ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΦΤΩΧΟΥΣ ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΕΚΡΟΥΣ: Η ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΟΥ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ - Roberto Pecchioli

Τίποτα δεν θα αλλάξει ποτέ έως ότου ο πληθυσμός συνειδητοποιήσει ότι η εξουσία είναι εχθρός του. Ελευθερία, δημοκρατία, συμμετοχή, ένταξη κ.λπ. Λόγια, μόνο λόγια για να κρύψουμε τρομερές αλήθειες: οι κύριοι μας θέλουν φτωχούς και μας θέλουν νεκρούς. Η Εξουσία δεν χρειάζεται πλέον τεράστιες ανθρώπινες μάζες: δύσκολο να κυβερνηθούν, άχρηστες σε μια εποχή που η τεχνολογία είναι ικανή να αντικαταστήσει εκατοντάδες εκατομμύρια εργαζομένους.
Η φθίνουσα βιομηχανική κοινωνία έπρεπε να δώσει κάτι στους ανθρώπους. Όταν χρειαζόμασταν για τή μεγάλη βιομηχανία, για τους πολέμους για τους οποίους ήμασταν η τροφή των κανονιών, για τήν εκτεταμένη γεωργία καμωμένη από μόχθο και ιδρώτα, έπρεπε να δείξουν μαζί με το ραβδί και το καρότο. Το δικαίωμα ψήφου, τα περήφανα προσόντα των πολιτών, ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα μας επέτρεπε να φέρουμε εις πέρας τις εργασίες που μάς ανατέθηκαν, λίγο ελεύθερο χρόνο και λίγη ψυχαγωγία. Οι Ρωμαίοι το γνώριζαν ήδη: panem et circenses (άρτος και θεάματα). Οι Βουρβόνοι της Νάπολης μίλησαν για τα τρία «φ»: γιορτές, αλεύρι και, για τους επαναστάτες, αγχόνη (feste, farina e, per i ribelli, forca). Τώρα που υπάρχει δημοκρατία και φλυαρούν για ισότητα, πρέπει να πείσουν, να αποπλανήσουν, να ζωγραφίσουν τις χειρότερες επιλογές με καλές προθέσεις, να πείσουν ότι το κακό που μας έρχεται είναι προς το συμφέρον μας.
«Αυτοί» γνωρίζουν την ευημερία μας καλύτερα από εμάς. Στην Ευρώπη και στη Δύση μάλιστα μας πείθουν να αφανιστούμε και με τον εκβιασμό του χρέους να ζούμε κάτω από τις δυνατότητές μας. Συνωμοσία, παράνοια; Αντίθετα, είναι ένα ακριβές πρόγραμμα που διαδίδεται σε ενοποιημένα δίκτυα από τον μηχανισμό επικοινωνίας/προπαγάνδας και τον πολιτιστικό και εκπαιδευτικό μηχανισμό. Δεν θα έχετε τίποτα και θα είστε ευτυχισμένοι, λένε οι υπερ-μάστορες (τα υπερ-αφεντικά) χαμογελώντας στο φόρουμ του Νταβός, μέσω μπάτλερ όπως ο Κλάους Σβάμπ. Όλα είναι γραμμένα στις επίσημες ατζέντες: πρέπει να γίνουμε φτωχοί, ανυπεράσπιστοι. Εργασιακή ανασφάλεια, απώλεια κοινωνικών δικαιωμάτων που αποκτήθηκαν με μεγάλο κόστος, μετανάστες στην επικράτεια και στη ζωή, καταστροφή κάθε σημείου αναφοράς οικογένειας και κοινότητας, ακόμη και εκδίωξη, μέσω της νέας πράσινης δικτατορίας, από τις πόλεις και τα σπίτια μας, τά οποία πρόκειται νά αναδιαμορφωθούν  σύμφωνα με τρελά και πανάκριβα πρότυπα, λειτουργικά για τα συμφέροντα των συνήθων.
Εμείς, μοναχικές μονάδες, ταξιδιώτες με τρόλεϊ, αντικείμενο μιας γιγαντιαίας απαλλοτρίωσης -ιδιοκτησίας και όχι προλετάριας- μιας ταξικής πάλης που μια χούφτα πολύ πλούσιοι κερδίζουν αμαχητί. Το να μας εξαθλιώνουν, να μας διώχνουν από τα σπίτια μας, ωστόσο, δεν αρκούν: πρέπει να μας βγάλουν από τη μέση. Για το σκοπό αυτό οργάνωσαν τα πάντα τέλεια. Μέσω της άμβλωσης που έχει γίνει καθολικό δικαίωμα (την αποκαλούν «αναπαραγωγική υγεία»), ένας τεράστιος αριθμός νέων μελών της ανθρωπότητας στερείται το δικαίωμα να γεννηθεί. Δικαίωμα στη μη ζωή. Στη συνέχεια, αφού τίποτα δεν πετιέται όπως το χοιρινό, τα έμβρυα χρησιμοποιούνται στη βιομηχανία καλλυντικών και φαρμακευτικών προϊόντων.
Μόλις οι άνθρωποι μεγαλώσουν, είναι πεπεισμένοι ότι η καλύτερη σεξουαλικότητα είναι η στείρα, καλούνται να γίνουν τρανσέξουαλ ή ομοφυλόφιλοι. Μεγάλη ανακούφιση για την ολιγαρχία που μπορεί να λεπτύνει τις τάξεις της χωρίς πολύ θόρυβο. Ως ενήλικες, είμαστε πεπεισμένοι να μεταναστεύσουμε για να «ψάξουμε ευκαιρίες», στην πραγματικότητα για να τα βγάλουμε πέρα. Αυτό δυσκολεύει την αγορά ενός σπιτιού (ποιος θα μας δώσει το στεγαστικό δάνειο;) για να οργανώσουμε τη ζωή γύρω από σταθερά σημεία, οικογένεια, παιδιά, τούς τόπους και τον πολιτισμό που μας είδε να γεννιόμαστε. Αδύνατον να εμψυχωθεί μια αντίσταση: δεν υπάρχει χρόνος, η σωματική και πνευματική δύναμη καταρρέουν. Πνευματική; Το πνεύμα δεν υπάρχει, πού είναι, ποιος μπορεί να το μετρήσει, ποιος να το ανταλλάξει με χρήματα; Γινόμαστε πρόσφυγες της ζωής, απάτριδες χωρίς να το ξέρουμε. Και όμως, όπως είπε ο Τσέζαρε Παβέζε με το στόμα τού ορφανού Ανγκουίλα, ενός μετανάστη που επιστρέφει, ««Χρειαζόμαστε μια χώρα, καί μια χώρα σημαίνει να μην είσαι μόνος, να ξέρεις ότι στους ανθρώπους, στα φυτά, στη γη υπάρχει κάτι δικό σου, που ακόμα κι όταν δεν είσαι εκεί, σε περιμένει»
Τίποτα και κανένας, ούτε τόποι, ούτε άνθρωποι, ούτε τρόποι ζωής δεν πρέπει να μας περιμένουν. Η διέλευση είναι πολυετής: απαιτεί ευελιξία (δηλαδή σιωπηλή αποδοχή) και ανθεκτικότητα (παραιτημένη αντοχή). Στο ταξίδι χωρίς αποσκευές όλα είναι προσωρινά, δουλειά, σχέσεις, μέρη, ιδέες, ακόμη και οι ίδιοι οι εαυτοί μας, στους οποίους προσφέρεται η υπέρτατη ελευθερία: μπορούμε να αλλάξουμε φύλο -ή μάλλον γένος- ακόμα και μια φορά το χρόνο, όπως στη Γερμανία.
Το ταξίδι είναι γενικά σύντομο, αλλά πολύ κουραστικό. Η Anna Proclemer, η σπουδαία ηθοποιός, είπε ότι για να κάνεις θέατρο χρειάζεται πάνω από όλα υγεία. Στο μεταμοντέρνο παγκόσμιο θέατρο, η υγεία βρίσκεται στα χέρια του ιδιωτικοποιημένου Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και της Big Pharma. Είμαστε φανταστικοί υγιείς άνθρωποι για περιορισμένο χρονικό διάστημα γεμάτοι με ναρκωτικά και ψυχοφάρμακα. Μπορούν να μας εμβολιάσουν με περίεργους ορούς μόλις εξαπλωθεί ο φόβος, ο μεγαλύτερος φόβος, αυτός του θανάτου. Τέλος τών πάντων, γιατί κάθε υπερβατικότητα  αποκλείεται, γελοιοποιείται, σάν ένα κατάλοιπο της αρχαιότητας.
Ούτε αυτό δεν είναι αρκετό. Πρέπει να αρπάξουν ό,τι έχουμε, να μας απαλλοτριώσουν την ύπαρξή μας και μετά να μειώσουν δραστικά τον αριθμό μας. Είμαστε πάρα πολλοί, πληγώσαμε την τελευταία αποδεκτή θεότητα, τη Γαία, τον πλανήτη που πεθαίνει εξαιτίας ενός δυσκίνητου επισκέπτη, φίλε. Καταπιεσμένοι από αισθήματα ενοχής, φοβισμένοι, απομακρυσμένοι από τη φυσική διάσταση, στερημένοι της υγείας, φτωχοί γιατί όλα -νερό, γη, μέσα παραγωγής, σπίτια- πρέπει να ανήκουν στους άρχοντες, τι μας μένει; Η στιγμή, η βιασύνη για άμεση ευχαρίστηση και, κυρίως, η φρίκη της αρρώστιας, τα γηρατειά, ο φόβος να μην είσαι αποδοτικός, η απόδοση, ο τρόμος του να γίνεις φτωχός.
Η λύση για το μοναχικό ανθρώπινο άτομο είναι έτοιμη: εξαφανιστείτε, ζητήστε να εξαλειφθείτε. Η ευθανασία, ο «καλός θάνατος», που προπαγανδίζουν οι νεκροί της συνείδησης χρησιμοποιώντας οριακές περιπτώσεις. Στην πρώτη γραμμή της παλινδρόμησης είναι ο Καναδάς, το Βέλγιο και η Ολλανδία, όπου μπορεί κανείς να θανατωθεί  - υγιεινά, με όλα τα παρελκόμενα του νόμου - από καλοπροαίρετους εκτελεστές του κράτους, οι Mastro Tittas (δήμιοι) με την κάπα της Τρίτης Χιλιετίας. Σε εκείνες τις χώρες - που η αποικιακή αφήγηση ορίζει πάντα ως «πολύ πολιτισμένες» (ο απόλυτος υπερθετικός αφοπλίζει τους δύσπιστους) οι θάνατοι που προκαλούνται είναι τώρα το δέκα τοις εκατό του συνόλου. Σφαγή δημοκρατιών. Ποιος ξέρει, ίσως οι απεργοί Καναδοί οδηγοί φορτηγών, των οποίων οι λογαριασμοί και οι πιστωτικές κάρτες τους είχαν μπλοκαριστεί από τη «δημοκρατική» κυβέρνηση, ίσως να είχαν σκεφτεί την αυτοκτονική «τελική λύση» (υπάρχει ο ναζισμός εκεί;). Μετατράπηκαν σε παρίες, σε κοινωνικούς ηλίθιους με ένα απλό κλικ. Είναι εύκολο για τους κύριους των πάντων. Οι γενικές δοκιμές ελέγχου πέρασαν με επιτυχία το greenpass με το οργουελικό όνομα, το πάσο που εκχωρεί τα δικαιώματα που ήδη είχαμε, από τα οποία μας έχουν απαλλοτριώσει.
Στην Αργεντινή, εν μέσω καλπάζοντος πληθωρισμού, διαφθοράς και εξαθλίωσης σε όλο και μεγαλύτερους τομείς του πληθυσμού, το κοινοβούλιο εγκρίνει δύο φαινομενικά άσχετους νόμους που αντιπροσωπεύουν τη σύνθεση της ολιγαρχικής εξουσίας που εργάζεται προς τη φτωχοποίηση και τη μείωση του πληθυσμού. Το νομοσχέδιο για τον «εθελοντικό ιατρικά υποβοηθούμενο θάνατο» (δεν λείπουν οι κομψές περιφράσεις για να γλυκάνουν τις τραγωδίες) προωθήθηκε από το περονιστικό κόμμα που βρίσκεται (ακόμη) στην εξουσία. Εάν εγκριθεί, θα επιτρέψει στους αιτούντες να αποκτήσουν τη συνεργασία γιατρού για υποβοηθούμενη αυτοκτονία.
