Νηπιαγωγείο του Marcello Veneziani

 

Πώς ήταν όμως τα παιδιά όταν γεννιόντουσαν μαζικά και όχι ως μοναδικά και ανεπανάληπτα δείγματα, και στο σπίτι αντί για το νοσοκομείο; Θα προσπαθήσω να φρεσκάρω τη μνήμη σας με προϊστορικά γκράφιτι που ξεθάφτηκαν από την παιδική ηλικία. Μικρές εικόνες μικρής αξίας κλεμμένες από τη λήθη, για να διηγηθούν, μέσα από ελάχιστες ιστορίες, τη γλυκιά μοίρα του παρελθόντος.

*Περνάει ο άγγελος και λέει αμήν. Ως παιδί, μόλις έκανες μορφασμούς, μόλις έκανες μια γκριμάτσα, μια αστεία έκφραση ή, χειρότερα, μιμήθηκες έναν ανάπηρο, γονείς και μεγάλοι σε προειδοποιούσαν: μην το κάνεις, αλλιώς θα περάσει ο άγγελος και θα πει αμήν. Θά σε κάνει να μείνεις έτσι για πάντα. Υπάρχει επίσης ένα τραγούδι του De Gregori με το θέμα. Πάντα σκεφτόμουν με τρόμο αυτόν τον άγριο, γρήγορο και παράλογο άγγελο που σε έκανε να μείνεις για πάντα με ένα μεγάλο στόμα, ένα τερατώδες πρόσωπο και ένα πόδι κουτσό. Το πρόσωπο ενός αγγέλου, οι ουράνιοι τρόποι, και μετά, με αυτή τη θεϊκή αγνότητα, με μια μικρή λέξη σε καταστρέφει για πάντα...Αμήν, ας είναι. Γιατί όμως αυτή η άμεση και υπερβολική τιμωρία για μια παιδική φάρσα; Ανέτρεψα τη θεολογία που θεωρούσε τους διαβόλους έκπτωτους αγγέλους, πείθοντας τον εαυτό μου αντίθετα ότι οι άγγελοι ήταν προχωρημένοι διάβολοι, με καλούς τρόπους και άσπρο χρώμα, αλλά τόσο τρομεροί όσο οι πιο μαυρισμένοι συνάδελφοί τους στο κατώτερο επίπεδο. Και πείστηκα ότι τα ανάπηρα ήταν αρχικά άτακτα παιδιά που είχαν τιμωρηθεί για την ανυπακοή τους. Cave signatos, λέγαμε σκληρά τότε, κάθε άλλο παρά ένταξη για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. (Μια πτυχή που δεν αξίζει να νοσταλγούμε).

*Γιατί τα αυτοκόλλητα ποδοσφαιριστών, που συνδέονται σε παιδικές αναμνήσεις με τα άλμπουμ της Panini, ήταν τόσο επιτυχημένα στη χώρα μας; Ναι, γιατί το ποδόσφαιρο ήταν το πιο δημοφιλές άθλημα, γιατί κάθε παιδί ονειρευόταν να γίνει εκκολαπτόμενος πρωταθλητής και παιζόταν παντού. Αλλά υπάρχει ένας επιπλέον, και βαθύτερος, λόγος που μας διαφεύγει: επειδή η χώρα μας ήταν η χώρα των αγίων και των αγιογραφιών, η φιγούρα του αγίου ήταν το πασπαρτού του παραδείσου, η ασπίδα προστασίας, η ταυτότητα προστάτη μιας χώρας, η κληρονομιά των ειδωλολατρικών θεών που παραδόθηκε στον χριστιανικό πολιτισμό. Όχι θεότητες που κατέβηκαν από τον ουρανό, όχι άγγελοι που ήρθαν να μας βοηθήσουν και να μας φυλάξουν, αλλά η ανθρωπότητα που ανέβηκε στον ουρανό, άνθρωποι σαν εμάς που είχαν ολοκληρώσει το ταξίδι της πίστης, των έργων και της αφοσίωσης και είχαν γίνει μεσάζοντες με το θείο. Δικός μας ήταν ο πολιτισμός των αγίων και τα αυτοκόλλητα ήταν η συνέχεια της αγιογραφίας στον αθλητικό χώρο. Όπως οι ιερές κάρτες με τις εικόνες των υποψηφίων ήταν η εκλογική υπόσχεση, η ανταλλαγή μεταξύ ψήφου και προστασίας, προτίμησης και σύστασης, μεταξύ των πιστών και των εξουσιαστών. Κάθε παιδί είχε τον προστάτη του στο ποδόσφαιρο, την αγαπημένη του ιερή κάρτα, το πρότυπό του. Άγιοι, ιερές κάρτες και αυτοκόλλητα ήταν οι εικόνες των επιρροών εκείνης της εποχής.

