Αγία Γαβριηλία (1897-1992).Και μάλιστα σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της οικουμένης! Έτσι, το άκουσμα της αγιοκατάταξης της από το Οικουμενικό Πατριαρχείο μοιάζει να μας φέρνει τον ουρανό ακόμη πιο κοντά μας!
Η αγία Γερόντισσα, αδελφή Γαβριηλία γνώριζε να συμπαραστέκεται στους ανθρώπους όποιος και να ήταν και όχι να στέκεται απέναντί τους, όπως κάνουμε όλοι εμείς. Προσέφερε συμπαράσταση όχι εκ του κόσμου τούτου, αλλά με περισσή ευγένεια, διάκριση και αγάπη και σύμφωνα με την αγιοπνευματική της κατάρτιση και προσωπική παράδοση σ’ αυτήν.
Έμπρακτη και διά των χαριτωμένων χεριών της τα οποία «μιλούσαν» και χάριζαν ευεξία ως θαυματουργός φυσιοθεραπεύτρια και διά των λόγων της που στήριζαν και κατεύθυναν ψυχές!
Ιδιαίτερα χαρακτηριστική ήταν μια στιχομυθία της με τον γνωστό ρώσο συγγραφέα και θεολόγο Νικόλαο Ζερνόφ. Όταν ο τελευταίος έμαθε πως η Αυρηλία, όπως ήταν το βαφτιστικό όνομα της αγίας Γαβριηλίας, θα σπουδάσει ποδολογία την ρώτησε γιατί διάλεξε αυτήν την επιστήμη και όχι Θεολογία με την οποία θα μπορούσε να μιλάει στις καρδιές των ανθρώπων.
Και αυτή του απάντησε: «Through the feet to the heart…». Δηλαδή, «Μέσω των ποδιών στην καρδιά».
Είκοσι, όμως, χρόνια μετά είπε στον ίδιο: «Νίκολας, εκείνα που έκανα, πάνε πια. Τώρα πάω κατ’ ευθείαν στην καρδιά»! Όπως φαίνεται η ποδολογία και η φυσιοθεραπεία ήταν και αυτά μια άσκηση στην αγάπη. Μια κλίμακα, σκάλα από τα κάτω άκρα προς την καρδιά του ανθρώπου!
Σήμερα όλοι μαζί χαιρόμαστε και πανηγυρίζουμε με τα πάντων των Αγγέλων, συν πάσι τοις Αγίοις και με όλη την Εκκλησία για την αγιοκατάταξη της νέας αγίας μας, αγίας Γαβριηλίας!
Ακόμη, λοιπόν, μια νίκη στον θάνατο, ακόμη μια νίκη και επικράτηση της ζωής, της θυσίας και της αγάπης!
Ακόμη μια απόδειξη Ανάστασης!
Κάθε άγιος αποτελεί μια τέτοια μαρτυρία, μια ευρεία νίκη και όχι μερική και κυρίως μια φανέρωση και αποκάλυψη! Η προσωποποίηση της Ανάστασης, αν όχι η «επανάληψή» της μέσα στον κόσμο και τον χρόνο μας!
Ξανά θα επαναλάβουμε πως ο σκληρός 20ός αιώνας συνεχίζει να προσφέρει στον 21ο αιώνα -που κι αυτός μας δείχνει τα δόντια του- αγίους! Θεοχαριτωμένους ανθρώπους που έζησαν ανάμεσά μας και κατάφεραν να παραλάβουν ουράνιο διαβατήριο! Ο εικοστός αιώνας των δύο παγκοσμίων πολέμων και των λοιπών εθνικών για μας δεινών ήταν συγχρόνως «αλείπτης», «παιδαγωγός» μιας πλειάδας αγίων.
Όχι, βεβαίως, πως ο ίδιος ο χρόνος ήταν προγυμναστής και Γέροντας αγίων. Αλλά μέσα στην διάρκεια του χρόνου και του αιώνος αυτού οι ίδιοι αυτοί άγιοι κατάφεραν να παραδώσουν τον εαυτό τους στην αγάπη και το θέλημα του Θεού. Θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε πως οι χαριτωμένοι αυτοί άνθρωποι του Θεού και της αγάπης κατάφεραν να νικήσουν και τον ίδιο τον απανθρωπισμό που περιείχε ο περασμένος αιώνας με τον θεανθρωπισμό με τον οποίο εμφορούνταν!
Έτσι και ο αιμοχαρής 20ός αιώνας μπορεί να χαίρετε και να περηφανεύεται για τα πρόσωπα των αγίων που φιλοξένησε! (Όσο για τον διανοητικό ανθρωπισμό μήπως θα πρέπει να αισχύνεται για τα αποτελέσματα της επικράτησής του με την εξορία του Θεού από τις καρδιές και τον πολιτισμό των ανθρώπων; Ή τα ρεζιλίκια είναι ακόμη πίσω);
Μεγάλη, λοιπόν, χαρά μας διακατέχει για την μικρή το δέμας Μοναχής Γαβριηλίας που είχε, όμως, φτερά Αγγέλων, και έγινε τεράστια μορφή και κατακυρίευσε την οικουμένη τόσο με την φυσική της παρουσία όσο και με την πνευματική. Είχε, βεβαίως, φροντίσει από νωρίς να αποποιηθεί ή και να εξαφανίσει κάθε ατομική και εγωιστική πεποίθηση και έτσι πολιτεύτηκε ως επίγειος άγγελος εκτελώντας απλώς το θέλημα του Θεού.
Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου, γιατί η ίδια έζησε ίσως περισσότερο από άλλους αγίους ως ένα πουλάκι χωρίς φωλίτσα και απάγκιο και έπρεπε να εκτελεί διάφορες φιλανθρωπικές αποστολές και να αποτελεί μια ορθόδοξη μαρτυρία και νησίδα! Ξεχωριστή είναι η προσφορά της στις Ινδίες με τις τόσες ανθρωπιστικές και θρησκευτικές ανάγκες, ως φυσιοθεραπεύτρια και ως δασκάλα φυσιοθεραπείας…
Και όσον αφορά την θρησκευτική κατάσταση της Ινδίας η νέα μας αγία έλεγε πως βρίσκονται στην προ Χριστού εποχή! Εντούτοις, όπως τόνιζε είναι έτοιμοι να δεχτούν την Ορθοδοξία!
Το χαριτωμένο, λοιπόν, σπουργιτάκι του Θεού που δεν είχε την δική του φωλιά, μετά από κάθε εκτέλεση μιας αποστολής περίμενε να της φανερωθεί ποια ήταν η επόμενη κίνηση και διακόνημα που ζητούσε ο Θεός να κάνει και να προσφέρει. Ποιο ήταν, δηλαδή, το θέλημά Του. Αναμένοντας, ακόμη, και σε καταστάσεις ιδιότυπης αιχμαλωσίας ανάμεσα σε ξένους ανθρώπους άστεγη, χωρίς φαγητό, χωρίς χρήματα. Και πάντα κάνοντας το καλό προσφέροντας και το τελευταίο νόμισμα που κρατούσε.
Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική η κινηματογραφική σκηνή -για όσκαρ θα λέγαμε- που συνέβη σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό των Ινδιών, όπου ανέμενε την επόμενη κλήση από τον Θεό. Εκεί, λοιπόν, παιδάκια-επαίτες ανακάλυψαν ξαφνικά την πλήρη ένδεια και κένωση του ευεργέτη τους όταν τους έδωσε το τελευταίο νόμισμα που είχε και τις τελευταίες καραμέλες. Και η αντίδραση τόσο των παιδιών όσο και όλων αυτών που βρίσκονταν στον σταθμό ήταν εκπληκτική αν όχι «λατρευτική»!
Βλέπεται η απλότητα των αλλοθρήσκων και η παράδοσή τους τους βοήθησε να εντοπίσουν πριν από μας στοιχεία της αγιότητά της. Να ήταν κι αυτό ένας από τους λόγους για τους οποίους η μεγάλη Γερόντισσα της Ορθόδοξης Ιεραποστολής πίστευε ότι οι Ινδοί είναι έτοιμοι να ασπαστούν την Ορθοδοξία;
Ας δούμε πως περιγράφει η ίδια αυτό που «έπαθε»:
Καθόμουν λοιπόν ήσυχα στην αίθουσα αναμονής. Έμπαιναν, έβγαιναν άνθρωποι, κι εγώ περίμενα να δω ποιον θα στείλει ο Θεός. Εν τω μεταξύ, ήρθαν δυο παιδάκια και ζητιάνευαν κι εγώ τους έδωσα το ρούπι [το τελευταίο νόμισμα που είχε]. Το πήραν και έφυγαν.
Φαίνεται το είπαν και σ’ άλλα και γιατί σε λίγο ήλθαν κι άλλα δύο. Χρήματα όμως δεν είχα πια. Είχα μόνο λίγες καραμέλες στην τσέπη μου και τους τις έδωσα. Σε λίγο έρχονται κι άλλα παιδάκια. Δεν είχα πια τίποτε να τους δώσω. Αυτά δεν με πιστεύανε. Οπότε αναποδογυρίζω τις τσέπες μου μέσα-έξω για να δουν.
Φεύγουν, ανεβαίνουν σ’ ένα δένδρο και έρχονται και μου προσφέρουν ένα ωραιότατο μάγκο [ινδικό φρούτο]!
Και καθώς το παίρνω και τα ευχαρίστησα χαμογελαστά χωρίς λόγια, τι να δω; Έχουν σηκωθεί όλοι οι άνθρωποι που περίμεναν στον Σταθμό, κι έρχονται και με χαιρετούν με την Ινδική μετάνοια. Όλοι.
Και λέω: «Τι γίνεται εδώ»; Και μου λέει ένας: «Στην Θρησκεία μας, όταν ένας Ζητιάνος σου δίνει κάτι, θα πει ότι ο Θεός σου κάνει δώρο και έρχεται να σ’ ευλογήσει»…
Καταλαβαίνετε τι έπαθα…
Από το βιβλίο «Γερόντισσα Γαβριηλία 2.10.1897-28.3.1992, Η Ασκητική της Αγάπης» των εκδόσεων Πορφύρα όπως και όλες οι λοιπές πληροφορίες για την ζωή της αγίας Γαβριηλίας.
Και αν θέλετε ένα παράδειγμα για το πώς… διαχειριζόταν τον εαυτό της στην προσπάθειά της να ακολουθήσει το θέλημα του Θεού ένα λαμπρό δείγμα είναι η συνέχεια της πιο πάνω θαυμαστής κινηματογραφικής σκηνής. Αλλά, θα πρέπει να τονίσουμε πως ολόκληρη η ζωή της νέας αγίας μας αγίας Γαβριηλίας αποτελεί ένα εκπληκτικό κινηματογραφικό σενάριο το οποίο εκτυλίσσεται σε τέσσερις ηπείρους. Από την γέννηση της στην Κωνσταντινούπολη μέχρι την κοίμησή της στην Λέρο στις 28 Μαρτίου του 1992.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου