Διαδικτυακή παραθεολογία του Θεολόγου-Φιλολόγου Κωνσταντίνου Νούση

Σε άμεση συνάρτηση με πρόσφατο άρθρο μας[1] για τις φληναφηματικές διαδικτυακές παρεμβάσεις των φονταμενταλιζόντων θεολογούντων, ερχόμαστε με το παρόν να συμπληρώσουμε πάνω στη χαίνουσα πληγή της ιντερνετικής παρ – α – θεολόγησης. Είναι προφανές ότι ο πειρασμός της ασυδοσίας και της ανωνυμίας, που εξάπτουν τα διαστροφικά ψυχωτικά σύνδρομα πολλών, ένα είδος κατώτερων ψυχικών παθών θα λέγαμε, όχι πόρρω απεχόντων της σαρκικότερης αυτοϊκανοποίησης στους ίδιους κυβερνοχώρους, δεν θα επέτρεπε να μην εκτυλιχθούν τα εμπαθή ορμέμφυτα ενίων, οι οποίοι εν προκειμένω μας απασχολούν από την άποψη του αυτοπροσδιορισμού και της συναφούς αυτοπροβολής τους σαν ειδημόνων των θεολογικών πραγμάτων και γραμμάτων.

Φυσικά και εδώ οι τάσεις πολλές, από τους ακραίους και χυδαίους φονταμενταλιστές μέχρι τους μετριοπαθέστερους ζηλωτές, όλοι τους, όμως, σαφώς ή σχεδόν εκτός από τα όρια της Εκκλησίας και της ευπρέπειας. Δεν θα είχα πρόβλημα να αναφερθώ σε συγκεκριμένους ιστότοπους, τους οποίους γνωρίζουν οι εντρυφώντες στα ορθόδοξα θεολογικά και εκκλησιαστικά δρώμενα παντί τρόπω, αλλά δεν υπάρχει λόγος ουδεμίας διαφημιστικής προβολής τους, εφόσον και μόνον ένα κλικ του ποντικιού πάνω σε αυτές τις σελίδες είναι αρκετό να ρυπάνει τον επισκέπτη του. 

Δεν αναφέρομαι φυσικά σε sites των παλαιοημερολογιτών, οι οποίοι σαφέστατα χαρακτηρίζουν εαυτούς εκτός και εναντίον της Εκκλησίας μας. Ο λόγος γίνεται κυρίως για όλους εκείνους που διατείνονται με περισσή ελαφρότητα, μάλλον θρασύτητα, πως τάχα μάχονται για την Ορθοδοξία και την ακρίβεια του δόγματος σε βάρος των πάσης φύσεως «προδοτών και αιρετιζόντων», κληρικών και λαϊκών, χωρίς ωστόσο επισήμως να είναι έξω από τον χώρο της «οικουμενιστικής» Εκκλησίας.

Εκ των προαναφερθεισών ιστοσελίδων άλλες είναι στρατευμένες μεθοδικά σε σαφή εκκλησιομαχική προοπτική (π.χ.  εκείνες που υποστηρίζουν τις αντικανονικές ενέργειες των καθηρημένων πρ. Ράσκας Αρτεμίου και του ιερομονάχου Ευθυμίου), άλλες σε μια αόριστη επίθεση κατά των πάσης φύσεως «Οικουμενιστών» και νεωτεριστών - με κύριο στόχο συνήθως το περιβάλλον του Φαναρίου – και έτεροι σε μια πιότερο επιστημονικόσχημη παρέμβαση σε θέματα σχετικού προβληματισμού.

Βασικά κοινά τους χαρακτηριστικά: η επίθεση στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και τις διαθρησκειακές του ενέργειες, σε θεολόγους και κληρικούς εντός και εκτός Ελλάδος τους οποίους εγκαλούν για δογματικό μινιμαλισμό και εκκοσμίκευση, η άπλετη συνωμοσιολογία, η ακατάσχετη ιεροκατάκριση, η κατινίστικη νοοτροπία, διάθεση και φλυαρία, ο κιτρινισμός της εκκλησιαστικής ειδησεογραφίας, η χυδαιότητα και η χειμαρρώδης βωμολοχία, η αήθης κακότητα και η προσβολή του ήθους του αντιπάλου δέους, η ημιμαθής κατοχή των θεολογικών γραμμάτων, η συκοφαντική λασπολόγηση, η ιεροεξεταστική αποφορά, η διανομή πιστοποιητικών ορθοδόξων ή μη φρονημάτων, η δαψιλής πεζοδρομιακότητα και αθυροστομία, η εσχατολογία, η φαιδρότητα, το φτηνό χιούμορ και το κακόγουστο κουτσομπολιό, εν ολίγοις πράγματα που απαντώνται κατά βάσιν και έθος σε χώρους των ΓΟΧ.

Η απουσία στοιχειωδών κανόνων σεβασμού και ευπρέπειας συνοδεύει τη βορβορώδη μορφικώς και ουσιαστικώς αμετροέπεια που τους διέπει, μεταβάλλοντας κυριολεκτικά σε οχετούς κακοηθείας και σε ανακριτικά υπόγεια ηθικής εξόντωσης, προγραφής αντιφρονούντων και απονομής ταυτοτήτων αιρετιζόντων ενάντια σε όσους διαφωνούν με τα λόγια τους ή παντί τρόπω αντίκεινται στη θεολογική και όποια άλλη (κακόγουστη και κακότροπη οπωσδήποτε) αισθητική τους.

Ο «σκληρός» λόγος που χρησιμοποιώ δεν είναι εμπαθής προβολή κάποιου υποκειμενισμού, αλλά δυστυχέστατα μια ατελής φωτογραφική αποτύπωση της θλιβερής τους πνευματικής κατάστασης και της δυσειδούς πραγματικότητας του ψυχικού τους κόσμου, όπως αυτός προβάλλεται στα δικά τους διαδικτυακά πεπραγμένα. Ο κατά κυριολεξίαν βαρβαρισμός που παρατηρείται στη γλώσσα τους και η εμφανής σε πολλά σημεία γραμματική ανορθογραφία τους (μη εξαιρουμένων και των πλέον, υποτίθεται, σοβαρών και κατηρτισμένων εξ αυτών) επεκτείνονται συνηθέστατα και στο ουσιώδες περιεχόμενο των ρημάτων τους. 

Προκειμένου να καταστήσω σαφέστερα τα παραπάνω, ας πιάσω ενδεικτικά την περίπτωση ενός πιότερου επιστημονικοφανούς ιστολόγου εξ αυτών, ο οποίος, γέμων εμπαθείας, ζηλοτυπίας και κακεντρέχειας, ισοπεδώνει και ακυρώνει την προσφορά του συνόλου των συγχρόνων θεολόγων, ρίχνοντάς τους συλλήβδην, πέρα από τους εμετικούς χαρακτηρισμούς της ασυγκράτητης και πρόδηλης ζηλοφθονίας του, στο τσουβάλι των Οικουμενιστών. «Μεθυσμένος», παρά τον περί του αντιθέτου απατηλό αυτοπροσδιορισμό του, από πληθώρα ψυχωτικών συνδρόμων, τα οποία προβάλλει, ως μη ώφειλε, κάτω από τη δείλαια ανωνυμία του – όπως πλείστοι εκ των περί ων ο λόγος - με τον προσχηματικό μανδύα των θεολογικών αναλύσεων, φλυαρεί εδώ και καιρό ακατάσχετα επί παντός επιστητού και παραληρεί, αποδεικνύοντας τη θεολογική και φιλοσοφική του ημιμάθεια – μάλλον ασχετοσύνη κατ’ εμέ – και την οντολογία της πλάνης και της αίρεσης στα πράγματα (κατά βάση και προπαντός) παρά στα λόγια (στα οποία πολλάκις η αστοχία είναι συνάρτηση παιδευτικών και άλλων παραγόντων, πιότερο εξάπαντος ακίνδυνων). 

