Συνέχεια από Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2022
Γεώργιος Η. Μπόρας
V
Κρίσιμες παρατηρήσεις για τους Ρώσους Σλαβόφιλους και τις ιδέες τους σχετικά με την Εκκλησία.
Ο Αρχιεπίσκοπος Φιλάρετος χωρίς να είναι στις προθέσεις του αποκάλυψε την πραγματική κατάσταση της διαχωρισμένης Ανατολικής Εκκλησίας. Οι Σλαβόφιλοι έχουν προσπαθήσει να κρύψουν τη γύμνια τους κάτω από το διαφανές πέπλο μιας ιδεαλιστικής θεωρίας της Εκκλησίας: "στην ελεύθερη και ζωντανή ενότητά της βασισμένη στη θεία χάρη και τη χριστιανική φιλανθρωπία". Το δόγμα τους, στο μέτρο που θέλει την Εκκλησία σε γενικές γραμμές να λειτουργεί ως ένας ηθικός οργανισμός, είναι απολύτως αληθές, και θα πρέπει να τους δοθούν εύσημα για το γεγονός ότι επέμειναν στη θεωρία τους, πάνω στο ζήτημα της ουσιαστικής και αδιαίρετης ενότητάς της, η οποία έχει αγνοηθεί εντελώς από τους επίσημους θεολόγους μας και διαφωνούντες μας. Από την άλλη πλευρά, εκείνοι που θεωρούν ότι οι Σλαβόφιλοι, διακηρύσσοντας τη θετική αντίληψη της Παγκόσμιας Εκκλησίας περιορίζονται πάρα πολύ σε ασαφείς γενικεύσεις, θα μπορέσουν να βρουν αυτή την ίδια αντίληψη για την Εκκλησία πολύ πιο πλήρη και σαφώς αναπτυγμένη σε ορισμένους καθολικούς συγγραφείς, ειδικά στον περίφημο Möhler στο θαυμαστό του έργο, Die Symbolik der Kirche christlichen.
Η "Εκκλησία είναι Μία" είναι ο τίτλος που δόθηκε από τον Khomyakov, τον αρχηγό της ομάδας των Σλαβόφιλων στη Ρωσία, σε ένα μικρό τόμο δογματικής θεολογίας, ο οποίος, αν και ασήμαντος από μόνος του, αξίζει να αναφερθεί ως η μόνη προσπάθεια εκ μέρους των Σλαβόφιλων να καθορίσουν και να συστηματοποιήσουν τις θεολογικές ιδέες τους. Η ενότητα τής Εκκλησίας καθορίζεται από την ενότητα της θείας Χάριτος η οποία, αν πρόκειται να εργαστεί εντός των ανθρώπων και να τους μεταμορφώσει σε Εκκλησία του Θεού, απαιτεί από αυτούς πιστότητα σε μια κοινή παράδοση, αδελφική φιλανθρωπία και την ελεύθερη συναίνεση της ατομικής συνείδησης τους η οποία είναι η οριστική εγγύηση της αλήθειας της πίστης τους. Είναι αυτό το τελευταίο σημείο, ιδίως, στο οποίο οι Σλαβόφιλοι επιμένουν στον ορισμό τους για την αληθινή Εκκλησία ως "την αυθόρμητη, ενεργητική σύνθεση της ενότητας και της ελευθερίας στη φιλανθρωπία."
