από τον Giorgio Agamben
Το νόημα αυτού που συμβαίνει σήμερα στο Ισραήλ δεν γίνεται κατανοητό αν δεν κατανοήσει κανείς ότι ο Σιωνισμός συνιστά διπλή άρνηση της ιστορικής πραγματικότητας του Ιουδαϊσμού.
Στην πραγματικότητα, όχι μόνο, επειδή μεταφέρει το χριστιανικό έθνος-κράτος στους Εβραίους, ο Σιωνισμός αντιπροσωπεύει το αποκορύφωμα αυτής της διαδικασίας αφομοίωσης που, ξεκινώντας από τα τέλη του 18ου αιώνα, έχει διαγράψει σταδιακά την εβραϊκή ταυτότητα. Το αποφασιστικό είναι ότι, όπως έχει δείξει ο Amnon Raz-Krakotzkin σε μια υποδειγματική μελέτη, μια άλλη άρνηση βρίσκεται στο θεμέλιο της σιωνιστικής συνείδησης, η άρνηση του Galut, δηλαδή της εξορίας ως αρχής κοινής σε όλες τις ιστορικές μορφές του Ιουδαϊσμού όπως εμείς. να το ξέρεις.
Οι προϋποθέσεις της έννοιας της εξορίας προηγούνται της καταστροφής του Δεύτερου Ναού και είναι ήδη παρούσες στη βιβλική βιβλιογραφία. Η εξορία είναι η ίδια η μορφή της ύπαρξης των Εβραίων στη γη και ολόκληρη η εβραϊκή παράδοση, από το Μισνά μέχρι το Ταλμούδ, από την αρχιτεκτονική της συναγωγής μέχρι τη μνήμη των βιβλικών γεγονότων, συλλήφθηκε και έζησε στην προοπτική της εξορίας.
Για έναν Ορθόδοξο Εβραίο, οι Εβραίοι που ζουν στο κράτος του Ισραήλ είναι επίσης εξόριστοι. Και το Κράτος σύμφωνα με την Τορά, το οποίο περιμένουν οι Εβραίοι κατά την έλευση του Μεσσία, δεν έχει καμία σχέση με ένα σύγχρονο εθνικό κράτος, τόσο που στο κέντρο του βρίσκονται ακριβώς η ανοικοδόμηση του Ναού και η αποκατάσταση των θυσιών, για το οποίο το κράτος τού Ισραήλ δεν θέλει καν να ακούσει νά γίνεται λόγος. Και καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι η εξορία σύμφωνα με τον Ιουδαϊσμό δεν είναι μόνο η κατάσταση των Εβραίων, αλλά αφορά την έλλειψη κατάστασης του κόσμου στην ακεραιότητά του. Σύμφωνα με ορισμένους καμπαλιστές, συμπεριλαμβανομένου του Luria, η εξορία καθορίζει την ίδια την κατάσταση της θεότητας, η οποία δημιούργησε τον κόσμο εξοριζόμενος ο ίδιος και αυτή η εξορία θα διαρκέσει μέχρι την έλευση του Tiqqun, δηλαδή την αποκατάσταση της αρχικής τάξης.
Αυτή ακριβώς η ανεπιφύλακτη αποδοχή της εξορίας, με την απόρριψη κάθε σημερινής μορφής κρατισμού, είναι που καθιερώνει την ανωτερότητα των Εβραίων σε σύγκριση με θρησκείες και λαούς που έχουν συμβιβαστεί με το κράτος. Οι Εβραίοι είναι, μαζί με τους Τσιγγάνους, ο μόνος λαός που απέρριψε την κρατική μορφή, δεν έχει κάνει πολέμους και ποτέ δεν βάφτηκε με το αίμα άλλων λαών.
Ως εκ τούτου, ο Σιωνισμός, αρνούμενος τη ρίζα της εξορίας και της διασποράς στο όνομα ενός εθνικού κράτους, πρόδωσε την ίδια την ουσία του Ιουδαϊσμού. Δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει λοιπόν αν αυτή η απομάκρυνση προκάλεσε μια άλλη εξορία, αυτή των Παλαιστινίων, και οδήγησε το κράτος του Ισραήλ να ταυτιστεί με τις πιο ακραίες και αδίστακτες μορφές του σύγχρονου έθνους-κράτους. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η επίμονη διεκδίκηση της ιστορίας, από την οποία η διασπορά σύμφωνα με τους Σιωνιστές θα είχε αποκλείσει τους Εβραίους. Αλλά αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι ο Ιουδαϊσμός, που δεν πέθανε στο Άουσβιτς, ίσως γνωρίζει το τέλος του σήμερα.
30 Σεπτεμβρίου 2024
Ο Αγκάμπεν είναι διεισδυτικός αλλά πρέπει να διορθωθεί σε τρία πράγματα. Το εθνικό κράτος δεν είναι χριστιανική εφεύρεση γιατί εμφανίζεται τον 16ο αιώνα ως πολιτική μορφή σε αμφισβήτηση των δύο μεσαιωνικών Auctoritates, δηλαδή της Εκκλησίας και της Αυτοκρατορίας.
Το καμπαλιστικό δόγμα του zim zum αξιώνει μια αντινομία μεταξύ του Θεού και του κόσμου - εξ ου και η ιδέα ότι ο Θεός είναι εξόριστος και ότι θα επιστρέψει μόνο όταν το Ισραήλ επιστρέψει στη γη του (εδώ ο Σιωνισμός βρήκε βάση παρά την αρχική αντίθεση του ραβινάτου) - άρα ο κόσμος είναι μια σκοτεινή πτώση του όντος, μια παρακμιακή εκπόρευση, που πρέπει να «ξαναπορροφηθεί» στην αδιαφοροποίητη ενότητα του θεϊκού μονού από την οποία έχει αποστασιοποιηθεί. Είναι μια μορφή ψευδούς γνώσης ιουδαϊκής-ελληνιστικής προέλευσης.
Δεν είναι καθόλου αλήθεια ότι το κράτος του Ισραήλ δεν θέλει να ακούσει για την ανοικοδόμηση του Ναού, τουλάχιστον αφού έχει μονοπωληθεί πολιτικά από το εθνικό-θρησκευτικό δικαίωμα του οποίου ηγέτης είναι ο Νετανιχάου και οι Εβραίοι φονταμενταλιστές και οι έποικοι είναι το εκλογικό σώμα.
Θα πρόσθετα επίσης ένα τέταρτο σημείο: από χριστιανική σκοπιά, ο μεσσίας που περίμενε ο μεταβιβλικός Ιουδαϊσμός, ο οποίος συχνά παίρνει το πρόσωπο του λαού-μεσσίας, δηλαδή του εβραϊκού λαού, που με τα βάσανα σώζει τον κόσμο (και που , μεταφρασμένο σε πολιτική, μπορεί να γεννήσει αξιώσεις ηθικής ανωτερότητας αλλά και εθνοτικής), στο ότι είναι εναλλακτικό και υποκατάστατο του Χριστού, έχει εμφανή «αντιχριστιανικά» χαρακτηριστικά. LC
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου