Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος μιλά για την βαθειά απαιτητική φύση της θεολογίας και την ερμηνευτικό λειτουργία της. «Κάνουμε διατυπώσεις για να πάμε παραπέρα, δεν κατέχουμε την αλήθεια και στην καλύτερη περίπτωση η αλήθεια μας κατέχει...» λέει χαρακτηριστικά.
Αφηγείται την θεολογία του '60 ως μια καρποφόρα προσπάθεια να καταλάβουμε την παράδοσή μας – προσπάθεια που γονιμοποιεί την όλη συζήτηση μέχρι σήμερα.
Αναφέρεται στην τριαδολογία στην ανθρωπολογία και στην έννοια του ομοουσίου, φτάνοντας στην κοινωνία των προσώπων. Και τονίζει την ανάγκη για ένωση της λογικής θεμελίωσης του προσώπου με την οντολογική του θεώρηση.
Από την θεολογική ημερίδα με τίτλο: «Τα προσωπεία του προσώπου – Κριτικές θεολογικές τοποθετήσεις στην οντολογία του προσώπου» που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2018, από τον νεοσύστατο Σύλλογο Θεολόγων «Μέθεξις» στο Πολιτιστικό Κέντρο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
( Antifono.gr)
ΟΠΩΣ ΑΚΟΥΜΕ Ο ΕΝΑΣ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΧΑΙΝΤΕΓΚΕΡ, Ο ΑΛΛΟΣ ΧΕΓΚΕΛ ΚΑΙ ΛΕΒΙΝΑΣ, Ο ΠΑΡΑΛΛΟΣ ΤΟΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΣΜΟ. Ο ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΤΟΝ ΣΟΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΠΠΕΡ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΙΑΒΑΣΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΝΟΜΑΖΟΥΜΕ ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ.
ΚΑΙ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΣΑΝ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΕ ΘΡΑΣΟΣ ΟΝΟΜΑΖΟΥΜΕ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ Ή ΠΝΕΥΜΑ ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ. ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ.
ΤΩΡΑ ΘΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΡΗΤΩΣ Η ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΟΧΙ Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου