Ανεπιθύμητες Επιδράσεις – Livio Cadè

Mπορεί να εξηγηθεί η αγάπη; Αν αγαπάς το ξέρεις. Διαφορετικά οποιαδήποτε εξήγηση είναι άχρηστη. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για κάθε στοργή ή κίνηση της ψυχής. Ως εκ τούτου, φαίνεται άχρηστο να συζητάμε για θέματα που αφορούν τα συναισθήματα. Πάντα καταλήγουμε να προκαλούμε ανεπιθύμητες αντιδράσεις, που συνδέονται με διαφορετικές και συχνά αντικρουόμενες ευαισθησίες. Αυτό το πρόβλημα δύσκολα γίνεται αισθητό από εκείνους που τρέφουν τις ίδιες στοργές με την πλειοψηφία. Αυτοί δυσκολεύονται να καταλάβουν ποιος, όπως εγώ, επηρεάζεται από επιδράσεις που είναι δυσμενείς για εκείνες της κοινωνίας στην οποία ζουν.

Θα προσπαθήσω να μεταφράσω την ταλαιπωρία μου σε μια λογική μορφή, με έναν απλό συλλογισμό: α) η εμπιστοσύνη είναι η βάση κάθε υγιούς ανθρώπινης σχέσης, β) δεν μπορώ πλέον να εμπιστεύομαι αυτήν την κοινωνία, γ) επομένως δεν μπορώ να έχω πλέον υγιείς ανθρώπινες σχέσεις με αυτή την εταιρεία. Πρέπει να διευκρινίσω ότι με τον όρο εταιρεία δεν εννοώ μεμονωμένα άτομα, αλλά μια « διακυβέρνηση » που αποφασίζει τη διαχείρισή της και κατευθύνει τις επιλογές της. Αλλά προφανώς οι άνθρωποι που εμπιστεύονται αυτούς τους θεσμούς γίνονται συνένοχοι, κάτι που με εμποδίζει να έχω θετικές ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις μαζί τους.

Ωστόσο, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί εάν (α) η εμπιστοσύνη είναι πραγματικά απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημιουργία υγιών ανθρώπινων σχέσεων. Προσωπικά πιστεύω ότι δεν μπορούν να δημιουργηθούν καλές σχέσεις με κάποιον που δεν μας εμπνέει καμία εμπιστοσύνη. Και γιατί (β) δεν μπορώ πλέον να εμπιστεύομαι αυτήν την εταιρεία; Γιατί είμαι πεπεισμένος ότι υιοθετεί ένα σύστημα επικοινωνίας συγκρίσιμο με το συστηματικό ψέμα. Και που αναπτύσσεις τόσο παρεκκλίνουσες ιδέες που το να είμαι μέρος τους μου προκαλεί αναθυμιάσεις αγωνίας.

Δεν προσποιούμαι ότι αυτή η εξήγηση έχει τις παγίδες της αντικειμενικότητας. Με τον καιρό, μάλιστα, ακόμη και η δυσπιστία μου για όλα όσα λέει, προτείνει, υπόσχεται αυτή η Εταιρεία, έχει γίνει συστηματική, σκληραίνει σε αρνητική προκατάληψη. Μάλλον δεν έχω επαρκή διαθεσιμότητα και διανοητικό άνοιγμα για να βρω κάποια υπολείμματα ανθρωπιάς σε ένα κοινωνικό πλαίσιο που μου θυμίζει όλο και περισσότερο τα παραισθησιακά σενάρια ενός Ιερώνυμου Μπος.

Για παράδειγμα, πριν λίγες μέρες διάβαζα για την πρόταση που έκανε μιά Νορβηγίδα φιλόσοφος να χρησιμοποιηθεί η μήτρα γυναικών «εγκεφαλικά νεκρών» για την κύηση εμβρύων άλλων ανθρώπων. Ο λόγος που υιοθετείται είναι, όπως πάντα, «ανθρωπιστικός». Με άλλα λόγια, πρόκειται για την παροχή βοήθειας σε ζευγάρια που λόγω φυσικών εμποδίων ή επειδή η γυναίκα δεν θέλει να αναλάβει το βάρος της κύησης, δεν μπορούν να αποκτήσουν δικά τους παιδιά. Δεν αμφισβητώ τη φύση ή την «αντιφύση» αυτών των ζευγαριών. Διευκρινίζω επίσης ότι δεν θέλω να προσβάλω την ευαισθησία κανενός χρησιμοποιώντας διακριτικούς όρους όπως «άνδρας», «γυναίκα», άνδρας ή γυναίκα. Μόνο που φαίνονται πιο συνθετικά από «ανθρώπινο ζώο με xx ή xy γαμέτες », και από την άλλη θα ήθελα να αποφύγω τους παρασεξουαλικούς βυζαντινισμούς.

Μπορεί να υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους μερικοί άνθρωποι προσπαθούν να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους για «γονέα» με κυκλικούς τρόπους, χρησιμοποιώντας τα μικρόβια άλλων ή αναζητώντας μια γυναίκα για να λειτουργήσει ως θερμοκοιτίδα. Οι κυνικοί μιλούν για «μήτρα προς ενοικίαση», αλλά επίσημα προτιμούν να το βλέπουν ως πράξη αγάπης ή αλτρουισμού. Ωστόσο, η Σκανδιναβός γιατρός θεωρεί ότι είναι ανήθικο και άδικο μια γυναίκα να μεταφέρει τους κινδύνους και τις δυσκολίες της εγκυμοσύνης σε μια άλλη. Ως εκ τούτου, προτείνει να χρησιμοποιηθούν οι μήτρες γυναικών που έχουν διαγνωστεί με τον λεγόμενο «εγκεφαλικό θάνατο» και των οποίων η αξιοπρέπεια και η ευαισθησία δεν ενδιαφέρεται πλέον για κανέναν.

Η ιδέα είναι τεχνικά εφικτή και επομένως αντιπροσωπεύει για κάθε προοδευτικό μυαλό έναν ακαταμάχητο πειρασμό, σχεδόν μια ηθική υποχρέωση. Επιπλέον, έχει το πλεονέκτημα να στηρίζεται σε δύο πυλώνες του πολιτισμού μας, τον ορθολογισμό και τον ωφελιμισμό. Είναι μόνο οι αντιδραστικοί και οι αδύναμοι στό στομάχι που το απορρίπτουν, που βρίσκουν αποκρουστική την ιδέα της εμφύτευσης ενός εμβρύου στη μήτρα μιας νεκρής γυναίκας. Όχι τόσο, πιστεύω, για το παλιό ζήτημα του γυναικείου σώματος, εκμεταλλευόμενου, αναγόμενου σε πράγμα, μηχανικό εργαλείο, όσο για την ενστικτώδη αηδία που αναδύεται σε όσους, λίγο πολύ, οικειοθελώς ταυτίζονται με το αγέννητο παιδί. «Τι θα νιώσει σε αυτά τα άψυχα σπλάχνα;» κάποιοι αναρωτιούνται «και ποιος θα έχει το θάρρος να του πει, όταν μεγαλώσει, ότι πέρασε εννέα μήνες στην κοιλιά μιας νεκρής γυναίκας;».

Δεν έχω συνειδητές αναμνήσεις από την προγεννητική ύπαρξή μου. Ωστόσο, πολλά γεγονότα, μαρτυρίες, διαισθήσεις φαίνεται να υποδεικνύουν ότι εκείνη την περίοδο λάμβαναν χώρα μια σειρά συναισθηματικών ανταλλαγών, αμοιβαιότητας σκέψεων, αισθήσεων, συναισθημάτων μεταξύ μητέρας και παιδιού. Τώρα, ποια συναισθηματική και αισθητηριακή ροή θα μπορούσε ενδεχομένως να ενώσει ένα έμβρυο και μια νεκρή γυναίκα, δύο εξωγήινα όντα, ένα που έρχεται στη ζωή και ένα που φεύγει; Μπορεί ένα παιδί να επικοινωνήσει με ένα αδρανές κέλυφος, μια απλή δεξαμενή οργάνων και ιστών; Και μια τέτοια «συνύπαρξη» δεν θα μεταδώσει στο παιδί τρομακτικές εικόνες του κάτω κόσμου, ενός άψυχου κενού, ενός άδειου κενού;

Δεν είναι εύκολο να δούμε το θέμα αντικειμενικά. Εγώ ο ίδιος θα είχα την τάση να δω εδώ μια φρικτή μορφή βίας προς το παιδί και το σώμα της γυναίκας. Η απόρριψη της ιδέας μιας μητέρας-πτώματος μού φαίνεται σαν αποτέλεσμα ενός χρυσού αξιώματος, αδιάσπαστα συγχωνευμένου στην ανθρωπιά μας. Ωστόσο, αν και συμμερίζομαι την καταδίκη της κοινής λογικής, τη βρίσκω βαρετή. Δεν εμβαθύνει, δεν δείχνει το ubi consistam και τις υποθέσεις που δίνουν στη νορβηγική πρόταση μια αναμφισβήτητη και πρακτική «λογικότητα».

Για να το καταλάβουμε αυτό, πρέπει να ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι πολλές γυναίκες, παρά το γεγονός ότι βρίσκονται σε κατάσταση «εγκεφαλικού θανάτου», μπόρεσαν να ολοκληρώσουν την εγκυμοσύνη τους και να γεννήσουν. Ο άξονας στον οποίο περιστρέφεται το πρόβλημα είναι επομένως αυτό το παράδοξο: μια νεκρή γυναίκα που γεννά ένα παιδί. Αυτό είναι προφανώς παράλογο, εκτός κι αν ισχυριστεί κανείς ότι μπορεί να είναι ζωντανός και νεκρός ταυτόχρονα. Αλλά είναι ακριβώς αυτό που επιβεβαιώνεται σιωπηρά από ένα παράδειγμα «εγκεφαλικού θανάτου» που δικαιολογεί κλινικά και νομικά το παράλογο, επιτρέποντας σε μια αυθαίρετη φιλοσοφική επιλογή να γίνει επιστημονική φαντασία. Έτσι μια γυναίκα, που δηλώνεται «νεκρή», μπορεί ακόμα να κάνει παιδιά.

Το δόγμα του εγκεφαλικού θανάτου είναι στην πραγματικότητα ένας σημασιολογικός ψευδαισθητισμός, γεμάτος λογικές και ηθικές αντινομίες, που δημιουργήθηκε για να μετατρέψει ένα κώμα, ίσως ανεπανόρθωτο, ίσως μη αναστρέψιμο, σε διάγνωση θανάτου. Αυτό το κόλπο επινοήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '60 για να ξεριζώσει τις καρδιές ζωντανών ανθρώπων (φυσικά "για καλό σκοπό") χωρίς να πάνε φυλακή για φόνο. Και δεδομένης της εύνοιας που αποκόμισε το νέο πρωτόκολλο, ορισμένοι θα ήθελαν να επεκτείνουν τη χρήση του ίδιου trompe l'oeil σε άτομα σε φυτικό κώμα, για τα οποία θα αρκούσε να διαγνωστεί ένας υποθετικός «θάνατος συνείδησης» για να μπορέσουν να λεηλατήσουν τα όργανά τους. Μετά από αυτούς, στο επάξιο παράθυρο του Overton, τα θύματα σοβαρών αναπηριών θα μπορούσαν να επιστρέψουν ψυχικά άρρωστοι, βαριά αυτιστικοί ή σχιζοφρενείς, και μια μέρα, ποιος ξέρει, ίσως οι άστεγοι, οι απόκληροι της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα, αυτό που σήμερα μας φαίνονται ανυπέρβλητες ηθικές αντιρρήσεις θα μπορούσαν αύριο να φαίνονται ως οπισθοδρομικές προκαταλήψεις.

Είναι γεγονός ότι η αφαίρεση οργάνων από ανθρώπους σε «πλασματικό θάνατο» είναι κοινώς αποδεκτή σήμερα, υποστηριζόμενη από μια προπαγάνδα «αυτοδόσεως», «αποκατάστασης ελπίδας», «ζωής που συνεχίζεται» κ.λπ. Πρόσφατα διάβασα ότι «η μεταμόσχευση οργάνων γεννά ζωή για την αιωνιότητα» (sic!). Ζαλισμένοι από αυτή τη ρητορική αγάπης, οι άνθρωποι δεν βλέπουν καμία πνευματική ή ηθική αντίφαση σε αυτήν, δεν αναγνωρίζουν το πρόσωπο ενός απανθρωπιστικού φαρμάκου που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως μηχανές και τα όργανά τους ως ανταλλακτικά. Στην πραγματικότητα, όσοι διαμαρτύρονται και δονούνται σε ενσυναίσθηση με το παιδί που βρίσκεται σε εξέλιξη φαίνονται αδιάφοροι για τη μοίρα εκείνης της φτωχής γυναίκας σε κώμα που, αφού κράτησε ένα παιδί στην κοιλιά της για μήνες, το τάισε και γέννησε, θα πυρποληθεί. ο βωμός της δωρεάς, σε μια αιματηρή θυσία προς όφελος όσων περιμένουν μια νέα καρδιά ή συκώτι.

Επομένως, εάν μια γυναίκα θέλει να συναινέσει στην αφαίρεση των οργάνων της, θα πρέπει να γνωρίζει ότι στο μέλλον θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως κενή και διαθέσιμη μήτρα. Δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε μια μέρα να νοικιάσουμε τις μήτρες των «νεκρών» γυναικών. Δυστυχώς, αντιμέτωποι με την ανεξάντλητη ικανότητα της κοινωνίας μας να εκκενώνει όλο και πιο απάνθρωπα σχέδια, αναπτύσσουμε ένα είδος nihil admirari , δεν αναρωτιόμαστε πλέον, είμαστε εθισμένοι και σχεδόν αναισθητοποιημένοι. Ως εκ τούτου, χρειαζόταν μια ισχυρή αισιοδοξία για να περιμένουμε ότι η ιδέα της μητέρας-πτώματος θα ανάγκαζε κάποιον να κάνει στοιχειώδεις ερωτήσεις - όπως: "Πώς είναι δυνατόν μια νεκρή γυναίκα να μείνει έγκυος και να γεννήσει;" – και ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει ως υγιής πρόκληση.

Υπέθεσα αφελώς ότι αυτή ήταν η αληθινή πρόθεση μιας τόσο μακάβριας και αποτροπιαστικής πρότασης. Μάλιστα, η ίδια η Νορβηγίδα φιλόσοφος υποστηρίζει ότι, αν δεχθούμε τη σύγχρονη πρακτική της δωρεάς οργάνων, η ιδέα της αντιπροσωπεύει μόνο μια «διαφορά βαθμού». Η ίδια αναγνωρίζει ότι «ο ασθενής μετατρέπεται, μέ το να βρίσκεται στο επίκεντρο των ιατρικών ανησυχιών σε μια αποθήκη ιστών που χρησιμοποιούνται προς όφελος των άλλων». Αλλά αυτό δεν πρέπει να ανησυχεί γιατί «είναι ήδη μέρος της διαδικασίας δωρεάς οργάνων μας». Συνοψίζοντας «αν θεωρούμε το WBGD (δωρεά ολόκληρου του σώματος κύησης) ξεκάθαρα εξωφρενικό, αυτό σημαίνει ότι έχουμε πολλές άβολες ερωτήσεις να απαντήσουμε σχετικά με το μέλλον της δωρεάς οργάνων».

Είναι μια συνεπής θέση: αν δεν μας τρομάζει η αφαίρεση οργάνων από ζωντανά σώματα, γιατί να σκανδαλιστούμε από τη χρήση αυτών των σωμάτων για αναπαραγωγικούς σκοπούς; Η «μάνα-πτώμα» δεν θα μπορούσε παρά να είναι ένα πρώτο βήμα. Γιατί να μην παίρνετε σπέρμα από «εγκεφαλικά νεκρούς» άνδρες για να γονιμοποιήσετε ωάρια για να εμφυτευθείτε αργότερα στη μήτρα γυναικών που είναι επίσης «εγκεφαλικά νεκροί»; Θα ήταν ο θρίαμβος της αγάπης που νικά τα πάντα, ακόμα και τον θάνατο! Η αποθέωση μιας εγκεφαλικής κοινωνίας, που ορθολογικά ανακυκλώνει τα πάντα.

Ήλπιζα λοιπόν ότι το WBGD, μέσα στο τερατώδες του, θα άνοιγε τα μάτια των ανθρώπων, αναγκάζοντάς τους να δουν την εκτροπή που υπονοείται στις μεταμοσχεύσεις και το αλαζονικό ψευδοεπιστημονικό τους υπόβαθρο. Αλλά παρομοίως, αυταπατήθηκα ότι οι άνθρωποι δεν αγοράζουν τα ψέματα σχετικά με την πανδημία, τα εμβόλια, τα πράσινα πάσο , την κλιματική έκτακτη ανάγκη, τον πόλεμο στην Ουκρανία κ.λπ., και ότι καταλαβαίνουν πράγματα που είναι προφανή σε κάθε σκεπτόμενο ον. Ξέχασα ότι το σκεπτόμενο ον είναι πλέον rara avis , και ότι η λήθη του προκαλεί πικρή απογοήτευση. Η νορβηγική πρόταση ακούγεται πλέον σαν προσβολή για την ποίηση και τον ρομαντισμό της μητρότητας. Αλλά η μητρότητα έχει ήδη εξοργιστεί τόσο βάρβαρα που, αργά ή γρήγορα, θα βρούμε και μια «πτώμα-μάνα» κανονική. Δεν υπάρχει πάτος για να χτυπήσεις, μόνο «διαφορές βαθμού».

Διατηρώ λοιπόν τον συλλογισμό μου και την πικρή του κατάληξη, αδύναμος να βρω έδαφος εμπιστοσύνης σε αυτή την κοινωνία. Το να είμαι αισιόδοξος σήμερα μου φαίνεται σαν να αναζητώ τη χάρη του Fra Angelico σε ένα κολασμένο πάνελ τού Bosch, ανάμεσα σε γκροτέσκα ανθρωπάκια και τερατώδη όντα. Ή ίσως είναι το μυαλό μου που πάσχει από καταρράκτη, από πνευματική μυωπία. Η ρίζα του προβλήματος είναι ίσως ο κανόνας των προκαταλήψεών μου, οι ψυχικοί μου συνειρμοί, η κληρονομιά μιας απαρχαιωμένης κουλτούρας. Αν διαβάσω ότι στην Ινδία ένας άντρας γέννησε ένα παιδί που έχει συλληφθεί με γυναικείο σπέρμα, παραδέχομαι ότι είμαι μπερδεμένος, έκπληκτος. Πρέπει να κολυμπήσω αντίθετα στις σκέψεις μου για να εξηγήσω το γεγονός ότι μια γυναίκα έκανε επέμβαση για να γίνει άντρας (στην φωτογραφία μάλιστα, εκτός από την κοιλιά της έχει και γένια) αλλά ήθελε να κρατήσει τη μήτρα και τις ωοθήκες της. και ότι δικό του/τηςο σύντροφος – ένας άντρας που αποφάσισε να γίνει γυναίκα – του έχει παράσχει σπέρμα.

Το βρίσκω ανώμαλο, στριμμένο και με την πρώτη ματιά δεν μου είναι εύκολο να το καταλάβω. Αλλά ποιος μπορεί να εξηγήσει την αγάπη; Το γεγονός που πρέπει να χαρούμε, φαίνεται, είναι ότι ένα αγόρι ή ένα κορίτσι γεννήθηκε, δεν ξέρουμε, ένα νέο ανθρώπινο ζώο με άγνωστους ακόμη γαμέτες. Οι δύο γονείς (λυπάμαι που χρησιμοποιώ τον αρσενικό αλλά δεν βρίσκω ουδέτερο όρο) στην πραγματικότητα αποφάσισαν να μην αποκαλύψουν το φύλο τους. Θα είναι αυτός που θα αποφασίσει ποιο φύλο θα επιλέξει, αν θέλει ποτέ να κάνει σεξ.

Αχ, πόσες φορές να βρίζω αυτό το λεξιλόγιο που με δένει με παρωχημένες συμβάσεις! Η μητέρα και ο πατέρας ή η μητέρα και ο πατέρας; Η παλιά γλώσσα είναι πλέον εμπόδιο. Στέκεται έκπληκτος μπροστά στα μεταβαλλόμενα και εξελισσόμενα έθιμα, σαν μπροστά σε ένα μυστικιστικό όραμα διάλυσης μορφών. Γιατί να αναρωτιέστε για μια περίπτωση αντίστροφης αναπαραγωγής; Ο σεβαστός πολιτισμός μας δεν βασίζεται σε μια απίστευτη σύλληψη; Ίσως η μάνα-παρθένα, η μάνα-πτώμα, η μάνα-άνθρωπος να είναι μόνο «διαφορές βαθμού» στην κοινωνία της αγάπης μας.