Για τον κύριο αυτόν, αλλά και για πολλούς έτερους του άνομου αυτού ψευτοθεολογίζοντος συρφετού, που μιαίνει τον λαό του Θεού και δυσφημεί την Ορθοδοξία μας, ισχύουν τα λόγια του Χρ. Γιανναρά, δια των οποίων απάντησε σε έτερο συνάδελφό του, ο οποίος του «επετέθη» επί της ουσίας των γραφομένων του και δη με πολύ πιο τεκμηριωμένο, κόσμιο και νηφάλιο λόγο: «είναι, δυστυχώς, τόσο ασύδοτα γενικευμένοι οι χαρακτηρισμοί, που δεν αφήνουν περιθώρια σοβαρότητας αντιλόγου, δίνουν μάλλον την εντύπωση παραληρηματικής αμετροέπειας» (από το βιβλίο ‘Έξι φιλοσοφικές ζωγραφιές’).

Η επίσημη Εκκλησία, κατά τη γνώμη μου, δεν θα πρέπει να ακολουθεί μονάχα τον δρόμο της συνετής αδιαφορίας απέναντι στους ρυπαρούς αυτούς ιστοτόπους, αλλά σε συνεργασία με την πολιτεία να «αποκαλύπτει» τους περισσώς εκτραχυνθέντας και να επιβάλλει τα σχετικά ιεροκανονικά επιτίμια, ώστε και το ποίμνιο να ενημερώνει και προστατεύει, αλλά και συνάμα να αυξάνει τις πιθανότητες μετάνοιας και θεραπείας στους πνευματικά (εν πολλοίς και ψυχολογικά) άρρωστους αυτούς αδερφούς μας.

Η θεολογία στην παράδοσή μας είναι πρωτίστως καρπός βιώματος και παιδευτικού εξοπλισμού κατά δεύτερον. Θα ήταν αναιδές – μιλώ περισσότερο για τον εαυτό μου – να ισχυριστούμε περί της σχετικής εμπειρίας, αλλά μπορούμε να καυχηθούμε αφενός για τη χρήση της διδασκαλίας των προγενέστερων Αγίων και της Παράδοσής μας και αφετέρου για την παραμονή και θεολόγησή μας μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Αυτό το τελευταίο είναι μια μορφή αγιοπνευματικής κατάστασης, έστω και νηπιακής. Κακά τα ψέματα, το να ανήκεις ενεργώς, έστω και αμυδρά, στο Σώμα του Χριστού, δεν μπορεί να γίνει χωρίς το Άγιο Πνεύμα. Οι εκ του αντιθέτου καταστάσεις και ενέργειες πολύ φοβάμαι ότι θέτουν υπό αμφισβήτηση την εγκυρότητα και τη γνησιότητα πάσης θεολογικής παρέμβασης και της ίδιας της υπόστασης των φορέων τους, όσο ορθόδοξες και παραδοσιακές και αν προβάλλονται ως προς το φαίνεσθαί τους. Και στην περίπτωση αυτή έχουμε αλλότριες διδασκαλίες και πνεύματα πλάνης (Α’ Τιμ. 4:1), τα οποία η Ορθόδοξη Θεολογία και Εκκλησία οφείλει να επισημαίνει, να ελέγχει, να καυτηριάζει, να καθαιρεί και να καθαίρει.

---

[1] http://www.amen.gr/article18322

amen.gr 

ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ, ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΘΕΟΛΟΓΟΙ. ΟΙ ΜΕΝ ΜΙΣΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ. ΔΙΟΤΙ ΛΟΓΩ ΠΡΟΣΩΠΟΛΑΤΡΕΙΑΣ ΔΕΝ ΚΑΤΟΡΘΩΝΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΝ ΤΟΝ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ. 
 ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΠΕΙΛΕΣ ΕΠΕΙΔΗ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΟΤΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΙ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ, ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΙ ΚΑΙ ΝΕΟΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ.

 Αμέθυστος