Τι ένσταση μπορεί να υπάρξει σε μια τέτοια ιδέα; Υπάρχει κάποιος Ρωμαιοκαθολικός ο οποίος, στην παρουσίαση της όλης ανθρωπότητας ή ιδιαίτερου τμήματος της που εμπνέεται με τη θεία αγάπη και την αδελφική φιλανθρωπία, έχοντας μια καρδιά και μια ψυχή, και παραμένοντας έτσι σε μια ελεύθερη και εξ ολοκλήρου εσωτερική ενότητα - υπάρχει, ρωτώ κάθε Ρωμαιοκαθολικό, κάποιος ο οποίος να επιθυμεί να επιβάλει σε μια τέτοια κοινωνία μια εξωτερική και δεσμευτική δικαιοδοσία μιας δημόσιας θρησκευτικής αρχής; Μήπως υπάρχουν παπικοί οι οποίοι πιστεύουν ότι τα Σεραφείμ και τα Χερουβείμ χρειάζονται ένα Πάπα να τα κυβερνά; Και, από την άλλη πλευρά, υπάρχει κάποιος προτεστάντης ο οποίος, εφόσον είδε την πραγματική επίτευξη της τελικής αλήθειας μέσα από "την τελειότητα της φιλανθρωπίας," να εξακολουθεί να επιμένει στην άσκηση των ιδιωτικών απόψεων;
Η απολύτως ελεύθερη και εσωτερική ένωση των ανθρώπων με τη Θεότητα και μεταξύ μας - αυτός είναι ο υπέρτατος στόχος, το καταφύγιο προς το οποίο έχουμε χαράξει την πορεία μας. Οι δυτικοί αδελφοί μας δεν έχουν συμφωνήσει μεταξύ τους ως προς την καλύτερη μέθοδο για την επίτευξή του. Οι ρωμαιοκαθολικοί πιστεύουν ότι είναι ασφαλέστερο να διασχίσουν τη θάλασσα μαζί, σε ένα μεγάλο και αξιόπλοο σκάφος που έχει ναυπηγηθεί από έναν διάσημο μάστορα, το οποίο κυβερνάται από έναν επιδέξιο χειριστή και είναι εξοπλισμένο με όλα όσα είναι απαραίτητα για το ταξίδι. Οι προτεστάντες, αντιθέτως, ισχυρίζονται ότι αφορά στον καθένα να κατασκευάσει ένα κυδωνιών κέλυφος της αρεσκείας του, με το οποίο θα μπορέσει να συνεχίσει την αβέβαιη πορεία του με μεγαλύτερη ελευθερία. Η τελευταία αυτή άποψη, αν και εσφαλμένη, είναι τουλάχιστον συζητήσιμη. Αλλά τι να πούμε σε αυτούς τους αυτοαποκαλούμενους Ορθόδοξους, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι ο καλύτερος τρόπος για να φτάσετε στο λιμάνι, είναι να προσποιείστε ότι είστε ήδη εκεί, και οι οποίοι πιστεύουν ότι στο θέμα αυτό έχουν πλεονέκτημα ως προς τους Δυτικούς αδελφούς τους; Το τελευταίο, πρέπει να γίνει δεκτό, ποτέ δεν υποψιάστηκαν ότι το μεγάλο πρόβλημα της θρησκείας ήταν δεκτικό μιας τόσο απλής λύσης.
Η Εκκλησία είναι μία και αδιαίρετη, αλλά μπορεί ταυτόχρονα να περιλαμβάνει διάφορους τομείς, οι οποίοι δεν πρέπει να διαχωριστούν, αλλά να διακρίνονται σαφώς ο ένας από τον άλλο. Διαφορετικά, θα είναι αδύνατο να κατανοήσουμε την παρελθούσα ή παρούσα ιστορία της θρησκείας ή να κάνουμε οτιδήποτε για το θρησκευτικό μέλλον της ανθρωπότητας. Απόλυτη τελειότητα μπορεί να ανήκει μόνο σε αυτό το υψηλότερο τμήμα της Εκκλησίας, το οποίο έχει ήδη, άπαξ, ιδιοποιηθεί και αφομοιώσει την πληρότητα της θείας χάριτος - τη Θριαμβεύουσα Εκκλησία ή το βασίλειο της Δόξας. Στο μέσον, ανάμεσα στην θεία αυτή σφαίρα και τα καθαρά γήινα στοιχεία της ορατής ανθρωπότητας βρίσκεται ο θεανθρώπινος οργανισμός της Εκκλησίας, αόρατος μέσα στη μυστική δύναμη του και ορατός στην παρούσα εκδήλωση του, μοιράζεται εξίσου στην τελειότητα του Ουρανού και τις απαιτήσεις της υλικής του ύπαρξης. Αυτή είναι η Εκκλησία, κυριολεκτικά μιλώντας, και είναι αυτή η οποία μας απασχολεί. Δεν είναι τέλεια με την απόλυτη έννοια, αλλά αυτή πρέπει να διαθέτει όλα τα απαραίτητα μέσα για την ασφαλή πρόοδο προς την κατεύθυνση του υπέρτατου ιδανικού - η τέλεια ενότητα όλης της δημιουργίας στον Θεό - παρά τα αμέτρητα εμπόδια και τις δυσκολίες, μέσα από τους αγώνες, τους πειρασμούς και αδυναμίες των ανθρώπων.
Εδώ κάτω, η Εκκλησία δεν έχει την τέλεια ενότητα της Ουράνιας Βασιλείας, αλλά παρόλα αυτά πρέπει να έχει κάποια πραγματική ενότητα, ένα δεσμό άμεσα οργανικό και πνευματικό ο οποίος να συνιστά ένα συγκεκριμένο όργανο, ένα ζωντανό σώμα και μία ηθική ιδιαιτερότητα. Αν και δεν περιλαμβάνει το σύνολο της ανθρωπότητας υπό μια πραγματική υλική έννοια, ωστόσο είναι παγκόσμια, στο μέτρο που δεν μπορεί να περιορίζεται αποκλειστικά σε κάθε ένα έθνος ή σε μια ομάδα εθνών. Όμως πρέπει να έχει ένα διεθνές κέντρο το οποίο να της δίνει τη δυνατότητα να εξαπλωθεί σε ολόκληρο το σύμπαν. Συνεπώς, η Εκκλησία εδώ κάτω, αν και βασίζεται στην αποκάλυψη του Θεού και είναι ο εγγυητής της κατατεθειμένης πίστης, δεν απολαμβάνει την απόλυτη και άμεση γνώση όλων των αληθειών. Αντί αυτού είναι αλάθητη. Δηλαδή, δεν μπορεί να κάνει λάθος, όταν, σε μια δεδομένη στιγμή, καθορίζει την τάδε ή την τάδε θρησκευτική ή ηθική αλήθεια, της οποίας η ρητή γνώση έχει γίνει απαραίτητη σε αυτήν. Η Εκκλησία στη Γη δεν είναι εντελώς ελεύθερη, δεδομένου ότι υπόκειται στους όρους της πεπερασμένης ύπαρξης, αλλά πρέπει να είναι αρκετά ανεξάρτητη ώστε να είναι σε θέση να συνεχίσει ένα μόνιμο και ενεργό αγώνα ενάντια στις δυνάμεις του εχθρού και να αποτρέψει τις πύλες της κόλασης να επικρατήσουν πάνω της.
Τέτοια είναι η αληθινή Εκκλησία στη Γη, η Εκκλησία η οποία, παρά την ατέλεια του ανθρώπινου στοιχείου της, έχει λάβει από τον Θεό το δικαίωμα, τη δύναμη και όλα τα απαραίτητα μέσα για να αυξήσει και να καθοδηγήσει την ανθρωπότητα προς το καθορισμένο τέλος της. Αν δεν ήταν μία και καθολική, δεν θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως θεμέλιο της θετικής ενότητας όλων των λαών, η οποία είναι η κατεξοχήν αποστολή της. Αν δεν ήταν αλάθητη, δεν θα μπορούσε να καθοδηγήσει την ανθρωπότητα στον αληθινό δρόμο, θα ήταν μια τυφλή οδηγός τυφλών. Τέλος, αν δεν ήταν ανεξάρτητη, δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει το καθήκον της προς την κοινωνία, θα είχε γίνει το όργανο των εξουσιών αυτού του κόσμου και θα είχε αποτύχει πλήρως στην αποστολή της.
Τα βασικά και απαραίτητα χαρακτηριστικά της αληθινής Εκκλησίας είναι, όπως φαίνεται, διευθετημένα και αρκετά σαφή. Παρόλα αυτά, η σύγχρονη Ορθοδοξία μας, ενώ συγχέει το θείο και τα γήινα θέματα της Εκκλησίας στους νεφελώδεις συλλογισμούς της, είναι προετοιμασμένη να προσδιορίσει αυτό το μπερδεμένο ιδεολόγημα με την σημερινή Ανατολική Εκκλησία, την Ελληνο-Ρωσική Εκκλησία, όπως βλέπουμε. Δηλώνουν ότι είναι η μία και μοναδική Εκκλησία του Θεού, η αληθινή Παγκόσμια Εκκλησία, και θεωρούν τις άλλες κοινότητες, ως τίποτε περισσότερο παρά αντι-χριστιανικές οργανώσεις. Έτσι, ενώ αποδέχονται θεωρητικά την ιδέα της Παγκόσμιας Εκκλησίας, οι Σλαβόφιλοι, το αρνούνται αυτό στην πραγματικότητα και μειώνουν τον παγκόσμιο χαρακτήρα του Χριστιανισμού σε μια συγκεκριμένη Εκκλησία, η οποία, αν προσέξουμε τις απόψεις της θα δούμε ότι απέχει πολύ από το αντίστοιχο ιδανικό που οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι υπηρετούν. Σύμφωνα με την αντίληψη τους, όπως είδαμε, η αληθινή Εκκλησία είναι "η οργανική σύνθεση της ελευθερίας και της ενότητας στη φιλανθρωπία", και αυτό το βρίσκουμε μέσα στην Ελληνο-Ρωσική Εκκλησία, λένε, άρα εμείς πρέπει να κοιτάξουμε για τη σύνθεση αυτή! Ας προσπαθήσουμε να τους πάρουμε στα σοβαρά και να δούμε τι υπάρχει σε αυτήν την ιδέα.
Συνεχίζεται
ΑΣ ΕΠΙΜΕΙΝΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΑΓΕΛΑΦΟ ΤΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ.
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΡΩΣΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΣΕ ΣΥΓΚΡΟΤΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ.
ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ, ΑΥΤΟΙ ΤΟΝ ΤΑΙΖΟΥΝ, ΤΟΝ ΔΥΣΤΥΧΟ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου