«Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών»: Το αριστούργημα του Τόλκιν εβδομήντα χρόνια μετά. Του Paolo Gulisano.

                                                        

Στις 29 Ιουλίου 1954 ένα νέο, περίεργο βιβλίο έφτασε στα αγγλικά βιβλιοπωλεία: Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών . Πιο συγκεκριμένα, ήταν το πρώτο μέρος του βιβλίου The Fellowship of the Ring , το οποίο ο Εκδότης - αντίθετα με τη γνώμη του Συγγραφέα - είχε αποφασίσει να κυκλοφορήσει σε τρία μέρη, μια προληπτική επιλογή με στόχο την προστασία του από πιθανά flops. Όμως το βιβλίο κάθε άλλο παρά αποτυχία ήταν: αντιπροσώπευε την εξαιρετική επιστροφή του Έπους στη Λογοτεχνία. Προοριζόταν να καθαγιάσει τον συγγραφέα του ως Χριστιανό Όμηρο του 20ού αιώνα.

Ωστόσο, χρειάστηκαν σχεδόν είκοσι χρόνια για να μεταφραστεί και να εκδοθεί αυτό το αριστούργημα της μυθοπλασίας στην Ιταλία, και όταν τελικά κυκλοφόρησε, ξεκίνησε ένα ιδεολογικό μπαράζ που δεν είχε ξαναδεί ποτέ σε μυθιστόρημα.

Ο εξοστρακισμός απέναντι σε αυτό το σπουδαίο έργο ήταν επίσης ένα εξ ολοκλήρου ιταλικό φαινόμενο, που αντανακλούσε το πολιτιστικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί μετά το μοιραίο '68. Αξίζει να πούμε την ιστορία εν συντομία.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Άγγλος εκδότης το είχε προτείνει στον Mondadori, ο οποίος το έφερε υπόψη του Elio Vittorini , ο οποίος το κοίταξε σκληρά. Εκείνα ήταν τα χρόνια της κοινωνικής δέσμευσης της μυθοπλασίας και η φαντασία φαινόταν ένα στοιχείο ένοχης απεμπλοκής, προπαρασκευαστικής αδιαφορίας.
Στο τέλος, ο εκδοτικός οίκος Rusconi κυκλοφόρησε στην αγορά τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών , και ακόμη και στη χώρα του Αριόστο και του Τάσου η επιτυχία ήταν τεράστια και άμεση, αλλά σε εκείνο το σημείο η επίσημη λογοτεχνική κριτική άνοιξε πυρ με όλμους, ένα μπαράζ που , στις προθέσεις, θα έπρεπε να είχε κάνει μια καμένη γη σε αυτό το κείμενο ανεπιθύμητο για το πνευματικό κατεστημένο της Χερσονήσου.

Κατηγορίες τόσο κακόβουλες όσο και αβάσιμες απαγγέλθηκαν εναντίον του Τόλκιν και του έργου του: ήταν ένα «δεξιό» βιβλίο, ήταν ρατσιστής και φασίστας συγγραφέας, ήταν μυθοπλασία για νοσταλγούς αντιδραστικούς. Το συγκλονιστικό παράδοξο ήταν ότι, ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο η πολιτική ανάγνωση του Τόλκιν τον είδε να κατατάσσεται στις τάξεις του οικολογισμού, στην Ιταλία η κυρίαρχη αριστερή κουλτούρα τον απέρριψε και επινόησε τον μαύρο θρύλο του «φασίστα» Τόλκιν.

Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι ήταν μια κολοσσιαία γκάφα, για ανθρώπους που ίσως δεν είχαν καν διαβάσει το βιβλίο, αλλά δεδομένης της οξύτητας και της επιμονής αυτών των κατηγοριών - που συνεχίστηκαν μέχρι την κυκλοφορία της τριλογίας ταινιών στις αρχές της δεκαετίας του 2000 - δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει το όφελος της αμφιβολίας για κάθε καλόπιστη ευπιστία. Ήταν ένα αυθεντικό ψέμα που έγινε η «επίσημη» ερμηνεία του μεγάλου Άγγλου συγγραφέα, που πέθανε το 1973.

Ο Τόλκιν, στην πραγματικότητα, ήταν ό,τι πιο μακριά μπορούσε να φανταστεί κανείς από τον ολοκληρωτισμό, συμπεριλαμβανομένων των φασιστικών και ναζιστικών ολοκληρωτισμών. Από τη δεκαετία του 1930 είχε μια απολύτως αυστηρή κρίση για τον Χίτλερ, τον οποίο είχε κατηγορήσει ότι διαστρέφει το αρχαίο ευγενές σκανδιναβικό χριστιανικό πνεύμα, μειώνοντάς το σε μια γκροτέσκ καρικατούρα, και στον ναζισμό ο Tolkien εντόπισε εκείνη τη μήτρα αντιχριστιανικού μίσους που θα οδηγούσε στήν άβυσσο του Ολοκαυτώματος , έναν χαρακτήρα που εκείνα τα χρόνια είχαν καταλάβει χριστιανοί στοχαστές όπως ο Ζακ Μαριτέν , ο οποίος είχε γράψει ότι «το να μισείς τους Εβραίους και να μισείς τους Χριστιανούς προέρχεται από το ίδιο υπόβαθρο», ή όπως ο Εβραίος συγγραφέας Μωρίς Σαμουέλ που στο Το 1940 έγραψε: «Δεν θα καταλάβουμε ποτέ το τεράστιο και τρελό εύρος του αντισημιτισμού αν δεν μεταφερθούν οι όροι του. Είναι ο Χριστός που φοβούνται οι ναζιφασίστες. Είναι στην παντοδυναμία του που πιστεύουν. Είναι αυτός που είναι τρελά αποφασισμένοι να καταστρέψουν».

Ο Τόλκιν είχε επίσης απορρίψει με λεπτή ειρωνεία το αίτημα ενός Γερμανού εκδότη που σκόπευε να μεταφράσει ένα από τα βιβλία του, το Χόμπιτ , να δηλώσει αν ήταν ή όχι «Άριος».
Ούτε είχε δείξει ποτέ συμπάθεια προς τον φασισμό, ο οποίος θα μπορούσε να καυχηθεί ότι ανάγκασε τον γιο του Τζον, ο οποίος σπούδαζε για το ιερατείο στη Ρώμη το 1940 στο Pontifical English College, σε μια τολμηρή απόδραση από την Αιώνια Πόλη για να γλιτώσει τη σύλληψη. Βρετανός πολίτης και πιθανός κατάσκοπος της Αυτής Μεγαλειότητας.

Τι ώθησε λοιπόν την ιταλική αριστερή κουλτούρα να επιτεθεί εναντίον του Τόλκιν και να του αποδώσει την περιβόητη ταμπέλα του φασίστα;
Το ίδιο μίσος για τον Χριστιανισμό, που ήταν η αυθεντική καρδιά του μηνύματος του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, για όποιον μπήκε στον κόπο να το διαβάσει. Το μίσος για τον Μεσαίωνα, κατανοητό ως η εποχή και ο πολιτισμός του Χριστιανισμού, το μίσος για τις ιπποτικές αξίες, για τη φαντασία ως ανθρώπινο πόρο που καθοδηγεί την αναζήτηση του πνεύματος πέρα ​​από τις αλυσίδες της ύλης: όλα αυτά εμψύχωσαν τους μαρξιστές διανοούμενους που ύμνησαν σε αντίθεση με τη ρεαλιστική λογοτεχνία, δηλαδή την καλλιτεχνική ξηρότητα, το ηθικό κενό, τη βρωμοδουλειά.
Σε αυτό προστέθηκε και η απογοήτευση που είδαμε τη μεγάλη επιτυχία αυτού του συγγραφέα στους νέους, που μεταφράστηκε σε ανοιχτή δημοσιογραφική εχθρότητα.

Ο Τύπος φώναξε υποκριτικά σκάνδαλο και έσκισε τα ρούχα του όταν ο Τόλκιν, που αποβλήθηκε δημόσια ως φασίστας, έγινε προφανώς το αντικείμενο της προσοχής μέρους της δεξιάς κουλτούρας, της πιο καινοτόμου και μη κομφορμιστικής, που είδε νέους μελετητές στις τάξεις της - πολλοί από τους οποίους θα αποστασιοποιούνταν στη συνέχεια από αυτό το πολιτικό περιβάλλον - που έβλεπαν στον Τόλκιν έναν οδηγό και τη δυνατότητα ενός εναλλακτικού τρόπου ζωής σε σχέση με αυτόν της κυρίαρχης κουλτούρας.

Ποιες ήταν όμως οι πραγματικές πολιτικές ιδέες του Τόλκιν; Ορισμένες επιστολές είναι σημαντικά αποκαλυπτικές από αυτή την άποψη, όπως αυτή προς τον γιο του Κρίστοφερ με ημερομηνία 29 Νοεμβρίου 1943:

« Οι πολιτικές μου απόψεις κλίνουν όλο και περισσότερο προς την αναρχία, η οποία γίνεται φιλοσοφικά ως η κατάργηση κάθε ελέγχου, όχι ως γενειοφόροι άνδρες που πετούν βόμβες ή ως προς μια μη συνταγματική μοναρχία. Θα συλλάμβανα οποιονδήποτε χρησιμοποιεί τη λέξη Κράτος (που σημαίνει οτιδήποτε άλλο εκτός από την αγγλική γη και τους κατοίκους της, δηλαδή κάτι που δεν έχει εξουσίες ή δικαιώματα ή νοημοσύνη). (…) Κυβέρνηση είναι ένα αφηρημένο ουσιαστικό που υποδηλώνει την τέχνη και τον τρόπο διακυβέρνησης και θα ήταν προσβλητικό να το γράφουμε με κεφαλαίο Κ σαν να αναφερόμαστε στον λαό. (…) Ωστόσο, η κατάλληλη για τον άνθρωπο σπουδή είναι μόνο ο άνθρωπος, και η πιο ακατάλληλη ασχολία για κάθε άνθρωπο, ακόμα και για τους αγίους (που τουλάχιστον δεν το ανέλαβαν πρόθυμα) είναι να κυβερνά άλλους ανθρώπους. Δεν υπάρχει ούτε ένα άτομο στο εκατομμύριο που να είναι κατάλληλο πόσο μάλλον εκείνοι που προσπαθούν να αρπάξουν την ευκαιρία. Και τουλάχιστον αυτό γίνεται μόνο σε λίγους ανθρώπους που ξέρουν ποιος είναι ο αφέντης τους. Στο Μεσαίωνα είχαν απόλυτο δίκιο όταν θεωρούσαν το επισκοπικό φορτίο ως τήν καλύτερη αντίρρηση που μπορούσε να προσφέρει ένας άνθρωπος σε όσους τον επέλεγαν για επίσκοπο. Δώσε μου έναν βασιλιά που το κύριο ενδιαφέρον του είναι τα γραμματόσημα, τα τρένα ή οι ιπποδρομίες και που μπορεί να πετάξει έξω τον βεζίρη του (ή όπως θέλεις πείτε τον) αν δεν του αρέσει το στυλ του παντελονιού του. Και ούτω καθεξής. Αλλά, φυσικά, η μοιραία αδυναμία όλων αυτών –που είναι, τελικά, η μοιραία αδυναμία όλων των καλών φυσικών πραγμάτων σε έναν κακό, διεφθαρμένο, αφύσικο κόσμο– είναι ότι λειτουργεί και έχει λειτουργήσει μόνο όταν ολόκληρος ο κόσμος ανακατεύεται. η ίδια παλιά καλή αναποτελεσματική ανθρώπινη συνήθεια. Οι καβγατζήδες και αλαζόνες Έλληνες κατάφεραν να τα καταφέρνουν ενάντια στον Ξέρξη, αλλά οι απεχθείς χημικοί και μηχανικοί έχουν προικίσει τον Ξέρξη και όλους εκείνους που είναι εναντίον των κοινοτήτων με τέτοια δύναμη που ο απλός λαός δεν μπορεί να ανταπεξέλθει. Όλοι προσπαθούμε να κάνουμε όπως ο Αλέξανδρος – και, όπως δείχνει η ιστορία, ο Αλέξανδρος και όλοι οι στρατηγοί του κατέληξαν να ανατολίζονται. Ο καημένος ανόητος φαντάστηκε (ή ήθελε να φανταστεί ο κόσμος) ότι ήταν γιος του Διονύσου και πέθανε από το πολύ ποτό. Η Ελλάδα που άξιζε να σωθεί από την Περσία εξαφανίστηκε. (…) μιλάμε για την ελληνική τιμή και πολιτισμό και ευδοκιμούμε στην πώληση του αρχαίου ισοδύναμου καρτ ποστάλ. Αλλά το τρομερό με την εποχή μας είναι ότι είναι έτσι παντού. Δεν υπάρχει πού να ξεφύγεις. Ακόμα και τα δυστυχισμένα μικρά Samoyed, φοβάμαι, έχουν κονσέρβες και το μεγάφωνο του χωριού που λέει τις ιστορίες του Στάλιν για τη δημοκρατία και τους σκληρούς φασίστες που τρώνε παιδιά και κλέβουν σκυλιά ελκήθρου. Υπάρχει μόνο ένα θετικό πράγμα και αυτό είναι η ολοένα και πιο διαδεδομένη συνήθεια όσων είναι δυσαρεστημένοι να ανατινάζουν εργοστάσια και εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής με δυναμίτη. Ελπίζω, τώρα ενθαρρύνοντας ως «πατριωτικό», αυτό το έθιμο να παραμείνει! Αλλά δεν θα είναι χρήσιμο εάν δεν γίνει καθολικό.

Λοιπόν, χρόνια πολλά, αγαπητέ μου γιε. Γεννηθήκαμε σε μια σκοτεινή εποχή. Αλλά υπάρχει μια παρηγοριά: αν ήταν αλλιώς δεν θα ξέραμε, και δεν θα αγαπούσαμε τόσο πολύ, αυτό που αγαπάμε. Φαντάζομαι ότι το ψάρι που βγαίνει από το νερό είναι το μόνο ψάρι που έχει ιδέα για το τι είναι νερό. Εξάλλου, έχουμε ακόμα μερικά όπλα. «Δεν θα υποκύψω μπροστά στο σιδερένιο στέμμα, ούτε θα πετάξω το μικρό μου χρυσό σκήπτρο ».
Σε αυτό το γράμμα ο Tolkien φαίνεται να έχει προβλέψει προφητικά τα ολοένα και πιο δραματικά προβλήματα της παγκοσμιοποίησης σήμερα, της ενιαίας πλανητικής σκέψης, στην οποία - υποστήριξε ο συγγραφέας - πρέπει να αντιταχθεί στο όνομα της διαφορετικότητας, της ιδιαιτερότητας, των κοινοτήτων.
Ήταν λοιπόν αντιδραστικός ή επαναστάτης;
Ήταν απλώς ένας Χριστιανός που προσπάθησε να μιλήσει στις καρδιές των ανθρώπων για να τους καλέσει να μην ενδώσουν στον πειρασμό της αποθάρρυνσης, του κυνισμού, της ασχήμιας και του κακού.
Αυτό είναι το μεγάλο μυστικό της δουλειάς του Τόλκιν, όπως εξήγησε ο γιος του Μάικλ:

« Τουλάχιστον για μένα, δεν υπάρχει τίποτα μυστήριο στην έκταση της επιτυχίας που σημείωσε ο πατέρας μου, του οποίου η ιδιοφυΐα ανταποκρίθηκε μόνο στην επίκληση ανθρώπων όλων των ηλικιών και χαρακτήρων, κουρασμένων και αναστατωμένων από την ασχήμια, από την αστάθεια, από τίς μεταχειρισμένες αξίες, από τις ασήμαντες φιλοσοφίες που τους έχουν περάσει ως θλιβερά υποκατάστατα της ομορφιάς, μια αίσθηση μυστηρίου, ανάτασης, περιπέτειας, ηρωισμού και χαράς, πράγματα χωρίς τα οποία η ίδια η ψυχή του ανθρώπου «μαραίνεται και πεθαίνει μέσα του ».
Έτσι, ένα έργο «σχεδιασμένο το 1936», το οποίο επηρεάστηκε από αρχαίους μύθους και θρύλους και όχι από τη σύγχρονη ιστορία, γραμμένο από έναν άνθρωπο που είχε βιώσει τη φρίκη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, έγινε ξαφνικά συναρπαστικό και επίκαιρο για τους αναγνώστες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. μετά τον πόλεμο, σε έναν κόσμο που είχε βιώσει τη γενοκτονία των στρατοπέδων συγκέντρωσης, το ατομικό ολοκαύτωμα, και που τώρα – στις αρχές της δεκαετίας του 1960 – βίωνε νέους φόβους και ανανεωμένες ελπίδες.

Ο Τόλκιν, χωρίς να  έχει προβλέψει το παραμικρό, πολύ περισσότερο να το επιδιώξει, βρέθηκε να είναι ο δάσκαλος μιας νέας γενιάς. Η μέτρια επιτυχία που είχε βρει το βιβλίο του στην Αγγλία, τη χώρα για την οποία ήθελε να γράψει μια νέα μυθολογία, εξελίχθηκε σε μεγάλη επιτυχία.
Αυτό συνέβη ξαφνικά το 1965, δέκα χρόνια μετά την ολοκλήρωση της κυκλοφορίας της τριλογίας. Εκείνη τη χρονιά κυκλοφόρησε η αμερικανική έκδοση του έργου με χαρτόδετο βιβλίο, η οποία γρήγορα έγινε το απόλυτο best-seller, πουλώντας συνεχώς νέες εκδόσεις.

Ένας Αμερικανός βιογράφος του Τόλκιν έγραψε: « Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών έπεσε στις πανεπιστημιουπόλεις των αμερικανικών κολεγίων και πανεπιστημίων σαν μια νεροποντή σε μια διψασμένη έρημο. Ξεκινώντας στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν το Αμερικανικό Όνειρο είχε αρχίσει να μεταμορφώνεται σε έναν ατελείωτο εφιάλτη που χαρακτηρίζεται από δολοφονίες προέδρων και πολιτικών, βρώμικους πολέμους στη Νοτιοανατολική Ασία, επιθέσεις Black Power και λευκές αντεπιθέσεις, αστικές αναταραχές και βία στις πανεπιστημιουπόλεις, πολλοί νέοι άρχισαν να βρίσκουν πολλές πτυχές της καθημερινής ύπαρξης αφόρητες και να απομονώνονται από αυτές. Το ιδανικό της τελειότητας που είχε γοητεύσει τη μεταπολεμική γενιά, ένα ιδανικό που αποτελείται από σούπερ μάρκετ, προαστιακά σπίτια, γκαράζ δύο αυτοκινήτων και έγχρωμες τηλεοράσεις, δεν ικανοποιούσε πλέον τα παιδιά τους. Πράγματι, σχεδόν ό,τι ήταν αμερικανική μεσαία τάξη έγινε ανάθεμα για την επαναστατική νεολαία. και αν στην αρχή έλκονταν από τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα της δεκαετίας, με μια σχεδόν φανατική ειδωλολατρία για έναν νεανικό, δυναμικό πρόεδρο (το New Frontier σήμαινε Σώμα Ειρήνης, πολιτικά δικαιώματα, πόλεμος κατά της φτώχειας, συμφωνία για την αναστολή των πυρηνικών δοκιμών, η βασιλεία του Bengodi στα τέλη της δεκαετίας), στον απόηχο της δολοφονίας του John F. Kennedy στο Ντάλας, ήρθε η απογοήτευση για τον εξωτερικό πόλεμο και η έξαρση της εσωτερικής διαλεκτικής, η εξέγερση, στην οποία προστέθηκαν οι καταχρήσεις της εξουσίας και της αυξανόμενης περιβαλλοντικής καταστροφής. Η απογοήτευση μετατράπηκε σε αποξένωση και επακόλουθη πόλωση ανάμεσα σε δύο άκρα, το ένα εκ των οποίων πήρε τη σημασία του κινήματος των χίπις, της κουλτούρας των ναρκωτικών και της φοιτητικής διαμαρτυρίας».

Μια ολόκληρη γενιά ένιωθε χαμένη, στην Αμερική όπως στη Γαλλία, όπως στην Αγγλία, όπως στην Ιταλία, και κανένα από τα συνθήματα που είχαν βάλει κάτω από τα πανό τους στο παρελθόν δεν φαινόταν να λειτουργεί πια. Όχι η πατρίδα, που τώρα γίνεται ευρέως αντιληπτή μόνο ως ένα εθνικιστικό κράτος, συχνά διεφθαρμένο και διεφθαρμένο, για το οποίο δεν άξιζε να θυσιάσει κανείς τη ζωή του. Όχι η οικογένεια, η παραδοσιακή, με τα ηθικά της πρότυπα που έμοιαζαν να έρχονται σε αντίθεση με μια ακατανίκητη ανάγκη για συναισθηματική έκφραση, για ελευθερία να αγαπάς και να αναζητάς τη δική σου ευτυχία. Όχι ο Θεός, που θεωρείται απόμακρος, αντικαταστάθηκε ή ίσως υποκαταστάθηκε από θρησκευτικούς θεσμούς, από τους οποίους προτιμήθηκαν οι νέες θρησκευτικές φιλοσοφίες και ο παλιός κλήρος εκτοπίστηκε από τους νέους γκουρού.
Αυτή η ανήσυχη γενιά, που δεν έχει πια ούτε πατέρα ούτε μητέρα, αλλά αναζητά απεγνωσμένα κάτι ή κάποιον στον οποίο θα μπορούσαν να εμπιστευτούν τις ελπίδες και τις ζωές τους, παραδόξως αναγνωρίστηκε στον ηλικιωμένο καθηγητή της Οξφόρδης, που φορούσε γιλέκα και διατήρησε τις άψογες αγγλικές του συνήθειες, έναν μάστορα νά ακολουθήσει.

Ένας άλλος Αμερικανός μελετητής, που πήγε το 1966 για να γνωρίσει προσωπικά τον Τόλκιν και να μάθει απευθείας ως μαθητής, ο Κλάιντ Κίλμπι, έγραψε:

«Γιατί ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών έχει τόσους πολλούς αναγνώστες σήμερα; Σε μια εποχή που ο κόσμος ίσως δεν ένιωθε πλέον την ανάγκη για αυθεντικές εμπειρίες, αυτό το μυθιστόρημα φαινόταν να παρέχει ένα πρότυπο. Ένας επιχειρηματίας της Οξφόρδης μου είπε ότι όταν ήταν κουρασμένος ή εκτός φάσης, στρέφονταν στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών για ανακούφιση. Ο Lewis, και μαζί του αρκετοί άλλοι κριτικοί, πιστεύουν ότι κανένα βιβλίο δεν έχει μεγαλύτερη συνάφεια με την ανθρώπινη πραγματικότητα. Ο WH Auden δηλώνει ότι «κρατά έναν καθρέφτη στη μόνη γνωστή σε εμάς φύση, τη δική μας». (…) Για τουλάχιστον έναν αιώνα ο κόσμος απομυθοποιείται ολοένα και περισσότερο, μια κατάσταση που, ωστόσο, προφανώς είναι ξένη προς την αληθινή φύση των ανθρώπων. Και εδώ εμφανίζεται ένας συγγραφέας όπως ο John Ronald Reuel Tolkien, ένας μυθολόγος που δίνει εξαιρετική ζεστασιά στις ψυχές μας».

Για εκατομμύρια νέους Αμερικανούς, η ιστορία του War of the Ring έγινε γρήγορα το κατ' εξοχήν βιβλίο, ένα είδος Βίβλου, που ξεπέρασε όλες τις λογοτεχνικές επιτυχίες της στιγμής, ο Άραγκορν αντικατέστησε τον Τζέιμς Ντιν στις καρδιές πολλών εφήβων και τά χόμπιτ πήραν τη θέση των διφορούμενων Beatles.

Στο τέλος του μοιραίου 1968, οι εκδότες του Τόλκιν υπολόγισαν τον αριθμό των αναγνωστών του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Αγγλία και σε όλο τον κόσμο σε πάνω από πενήντα εκατομμύρια. Πέντε εκατομμύρια αντίτυπα πουλήθηκαν επίσημα, αλλά μεταξύ των βιβλιοθηκών που κυριολεκτικά εισέβαλαν και τό πέρασμα χέρι μέ χέρι μεταξύ των παιδιών, υπολογίστηκε ότι κάθε αντίτυπο του βιβλίου είχε τουλάχιστον δέκα αναγνώστες.
Αλλά ο Tolkien αποδείχθηκε ότι ήταν πολύ περισσότερο από τον συγγραφέα της στιγμής, ο εμπνευστής μιας νέας τάσης (η οποία στην πραγματικότητα δεν υλοποιήθηκε), αλλά ένας κύριος της ζωής. Σε μια εποχή, αυτή της δεκαετίας του '60, των ταξιδιών στην Ανατολή, των παραπνευματικών εμπειριών, των ναρκωτικών "για να ελευθερωθεί το μυαλό", των γκουρού κάθε είδους, ο ήπιος καθηγητής της Οξφόρδης που πήγαινε καθημερινά στη λειτουργία και έγραφε γιά τη νεολαία στη γλώσσα των νεράιδων είχε κατακτήσει εκατομμύρια καρδιές που του απέδιδαν παθιασμένο φόρο τιμής και που έψαχναν στο βιβλίο του λόγους για να ζήσουν σε έναν κόσμο που δεν ήταν ο καλύτερος από τους δυνατούς, απείρως λιγότερο όμορφος από τη Μέση Γη.

Στην Αμερική θα μπορούσατε να διαβάσετε στους τοίχους κείμενα όπως ο Γκάνταλφ για τον Πρόεδρο και φοιτητές που φορούσαν κονκάρδες με συνθήματα όπως ο Frodo lives. Έτσι γεννήθηκε η οικολογική ερμηνεία των γεγονότων της Μέσης Γης. Ο ίδιος ο ιδρυτής της Greenpeace , ο Καναδός Ντέιβιντ Τάγκαρτ , είπε ότι η περιβαλλοντική του δέσμευση εμπνεύστηκε από τον αγώνα των χόμπιτ του Σάιρ ενάντια στην ερημιά της Μόρντορ, μια πηγή ρύπανσης και βιομηχανικής φρίκης. Η κοσμική σύγκρουση που βασίζεται στον Πόλεμο του Δαχτυλιδιού θεωρείται ως μια σύγκρουση μεταξύ φύσης και πολιτισμού, μεταξύ των απαιτήσεων της τεχνολογίας και των περιβαλλοντικών λόγων, και μπροστά στην πρόοδο του βιομηχανισμού προέκυψε το αίτημα για επιστροφή σε μια ιεροποίηση της φύσης.
Πολλοί οικολόγοι ακτιβιστές εμπνεύστηκαν τη δέσμευσή τους, από τη δεκαετία του '60 και μετά, από την επίμονη υπεράσπιση των δέντρων και της φύσης που τα χόμπιτ, με τις μικρές δυνάμεις τους, είχαν οδηγήσει ακριβώς στο Shire τους πολιορκημένο από την καταστροφική τεχνολογική πρόοδο. Μια δέσμευση που ο Tolkien σίγουρα δεν θα είχε αποδοκιμάσει, αλλά που δεν αποτύπωνε όλα τα συμβολικά νοήματα που μεταφέρουν τα βιβλία του.

Ο Τόλκιν φοβόταν, μπροστά στην καταστροφική πρόοδο της τεχνολογικής και μη θρησκευτικής νεωτερικότητας, την εξαφάνιση της μνήμης, της Παράδοσης και την έλευση των καιρών της ξηρασίας, του υλισμού, των ψεμάτων. Εκείνο το ψέμα της εξουσίας που στην Ιταλία προσπάθησε να κρύψει όλη την ομορφιά του έργου του με την ανόητη κατηγορία του φασισμού.




John Ronald Reuel Tolkien

https://www-unavox-it.translate.goog/ArtDiversi/DIV6067_Gulisano_Il_Signore_degli_anelli.html?_x_tr_sl=it&_x_tr_tl=el&_x_tr_hl=el&_x_tr_pto=wapp&_x_tr_sch=http 

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΕΖΗΣΑΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΠΙΡΡΟΗΣ ΤΟΥ ΑΡΧΟΝΤΑ ΤΩΝ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΩΝ. Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΔΙΕΛΥΣΕ ΤΟΝ ΛΑΟ ΜΑΣ, ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΤΙΚΑΤΕΣΤΗΣΑΝ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑΝ ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΒΕΒΑΙΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ "ΜΕΞΙΚΟΥ" ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΒΥΘΙΣΕ Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ. ΠΟΝΤΑΡΑΝ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΖΑΠΑΤΑ ΚΑΙ ΕΧΑΣΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΤΖΟΓΟ ΤΗΣ ΨΕΥΔΟΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ; ΕΧΑΣΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΠΡΟΣ ΣΤΗΝ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΜΕ ΞΕΝΑ ΧΡΗΜΑΤΑ. ΚΑΙ ΑΦΗΣΕ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΤΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΝΑ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΑΣΟΝΙΚΕΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ. ΔΙΑΙΩΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ. ΤΕΛΙΚΑ ΥΙΟΘΕΤΗΣΕ ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΚΟΛΗ ΛΥΣΗ ΠΟΥ ΒΡΗΚΕ ΠΡΟΧΕΙΡΗ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΗΝ ΧΑΜΕΝΗ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.

ΤΗΝ ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΕ ΒΑΣΙΛΕΙΑ. ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΕΠΟΧΗ ΜΕ ΜΙΑ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ ΚΙΝΗΣΗ. ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΖΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΠΙΣΤΟΙ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΟΙ.

Νικολαος

Eυχαριστούμε. Υπάρχουν μερικά προβλήματα στη μετάφραση, οπότε την παραθέτω κάπως διορθωμένη,:

Οι πολιτικές μου απόψεις κλίνουν όλο και περισσότερο στην Αναρχία (φιλοσοφικά κατανοητή, που σημαίνει κατάργηση του ελέγχου και όχι γενειοφόροι που πετούν βόμβες) ή στην «μη συνταγματική» Μοναρχία. Θα συλλάμβανα οποιονδήποτε χρησιμοποιεί τη λέξη Κράτος (με οποιαδήποτε άλλη έννοια εκτός από το άψυχο βασίλειο της Αγγλίας και των κατοίκων της, κάτι που δεν έχει ούτε εξουσία, δικαιώματα ούτε νου). Και μετά από μια ευκαιρία μεταμελείας, θα τους εκτελούσα αν παρέμεναν πεισματάρηδες! Αν μπορούσαμε να επιστρέψουμε στα προσωπικά ονόματα, θα έκανε πολύ καλό. Κυβέρνηση είναι ένα αφηρημένο ουσιαστικό που σημαίνει τη διαδικασία διακυβέρνησης και θα πρέπει να είναι παρανομία να το γράφεται με κεφαλαίο Κ ή έτσι ώστε να αναφέρεται σε ανθρώπους. Αν οι άνθρωποι είχαν τη συνήθεια να αναφέρονται στο «Συμβούλιο του Βασιλιά Γεωργίου, ο Ουίνστον και η συμμορία του», θα βοηθούσε πολύ στην εκκαθάριση της σκέψης και στη μείωση της τρομακτικής κατολίσθησης στη Θεοκρατία. Ούτως ή άλλως η σωστή μελέτη του Ανθρώπου κάθε άλλο παρά ο Άνθρωπος είναι. Και η πιο ακατάλληλη δουλειά οποιουδήποτε ανθρώπου, ακόμα και των αγίων (που σε κάθε περίπτωση ήταν τουλάχιστον απρόθυμοι να την αναλάβουν), είναι να αφεντεύουν άλλους άντρες. Ούτε ένας στο εκατομμύριο είναι κατάλληλος γι' αυτό, και λιγότερο από όλους εκείνοι που αναζητούν την ευκαιρία. Και τουλάχιστον αυτό γίνεται μόνο σε μια μικρή ομάδα ανδρών που ξέρουν ποιος είναι ο αφέντης τους. Οι μεσαιωνικοί είχαν πολύ δίκιο όταν θεωρούσαν το nolo efiscopari ως τον καλύτερο λόγο που θα μπορούσε να δώσει κάποιος σε άλλους για να τον κάνει επίσκοπο. Δώσε μου έναν βασιλιά του οποίου το κύριο ενδιαφέρον για τη ζωή είναι τα γραμματόσημα, οι σιδηρόδρομοι ή τα άλογα κούρσας. Και ο οποίος έχει τη δύναμη να απολύσει τον βεζίρη του (ή όπως αλλιώς θέλεις να τον αποκαλείς) αν δεν του αρέσει το κόψιμο του παντελονιού του. Και ούτω καθεξής παρακάτω. Αλλά, φυσικά, η τελική αδυναμία όλων αυτών – σε τελική ανάλυση μόνο η θανατηφόρα αδυναμία όλων των καλών φυσικών πραγμάτων σε έναν κακό διεφθαρμένο αφύσικο κόσμο – είναι ότι λειτουργεί και έχει λειτουργήσει μόνο όταν όλος ο κόσμος μπλέκει στον ίδιο παλιό καλό αναποτελεσματικό ανθρώπινο τρόπο. Οι καβγατζήδες, αλαζονικοί Έλληνες τα καταφέρουν εναντίον του Ξέρξη. Αλλά οι αποτρόπαιοι χημικοί και μηχανικοί έχουν βάλει μια τέτοια δύναμη στα χέρια του Ξέρξη και σε όλες τις κοινότητες μυρμηγκιών, που οι αξιοπρεπείς άνθρωποι δεν φαίνεται να έχουν την ευκαιρία.

 Όλοι προσπαθούμε να κάνουμε το άγγιγμα του Αλεξάνδρου – και, όπως διδάσκει η ιστορία, αυτό ανατολίτισε τον Αλέξανδρο και όλους τους στρατηγούς του. Ο καημένος φανταζόταν (ή του άρεσε να το φαντάζονται οι άνθρωποι) ότι ήταν γιος του Διόνυσου, και πέθανε από το ποτό. Η Ελλάδα που άξιζε να σωθεί από την Περσία χάθηκε έτσι κι αλλιώς. Και έγινε ένα είδος Vichy-Hellas, ή μαχόμενη-Hellas (που δεν πολέμησε), που μιλούσε για την ελληνική τιμή και πολιτισμό και ευημερούσε με την πώληση του πρώιμου ισοδύναμου βρώμικων καρτ ποστάλ. Αλλά η ιδιαίτερη φρίκη του σημερινού κόσμου είναι ότι όλο το καταραμένο πράγμα είναι σε ένα σακούλι. Δεν υπάρχει πουθενά να δραπετεύσεις. Ακόμη και οι άτυχοι μικροί Samoyedes, υποπτεύομαι, έχουν κονσερβοποιημένα τρόφιμα και το μεγάφωνο του χωριού που λέει τις ιστορίες του Στάλιν την ώρα του ύπνου για τη Δημοκρατία και τους κακούς φασίστες που τρώνε μωρά και κλέβουν σκυλιά έλκηθρου.

Υπάρχει μόνο ένα φωτεινό σημείο και αυτό είναι η αυξανόμενη συνήθεια των δυσαρεστημένων αντρών που δυναμιτίζουν εργοστάσια και σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Ελπίζω ότι αυτό που ενθαρρύνεται τώρα ως «πατριωτισμός» να γίνει συνήθεια! Αλλά δεν θα κάνει καλό, αν δεν είναι καθολικό.
Λοιπόν, γεια σου αγαπητέ γιε μου. Γεννηθήκαμε σε μια σκοτεινή εποχή (εκτός χρόνου για εμάς). Αλλά υπάρχει αυτή η παρηγορά: διαφορετικά δεν θα γνωρίζαμε, πόσο μάλλον θα αγαπούσαμε αυτό που αγαπάμε. Φαντάζομαι ότι το ψάρι εκτός νερού είναι το μόνο ψάρι που έχει μια αίσθηση νερού. Επίσης, έχουμε ακόμη μικρά σπαθιά για χρήση. «Δεν θα υποκύψω μπροστά στο Σιδερένιο Στέμμα, ούτε θα ρίξω το δικό μου μικρό χρυσό σκήπτρο.» Να επιτίθεσαι στα Ορκς με φτερωτά λόγια, hilden ddran (πολεμικά βελάκια), βελάκια - αλλά βεβαιώσου για το σημάδι, πριν ρίξεις..

Και το πρωτότυπο (επιστολή 52):
https://bibliothecaveneficae.com/wp-content/uploads/2021/01/the_letters_of_j.rrtolkien.pdf