Την ίδια στιγμή, η φιλελεύθερη αντιπολίτευση παρουσίασε ένα αντίστροφο στεγαστικό έργο που απευθύνεται σε ηλικιωμένους. Αποτελείται από ένα δάνειο που υποστηρίζεται από υποθήκη επί του ιδιόκτητου σπιτιού που θα επιτρέψει σε άτομα ηλικίας τουλάχιστον εξήντα πέντε ετών να λαμβάνουν ένα μηνιαίο ποσό για τη συμπλήρωση της σύνταξής τους, το οποίο είναι πενιχρό και αποδεκατίζεται από τον πληθωρισμό εκατό τοις εκατό ετησίως. Με τον θάνατο του δανειολήπτη, οι κληρονόμοι μπορούν να επιστρέψουν ολόκληρο το ποσό που δανείστηκε από την τράπεζα -με επιτόκιο και χρηματική ανατίμηση- ή να παραδώσουν το σπίτι για να ακυρώσουν την υποθήκη. Λαμβάνοντας υπόψη τη δραματική κρίση του έθνους της Νότιας Αμερικής, δεν είναι δύσκολο να προβλέψουμε ότι τα ακίνητα της Αργεντινής θα περάσουν γρήγορα στις τράπεζες. Και πάλι η αφήγηση είναι παραπλανητική: μια καινοτόμα πρόταση ώστε οι συνταξιούχοι που έχουν καταφέρει να αποκτήσουν σπίτι να έχουν ένα επιπλέον εισόδημα που συμπληρώνει τη σύνταξή τους και τους βοηθά να ζήσουν καλύτερα, λένε οι υποστηρικτές. Είναι οι ίδιοι που έχουν περιορίσει την Αργεντινή στη φτώχεια. Η πρόταση δεν είναι καινοτόμος, εφαρμόζεται ήδη στην Ισπανία και αποτελεί μέρος της προσφοράς πίστωσης.
Στην πραγματικότητα, περιλαμβάνει την αγορά του σπιτιού για να λαμβάνετε ένα μηνιαίο ποσό που σας επιτρέπει να ζείτε με αξιοπρέπεια αφού το εισόδημά σας έχει αποδεκατιστεί από τον πληθωρισμό και τους περιορισμούς κοινωνικής ασφάλισης. Μεταξύ των υποστηρικτών του μέτρου βρίσκεται η Ana Botìn, βασική μέτοχος της Banco di Santander και σημαίνον μέλος του Ομίλου Bilderberg. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα με το ένα χέρι μας στραγγαλίζει, με το άλλο παίρνει ό,τι έχουμε κατακτήσει με θυσίες. Μήπως η ιδιωτικοποίηση των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης έχει μεταξύ των στόχων της ακριβώς τη μη βιωσιμότητά τους, που επιλύεται με την de facto απαλλοτρίωση -λόγω της φτώχειας- των σπιτιών μας; Ας θυμηθούμε ότι η οικονομική κρίση του 2007-2008 πυροδοτήθηκε από την αφερεγγυότητα των ακινήτων, που επέτρεψε σε κάποιον να αναλάβει μεγάλο μέρος των κατοικιών σε χαμηλή τιμή.
Στις ΗΠΑ και την Ισπανία, τα τρία τέταρτα από αυτά είναι υποθηκευμένα. Λαμβάνοντας υπόψη την αύξηση των επιτοκίων - στα οποία τα εθνικά κράτη δεν έχουν κανέναν έλεγχο - τι θα γίνει με τις οικογένειες που δεν μπορούν πλέον να πληρώσουν τις δόσεις; Η απάντηση είναι προφανής και ρίχνει μια απαίσια σκιά στην Ατζέντα 2030 στο - πολύ επικίνδυνο - κομμάτι που αφορά την «οικολογική» προσαρμογή ολόκληρου του χαρτοφυλακίου ακινήτων. Στην Ιταλία, όπου τα τρία τέταρτα των σπιτιών ανήκουν σε αυτούς που μένουν σε αυτά, ο πολύ υψηλός λογαριασμός θα μπορούσε να αναγκάσει πολλούς να ξεπουλήσουν ή να καταφύγουν στο ψεύτικο απλωμένο χέρι των πιστωτικών ιδρυμάτων, με αποτελέσματα που μπορούμε να φανταστούμε, ειδικά στις οικογένειες ηλικιωμένων και σέ όσους έχουν μεσαίο και χαμηλό εισόδημα. Πολλοί θα πέσουν στα χέρια της τοκογλυφίας -νόμιμης ή παράνομης- και η απόγνωση να χάσουν την ασφάλεια του σπιτιού τους θα προκαλέσει ψυχολογική δυσφορία, πιθανώς περισσότερες αυτοκτονίες. Εν τω μεταξύ, τα σπίτια μας θα αλλάξουν χέρια, όπως συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο υποψήφιος των Δημοκρατικών για την προεδρία Robert F. Kennedy Jr., ανιψιός του John που δολοφονήθηκε στο Ντάλας, εξέφρασε πρόσφατα σοβαρή ανησυχία για την επιρροή των επενδυτικών κεφαλαίων στην αγορά ακινήτων.
Αυτοί οι γίγαντες καταλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερες μερίδες σπιτιών που αρχικά προορίζονταν για οικογένειες. Ο Κένεντι κατήγγειλε τις πρακτικές κολοσσών όπως η BlackRock, η Vanguard και η State Street, που ελέγχουν σημαντικό μέρος της αγοράς. Αυξάνεται ο αριθμός των περιπτώσεων οικογενειών, πιθανών αγοραστών κατοικιών, που δεν έχουν καταφέρει να αγοράσουν ακίνητα, διότι πλειοδοτούν την τελευταία στιγμή με προσφορές μετρητών από επενδυτικά κεφάλαια, αδυνατώντας να αποκτήσουν το σπίτι που επρόκειτο να αγοράσουν. Τα τρία ταμεία που αναφέρονται - τα μεγαλύτερα στον κόσμο - ελέγχουν περιουσιακά στοιχεία άνω των είκοσι χιλιάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων, δέκα φορές το ΑΕΠ της Ιταλίας, υψηλότερο από το ΑΕΠ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ποιος είναι πιο δυνατός ανάμεσα στους απλούς πολίτες, τα ίδια τα έθνη κράτη και αυτούς τους γίγαντες;
Ποιος θα κερδίσει τον αγώνα; Μια ντουζίνα επενδυτικά κεφάλαια κατέχουν cross-holdings (διασταυρούμενες μετοχές) σχεδόν σε κάθε πολυεθνική, χρηματοοικονομική και βιομηχανική οντότητα στον πλανήτη. Είναι οι κυρίαρχοι του κόσμου: η επιρροή τους εκτείνεται στο ογδόντα οκτώ τοις εκατό του δείκτη S&P 500, ο οποίος περιλαμβάνει τις πεντακόσιες εταιρείες με τη μεγαλύτερη κεφαλαιοποίηση. Ελέγχουν τη ζωή μας και έχουν τον -δηλωμένο ανοιχτά- στόχο να κατακτήσουν τα πάντα. Μας μένουν ψίχουλα ή πενιχρά αποφάγια, όπως στα κομψά συμπόσια του παρελθόντος. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε στις αρετές της «ελεύθερης» αγοράς; Ωστόσο, εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι δηλώσεις όπως «δεν θα έχεις τίποτα και θα είσαι ευτυχισμένος» είναι ανέκδοτα που αφορούν έναν μακρινό κόσμο. Όχι, ο στόχος είμαι πραγματικά εγώ, εσύ, όλοι μας. Απαλλοτριωμένοι ιδιοκτήτες που περιμένουν να μας βγάλουν οριστικά από τη μέση με αντιανθρώπινα σχέδια και ιδεολογίες όπως, ευθανασία, ριζοσπαστικό οικολογισμό, στείρο σεξ, ηδονιστικό ατομικισμό, υψηλό κόστος υγειονομικής περίθαλψης, πέρα ​​από παλιά συστήματα όπως πόλεμοι και επιδημίες. Ποτέ δεν πιστέψαμε ότι θα έπρεπε να συμπεράνουμε, με πλήρη συνείδηση: μας θέλουν φτωχούς, μας θέλουν νεκρούς.

Nuovo Giornale Nazionale - ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΦΤΩΧΟΥΣ, ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΕΚΡΟΥΣ: ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ (www-nuovogiornalenazionale-com.translate.goog)