ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ (1)

  ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ.

Τού RANIERO CANTALAMESSA

Επίσημος Θεολόγος, Ιεροκήρυκας τού παπισμού. Επισκέπτεται διάφορα Έθνη τού κόσμου κηρύττοντας τον Οικουμενισμό. Ανεκαλύφθη και από την νεοορθοδοξία και τελευταίως μετεφράσθη από την σεβαστή Καίτη Χιωτέλλη, η οποία μεταφράζει και τον Παπαδιαμάντη, και παρουσιάζεται από τις εκδόσεις Ιωνάς, Πρεβέζης, κάτω από την διεύθυνση τού πρ. Θεοδόσιου Μαρτζούχου, το βιβλίο του, “Η Θεολογία τού δευτέρου και τρίτου άρθρου του συμβόλου της πίστεως”

          Η κατά Λουκάν Πεντηκοστή και το πνεύμα τής ενότητος. 

Η Πεντηκοστή είναι ένα χριστολογικό μυστήριο, αφορά δηλαδή τον Ιησού Χριστό. Με την παθητική σημασία, είναι το γεγονός τού Αγίου Πνεύματος, το κατεξοχήν πνευματολογικό μυστήριο. Αλλά στην ενεργή της σημασία-σε σχέση με τον Πέμπτοντα-αυτό είναι ένα μυστήριο που αφορά και τον Χριστό. Έτσι εξηγεί το συμβάν τής πεντηκοστής ο Απόστολος Πέτρος. "Αφού υψώθηκε τη δεξιά ούν του Θεού, την τε επαγγελίαν τού Αγίου Πνεύματος λαβών παρά τού Πατρός, εξέχεε τούτο ο νυν υμείς βλέπετε και ακούετε” (Πράξεις 2,33). Ο Χριστός λοιπόν εξέχυσε το Άγιο Πνεύμα! Εξάλλου, η Πεντηκοστή είναι ένα Χριστολογικό γεγονός παρότι με την παθητική σημασία, καθότι αυτός που στάλθηκε εκείνη την ημέρα στους μαθητές δεν ήταν άλλο από το “πνεύμα του Ιησού”, “το πνεύμα του Υιού”, δηλαδή το τρίτο πρόσωπο της Τριάδος, αλλά καθώς είχε συγκεντρωθεί πριν και είχε ιστορικευθεί στον άνθρωπο Ιησού της Ναζαρέτ! [Μ’αυτές τις ανοησίες τρέφεται ήδη ο Οικουμενισμός των ακολούθων τού Ζηζιούλα! Θεόφιλου Αμπατζίδη, το ενυπόστατον Φώς: Σπουδή στις προϋποθέσεις τής θέωσης κατά τον Συμεών τον Ν. Θεολόγο”. Η ανθρωπολογία τής θεώσεως συνιστά το θεμελιακό επιχείρημα τής ορθόδοξης Θεολογίας στον διάλογό της με τον σύγχρονο κόσμο. Εμπνεόμενος από την Θεολογική σκέψη του μητροπολίτη Περγάμου Ζηζιούλα περί πνευματολογικά συγκροτούμενης Χριστολογίας, κάνει λόγο για τον Ιδιάζοντα ρόλο τής πνευματολογίας ως προσωπικού εγκεντρισμού ενός εκάστου των πιστών στο μυστικό σώμα του Χριστού στο πλαίσιο τής αέναης Χριστολογίας. Το Άγιο Πνεύμα ως άκτιστη δωρεά και ενέργεια τής Αγίας Τριάδος είναι το περιεχόμενο τής Θεοποιού χάριτος τού Χριστού. Η Θεία Χάρη και ενέργεια, μολονότι προκύπτει από την σωτηριώδη οικονομία τού ενανθρωπήσαντος Υιού και Λόγου και εκφράζεται διά του Αγίου Πνεύματος στη ζωή της Εκκλησίας, ενέχει προσωπικό-Τριαδοκεντρικό χαρακτήρα, διότι αφορά τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος που εκφαίνουν την κοινή Θεία ζωή στην κτίση και στην ιστορία”! [Από την Μίμηση Χριστού περάσαμε στην Μίμηση της Αγίας Τριάδος. Αποκάλυψη, ούτε μεταμόρφωση, ούτε Καινή Κτίση! Ο σκοπός είναι να αντικατασταθεί ο Άγιος Συμεών με τις ύβρεις του Ζηζιούλα! Δεν διδάσκει την θέωση ο Άγιος Συμεών αλλά την Υιοθεσία!].

          Η Πεντηκοστή είναι ένα χριστολογικό μυστήριο πάνω απ’όλα λόγω τής πραγματικότητος τού μυστικού σώματος! Ο Απ. Παύλος λέει πώς, Ενί δε εκάστω ημών εδόθη η χάρις κατά το μέτρον τής δωρεάς του Χριστού. Διό λέγει: αναβάς είς ύψος ηχμαλώτευσεν αιχμαλωσίαν και έδοκε δόματα τοίς ανθρώποις (Εφ. 4,7). Αλλά ο στίχος του ψαλμού που αναφέρει λέει μάλλον το αντίθετο, ότι δηλαδή “έλαβε δώρα στον άνθρωπο (Ψαλ. 68). Τί σημαίνει αυτή η αλλαγή των ρημάτων; Και το ένα και το άλλο είναι αληθινά λέει ο Αυγουστίνος. Ο ίδιος ο Χριστός είναι αυτός που δίνει και λαμβάνει το Άγιο Πνεύμα! Δίνει το Άγιο Πνεύμα καθότι Κεφαλή, το λαμβάνει καθότι σώμα: “Αυτός το έδωσε στους ανθρώπους σαν η Κεφαλή στα μέλη της, αλλά το έλαβε επίσης στους ανθρώπους, δηλαδή, στα μέλη του… Ο ίδιος ο Χριστός έχει λοιπόν ταυτοχρόνως, δώσει από τον ουρανό και έχει λάβει στην γή”. (Τριάδα XV, 19.34).

          Γιατί όμως μόνον τώρα, δηλαδή προς το τέλος της βιβλικής αποκαλύψεως, φανερώνεται στον κόσμο η ύπαρξη του τρίτου προσώπου της Τριάδος; Ο Άγιος Γρηγόριος Ναζιανζηνός δίνει αυτή την απάντηση, βασισμένη στην έννοια της Θείας παιδαγωγίας, η οποία διατηρεί μέχρι σήμερα την αξία της: Λόγος 31, 26: Τούτω το της Θεολογίας εικάζειν έχω, πλήν όσον εκ των εναντίων. Εκεί μέν γάρ εκ των υφαιρέσεων η μετάθεσις ενταύθα δε διά των προσθηκών η τελείωσις. Έχει γάρ ούτως: Εκήρυσσε φανερά η Παλαιά τον Πατέρα, τον Υιόν αμυδρότερον. Εφανέρωσεν η Καινή τον Υιό, υπέδειξε του πνεύματος την Θεότητα. Εμπολιτεύεται νύν το πνεύμα, σαφέστεραν ημίν παρέχον την εαυτού δήλωσιν. Ού γάρ ήν ασφαλές, μήπω τής τού Πατρός Θεότητος ομολογηθείσης, τον Υιόν εκδήλως κηρύττεσθαι μηδέ τής του Υιού παραδεχθείσης, το Πνεύμα το Άγιον, “εν είπω τι και τολμηρώτερον, επιφορτίζεσθαι” “Όταν λέγεται ότι “τώρα το πνεύμα φανερώνεται καθαρά “εκείνο το τώρα δείχνει τον χρόνο της Εκκλησίας, στην οποία η πίστη στο Άγιο Πνεύμα φτάνει το αποκορύφωμά της και η μεγάλη φλόγα που είναι το δόγμα τής θεότητος του Αγίου Πνεύματος έχει τοποθετηθεί στο σύμβολο τής πίστεως, στο Πιστεύω.

          Η εξήγηση που δίνει αυτός ο Άγιος επιβεβαιώνεται επίσης και από την παρατήρηση τής ιστορίας. Ήταν αναγκαίο να φτάσει πρώτα η Εκκλησία στην βεβαιότητα τής Θεότητος του Χριστού-κάτι που έγινε στην σύνοδο της Νίκαιας το 325-για να γίνει δυνατόν να φτάσει στην βεβαίωση και τής Θεότητος τού Αγίου Πνεύματος, κάτι που συνέβη μερικές δεκαετίες μετά την Νίκαια, στην Οικουμενική Σύνοδο τής Κων/πολης τού 381.

          Ο λόγος στο Άγιο Πνεύμα παρουσιάζει και ένα άλλο χαρακτηριστικό το οποίο δεν αφορά τόσο τον χρόνο, όσο το μέσον της γνώσης του. Για να μιλήσουμε για τον Θεό Πατέρα μπορούμε να βασισθούμε σε κάποιο μέτρο, και στην φιλοσοφία, στην Θεοδικία (υπάρχει και ο Θεός των φιλοσόφων). Για να μιλήσουμε για τον Υιό μπορούμε να βασισθούμε στην ιστορία, από την στιγμή που ενσαρκώθηκε (ενανθρώπησε) και πράγματι μέσω τής ιστορίας πλησιάζουμε σήμερα σ’Αυτόν. Αλλά για να μιλήσουμε για το Άγιο Πνεύμα ποιο μέσο έχουμε στην διάθεσή μας; Κανένα. Μόνο την Γραφή. Ή μάλλον έχουμε και μάλιστα ένα μεγάλο μέσο το οποίο δεν ανήκει σε καμία ανθρώπινη επιστήμη. Έχουμε την πνευματική εμπειρία. Ο ίδιος ο Ιησούς μας έδειξε αυτό το μέσο όταν είπε για το πνεύμα: το πνεύμα τής αληθείας, ό ο κόσμος ού δύναται λαβείν, ότι ού θεωρεί αυτό ούδέ γινώσκει αυτό, υμείς δε γινώσκετε αυτό, ότι παρ’υμίν μένει και εν υμίν έσται! (Ιωάν. 14,17).

          (Ιωάν. 20,22). ΕΝΕΦΥΣΗΣΕ ΚΑΙ ΛΕΓΕΙ ΑΥΤΟΙΣ: ΛΑΒΕΤΕ ΠΝΕΥΜΑ ΑΓΙΟΝ. 

Στην Κ.Δ. δεν υπάρχει η αφήγηση μιάς μόνο Πεκτηκοστής, αλλά δύο: υπάρχει μία Πεντηκοστή του Λουκά, τών πράξεων, και μία τού Ιωάννη όταν ο Κύριος φύσηξε στους μαθητές λέγοντας: Λάβετε πνεύμα Άγιον! Αυτή η πεντηκοστή λαμβάνει χώρα στον ίδιο τόπο, όπως και τού Λουκά, στο δειπνητήριο του Μυστικού Δείπνου [δεν είναι αλήθεια], αλλά όχι στον ίδιο χρόνο. Συμβαίνει το ίδιο το απόγευμα του πάσχα και όχι πενήντα ημέρες μετά!

          Αυτό το γεγονός μιας διπλής αφήγησης τής ελεύσεως τού Αγίου Πνεύματος παρατηρήθηκε και από τους πατέρες. “προσέξτε αδελφοί μου-έλεγε ο Αυγουστίνος-θα μπορούσε κάποιος να με ρωτήσει: Γιατί ο Χριστός έδωσε δύο φορές το Άγιο Πνεύμα; Δύο φορές ο Κύριος δίνει στους αποστόλους φανερά το δώρο του Αγίου Πνεύματος. Λοιπόν; Μήπως δεν ήταν το ίδιο πνεύμα εκείνο που ο Χριστός φύσηξε στα πρόσωπά τους και στην συνέχεια τους αποστέλλει από τον ουρανό;”. 

Αυγουστίνος: Δοκίμια στο κατά Ιωάννην, 74,2.

Συνεχίζεται

ΝΑΜΑΣΤΕ!!! Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΡΟΧΕΙΡΟΤΗΤΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΡΩΝΕΥΕΤΑΙ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΠΑΠΙΚΗΣ ΠΡΟΕΛΕΥΣΕΩΣ. ΚΑΙ ΟΜΩΣ Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΠΟΘΟΣ ΤΗΣ ΕΥΚΟΛΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΔΕΝ ΑΦΗΣΕ ΑΝΕΠΗΡΕΑΣΤΟΥΣ ΟΥΤΕ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΝΟΗΣΑΝ ΑΛΛΕΣ ΔΥΟ. Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ ΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΤΗΣ Θ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΟΝΟΜΑΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΟΙΡΑΖΕΙ ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΣΥΝΑΞΗ ΚΑΙ Ο ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ ΤΗΝ ΘΕΩΣΗ ΤΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ ΤΟΥ ΘΑΒΩΡ.

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΕΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ. ΕΝΩΤΙΚΗ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ. ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΙΑ ΣΥΝΕΧΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ.

    ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ Ο ΣΕΒΑΣΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ κ. ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΝΑ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΒΑΠΤΙΣΗ ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΕΙ ΟΤΙ ΟΜΟΛΟΓΕΙ ΤΟ ΦΙΛΙΟΚΒΕ.

Αμέθυστος.