Δευτέρα 26 Αυγούστου 2024

ΠΕΡΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑΣ, ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

 

 Κωστής Παπαγιώργης.

 «Όπως έχουν τα πράγματα τις τελευταίες δεκαετίες στη Γραικία, για να εγκολπωθείς τη γνώμη ενός εμπειρογνώμονα επί των ντόπιων ηθών, πρέπει αρχικά να γίνεις εχθρός του. Είναι μοιραίο. Ωσότου να καταλάβει κανείς ότι η χώρα είναι μασκαρεμένη και βιώνει βίο μασκαρά, περνάει περίπου μισός αιώνας. Και μετά; Άδηλον. Διότι αναγκάζεσαι να ζεις μεταξύ "εχθρών" και "νεωτεριστών" της δεκάρας και να σε διαβάζουν άνθρωποι τυφλοί που έχουν όμως μάτια από τον κώλο. Όλοι οι καλοί σ’ αυτόν τον τόπο πήγαν από μαράζι και μελαγχολία.»

Κριτική π Θ.Ζήση και π.Θεόκλητου Διονυσιάτη

«Ο π. Θεόδωρος Ζήσης στην εισήγηση υπό τον τίτλο «Γένεση και εξέλιξη της πατρομαχικής μεταπατερικότητας» που έκανε στην Θεολογική Ημερίδα, που πραγματοποιήθηκε στον Πειραιά στις 14-02-2012 με θέμα : «Πατερική Θεολογία και μεταπατερική αίρεση», γράφει για τον Χρ. Γιανναρά : «Διαφορετική είναι η αντιπατερική μεταπατερικότητα του καθηγητού Χρήστου Γιανναρά, γιατί δεν εμπλέκεται πολύ στα οικουμενιστικά δρώμενα, όπως σχεδόν στο σύνολό τους οι άλλοι μεταπατερικοί, μολονότι σε παλαιά δημοσιεύματά του υιοθετεί τις αθηναγόρειες θέσεις εναντίον της αντιρρητικής θεολογίας των Πατέρων και ομιλεί για «τη ματαιοπονία των ασχολουμένων με την έρευνα του Filioque»[4], επαινεθείς μάλιστα για τις προοδευτικές του θέσεις υπό των Ουνιτών. Ο βαρύς φιλοσοφικός εξοπλισμός του και η στοχαστική του διάθεση δεν τον άφησαν να θέσει εν ταπεινώσει τα αναμφισβήτητα χαρίσματά του στην προβολή και ερμηνεία της διά των αιώνων εκφαινομένης συμφωνίας των Πατέρων της Εκκλησίας, να ακολουθήσει τους Αγίους Πατέρες, όπως πολλοί εξ αυτών φιλόσοφοι, πανεπιστήμο Δυστυχώς ο καθηγητής Γιανναράς υπερέβη τους Πατέρες, δεν ακολουθεί τους Πατέρες· διατυπώνει διδασκαλίες αντιπατερικές και ηθικά επικίνδυνες, όπως η διδασκαλία του για τον ανθρώπινο έρωτα ως οδό θεογνωσίας, για την οποία ελέγχθηκε με δυνατή και ακαταμάχητη επιχειρηματολογία από τον αείμνηστο Γέροντα Θεόκλητο Διονυσιάτη, με σειρά δημοσιευμάτων, στα οποία αυτή η διδασκαλία χαρακτηρίζεται ως επανεμφάνιση της αιρέσεως του Νικολαιτισμού, ως Νεονικολαιτισμός.

Ο π. Θεόκλητος μάλιστα ευρίσκει όχι απλή υπέρβαση, αγνόηση των Πατέρων, αλλά πολεμική και ύβρεις εναντίον τους.

Γράφει : «Και επειδή μεν διαθέτει “μια κάποια ανεπτυγμένην σκέψι και κρίσι”, δεν διαθέτει δε επαρκή πνευματικήν πείραν, και μη υποψιαζόμενος την ανεπάρκειάν του, έχει αθεοφόβως στρατεύσει κατά της ηθικής και πνευματικής διδασκαλίας της Αγιωτάτης Ορθοδόξου Εκκλησίας μας δι’ άρθρων κατηγορών αυτής... μανιχαισμόν! Με την ιδέαν αυτήν έχει υποστή ψύχωσιν, έγινε στόχος του, την χρησιμοποιεί εις τας αναπλαστικάς του προσπαθείας και πανταχού της Πατερικής πνευματικής διδασκαλίας διακρίνει επιδράσεις μανιχαικάς. Εις ένα δε τολμηρότατον βιβλίον του, που εξέδωκε τελευταίως... αισθάνεται την ανάγκη να μνημονεύση “την διαστροφήν της χριστιανικής ψυχής από μανιχαικάς επιδράσεις”! Τι να είπωμεν; Η Εκκλησία δεν προσέχει αυτά τα αιρετικά φρονήματα του ανιδέου αυτού θεολόγου; Δεν υπάρχει ένα γραφείον τύπου... να παρακολουθή τας κατά της Ορθοδόξου πνευματικής διδασκαλίας εκτοξευομένας ύβρεις υπό θεωρουμένων ορθοδόξων θεολόγων».