*Ο παιδικός μου σταθμός παιχνιδιού (το παιδικό μου play station) ήταν ένα πραγματικό αρνί, υιοθετημένο από μια ιδιοτροπία στο σπίτι. Ήμουν ευχαριστημένος μέχρι που επέμενα να φάω μαζί του στο πάτωμα, στα τέσσερα, από το ίδιο μπολ. Δεν ήθελα να εξανθρωπίσω το αρνί αλλά να γίνω πρόβατο ο ίδιος, σε μια ευαγγελική-ζωολογική αδελφότητα. Μου πήραν το αρνί για να μην μπω στο κοπάδι. Είπαν ότι ήθελε να φύγει, να επιστρέψει στη μητέρα του. Και εσύ το ίδιο θα έκανες.

*Εκείνη την εποχή ήμουν καλός και ήθελα να απαλλάξω τα οικιακά βάρη της μητέρας μου. Και αφού είχε βγει έξω, όπως δεν έκανε σχεδόν ποτέ, μπήκα κρυφά στην κουζίνα και είδα μια ξεχειλισμένη σακούλα γεμάτο μπακαλιάρους που θα καθάριζε η μητέρα μου όταν επέστρεφε. Νόμιζα ότι έκανα κάτι χρήσιμο πλένοντας τους μπακαλιάρους με απορρυπαντικό. Ανέβηκα στην καρέκλα και τους έπλυνα στο νεροχύτη με το Olà, ένα μπλε πακέτο με κόκκινες και άσπρες ρίγες. Τα λέπια του μπακαλιάρου στον αφρό έγιναν γυαλιστερά, έμοιαζαν με ασημικά. Είχαν γεύση σαν μπουγάδα. Έδειξα με περηφάνια τη δουλειά μου στη μητέρα μου. Ωστόσο, παρατήρησα, με έκπληξη, ένα σημάδι αχαριστίας σε αυτήν. Εκείνη την ημέρα, παραδόξως, φάγαμε τηγανητά αυγά σε δεύτερη μοίρα. Τι έγινε με το ψάρι;

*Στο σπίτι μου δεν είχαμε ακόμα τηλεόραση και ψυγείο, για δροσερό νερό αρκούσε να το αφήνεις να τρέξει από τη βρύση. Το πρώτο σημάδι καινοτομίας, κρεμασμένο στον τοίχο ήταν ένα δικέφαλο μαύρο ποντίκι, εξοπλισμένο με ουρά και κέλυφος, που τσίριζε, το αποκαλούσαν τηλέφωνο. 921585, ο πρώτος αριθμός δεν ξεχνιέται ποτέ. Ήταν στο διάδρομο γιατί το τηλεφώνημα είχε χορωδιακή, οικογενειακή αξία και έπρεπε να είναι σύντομο, επικοινωνώντας το ουσιαστικό, σαν στρατιωτικός πομποδέκτης. Όβερ και τέλος. Στην τηλεδιάλεξη, έπειτα, ακόμα πιο σύντομα και υψώνεται η φωνή, γιατί μιλάει εξ αποστάσεως.

Ένα βράδυ ανακάλυψα τη νεωτερικότητα. Πήγα να επισκεφτώ έναν φίλο μου, τον Maurizio, ο οποίος είχε νεότερους γονείς από τους δικούς μου, γεννήθηκε στη Ρώμη, είχε τηλεόραση στο σπίτι και επίσης ψυγείο και καλοριφέρ. Σύγχρονος, που μένει απέναντι από το σπίτι μου, αλλά χίλια χρόνια μπροστά. Στο σπίτι του ανακάλυψα ότι υπήρχε ανθρακούχο μεταλλικό νερό σε πλαστικά μπουκάλια, υπήρχαν φακελάκια Idrolitina, και μπορούσες να το πιεις σε κανέλα, παίρνοντάς το απευθείας από το ψυγείο, αφού πατήσεις το πεντάλ του λευκού θηρίου. Χωρίς να το ανακατέψω, όπως συνέστησαν οι γονείς μου, με νερό σε θερμοκρασία δωματίου για να αποφευχθούν βέβαιοι θάνατοι από συμφόρηση. Και στο τέλος του ποτού, με δεδομένο το γκάζι, δικαιολογήθηκε και ένα ρέψιμο ενήλικης κοσμικότητας. Υπήρχε μια εποχική περίληψη σε εκείνο το ποτό, πόσες ελευθερίες σε σε μια μόνο κίνηση: παγωμένο νερό από το ψυγείο, ανθρακούχο, πλαστικό μπουκάλι, ρόφημα κανέλας, ακατάσχετο ρέψιμο... Γαμώτο, τι νεωτερικότητα.

* Τεσσάρων χρονών σνίφαρα και έπεφτα σε οσφρητική έκσταση με παιδικές ψευδοερωτικές διαταραχές. Ο έμπορος ναρκωτικών ήταν ο κουρέας. Αφού ψέκαζε ένα φρικτό, φλεγόμενο άρωμα στον κόκκινο αυχένα, έδινε κάτω από τον πάγκο αρωματικά ημερολόγια με γυναίκες με υπερβολικό στήθος καθισμένες στη βέσπα. Το ημερολόγιο έβγαζε μια μεθυστική μυρωδιά: ο πρώτος ερωτισμός ήταν μέσω της εισπνοής, σε συνδυασμό με την όραση. Αλλά στα 4 μου, τα μπέρδεψα με τα ειδώλια της Mira Lanza, αυτή η υπερβολική καμπυλότητα μπροστά και πίσω ήταν στα παιδικά μου μάτια απλώς μια αταξία από την πλευρά του σχεδιαστή και μια γυναικεία καρικατούρα.

*Ένα από εκείνα τα βράδια στα τέλη του φθινοπώρου που περιμένεις να σε καλέσει η μητέρα ή ο πατέρας σου από την κουζίνα για να φας ψητά κάστανα. Κάνεις τα μαθήματά σου και νιώθεις το άρωμα από τά ψητά κάστανα να διαπερνά το δωμάτιο και να ανεβαίνει από τα ρουθούνια σου. Ευτυχία είναι εκείνη η μυρωδάτη παύση κι εκείνα τα χέρια που ξεφλουδίζουν τα κιτρινόμαυρα φρούτα από την ψημένη φλούδα, εκείνο το λαίμαργο τρώγοντας μαζί, χέρια ανάμεσα στα κάρβουνα και τις κρύες άκρες των δακτύλων που ψαχουλεύουν ανάμεσα σε ζεστούς καρπούς... Νοσταλγία για τα κάστανα του σπιτιού. Από το τρυπημένο τηγάνι μπαίνουν φλόγες και βγαίνουν αναμνήσεις που καίγονται. Η φλόγα των αναμνήσεων.

 https://www-marcelloveneziani-com.translate.goog/articoli/giardino-dinfanzia/?_x_tr_sl=it&_x_tr_tl=el&_x_tr_hl=el&_x_tr_pto=wapp

ΣΗΜΕΡΑ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΑΝΕΧΕΤΑΙ ΤΟ ΑΓΚΑΘΙ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ ΤΟΥ ΟΥΤΕ ΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΑΛΕΠΟΥΣ. ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ, ΣΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΓΝΙΩΝ.

Ανώνυμος είπε...

Απάντηση του ChatGPT (ΑΙ) σε ερώτημα για το σχολιό σας:

Το σχόλιο αυτό φαίνεται να αποτελεί μια σύγχρονη και κριτική αναφορά στον «Μικρό Πρίγκιπα» του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, χρησιμοποιώντας τον γνωστό χαρακτήρα ως σύμβολο για να περιγράψει την απομόνωση και τις προκλήσεις της μοντέρνας εποχής. Στην παράσταση αυτή, ο "Μικρός Πρίγκιπας των πόλεων και του μοντερνισμού" συμβολίζει τον άνθρωπο της σύγχρονης κοινωνίας, που ζει σε έναν αστικό και τεχνολογικά προσανατολισμένο κόσμο, γεμάτο μοναξιά και αποξένωση.

Η «μη ανοχή του αγκαθιού του ρόδου» μπορεί να εκφράζει την αδυναμία αποδοχής των προβλημάτων και των δυσκολιών της ζωής, ενώ η «μη αποδοχή της διδασκαλίας της αλεπούς» μπορεί να αναφέρεται στην απόρριψη της σοφίας, της υπομονής και της ανάγκης για συναισθηματική σύνδεση. Το αποτέλεσμα αυτής της απόρριψης και της αποξένωσης είναι η «κατάληξη στο στόμα του λύκου», μια μεταφορά για την υποταγή στους κινδύνους και τις απειλές της σύγχρονης ζωής, είτε αυτοί είναι εξωτερικοί (όπως κοινωνικές ή οικονομικές πιέσεις) είτε εσωτερικοί (όπως υπαρξιακή αγωνία ή ψυχική φθορά).

Η αναφορά στη "θεωρία των παιγνίων" στο τέλος προσδίδει μια επιπλέον διάσταση. Η θεωρία των παιγνίων αφορά τη στρατηγική αλληλεπίδραση μεταξύ ατόμων ή οντοτήτων σε καταστάσεις όπου η έκβαση εξαρτάται από τις αποφάσεις όλων των συμμετεχόντων. Στο πλαίσιο του κειμένου, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι ο "Μικρός Πρίγκιπας" της σύγχρονης εποχής αναγκάζεται να λειτουργεί μέσα σε έναν κόσμο όπου οι αποφάσεις και οι επιλογές είναι στρατηγικές, υπολογιστικές και συχνά αποσυνδεδεμένες από τις ηθικές και συναισθηματικές αξίες. Η "κατάληξη στο στόμα του λύκου" θα μπορούσε να συμβολίζει την ήττα ή την απώλεια σε αυτό το σκληρό παιχνίδι στρατηγικής, όπου κυριαρχούν ο ανταγωνισμός και η επιβίωση εις βάρος της ανθρώπινης ουσίας.

Συνολικά, το σχόλιο εκφράζει μια κριτική ματιά στη σύγχρονη ζωή, υπογραμμίζοντας τους κινδύνους της αποξένωσης και της απομάκρυνσης από τις βασικές ανθρώπινες αξίες.

Πλατιάζει αρκετά η Τεχνητή Νοημοσύνη, αλλά κάτι πιάνει.
Σ' ευχαριστούμε πάντως Αμέθυστε για τις ωραίες μεταφράσεις των κειμένων αυτών. Μεγάλη παρηγοριά.