Δύση, ο ζωολογικός κήπος της Βαβυλώνας – Roberto Pecchioli

Η ανθρωπότητα της τερματικής Δύσης βρήκε τη μοίρα της, να γίνει ο ζωολογικός κήπος της Βαβυλώνας. Ένα ψεύτικο περιβάλλον, ένα θεματικό πάρκο, ένα πολυτελές κλουβί στο οποίο τα ζώα είναι αιχμάλωτα σε ένα ψεύτικο δάσος, στερημένα της φυσικής τους αξιοπρέπειας, για να εκτεθούν στο έκπληκτο βλέμμα ενός πλήθους που πληρώνει, που κινείται σε καθιερωμένες διαδρομές, ανάμεσα σε περίπτερα, αναψυκτήρια και συσκευές. Η διαφορά με τον ζωολογικό κήπο των άγριων ζώων είναι ότι γινόμαστε θεατές του εαυτού μας. Η κουλτούρα που ανακάλυψε την έννοια του ατόμου πεθαίνει επειδή αποδέχτηκε με ενθουσιασμό τη μοίρα των ζώων. Από την υπεροχή έναντι της φύσης, από τη βεβαιότητα ότι είχα το χάρισμα της λογικής και της αυτογνωσίας μέχρι το θλιβερό μέλλον ενός ζωολογικού είδους. Έξυπνα εκτρεφόμενα θηρία χωρίς την αθωότητα του ζώου, σε αυτό καταντήσαμε

Ο Αλέξης ντε Τοκβίλ φαντάστηκε ότι η ιδέα της ισότητας που οδηγήθηκε στις ακραίες συνέπειες, σε συνδυασμό με τον αντικατοπτρισμό της απεριόριστης ελευθερίας, θα εξαφάνιζε όλες τις άλλες φιλοδοξίες από την ανθρώπινη καρδιά. Σχεδόν δύο αιώνες μετά τις διαισθήσεις του Νορμανδού κόμη, το ταξίδι έχει ολοκληρωθεί. Έχοντας ανταλλάξει την ελευθερία με την απελευθέρωση, μετά με τήν επιθυμία, τέλος με τήν ιδιοτροπία, έχοντας υποθέσει το αξίωμα της ισότητας ως αδιαμφισβήτητη αξία, ο δυτικός άνθρωπος έχει ξεκινήσει τον πιο επικίνδυνο δρόμο, που έχει γίνει ένας αυτοκινητόδρομος χωρίς διέξοδο, αυτόν του αγώνα χωρίς σύνορα ενάντια στη φύση, τους νόμους της, τα όριά της. Έφτιαξε μια κοινωνία αποσύνθεσης, ένα οξύμωρο τού οποίου γινόμαστε μάρτυρες, μέ τήν πλειονότητα νά αγνοεί την τύχη των μεταλλαγμένων. Τις τελευταίες ημέρες το Βέλγιο, γη που στεγάζει τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε εκείνο το κτήριο Berlaymont που χτίστηκε στο πρότυπο του πύργου της Βαβυλώνας, είδε μια άσεμνη έκθεση κατά της φύσης, την έκθεση αγοράς τεχνικών, εργαλείων και εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην τεκνοποίηση / παραγωγή παιδιών που προορίζονται για ομογονεϊκές οικογένειες, όπως πρέπει να ειπωθεί με γραφειοκρατικό ευφημισμό. Η αφίσα της έκθεσης, που φέρει όλες τις σφραγίδες και τις παγίδες της νομιμότητας σε ισχύ, αντιπροσωπεύει την ευτυχισμένη (gay…) εικόνα ενός ηλικιωμένου ομοφυλόφιλου ζευγαριού που αγκαλιάζει στο στήθος του (το να γράφει το στήθος είναι προσβλητικό για την όμορφη, κλασική μητρική εικόνα) μια χαμογελαστή ξανθιά μαριονέτα. Μια τέλεια εικόνα των «τελευταίων ανθρώπων» της νιτσεϊκής μνήμης, η συνεκτική έκβαση της πορείας του ευρωπαϊκού πολιτισμού στο τεντωμένο σχοινί που απλώνεται μεταξύ του Υπερανθρώπου και του γκρεμού.

Η ζωή πλασάρεται στήν αγορά, τα παιδιά ενός θυελλώδους παρόντος, που προορίζονται για ένα μέλλον πολιτικής και ηθικής ερήμου, στερούνται το φυσικό δικαίωμα να εισέλθουν στη ζωή συνοδευόμενα από μια μητέρα και έναν πατέρα κάτω από τήν εντυπωσιακή σιωπή των φεμινιστριών, που θα έπρεπε να αμφισβητήσουν φωναχτά την εκμετάλλευση των φτωχών γυναικών, που περιορίζονται σε απλά σκεύη, σέ δανειστές και ενοικιαστές της μήτρας ή του ωαρίου, απασχολημένες στήν άρνηση της βιολογικής φύσης της μητρότητας διαμαρτυρόμενες για την ετεροπατριαρχία και τον ρόλο που τούς αναθέτει ο κακός ετεροφυλόφιλος λευκός άνδρας, τελικά νικημένος. Ο Claudio Risé, φιλόσοφος αλλά κυρίως ψυχοθεραπευτής, παρατηρεί σε ένα δραματικό απόσπασμα: «ο πατέρας και η μητέρα εξαφανίζονται, θεωρούνται πλέον από το νόμο αποκλειστικά ως προμηθευτές των αντίστοιχων βιολογικών υλικών τους, διαγράφοντας τις αντίστοιχες γονικές φιγούρες τους. Ο μπαμπάς και η μαμά αντικαθίστανται από αγορές ανδρικών και γυναικείων γενετικών και αναπαραγωγικών προϊόντων, που προμηθεύονται από τα φτωχότερα επίπεδα του πληθυσμού και από εξειδικευμένα εργαστήρια». Είναι όλα απολύτως νόμιμα, δηλωμένα, δίκαια και προοδευτικά. Καταργήθηκαν όλες οι εξαιρέσεις, όπως αναγράφεται σέ κάθε παλιό τύπο, στα φύλλα γραφειοκρατικών παραγγελιών. Οι νόμοι προσαρμόζονται εύκολα στην Αγορά του Θεού, ακόμη και στον κατασταλτικό μηχανισμό κατά των αντιφρονούντων στη νέα τάξη (αταξία) που επιβάλλεται.

Το ενδιαφέρον των κυρίαρχων ομάδων παράγει ένα ζωοτεχνικό όραμα του ανθρώπου, ένα απλό κομμάτι κυττάρων που επιλέγονται και συγκεντρώνονται σύμφωνα με τις δυνατότητες της επιστήμης και τις προκληθείσες επιθυμίες όσων πληρώνουν, ώστε κάθε ιδιοτροπία να γίνει πραγματικότητα. Τα ανθρώπινα όντα παράγονται μαζικά όπως στις φάρμες κρέατος ή για παραγγελίες για τις εκκεντρικές προτιμήσεις των πλουσίων. Λαμβάνετε το σπέρμα κάποιου, το διατηρείτε στη σωστή θερμοκρασία και μετά το εισάγετε στη μήτρα που έχετε επιλέξει την πιο κατάλληλη στιγμή για μια «καλή» γονιμοποίηση. Ένα μόσχευμα που εφαρμόζεται σε άτομα που δεν έχουν ακόμη την ετικέτα γραμμικού κώδικα που περιέχει τα τεχνικά δεδομένα των ανθρώπινων βοοειδών, αλλά σίγουρα θα εξοπλιστούν με ένα άνετο ενδοδερμικό τσιπ πολλαπλών χρήσεων. Θα μας κάνουν να πιστέψουμε ότι είναι χρήσιμο, άνετο, μοντέρνο, αποκλειστικό σύμβολο προόδου. Το κοπάδι των ζώων του ζωολογικού κήπου θα υπακούσει. Το τσιπ και η πιστωτική κάρτα, ή μάλλον η χρεωστική κάρτα, είναι έγκυρα σύμβολα μιας τρομερής εποχής στην οποία η υποβάθμιση και η πρόοδος συμπλέκονται μέχρι να συγχωνευθούν. Στρέφουμε την κυρίαρχη γλώσσα εναντίον του εαυτού της, όσο παραμένουν κενά ελευθερίας. Έχουμε μπει σε έναν τραγικό τεχνολογικό ναζισμό, τον πιο ψυχρό στη μνήμη. Εξηγούμαστε με το απόσπασμα ενός εθνικοσοσιαλιστή νομικού, του Ernst Forsthoff, ο οποίος έχει το πλεονέκτημα της πνευματικής ειλικρίνειας, άγνωστο στους σύγχρονους φιλελεύθερους ελευθεριακούς Ναζί. «Όποιος έχει το κράτος, φτιάχνει τους νόμους και, τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, τους ερμηνεύει (…). Καθιερώνει τι είναι νόμιμο (…) Η νομιμότητα είναι επομένως κάτι καθαρά τυπικό και δεν σημαίνει τίποτα άλλο από το ότι η βούληση οποιουδήποτε μέρους (…) έχει γίνει διάταξη νόμου (…).

Όπως επισημαίνει ο Carl Schmitt, «η νομιμότητα γίνεται το δηλητηριασμένο όπλο με το οποίο κάποιος χτυπά τον πολιτικό αντίπαλο από πίσω. Σε ένα μυθιστόρημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ στο τέλος ο αρχηγός των γκάνγκστερ δίνει εντολή στους οπαδούς του: η εργασία πρέπει να είναι νόμιμη. Η νομιμότητα τελειώνει εδώ ως σύνθημα γκάνγκστερ».Ο εχθρός είναι πλέον όλη η φύση [η ανάγκη], η Δημιουργία με τους νόμους της κηρύχθηκε μεταβλητή και σε κάθε περίπτωση άδικη από τον Άνθρωπο-Θεό που ελίσσεται από τον νέο Παντοδύναμο, την Αγοραία μεταφορά του Χρυσού Μοσχου. Το Terminal Europe δεν τελειώνει στο μικρό Βέλγιο. Στη Γαλλία του νεαρού κυρίου, τού Μακρόν, μαριονέτα του χρηματοπιστωτικού συστήματος και μέ άκρως εμπιστευτικούς θόλους με αντιανθρώπινα σχέδια –η παλιά συναρχία που ξεσκέπασε ο Ντε Γκωλ, που τώρα εκπροσωπείται από τους νέους τεχνοκράτες Ναζί à la Jacques Attali– εγκρίθηκε από μια αυτονομημένη Εθνική Επιτροπή Δεοντολογίας (η διπλή σκέψη και η ανεστραμμένη γλώσσα λειτουργούν πάντα) καί δόθηκε τό πράσινο φως,  στην υποβοηθούμενη τεκνοποίηση σέ ανύπαντρες μητέρες ή λεσβιακά ζευγάρια. Πολύ σωστά, το φετίχ της ισότητας δεν μπορούσε να αποκόψει το άλλο μισό του ουρανού από την προσοδοφόρα αγορά της τεχνητής αναπαραγωγής και της ευγονικής. Περιμένουμε, λόγω τής ομοιογένειας τής αντιμετώπισης, το φετίχ του «ανθρώπινου» δικαιώματος στην τεκνοποίηση, νά επεκταθεί και στους ανύπαντρους(άντρες). Η τρέλα μιας ισότητας πού μειώθηκε σέ έναν αγώνα για τη διόρθωση της δημιουργίας, η τεχνική αλαζονεία σε συνδυασμό με μια αρνητική κρίση για τη φυσική πραγματικότητα, μας μεταμορφώνει σε προϊόντα, αντικείμενα προς αγορά και πώληση ανεξάρτητα από κάθε ηθική. Στη Γαλλία, η συζήτηση είναι ανοιχτή για το εάν οι προμηθευτές σπέρματος θά πληρώνονται ή εάν το σπέρμα μπορεί να εισαχθεί. Πραγματοποίηση του ανθρώπου και ό,τι τον αφορά, μια ζωολογική και ζωοτεχνική ολίσθηση που σέ ανατριχιάζει αλλά δεν γίνεται αντιληπτή από την κοινή γνώμη, δέσμια του μηχανισμού πληροφόρησης που κατέχουν οι ίδιοι άνθρωποι που προώθησαν τη νέα ζωοανθρωπολογία. Το διεθνές τελωνειακό τιμολόγιο που περιλαμβάνει σπέρμα ζώων, θα πρέπει επίσης να προσαρμοστεί,  στην κατηγορία προϊόντων, αλλά όχι, ω καλά, στό ανθρώπινο σπέρμα. Από habeas corpus μέχρι ανταλλακτικά και αποσπώμενα κομμάτια, ελεύθερα εμπορεύσιμα στην αγορά, συμπεριλαμβανομένων των δασμών και του ΦΠΑ.

Ενώ η χρήση της ευθανασίας, δηλαδή η προγραμματισμένη καταστολή των ανθρώπων, εξαπλώνεται παντού, τόσο που στα παιδιά, τα πιο ανυπεράσπιστα,νά έχει αυξηθεί κατά τέσσερις χιλιάδες τοις εκατό μέσα σε λίγα μόλις χρόνια, το κύμα ολοκληρωτισμού της ισότητας φτάνει στο πανεπιστήμιο του Λουντ, όπου ένας καθηγητής τέθηκε σε διαθεσιμότητα επειδή επιβεβαίωσε τη βιολογική διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών. Η ιδεολογία είναι πάντα εχθρική προς την αλήθεια  Πέρα από τό κανάλι δεν τραγουδιέται πλέον το Rule Britannia, αλλά το Gay Britannia. Μέλος της οικογένειας Mountbatten, από τις πιο ισχυρές στο Ηνωμένο Βασίλειο, συγγενείς του βασιλικού οίκου με ήρωες πολέμου και στυλοβάτες της αυτοκρατορίας, παντρεύτηκε το αγόρι του. Δεν το έκανε κρυφά, αλλά σε ένα Αγγλικανικό παρεκκλήσι γεμάτο με ευλογία από την κρατική εκκλησία και φωτογραφίες με τη βασίλισσα και τη βασιλική οικογένεια. Ο λόρδος Ivar Mountbatten βρίσκεται στον δεύτερο γάμο του, ο πρώτος, με περιορισμένο τρόπο άντρα-γυναίκας, του χάρισε τρεις κόρες, ενθουσιώδεις υποστηρικτές του πατρικού ομογάμου. Ό,τι απομένει από τις ευρωπαϊκές αριστοκρατίες, στην υπηρεσία της ολιγαρχίας για τη διατήρηση των προνομίων των προγόνων τους, παρατάχθηκαν λοιπόν σε πρώτο πρόσωπο. Δεν υπάρχει επιστροφή, ο υγρός κόσμος, το ρευστό, παροδικό μέλλον των επιλογών ορισμένου χρόνου, αφού τίποτα δεν είναι για πάντα, είναι ήδη παρόν, είναι στην εξουσία. Δεν λείπουν οι διακριτικά χιουμοριστικές πλευρές, όπως η απόφαση του περιφερειακού συμβουλίου της Ανδαλουσίας να αναγκάσει τους δασκάλους να παρακολουθήσουν μαθήματα φεμινισμού για να προσαρμόσουν τη διδασκαλία στη γλώσσα του νέου κόσμου. Δεν πρόκειται φυσικά για κατήχηση, παρά τις βαριές ποινές για όσους θέλουν να ξεφύγουν από τα μαθήματα, αλλά γιά τήν απαραίτητη προσαρμογή στην προοδευτική Αλήθεια. Κρίμα που στον υγρό κόσμο η σημερινή αλήθεια είναι μάλλον το αυριανό ψέμα.

Οι ηλικιωμένοι προετοιμάζονται για το χειρότερο, αφού, πίσω από το πρόσχημα της ζωντανής θέλησης και της «ποιότητας ζωής» (τίποτα, πόσο μάλλον ο θάνατος, δέν λέγεται με το όνομά του, στην απαστράπτουσα Βαβυλωνιακή Ατλαντίδα) οι προτάσεις που έχουν ήδη προωθηθεί στις σκανδιναβικές χώρες  κυκλοφορούν και στην Ολλανδία (χθες Προτεστάντες, σήμερα εξεγερμένοι κατά της ζωής) για την οποία στα 75 του χρόνια μπορεί κανείς να ζητήσει να κατασταλεί -νομικά, υγιεινά- έστω και καλά στην υγεία του. Οι ασφαλιστικές εταιρείες υγείας, τα συνταξιοδοτικά ταμεία χαίρονται και νέοι δήμιοι ετοιμάζονται σύμφωνα με το νόμο με λευκά παλτά. Μια βολή και μακριά, σαν κουτσάλογα, αλλά ανώδυνα στη γεύση, σε αποστειρωμένο περιβάλλον, μετά, μια μικρή φωτιά και οι στάχτες σκορπισμένες. Ο Μάστρο Τίττα, ο δήμιος του Ρουγκαντίνο, ήταν καλύτερος. Ο Ugo Foscolo το διαισθάνθηκε αυτό στο Sepolcri, μάρτυρας της επανάστασης των Ιακωβίνων και στό ταφικό πλαίσιο, με τις γραμμές «Από τη μέρα που οι γάμοι και τα δικαστήρια  είπαν στα ανθρώπινα θηρία να λυπούνται τους εαυτούς τους και τους άλλους, αφαίρεσαν τούς ζωντανούς από τον κακοήθη αιθέρα και από τα θηρία τα άθλια υπολείμματα που η Φύση με αιώνιες θέσεις προόριζε για άλλες αισθήσεις». Οι γάμοι γελοιοποιήθηκαν, η θρησκεία ωθήθηκε στη λήθη, ο σεβασμός στους νεκρούς έχει πάψει, ο ρόλος του νόμου έχει περιοριστεί στο εμπορικό δίκαιο και στον συμβολαιογράφο της εξουσίας, η οπισθοδρόμηση στο μετα-ανθρώπινο είναι ταχεία και αναπόφευκτη. Οι εκπρόσωποι της χριστιανικής παράδοσης, το επιστύλιο της Ευρώπης (Novalis: Ευρώπη, ή Χριστιανισμός) στρέφουν το βλέμμα τους αλλού, όταν δεν είναι συνένοχοι της νέας εποχής, από αδυναμία και όρεξη να κρατήσουν κάποια ροκανίδια επιρροής. Από τη στιγμή που όλες οι αναφορές στο καθολικό και το υπερβατικό έχουν μηδενιστεί, η μυρωδιά του απολυμαντικού και η εικόνα της σύριγγας παραμένουν, ένα πιστό εικονόγραμμα του δυτικού πολιτισμού.

Καταργείται η διάκριση, η ικανότητα να επιλέγει κανείς, να κυριαρχεί στον εαυτό του, να κοιτάζει ψηλά. Η Αγορά θέλει να είμαστε αιχμάλωτοι των ορμών, επιθυμίας ζώα που διέπονται από κολασμένα ένστικτα, που ακολουθούν κάθε παρόρμηση, επαναβαφτίζουν την ελευθερία και, όταν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο κέρδους, διακηρύσσουν ένα θεμελιώδες δικαίωμα. Δεν υπάρχει τίποτα θρησκευτικό, πολύ περισσότερο ομολογιακό, στον αγώνα για την υπεράσπιση του ανθρώπου.
Πράγματι, πιστεύουμε ότι οι πιο σκληροί αντίπαλοι των επιβεβλημένων εκτροπών πρέπει να βρίσκονται στο πεδίο των υπερασπιστών της απειλούμενης, παραμορφωμένης, αναδημιουργημένης φύσης, μεταξύ των υποστηρικτών μιας έντιμης κοσμικής ηθικής και μεταξύ των εχθρών «από τα αριστερά» της Αγοράς ως μέτρο όλων των πραγμάτων. Οι περισσότεροι από αυτούς, λόγω ενός απίστευτου νόμου αντιποίνων, είναι με το μέρος της ανάταξης της ανθρωπότητας σε ένα εκπαιδευμένο κοπάδι, εθισμένο σε ψεύτικες ελευθερίες. Απελευθερωμένος, λένε, αλλά από τον εαυτό του, από αυτό που μας ξεχωρίζει από τη ζωώδη διάσταση. Η διαφορά δεν είναι πλέον συστατική, οντολογική, αλλά ποσοτική: ο άνθρωπος είναι πιο ευφυής από τα άλλα όντα, επομένως μπορεί και πρέπει να έχει το δικό του σχέδιο για τη φύση, την κυριαρχία για το κέρδος και μια τρελή λαχτάρα για παντοδυναμία. Είναι το κατόρθωμα του Εωσφόρου, το ίδιο που η βιβλική αφήγηση έριξε μια ματιά στην περήφανη βαβυλωνιακή δύναμη. Ένας πύργος υψωμένος στον ουρανό, τεράστιοι και πολύ ψηλοί τοίχοι, οι κήποι στις στέγες, για να δείξουν την κυριαρχία στη φύση. Ηρωίδα εκείνου του έπους ήταν η φιγούρα, αιωρούμενη μεταξύ μύθου και πραγματικότητας, της βασίλισσας Σεμίραμιδας, που ανέβηκε στο θρόνο με τη συνωμοσία και τον φόνο του συζύγου της Νίνο, εξυψωμένη από τον ιστορικό Ηρόδοτο, αγαπημένη από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, όπως αποδεικνύεται από τη θεατρική τραγωδία αφιερωμένη σε αυτήν από τον Βολταίρο, την ομώνυμη όπερα του Τζιοακίνο Ροσίνι και τον ιμπρεσιονιστικό πίνακα του Έντγκαρ Ντεγκά, Η Σεμίραμις στην κατασκευή της Βαβέλ. Για τον Δάντη, αντίθετα, η Semiramide, μια φεμινίστρια ηρωίδα, ίσως αιμομικτική μερικές χιλιετίες εκ των προτέρων, αξίζει την κόλαση του λάγνου: «libito fé licito in sua legge, per torre il biasmo in che era condotta». ("Ο πόθος το έκανε νόμιμο μέσα στον δικό του νόμο, για να απαλλάξει από την κατηγορία στην οποία κρατούνταν"). Ένας πρόδρομος της σημερινής ματιάς του 21ου αιώνα της πρώην χριστιανικής εποχής.

Η Βαβέλ καταστράφηκε, σύμφωνα με την ιστορία της Γένεσης, από θεϊκή παρέμβαση που μπέρδεψε τις γλώσσες, θυμωμένη με το εγχείρημα του πύργου καθώς «αυτή είναι η αρχή της δουλειάς τους και τώρα αυτό που σχεδιάζουν να κάνουν δεν θα τους είναι αδύνατο». Η ικανότητα του πλάσματος ανθρώπου να ανακαλύπτει τα μυστικά της φυσικής φύσης, να τα εξουσιάζει και να τα τοποθετεί στη βάση τεχνικών και τεχνολογιών έχει φτάσει σε εξαιρετικά επίπεδα σε αυτό το μέρος του κόσμου, αλλά το σπάσιμο του κουτιού της Πανδώρας έχει εξαπολύσει τον Προμηθέα σε τόσο αφόρητη περηφάνια που έχει σβήσει όλα τα άλλα συναισθήματα. Η φύση θα ξαναβρεί το πάνω χέρι, αυτή που έχει με το μέρος της τους αιώνες και τις χιλιετίες. Το πρόβλημα είναι δικό μας, οι αντιφρονούντες αυτού του καθάρματος, ανήκουστοι μάρτυρες, η αμελητέα Κασσάνδρα που συνορεύει με το γελοίο. Ωστόσο, δεν μπορούμε να είμαστε σιωπηλοί, τελευταίοι του χθες και πρώτοι του αύριο. Ο Φάουστ επέλεξε τον Μεφιστοφελή, πούλησε σώμα και ψυχή με αντάλλαγμα δύναμη χωρίς κατεύθυνση. Στην αρχή ήταν η δράση, όχι ο Λόγος. Ο δυτικός άνθρωπος έχει πείσει τον εαυτό του γι' αυτό και έχει επιτύχει εξαιρετικούς επιστημονικούς και τεχνικούς στόχους με τίμημα να εγκαταλείψει τη βαθιά του φύση. Στη σύντομη ανατροπή της ανθρώπινης ιστορίας που μας δίνεται να ζήσουμε, η μοίρα του Φάουστ παλινδρομεί σε έναν μακάβριο χορό, ο Διόνυσος διώχνει όλους τους άλλους θεούς από τον Όλυμπο με τη βοήθεια μιας τρελής Μινέρβας. Ποιος ξέρει αν, αναζητώντας τον μύθο της αγοράς του επιχειρηματία, ο τελευταίος Faust δεν θα δημιουργήσει μια πρωτοφανή start-up: προμηθευτής, πωλητής, εισαγωγέας, έμπορος και προμηθευτής σπέρματος ανθρώπου-ζώου, με καταλόγους, διαφημίσεις, προσφορές, ποιότητα επωνυμία και παράδοση μέσω Amazon. Η αρχή ήταν ο Λόγος, το τέλος ένας θλιβερός μαζικός αυνανισμός.

ROBERTO PECCHIOLI

Occidente, lo zoo di Babilonia – Roberto Pecchioli - EreticaMente (www-ereticamente-net.translate.goog)

Ο ΚΑΡΠΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ, Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ, ΔΗΛ. ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ, ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ, Η ΕΤΕΡΟΤΗΣ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ, Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ, Η ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ,Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΥΛΙΣΜΟΣ. Η ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ANTE PORTAS, ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΞΑΝΑ ΤΟΝ ΝΕΟ ΑΝΝΙΒΑ. 

ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΜΑΣ ΖΗΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΕΛΙΚΗ, ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΗΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΠΑΡΕΔΟΘΗ ΣΤΟΝ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΣΠΑΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ. 

ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΠΛΗΘΑΙΝΟΥΝ ΑΝΕΡΜΗΝΕΥΤΑ..