Και σε άλλο σημείο απευθυνόμενος ο π. Θεόκλητος προς τον καθηγητή Γιανναρά γράφει : «Με μια αντιεπιστημονική ελαφρότητα και δημοσιογραφική ρηχότητα θίγεις τα βασικότερα θέματα της Εκκλησίας, αδιαφορώντας για τις αποκλίσεις σου σε διάφορες αιρέσεις. Αρχίζεις την θεολογική σου καριέρα με πόλεμο κατά των ιερών Κανόνων -τον οποίον και συνεχίζεις εμμέσως- και από οίστρον οιήσεως δεν οκνείς να αποδώσης σαρκική συσσώρευση στους Αγίους Πατέρες, χωρίς αυτό να σε εμβάλλη σε ανησυχία για την απύθμενη εκτροπή σου. Και ήδη συνεχίζεις ή να τους διαστρέφεις ή να τους αγνοής ή να τους σπιλώνης»νες, στοχαστές έπραξαν με τους προ αυτών Αγίους Πατέρες.

Ο ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ ΥΠΗΡΞΕ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΝΔΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ ΣΥΜΠΕΡΙΕΛΑΒΕ ΣΤΗΝ ΑΣΠΟΝΔΗ ΚΑΙ ΑΝΟΗΤΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΟΥ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ. ΚΑΤΟΡΘΩΣΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΑΡΧΕΤΥΠΟ ΤΟΥ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΛΕΙΠΕ. ΔΙΑΘΕΤΑΜΕ ΜΟΝΟ ΤΟ ΑΡΧΕΤΥΠΟ ΤΟΥ ΠΡΟΔΟΤΗ, ΤΟΥ ΕΦΙΑΛΤΗ.  ΤΑ ΕΚΤΡΩΜΑΤΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΟΙΚΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ.

Ο π.ΖΗΣΗΣ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΣΗ ΤΗΣ ΑΝΟΗΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΩΣ ΚΑΘΟΤΙ ΥΠΗΡΕΤΗΣΕ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ!!!. ΜΟΝΟΜΑΧΕΙ ΕΠΙΣΗΣ ΕΠΑΞΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΕΙΟ ΤΗΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΝΤΑ ΦΙΟΡΕ.

ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ BIG BROTHER, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗΣ.

ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ ΔΥΣΤΥΧΩΣ. ΔΙΟΤΙ ΣΤΗΝ ΑΓΕΛΗ ΤΩΝ ΤΣΑΚΑΛΙΩΝ ΠΟΥ ΑΓΙΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΑΡΣΗ ΤΟΥΣ ΖΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ ΚΑΙ Ο ΤΡΑΓΕΛΑΦΟΣ.

Σε ένα αξιόλογο άρθρο το 2020 γράφτηκαν τα εξής: 

"Η νεορθοδοξία, η πλάνη του Χ.Γ, ορίζεται ως ένα ιδιότυπο κράμα που απαρτίζεται από πολλά φιλοσοφικά μεταφυσικά συστήματα της Δύσεως, η μεταφυσική του Χάιντεγκερ, το σύνδρομο της ερωτικής υστέρησης του εφηβικού οίστρου, την λιμπεραλιστική θεολογία, την φρουδική ψυχανάλυση, την μεταπατερική θεολογία των Ρώσων του Παρισιού, της προτεσταντικής θεολογίας του Karl Barth. Όλα συγκερασμένα αυθαίρετα, επιστημονικά αβάσιμα. Η νεορθοδοξία στηρίζεται στον νεονικολαιτισμό, και υστερικά αντιστρατεύεται την αγνότητα της Αγίας ορθόδοξου Πίστεως. Σε ότι εμποδίζει τον έρωτα, την ελευθερία και την μεταφυσική αναζήτηση, σύμφωνα πάντα με το όραμα του Χ. Γ...."Ο Οικουμενισμός και η Νεορθοδοξία καθώς και το πνεύμα της εθελοθρησκείας, πρέπει να αποβληθούν από την Ηγεσία της Θρησκευούσης κοινότητας ημών, της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας".

ΔΩΣΕ ΜΑΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΡΕ ΦΙΛΕ, ΔΙΨΑΜΕ ΓΙΑ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ. 

https://apotixisi.blogspot.com/2024/08/blog-post_56.html

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε στον π. Θεοκλητο να γράψει εναντίον των ιδεών του Γιανναρά...

amethystos είπε...

ΔΕΝ ΕΓΡΑΨΕ ΟΜΩΣ ΕΓΡΑΨΕ ΛΙΒΕΛΟΥΣ.

Ανώνυμος είπε...

Απαγορευονται οι λιβελλοι; Μόνο με αστική ευγένεια απαντάμε σε προκλησεις;

amethystos είπε...

Ο λίβελος φίλε δέν περιέχει αγένεια αλλά συκοφαντική μνησικακία λόγω φθόνου.