Αν δεν είχαμε ριζωμένες προκαταλήψεις, σε ό,τι μας αηδιάζει ή μας τρομάζει θα βλέπαμε ίσως διαφορετικές αποχρώσεις αλτρουισμού και φιλανθρωπίας. Πάρτε αυτήν την καναδική πρόταση που ευνοεί την ευθανασία των κρατουμένων και εκείνων των ανηλίκων που, με ή χωρίς τη γονική συναίνεση, θα ήθελαν να πεθάνουν. Ακούγεται απαίσιο, αλλά ας το σκεφτούμε. Ποιο είναι το νόημα της ζωής ως φυλακισμένου; Και δεν έχει δικαίωμα να αποφασίζει ένα παιδί; Αυτή η διαδικασία, η οποία στοχεύει στοργικά να βοηθήσει τους κρατούμενους και τα παιδιά να αυτοκτονήσουν, ονομάζεται Ιατρική Βοήθεια στο Θάνατο (MAiD). Είναι περίεργο πώς το κακό αγαπά τα αρκτικόλεξα: AIDO, WBGD, MAid, LGBTQ+, NATO, OMS, WEF, HAARP, GMO, ONG, κ.λπ. Αλλά ποιος μπορεί να πει τι είναι το "κακό"; Εξάλλου, αυτά τα ακρωνύμια είναι σαν μαγικές φόρμουλες που θα ήθελαν να αλλάξουν, να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Το γεγονός είναι ότι μου προκαλούν εσωτερικές παθήσεις, μια πληθώρα δυσμενών επιπτώσεων.

Affetti avversi – Livio Cadè - EreticaMente (www-ereticamente-net.translate.goog)

ΕΓΚΡΙΤΟΙ ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΑΓΕΛΗΣ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ, ΟΡΘΩΣ ΕΡΜΗΝΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ (ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ) ΚΑΘΗΣΥΧΑΖΑΝ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ. ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΜΑΣ Η ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ, ΑΛΛΑ ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΤΕ, ΑΡΠΑΧΤΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΔΡΟΜΟ ΤΗΣ, ΤΗΝ ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ. 

ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΣΕ ΜΕΤΟΧΗ ΚΑΙ ΜΕΘΕΞΗ ΘΕΩΣΕΩΣ ΣΤΙΣ ΑΚΤΙΣΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΟΥΣΙΩΝΟΥΝ ΜΕΝ ΚΑΙ ΔΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΣΩΖΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΤΟΧΗ, Η ΟΠΟΙΑ ΦΤΑΝΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ. 

Η ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΟΜΩΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΑΝΕΛΑΒΕ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕΙ  ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥΤΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ, ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΩΣΦΟΡΙΚΟ ΠΕΙΡΑΣΜΟ ή ΤΗΝ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ Η ΟΠΟΙΑ ΝΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ, ΣΤΟΝ ΑΔΗ ΟΜΩΣ, ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ. 

ΓΕΝΝΗΘΗΤΩ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΜΟΥ ΟΠΩΣ ΣΤΗ ΓΗ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ.

Η ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΣ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ, ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ. ΕΝΑ ΤΡΑΓΙΚΟ ΠΑΡΕΡΓΟ ΤΗΣ ΤΑΥΤΙΣΕΩΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ, ΤΟΥ ΣΥΝΘΕΤΟΥ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΔΡΑΖΕΤΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΣΚΕΨΗ, ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΑΝ ΕΠΙΝΟΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ.

ΖΟΥΜΕ ΗΔΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΑΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ ΣΕ ΦΥΣΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ. ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΒΙΑΙΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΤΗΝ ΖΩΗ, ΣΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΡΠΟΥ ΤΟΥ ΔΕΝΔΡΟΥ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ, ΣΤΗΝ ΤΑΥΤΙΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΧΩΡΙΣ ΚΟΠΟ, ΑΝΕΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ.

Η ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΥΠΟΣΧΕΤΑΙ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ.