κακός κωμικός, ένας κυνικός υπηρέτης των οικονομικών ολιγαρχιών: που δεν έχει τίποτα πνευματικό, τίποτα θρησκευτικό. Ένας ασβεστωμένος τάφος που δεν πιστεύει ούτε στον Θεό ούτε στον διάβολο (αλλά λέγεται ότι ο διάβολος δεν τον υπολογίζει). Ένας υποκριτής Φαρισαίος. Αλλά τι άλλο να περιμένουμε από κάποιον που έχει αποδεχτεί την ηθική αιγίδα της Ομάδας Αποκλειστικών Καπιταλιστών του Lynn Forester de Rothschild, δηλαδή ακριβώς τους διευθυντές αυτής της παγκόσμιας μασονικής και σατανικής επιχείρησης;

Ο George Soros με την Emma Bonino

Και τώρα που τα πέπλα της υποκρισίας των προοδευτικών αρχόντων πέφτουν σε όλο τον κόσμο, είναι καιρός να ανακτήσει κανείς μια ξεκάθαρη όραση των πραγμάτων και να αμφισβητήσει την ηθική του αίσθηση, η οποία δεν γνωρίζει τίποτα και δεν έχει μάθει ποτέ, αν η ψυχή είναι υγιής, μέ τήν καλοσύνη και την προοδευτική αγαθοεργία. Η υγιής ψυχή διαισθάνεται με την πρώτη ματιά ότι το να κάνεις το καλό δεν έχει καμία σχέση με την καλοσύνη: επειδή ενώ η καλοσύνη είναι να αγαπάς τον πλησίον σου σύμφωνα με το παράδειγμα του Ιησού Χριστού, το να κάνεις το καλό συνίσταται στο να βλέπεις όλους όμορφους και καλούς, όλους καλούς και άξιους εμπιστοσύνης, σαν ο Ιούδας νά μήν είχε προδώσει τον θεϊκό του Διδάσκαλο για τριάντα αργύρια και σαν να μην είχε σκοτώσει ο Κάιν τον αδελφό του Άβελ επειδή ήταν τρελός από τον φθόνο και τη ζήλια απέναντί ​​του. Με άλλα λόγια, ο καλοσύνη συνίσταται στο να προσποιείται ότι το κακό δεν υπάρχει, στην άρνηση της ύπαρξής του, ακόμη και μπροστά στα πιο προφανή γεγονότα: και επομένως είναι το αγαπημένο εργαλείο του διαβόλου για να εισάγει το δηλητηριώδες τσίμπημα του σε ψυχές που δεν συμβουλεύονται καλά, κάνοντας μοχλό σε έναν γενικό συναισθηματισμό και κυρίως σε αδικαιολόγητα αισθήματα ενοχής: σαν να αναγνωρίζεις ότι άν υπάρχει κακό θά ισοδυναμούσε με το να είσαι κατά κάποιο τρόπο υπεύθυνος γι' αυτό. 

Η μόχλευση των συναισθημάτων ενοχής είναι ένα τυπικό όπλο του διαβόλου. Ένα άλλο τυπικό του όπλο είναι η σκόπιμη σύγχυση που γίνεται μεταξύ κακού και καλού, δίνοντας δηλαδή την εντύπωση ότι το κακό είναι καλό και ότι το καλό είναι κακό. Όλα τα κόλπα που βλέπουμε συνεχώς (ξανά και ξανά) στην ψεύτικη ποιμαντική φροντίδα του Bergoglio και που βλέπουμε τώρα, σε λαϊκό επίπεδο, στα διατάγματα και στα ψέματα των ανδρών που κυβερνούν  την Ιταλία αυτή τη στιγμή. Αν δεν εμβολιαστείς, πεθαίνεις ή σκοτώνεις κάποιον: με αυτά τα ψέματα και τά εκβιαστικά λόγια, εντελώς στερημένα από κάθε όψη αλήθειας, ο Μάριο Ντράγκι προσπάθησε να κατηγορήσει και να ποινικοποιήσει τους περήφανους και σκεπτόμενους Ιταλούς, που αρνούνται να εμβολιαστούν με το γονιδιακό ορό, ειδικά απέναντι σε ένα κράτος που θέλει να τους παρακινήσει να το κάνουν με την απειλή της απόλυσης, αλλά το οποίο από την πλευρά του δεν θέλει να αναλάβει την παραμικρή ευθύνη για τις συνέπειες. 

Τα παιχνίδια είναι ξεκάθαρα, πολύ ξεκάθαρα. Από τη μια υπάρχει ένα κράτος που έπεσε στα χέρια μιας εγκληματικής συμμορίας με την αμοιβή της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας (και μιας ψεύτικης εκκλησίας που το υποστηρίζει ανοιχτά σε όλες τις περιπτώσεις, επιδεινώνοντας την αμηχανία και τον πόνο των πιστών). Από την άλλη υπάρχουν ελεύθεροι και έντιμοι άνθρωποι, υπάρχουν αληθινοί Καθολικοί που έχουν καταλάβει τι είναι το παιχνίδι και τι διακυβεύεται. Το οποίο είναι ταυτόχρονα η ελευθερία και η σωτηρία της ψυχής: το υψηλότερο διακύβευμα που μπορεί να συλλάβει κανείς, γιατί από αυτό εξαρτώνται και το επίγειο πεπρωμένο μας και το αιώνιο πεπρωμένο μας.

Σχετικά με την προοδευτική αγαθοεργία - Άρθρο του Francesco Lamendola (unavox.it)

ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Νο1. ΤΟ ΑΡΧΕΤΥΠΟ ΠΡΟΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ  ΤΕΙΝΕΙ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ Νο2

Αυτός είναι ο ελεήμων Bergoglio. Αυτός είναι ο άνθρωπος που επί οκτώμισι χρόνια πάντα είχε τό έλεος στα χείλη του, και φυσικά την αποδοχή και την ένταξη. Ένας κακός κωμικός, ένας κυνικός υπηρέτης των οικονομικών ολιγαρχιών: που δεν έχει τίποτα πνευματικό, τίποτα θρησκευτικό. Ένας ασβεστωμένος τάφος που δεν πιστεύει ούτε στον Θεό ούτε στον διάβολο (αλλά λέγεται ότι ο διάβολος δεν τον υπολογίζει). Ένας υποκριτής Φαρισαίος.