Πιστεύω ότι πολλοί αναρωτήθηκαν γιατί η Δύση, και ιδιαίτερα οι ευρωπαϊκές χώρες, αλλάζοντας ριζικά την πολιτική που είχαν ακολουθήσει τις τελευταίες δεκαετίες, αποφάσισαν ξαφνικά να κάνουν τη Ρωσία θανάσιμο εχθρό τους. Μια απάντηση είναι σίγουρα δυνατή. Η ιστορία δείχνει ότι όταν, για κάποιο λόγο, οι αρχές που διασφαλίζουν την ταυτότητα κάποιου αποτυγχάνουν, η εφεύρεση ενός εχθρού είναι η συσκευή που επιτρέπει - έστω και με επισφαλή και τελικά καταστροφικό τρόπο - να τήν αντιμετωπίσουν. Αυτό ακριβώς συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας. Είναι σαφές ότι η Ευρώπη έχει εγκαταλείψει όλα όσα πίστευε για αιώνες - ή, τουλάχιστον, νόμιζε ότι πίστευε: τον Θεό της, την ελευθερία, την ισότητα, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη. Αν ακόμη και οι ιερείς δεν πιστεύουν πλέον στη θρησκεία - με την οποία ταυτίστηκε η Ευρώπη - και η πολιτική έχει χάσει προ πολλού την ικανότητά της να καθοδηγεί τις ζωές ατόμων και λαών. Η οικονομία και η επιστήμη, που έχουν πάρει τη θέση τους, δεν είναι σε καμία περίπτωση ικανές να εγγυηθούν μια ταυτότητα που δεν έχει τη μορφή αλγορίθμου. Η εφεύρεση ενός εχθρού εναντίον του οποίου μπορεί κανείς να πολεμήσει με οποιοδήποτε μέσο είναι, σε αυτό το σημείο, ο μόνος τρόπος για να γεμίσει την αυξανόμενη αγωνία μπροστά σε όλα όσα δεν πιστεύει κανείς πια. Και σίγουρα δεν είναι δείγμα φαντασίας να έχεις επιλέξει ως εχθρό αυτόν που επί σαράντα χρόνια, από την ίδρυση του ΝΑΤΟ (1949) έως την πτώση του Τείχους του Βερολίνου (1989), κατέστησε δυνατή τη διεξαγωγή τού λεγόμενου Ψυχρού Πολέμου σε ολόκληρο τον πλανήτη, ο οποίος φαινόταν, τουλάχιστον στην Ευρώπη, οριστικά εξαφανισμένος.
Απέναντι σε όσους ανόητα προσπαθούν να βρουν κάτι για να πιστέψουν με αυτόν τον τρόπο, πρέπει να θυμόμαστε ότι ο μηδενισμός - η απώλεια κάθε πίστης - είναι ο πιο ενοχλητικός από τους επισκέπτες, που όχι μόνο δεν μπορεί να εξημερωθεί με ψέματα, αλλά μπορεί μόνο να φέρει στην καταστροφή όποιος τον καλωσόριζε στο σπίτι του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου