«ΟΙ ΝΕΟΙ ΚΑΘΑΡΟΙ» - «I NUOVI CATARI» - Roberto Pecchioli

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για έναν πολιτισμό να οργανώσει τη «δική του κηδεία». Το δικό μας είναι γκροτέσκο: η παρωδική σούπα των ελάχιστων ταυτοτήτων που επινοήθηκε σε έναν συνεχή κύκλο, απαιτητική, μοχθηρή, αγωνιώδης, που φιλοδοξεί στην τάξη των θυμάτων

                                      ΟΙ ΝΕΟΙ ΚΑΘΑΡΟΙ

Ο Δαβίδ με το κεφάλι του Γολιάθ  Michelangelo Merisi γνωστός ως Caravaggio (1609-1610) Πινακοθήκη Borghese, Ρώμη

Οι απόστολοι τής «ακύρωσης κουλτούρας» αυτοαποκαλούνται woke  ξύπνιοι . Τίποτα καινούργιο κάτω από τον ήλιο. Το να αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου ως φάρο φωτός είναι μια σταθερά κάθε οράματος που πείθεται να ξαναχτίσει τον κόσμο από τα θεμέλια: φωτισμένοι άνθρωποι όλων των εποχών ενώνονται, ακόμα κι αν απλώς διαλύεις τον παλιό κόσμο. Η αποδόμηση, η «γαλλική αρρώστια» που εξήχθη στην Αμερική και από εκεί ξαναξεκίνησε στον υπόλοιπο κόσμο, προχωρά σαν ατμόπλοιο, αφήνοντας ερείπια, ίσα με ανεμοστρόβιλο ή σεισμό. Οι αφυπνισμένοι είναι πολύ ξεκάθαροι για το τι δεν θέλουν: αυτό είναι όλο. Δεν είναι οι φωτισμένοι άνθρωποι της Τρίτης Χιλιετίας, αλλά οι νέοι Καθαροί.

Οι Κατάροι ήταν ένα αιρετικό κίνημα του Μεσαίωνα, ιδιαίτερα ισχυρό στη νότια Γαλλία. Καταπιέστηκε σκληρά από τους βασιλείς της Γαλλίας και από τον Πάπα Ιννοκέντιο Γ'. Οι αυτόκλητοι Κατάροι, ή «καθαροί», από το ελληνικό catharòs , καθώς και οι πρωταθλητές του μίσους κατά της λευκής ευρωπαϊκής και δυτικής κουλτούρας, αυτοαποκαλούνται αφυπνισμένοι, δηλαδή όσοι έχουν φτάσει στην αλήθεια μετά από χίλια χρόνια ύπνο.

Το δόγμα τών Καθαρών ήταν δυϊστικό, δηλαδή βασιζόταν σε μια ριζική αντίθεση μεταξύ ύλης (κακό) και πνεύματος (καλό). Οι Καθαροί απέρριψαν εντελώς τα υλικά αγαθά και κάθε έκφραση της σάρκας. Ο Βασιλιάς της Αγάπης (Θεός) και ο Βασιλιάς του Κακού ( Rex mundi ) πολέμησαν για την κυριαρχία των ανθρώπινων ψυχών καί ανέπτυξαν ανεπανόρθωτες αντιθέσεις μεταξύ Πνεύματος και Ύλης, Φωτός και Σκότους, Καλού και Κακού. Ολόκληρη η δημιουργία ήταν μια απέραντη παγίδα του Σατανά, αφοσιωμένη στην εκτροπή του ανθρώπου από το Πνεύμα και από το Όλο. Ο ίδιος ο δημιουργός Θεός της Παλαιάς Διαθήκης αντιστοιχούσε στον κακό θεό. Με βάση αυτές τις αρχές, αρνήθηκαν να φάνε κρέας και αυγά και απαρνήθηκαν το σεξ, τόσο κακό που ο γάμος θεωρήθηκε αμαρτωλός επειδή χρησίμευε στην αύξηση των σκλάβων του Σατανά.

Ο υλικός κόσμος ήταν έργο του Κακού. Η σεξουαλική πράξη έπρεπε να αποφευχθεί καθώς ήταν υπεύθυνη για τη γέννηση νέων κατά σάρκα αιχμαλώτων. Οποιαδήποτε τροφή προερχόμενη από σεξουαλική πράξη (ζωικό κρέας, γάλα, αυγά) απαγορεύτηκε. Η μεγαλύτερη νίκη του Καλού ενάντια στο Κακό ήταν ο θάνατος, που απελευθέρωσε το πνεύμα από την ύλη. τελειότητα ήταν να αφήνεις τον εαυτό σου να πεθάνει από την πείνα. Για το καλό της Ευρώπης, οι Καθαροί ηττήθηκαν και διαλύθηκαν. Είναι πολύ εύκολο να δεις απαίσιες αναλογίες με την κουλτούρα του θανάτου των «αφυπνισμένων» (αποβολή, ευθανασία, απεριόριστο μίσος για τον πολιτισμό καταγωγής) με πτυχές της Γνωστικής παράδοσης, που βασίζονται στην ατέλεια της δημιουργίας και στην πρόσβαση λίγων φωτισμένων στην αληθινή σοφία, καθώς και με τη διάδοση ορισμένων σύγχρονων μοτίβων.

Αν η διάγνωση είναι σωστή, μια συνέπεια είναι η πλήρης ανατροπή του Διαφωτισμού, που κυβερνά τις δυτικές κοινωνίες από τον 18ο αιώνα. Το σημείο καμπής ήταν το 1968. Ένα από τα χαρακτηριστικά εκείνης της καταστροφικής ενδοαστικής επανάστασης ήταν η περιφρόνηση για τα γηρατειά και η λατρεία της νεότητας. Το να ανήκεις στην τελευταία γενιά, για τους εξήντα οχτώ, σήμαινε τη μετατροπή της ηλικίας σε πολιτικό υποκείμενο. Από τότε, το να είσαι νέος -πέρα από το ληξιαρχείο- έχει γίνει κατηγορηματική επιταγή. Η επιθυμία -ή υποχρέωση- της νεότητας εκτείνεται σε μισό αιώνα και έχει εξαπλώσει, εκτός από ορισμένες συνήθειες και συμπεριφορές, ορισμένες «αξίες» που συνδέονται με τη νεολαία και τη νηπίωση των γενεών, σε αντίθεση με τον Διαφωτισμό από τον οποίο επίσης απογειώθηκε το κίνημα. 

Ο Διαφωτισμός αυτοχαρακτηρίστηκε ως ένα κίνημα που προοριζόταν να οδηγήσει την ανθρωπότητα έξω από την παιδική ηλικία. Με τη λογική ως φετίχ και υπέρτατη αρχή, η ανθρωπότητα όχι μόνο απελευθερώθηκε από τον παλιό κόσμο, από πνευματικές « δεισιδαιμονίες » και από την εξουσία του παρελθόντος, αλλά τελικά ενηλικιώθηκε. Σε ένα διάσημο άρθρο, ο Immanuel Kant εκφράστηκε ως εξής το 1794: «Ο Διαφωτισμός είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου από την ένοχη ανικανότητά του. Ανικανότητα σημαίνει αδυναμία χρήσης νοημοσύνης χωρίς την καθοδήγηση άλλου. Αυτή η ανικανότητα είναι υπεύθυνη καθώς η αιτία της δεν έγκειται στην έλλειψη ευφυΐας αλλά στην απόφαση και το θάρρος να χρησιμοποιήσει κανείς τον εαυτό του χωρίς την προστασία του Άλλου. Sapere aude ! Τολμήστε νά γνωρίσετε. Έχετε το θάρρος να χρησιμοποιήσετε τη λογική σας: αυτό είναι το σύνθημα του Διαφωτισμού».[ΠΕΛΑΓΙΑΝΙΣΜΟΣ]

Η ανατροπή τελείωσε, όχι μόνο ως προς τον πολιτισμό, αλλά και ως προς την προσπάθεια μεταμόρφωσής του, ανεβάζοντας στον θρόνο την ανθρώπινη λογική. Η αυτοαποκαλούμενη αφυπνισμένη μετανεωτερικότητα, αντίθετα, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να καταστρέφει τα πάντα, να ορίζει νέα «θύματα» και να αναζητά δασκάλους για ένα έργο του οποίου το κέντρο είναι ο θρήνος και η επιτακτική απαίτηση για ανευθυνότητα. Ο Καντ διακήρυξε την εκκοσμίκευση της κοινωνίας, την παρακμή του ιερού, της εξουσίας και του " mos maiorum"», τήν κληρονομιά του παρελθόντος, αλλά με στόχο να σκεφτόμαστε ανεξάρτητα, να είμαστε πρωταγωνιστές, υπεύθυνοι,δημιουργοί του εαυτού μας, αφού εγκαταλείψουμε την προστασία -ή τη φυλακή- της θρησκείας, μιας ιδέας, ενός βιβλίου ή ενός δασκάλου. Μια εξαιρετικά δύσκολη επέμβαση, αφού είναι πολύ πιο άνετο να ζεις υπό κηδεμονία, καθορισμένη, κατευθυνόμενη από άλλους. Η χειραφέτηση του εαυτού σου είναι μια δύσκολη διαδικασία, παρόμοια με τη μετάβαση στην ενηλικίωση.

Δύο αιώνες αργότερα, ο Michel Foucault δημοσίευσε ένα κείμενο με τον ίδιο τίτλο με αυτό του Πρώσου, δηλώνοντας ότι ο διαφωτισμός του Καντ είναι μια διαδικασία που μας απελευθερώνει από το κράτος της «μειονότητας», που νοείται ως το γεγονός της αποδοχής της εξουσίας κάποιου. Ένα ταξίδι, λοιπόν, αλλά και ένα έργο προοδευτικό. Η ανακάλυψη του Φουκώ ήταν ότι η νεωτερικότητα είναι μια στάση και όχι μια ιστορική περίοδος, που χαρακτηρίζεται από μια κριτική, κριτική στάση απέναντι στην πραγματικότητα.

Το έργο δεν εκπληρώθηκε. Η πρόοδος, κατανοητή ως γραμμική πορεία, έχει αποτύχει. Η απόδειξη είναι η συνεχής αποδυνάμωση της κριτικής σκέψης, η πολύ χαμηλή δημοτικότητα που απολαμβάνει η ελευθερία της σκέψης. Ο «ελεύθερος στοχαστής» του χθες είναι σήμερα απαξιωμένος σε σημείο να γίνει εχθρός και στόχος της αφύπνισης . Το εγχείρημα του Διαφωτισμού τελειώνει λόγω αποτυχίας: αν η ελευθερία της σκέψης, η κριτική αυτονομία, η χρήση της λογικής ήταν θεμελιώδεις αρχές, χάνουν το παιχνίδι μπροστά σε προκατασκευασμένες αλήθειες, τη συστηματική απαγόρευση της διαφωνίας, μέχρι την απαγόρευση των λέξεων και τών εννοιών. Είμαστε πάλι ανήλικοι, γκρινιάζουμε σάν παιδιά πρόθυμα για ασφάλεια, τρυφερότητα, προκαθορισμένες διαδρομές.

Οι νεότερες γενιές είναι ευάλωτες, πολύ εύθραυστες, αδύναμες, φοβισμένες «χιονονιφάδες», προσβεβλημένες από κάθε διαφορά σε σημείο να απαιτούν φωναχτά την ακύρωσή της. Καθημερινά, το εργαστήριο νεοκαθαρών σφυρηλατεί νέα προφίλ «θυμάτων», που δεν επιδιώκουν τη χειραφέτηση, αλλά την προστασία της ψυχοαστυνομίας και τη μεταθανάτια εκδίκηση. Επικαλούνται παιδαγωγούς, όχι δασκάλους, προνόμια, φυλλάδια οδηγιών γραμμένα σε στοιχειώδη γλώσσα, με τη χρήση λίγων λέξεων, αφού η πολυπλοκότητα θεωρείται κίνδυνος, βουνό που πρέπει να αναρριχηθεί, εχθρός που πρέπει να καταγγελθεί και του οποίου πρέπει να ζητηθεί ο αποκλεισμός. Τολμήστε να σκεφτείτε, όρισε ο Καντ. Μια φρικτή, κουραστική επέμβαση στην οποία προτιμάται το φροντιστήριο, η «νέα» προμαγειρεμένη αλήθεια που έχει αντικαταστήσει την παλιά διατηρώντας τον ίδιο υποχρεωτικό χαρακτήρα, την εξουσιαστική δύναμη που καλύπτεται από την «απελευθερωτική» συσκευασία όσων δεν επιβεβαιώνουν, αλλά αρνούνται, όπως ο Μεφιστοφελής, «το πνεύμα που πάντα αρνείται ".

Τολμήστε να έχετε συναισθήματα, είναι η μόνη επιτακτική εντολή πού απόμεινε, αλλά μικρή, άμεση, ελαφριά σαν πούπουλο. Αυτή είναι η νέα σου ταυτότητα, ο ελάχιστος, ναρκισσιστικός, αγανακτισμένος εαυτός σου. Τολμήστε να διεκδικήσετε, κάτι θα γίνει. Αυτά τα στιγμιαία συναισθήματα, αυτά τα αιθέρια συναισθήματα χωρίς βάθος γίνονται ογκόλιθοι. Οι διαφωνίες, οι διχογνωμίες, δεν είναι πια μέρος της έρευνας, αφήνουν το ραντάρ του Διαφωτισμού όσων τολμούν να γνωρίζουν και να σκέφτονται. Γίνονται μια ένοχη επίθεση, μια βία που σε κάνει να κλείσεις τα μάτια σου και να βουλώσεις τα αυτιά σου, όχι πριν επικαλεστείς την παρέμβαση των «ξυπνημένων» κηδεμόνων και τιμωρήσεις υποδειγματικά αυτούς που τόλμησαν να σκεφτούν, διαφωνήσουν, εκείνους που κινδύνευαν να ενηλικιωθούν, υπεύθυνοι, τελικά άνθρωποι. Το αδίκημα κατά των «νιφάδων χιονιού» πρέπει να πληρωθεί, το αμνιακό υγρό στο οποίο είναι κλεισμένες πρέπει να ανασυσταθεί συνεχώς. Από την επιθυμία για αυτονομία, χειραφέτηση, απελευθέρωση, περάσαμε στην επίκληση της προστασίας. Από την αναγκαστική νεολαία των εξήντα οκτώ γλιστρήσαμε στην παιδική ηλικία: οπισθοδρόμηση ενάντια στη φύση.

Ο άλλος μου χρωστάει για το γεγονός ότι τον θεωρώ τέτοιο. Η σχέση καθορίζεται μονομερώς και αυθαίρετα. Η αναζήτηση ελευθεριών και αυτονομίας αντικαθίσταται από την ανάγκη προστασίας. Τέλος του Διαφωτισμού με ασφυξία. Καμία ευθύνη: αναζητούμε με αγωνία τον Άρχοντα Προστάτη, την Πολιτεία, την ομάδα, το δικαστήριο. Το λάθος είναι πάντα κάποιος άλλος, ο υποτιθέμενος δήμιος, ένας αυθεντικός αποδιοπομπαίος τράγος, του οποίου η ενοχή δεν είναι περιστασιακή, αλλά ουσιαστική. για το γεγονός και μόνο του υπάρχοντος, αιώνιου, απερίγραπτου, μεταδοτικού στους κληρονόμους. Η έκκληση για την εξασθένιση της λογικής απορρίπτεται. Η διεκδίκηση της αντικειμενικότητας είναι φασισμός, όπως και η απαίτηση ευθύνης. Στο Newspeak WOKE, οτιδήποτε δεν σας αρέσει ή δεν συμφωνείτε με το προκαθορισμένο σχήμα είναι φασισμός. Αν αυτές οι γενιές δεν «συνειδητοποιήσουν τον εαυτό τους» (άλλο σκοτεινό, διφορούμενο ρήμα), κάποιος πρέπει να φταίει ή, ελλείψει αποδιοπομπαίο τράγου, το «σύστημα» - το παλιό, άσχημο, «λευκό» εναντίον του οποίου ξύπνησε. Όποιος βρει έναν εχθρό να κατηγορήσει για την απογοήτευσή του, βρίσκει έναν θησαυρό.

Ο Robert Hughes το κατάλαβε αυτό στο The Culture of Whining. «Ο αριθμός των Αμερικανών που υπέστησαν κακοποίηση στην παιδική τους ηλικία και οι οποίοι πρέπει να απαλλαγούν από την ευθύνη ως αποτέλεσμα είναι παρόμοιος με εκείνους που ισχυρίζονται ότι ήταν Κλεοπάτρα σε προηγούμενη ζωή. Το να φαίνεσαι δυνατός κρύβει μόνο ένα τρεμάμενο ικρίωμα άρνησης στοιχείων, ενώ το να είσαι ευάλωτος σημαίνει να είσαι ανίκητος. Το παράπονο είναι ενδυναμωτικό, αν και όχι πέρα ​​από τη συναισθηματική διαφθορά ή τη δημιουργία πρωτοφανών επιπέδων κοινωνικής ενοχής. Δήλωνε αθώος και θα κερδίσεις». Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, το τόλμημα δεν λειτουργεί πλέον. Κανείς δεν θέλει να ξέρει τίποτα πια ή να είναι ενήλικος, αφού αυτό θα τον τοποθετούσε στο στρατόπεδο των υπευθύνων, δηλαδή των ενόχων. Στον παράξενο κόσμο του Πίτερ Παν, μας κάνουν να πιστεύουμε ότι είναι επαναστατικό να παραμένουμε παιδιά, βρείτε νέους δασκάλους στους οποίους μπορούν να παραπονεθούν και στους οποίους μπορούν να αναφέρουν τους κακούς χωρίς έκκληση, αυτούς που σημαδεύουν το ροζ σύννεφο στο οποίο πιστεύουν ότι ζουν. Στην πραγματικότητα, η δική τους είναι μια τεχνητή υπνηλία, αλλά προσέξτε να μην το επισημάνετε: ο άκαμπτος φρουρός του ουράνιου τόξου είναι έτοιμος να χτυπήσει.

Μεταξύ των νέων Καθαρών, είναι απαραίτητο να βρεθεί ένας ένοχος που να φταίει για όλα. Το νέο κόκκινο γράμμα, το άδοξο σημάδι της μοιχίδας στον αμερικανικό πουριτανισμό, ανήκει σε μια κολασμένη τριάδα: αρσενικό, λευκό, ετεροφυλόφιλο. Αλλά ούτε και οι γυναίκες είναι ασφαλείς αν διαφωνούν με το «αφυπνισμένο» Κοράνι. Η απόδειξη ότι η ακύρωση του πολιτισμού δεν έχει άλλη ικανότητα από την άρνηση και την καταστροφή βρίσκεται σε ένα απόσπασμα μιας φεμινίστριας, της Catherine Coquesry-Vidrovitch, σύμφωνα με την οποία «αυτό που μου φαίνεται ζωτικής σημασίας σήμερα είναι η αποδόμηση, για να παραθέσω τον Jacques Derrida, του κρεατοφαλλού. -λογοκεντρισμού, δηλαδή η ανάγκη να αμφισβητηθεί η τρομερή ηγεμονία του ερεθισμένου, κρεατοφάγου λευκού. Μη ζητάτε εξηγήσεις.

Η νέα καθαρότητα των Καθαρών, περήφανα αντιρατσιστική, αμφισβητεί τον ρατσισμό χρησιμοποιώντας τα ίδια σύνεργα, ανάγοντας τους πάντες στο χρώμα του δέρματός τους ή στο βιολογικό τους φύλο, το οποίο επίσης αρνείται στο όνομα του ρήματος του κοινωνικού ρόλου που επιβάλλει η ετεροπατριαρχική ηγεμονία. Ακόμη και σε αυτόν τον τομέα, ο Διαφωτισμός ηττάται: το ανθρώπινο είδος δεν υπάρχει πια, αλλά μόνο εθνότητες, φυλές, φύλα, ένας λαβύρινθος μικροταυτοτήτων. Η ανθρωπολογική απαισιοδοξία των αφυπνισμένων, ο εμμονικός μανιχαϊσμός τους, είναι αποθαρρυντικός. Ο νέος ύπνος της λογικής -που αυτοπροσδιορίζεται αντίστροφα- (μια γκροτέσκα οργουελιανή ολίσθηση) ανατρέπει τον διακηρυγμένο προοδευτισμό σε ζοφερό σκοταδισμό. Ο Πασκάλ Μπρούκνερ γράφει: «Κάθε μέρα ανακαλύπτουμε ένα νέο έγκλημα για το οποίο πρέπει να αγανακτούμε. Ολόκληρο το σύμπαν είναι μολυσμένο με αρνητικά κύματα. Επιστρέφουμε στη θέση του Σίσυφου, πού αναγκάζεται να σηκώνει για πάντα την πέτρα του. Η πορεία προς την απελευθέρωση δεν φτάνει ποτέ στη γραμμή του τερματισμού. «Ο νέος «ρατσισμός» WOKE μοιάζει απαίσια με τον εχθρό του.

Μια μέρα όχι πολύ μακριά, μελετητές του μετα-ευρωπαϊκού και δυτικού πολιτισμού θα αναρωτηθούν για το αυτοκαταστροφικό μυστήριο των πλούσιων προοδευτικών λευκών που είναι απασχολημένοι να βρίζουν τον εαυτό τους και να καταγγέλλουν τη δική τους φυλή. Η απέχθεια του εαυτού είναι ένα κατάφωρο αυτομαστίγωμα που το λένε αφύπνιση. Όπως οι Καθαροί που, αν είχαν νικήσει, θα είχαν προκαλέσει αυτοεξόντωση με την αποχή από το σεξ, την τεκνοποίηση, ακόμη και το φαγητό, στο όνομα του ανθυγιεινού μίσους για το σώμα.

Εντυπωσιακός είναι ο ύπνος της λογικής που γεννά τέρατα ενός ορισμένου απόλυτου φεμινισμού, για τον οποίο όχι μόνο το αρσενικό του ανθρώπινου είδους είναι συστατικά βίαιο, αρπακτικό, βιαστής, αλλά κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής είναι ένας συνεχής βιασμός προς το γυναικείο δείγμα: ματιές, υποδείξεις, σκέψεις. Το να γεννηθείς άντρας σημαίνει, σύμφωνα με αυτήν την τρελή δόξα που διαδίδουν ιδεολόγοι που κρατούν πανεπιστημιακές έδρες, πλούσιοι και ομοφυλόφιλοι, να γεννιέσαι δολοφόνος. Η προφανής, Καθαρική λύση είναι ο θάνατος. Αφού δεν μπορούν να το θεωρητικοποιήσουν ανοιχτά, χτίζουν έναν κόσμο από κλουβιά, ένα απαρτχάιντ όπου κάθε ομάδα, κάθε ταυτότητα, κάθε «φύλο» είναι καταδικασμένα στη μοναξιά, να μην έχουν επαφή, να ζουν στην απουσία του Άλλου. Ένας κόσμος τρελός, μια άρρωστη δυστοπία.

Η λέξη-κλειδί, που εφευρέθηκε πριν από τριάντα χρόνια από τη ριζοσπάστη φεμινίστρια Kimberle Crenshaw, είναι η «διατομεακότητα», δηλαδή το σημείο συνάντησης, παρόμοιο με έναν κόμβο αυτοκινητόδρομου, διαφορετικών μορφών διάκρισης, ρατσισμού, ομοφοβίας, τρανσφοβίας, σεξισμού. Υπό αυτή την έννοια, το τέλειο θύμα, ο ήρωας των καιρών μας, είναι αυτός που συσσωρεύει τον μεγαλύτερο αριθμό διακρίσεων που έχει υποστεί, μια υπόσχεση νέων προνομίων. Όλοι γίνονται μια ραμμένη μειονότητα που υποφέρει. Η εξατομίκευση καταναλωτή και «θύματος» συμβαδίζουν. Όσο περισσότερο είσαι θύμα, τόσο ισχυρότερη γίνεται η συμβολική σου ασυλία. Ο ένοχος, ή ο τέλειος αποδιοπομπαίος τράγος, είναι αυτός που μπορεί να χαρακτηριστεί με το μεταμοντέρνο κόκκινο γράμμα, το λευκό, ετεροφυλόφιλο αρσενικό. Δεν έχουν καν την υποψία να εφαρμόσουν, όπως το πίσω μέρος ενός παλτού, τις κατηγορίες του χθεσινού εχθρού.

Ο ανούσιος μανιχαϊστικός κόσμος που χτίζουν δεν είναι μόνο αβίωτος και ψυχωτικός: είναι επίσης πολύ θλιβερός, σκοτεινός, τροφοδοτούμενος από καχυποψία. Οι χθεσινοί διαφωτιστές τρέμουν στους τάφους τους. Ένα παράδειγμα πάνω από όλα είναι οι κανόνες που ισχύουν μεταξύ των εργαζομένων του Netflix, του πιο αφυπνισμένου τηλεοπτικού δικτύου από όλους. Απαγορεύεται η ανταλλαγή αριθμών τηλεφώνου μεταξύ συναδέλφων, δεν μπορείτε να κοιτάξετε ο ένας τον άλλον για περισσότερο από πέντε δευτερόλεπτα. Θα υπάρχει ελεγκτής οπλισμένος με χρονόμετρο, με τη βοήθεια ενός ειδικού στην εμφάνιση; Το αγκάλιασμα απαγορεύεται αυστηρά και οποιαδήποτε «ανάρμοστη» συμπεριφορά (άλλη λέξη πολλαπλών χρήσεων...) συνεπάγεται απόλυση. Απαγορεύονται τα διφορούμενα λόγια και τα «παράτοπα» σχόλια, αφού η εκτίμηση, λένε, είναι «αδελφός της υποτιμητικής κρίσης». Όποιος κάνει ένα κομπλιμέντο δείχνει εξουσία: ο άλλος γίνεται αντικείμενο της κρίσης του. Και, ως γνωστόν, η κρίση, στον κολασμένο κύκλο της πολιτικά ορθής δικτατορίας, απαγορεύεται.

Νέοι Καθαροί, ή προκύπτοντες Ιακωβίνοι, ή μεταπουριτανοί, αλλά πάντα φωτισμένοι – με παραισθήσεις. Στήνουν γκιλοτίνες (όχι υλικές προς το παρόν, θα δούμε στη συνέχεια) για τους άρρωστους και τους όχι αρκετά αγνούς, ξεχνώντας ότι και ο Ροβεσπιέρος κατέληξε να σκαρφαλώνει στο ικρίωμα και το κεφάλι του Αδιάφθορου κύλησε στο καλάθι στο αδιάφορο πλέξιμο των τρικωτών. οι γυναίκες που κάθονται μπροστά στη γκιλοτίνα για να παρακολουθήσουν το φρικτό θέαμα του αποκεφαλισμού στην πρώτη σειρά, ενώ παραμένουν προσηλωμένες στο πλέξιμο. Υπάρχει πάντα κάποιος πιο αγνός από οποιονδήποτε άλλον, ο τέλειος Καθαρός.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για έναν πολιτισμό να οργανώσει τη δική του κηδεία. Ο δικός μας είναι γκροτέσκο: η παρωδική σούπα των ελάχιστων ταυτοτήτων που επινοήθηκε σε έναν συνεχή κύκλο, απαιτητική, μοχθηρή, αγωνιώδης, που φιλοδοξεί να φτάσει την τάξη των θυμάτων. Ό,τι προέρχεται από τη φύση, από την οικογενειακή κατάσταση, από τους γονείς, από το φυσικό μας σώμα απορρίπτεται και επανεφευρίσκεται. Δεν υπάρχει τίποτα να κληρονομήσει κανείς και τίποτα να χτίσει. Η αποδόμηση κινείται από μόνη της και μπορεί μόνο να καθορίσει τη στειρότητα, τον προάγγελο του θανάτου. Η οικοδόμηση από το τίποτα είναι αδύνατη. Όσοι έχουν ξυπνήσει δεν το ξέρουν: ο χθεσινός ύπνος τους έκανε να χάσουν τα μυαλά τους. Ακόμη και αυτό δεν είναι αποκλειστικό των ultras ενός κόσμου με το σταχτό πρόσωπο του θανάτου: ο Δίας αφαιρεί τη λογική αυτών που θέλουν να καταστρέψουν.

Ρομπέρτο ​​Πεκιόλι

«I NUOVI CATARI» - Inchiostronero

ΤΡΑΓΙΚΗ ΕΙΡΩΝΙΑ. ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΑΝ ΤΟ ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΟ ΤΟΥΣ ΕΡΓΟ ΟΛΟΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΜΑΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΓΚΡΕΜΙΣΤΗΚΑΝ.