Οι προοδευτικοί μισούν τις γυναίκες επειδή μισούν τη φύση.

                                                              

                                                                  από τον Roberto Pecchioli

Χρειάστηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του βόθρου για να ξεκαθαρίσουν πολλά πράγματα. Το κοινό νήμα του προοδευτικού Ολύμπου είναι το μίσος, το συναίσθημα που αποδίδουν σε όσους δεν είναι σαν αυτούς, το οποίο θέλουν να κάνουν ποινικό αδίκημα. Ένας σύλλογος ενάντια στούς αντιπάλους από μέρους αυτών που κάνουν την αγανάκτηση το κίνητρο της ζωής. Μισούν τους Χριστιανούς και τις θρησκευτικές παραδόσεις αυτού του μέρους του κόσμου (δεν τολμούν με τους άλλους, υπάρχουν πάρα πολλοί ευαίσθητοι άνθρωποι που δεν έχουν την τάση να ειρωνεύονται όταν πρόκειται για τον Θεό), μισούν την κανονικότητα, τη φύση και την πραγματικότητα. Η μόνη τους πεποίθηση είναι η θέληση: να είμαστε αυτό που θέλουμε να είμαστε, ακόμα και το πώς εκπροσωπούμε τον εαυτό μας. Η ανατροπή της φιλοσοφίας του Ιρλανδού Μπέρκλεϋ: esse est percipi , to be is to be perceptive.

Χρειαζόμασταν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του βόθρου όπου η βουτιά στον μολυσμένο Σηκουάνα προκαλεί εμετό στους αθλητές του τριάθλου, για να αφυπνιστούν οι Γάλλοι Χριστιανοί, που βγήκαν στους δρόμους μετά τις προσβολές που υπέστησαν στη λεγόμενη τελετή έναρξης. Η Γαλλίδα υπουργός Πολιτισμού Rachida Dati -πρώην ρεπουμπλικανική δεξιά, φίλη του Σαρκοζί με τον οποίο συνδέθηκε επίσης συναισθηματικά- τόλμησε να πει, αναφερόμενη στο βλάσφημο γεγονός στον Μυστικό Δείπνο, ότι η τέχνη έχει το «δικαίωμα να προσβάλλει». Αν ήταν μόνο τέχνη. Ποιος ξέρει αν έχουμε το δικαίωμα να αντιδρούμε σε αδικήματα ή αν τα δικαιώματα αφορούν μόνο τον παραβάτη.

Θα δεις πράγματα, φίλε Σάντσο, που θα κάνουν τις πέτρες να μιλήσουν, λέει ο Δον Κιχώτης στον στρατιώτη. Φτάσαμε εκεί. Μουσουλμάνοι αξιωματούχοι, πολιτικοί και θρησκευτικές αρχές επαναστατούν ενάντια στη βλασφημία, ενώ ο Μπεργκόλιο και το Βατικανό δεν χτυπούν το βλέφαρο, απασχολημένοι με την ευλογία της συγκέντρωσης των ΛΟΑΤ Χριστιανών που διοργάνωσε ο ομοϊησουίτης Τζέιμς Μάρτιν. Έχουμε δει πράγματα που κάνουν τις πέτρες να μιλούν στο φρικτό θέαμα της γυναικείας πυγμαχίας με την Ιταλίδα Angela Carini να αναγκάζεται να παλέψει ενάντια σε μια αθλήτρια (να χρησιμοποιήσω την απόστροφο ή όχι;) που δεν είναι γενετικά γυναίκα. Αποσύρθηκε και το μίσος τών Καλών εξαπολύθηκε εναντίον της κοπέλας, ένοχη ότι δεν ήθελε να τη σφαγιάσουν για να ευχαριστήσει την ιδεολογία των τρελών που οδηγούν τους τυφλούς. Τα σχόλια των αθλητικών δημοσιογράφων - τυπικών συστημικών συκοφαντών - προσβάλλουν τη νοημοσύνη τους, όχι την αξιοπρέπεια τής Ναπολιτάνας πυγμάχου.

Η τρέλα κυριαρχεί παντού και η επιτυχία της εξαρτάται από το μίσος. Ναι, από μίσος. Οι προοδευτικοί μισούν τη φύση -δηλαδή την πραγματικότητα και την αλήθεια- γιατί δεν μπορεί να αναχθεί στα νοητικά τους κατασκευάσματα. Η φύση δεν λυγίζει στην ιδεολογία, ακολουθεί τον δρόμο της με κυρίαρχη αδιαφορία. Ίσως η πρόκληση του Vannacci να είναι πραγματικά φασιστική. Διαβάζουμε λοιπόν στις εφημερίδες του καθεστώτος ότι η ασαφής κατάσταση του Αλγερινού είναι απόδειξη ότι η «διαφορετικότητα» είναι η ομορφιά του κόσμου. Περίεργο συμπέρασμα για τους πρωταθλητές της ισότητας, αλλά η διαφορετικότητα δεν σημαίνει διαφορά, κακή λέξη της μισητής δεξιάς. Οι δηλώσεις δύο σταρ του ιταλικού προοδευτισμού, της Monica Cirinnà (η μητέρα των «μη ανθρώπινων παιδιών» και των ομοφυλοφιλικών πολιτικών ενώσεων) και της Laura Boldrini (κανένας έπαινος δεν ισούται με τόσο όνομα) είναι απίστευτες. Αφού μας εξήγησαν επιδέξια ότι η αντίπαλος τής Ιταλίδας είναι περίπτωση «διαφυλοφιλίας» (το Ι των άπειρων συντομογραφιών LGBTIQA+), προβάλλουν το καθοριστικό επιχείρημα: σύμφωνα με το μητρώο είναι γυναίκα.  Αnagrafe locuta, το case over.

Η θέση είναι κεντρική στον προοδευτικό ορίζοντα: τα δεδομένα της φύσης δεν αξίζουν τίποτα και η ετυμηγορία της γενετικής, με τις ενοχλητικές αλληλουχίες των χρωμοσωμάτων x και y, επικυρώνει το νόμο που προκύπτει από τη θέληση. Νέα αλήθεια με γραφειοκρατική σφραγίδα. Η νόρμα των ανθρώπων ξεπερνά αυτή της φύσης, που για πολλούς είναι η ίδια με αυτή του Θεού Στο σύμπαν η πραγματικότητα κερδίζει, στο μετασύμπαν η παραδοξότητα, οι ουτοπίες, οι παρεκκλίσεις. Κάτω η πραγματικότητα, μια απεχθής κληρονομιά εποχών που πίστευες στα μάτια και τα όνειρά σου τελείωναν όταν ξυπνούσες. Η κραυγή αγανάκτησης από την Joanna K. Rowling (μητέρα του Χάρι Πότερ) και μια αθλητική λεσβία όπως η Martina Navratilova είναι άχρηστη. Το προοδευτικό εξόγκωμα (σήμερα είναι περισσότερο από χθες και λιγότερο από αύριο) μισεί καθετί που είναι ξεκάθαρο, καθορισμένο, μόνιμο.

Σύμφωνα με τη φύση είναι η έκφραση που τους εξοργίζει περισσότερο . Εγώ - ιδιότροπος και άστατος απόλυτος κυρίαρχος - είμαι αυτό που θέλω και νιώθω. Αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει με τον νεαρό Αλγερινό, ίσως επηρεασμένο από ένα σύνδρομο (πολυκυστικές ωοθήκες) το οποίο αγνοούμε. Στεκόμαστε στην πεποίθηση ενός επιστήμονα παγκόσμιας κλάσης, του καθηγητή Mariano Bizzarri, ο οποίος επιβεβαιώνει: Η Imane είναι γενετικά «ΟΧΙ γυναίκα». Καμία ιδεολογική «ένταξη» (άλλο ένα τοτέμ της δογματικής «προόδου») δεν θα έπρεπε να της επιτρέψει να συναγωνιστεί τις γυναίκες, εκτός από την ταυτότητα.

Ωστόσο, αυτή δεν είναι η χειρότερη από την τρέλα που συνέβη στο Παρίσι, την ιστορική πρωτεύουσα των επαναστάσεων. Δύο αντίθετες αντιλήψεις μάχονται στη Δύση (ο υπόλοιπος κόσμος γελάει με αυτές τις διαμάχες στο τέλος της αυτοκρατορίας): αφενός, όσοι λαμβάνουν υπόψη την αρχή της πραγματικότητας υπόκεινται στους νόμους της φύσης και της βιολογίας, ενώ αναγνωρίζουν την ύπαρξη ανωμαλιών, εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Από την άλλη, οι μαχητές της πρωτοκαθεδρίας της υποκειμενικής βούλησης γιά την οποία κάποιος είναι αυτό που θέλει να είναι. Στίς πλάτες ενός ατόμου με προβλήματα

γενετικά, ένα επεισόδιο του πολέμου έλαβε χώρα στο Παρίσι που δεν θα αφήσει αιχμαλώτους, του οποίου το διακύβευμα είναι η βαθιά φύση, η ουσία του ανθρώπου στη δυαδικότητά του που η Βίβλος συνοψίζει στην αρχή «αρσενικό και θηλυκό τα δημιούργησε».

Το μίσος προς τον εαυτό (οικοφοβία, η δυσαρέσκεια ενάντια σε αυτό που είναι κανείς από τη φύση ή τον πολιτισμό) φέρνει τη Δύση σε ένα γρήγορο τέλος, δηλητηριασμένη σαν τον ποταμό του Παρισιού. Το μίσος προς τον εαυτό φέρνει περισσότερο μίσος, ενάντια σε αυτό που είναι αυτό πού είναι (η αρχή της ταυτότητας: Α ισούται με Α) όχι από την επιλογή της παραισθησιακής βούλησης για δύναμη, αλλά επειδή τό αμετάβλητο τής φυλογενετικής  το θέλει έτσι, όποια κι αν είναι η προέλευσή του, η τύχη,  εξέλιξη, η θέλησή μιας εξωτερικής οντότητας που ονομάζουμε Θεό. Χρειαζόμαστε την αφύπνιση των φεμινιστριών, που θα πρέπει να τραβήξουν το σπαθί τους για να υπερασπιστούν το φύλο τους από την επίθεση όσων θέλουν να τροποποιήσουν την ανθρώπινη ουσία στα δύο σεξουαλικά συστατικά της. Έχουμε αναφέρει συχνά το βαθύ μίσος και την αποστροφή της ανδρικής ομοφυλοφιλικής νοοτροπίας προς τις γυναίκες, αλλά ο προοδευτικός σάλος που στοχεύει «κανονικούς» άνδρες και γυναίκες δεν διαφέρει.

Παραθέτουμε μια δήλωση της γερουσιαστή του Κινήματος 5 Αστέρων Alessandra Majorino, μια σύνθεση της ιδεολογικής και ανθρωπολογικής μετατόπισης των δυτικών προοδευτικών. « Η υπόθεση Khelif-Carini καταδεικνύει ότι η μανιχαϊστική διαίρεση άνδρα/γυναίκας, αρσενικού/θηλυκού ως ζεύγος αντιθέτων που κηρύσσεται από τη δεξιά, δεν υπάρχει» . Ας αγνοήσουμε τον «μανιχαϊστικό» διχασμό για χάρη της χώρας μας, αλλά τι γίνεται με το ζεύγος των φυσικών αντιθέτων που «κηρύττει η δεξιά»; Μεγάλη η χάρη σου, άγιε Αντώνιε. Είναι η φύση δεξιά; Αυτός μπορεί να είναι ο λόγος που δέχεται επίθεση, αφαιρείται, αρνείται, παραβιάζεται. Η μάχη ενάντια στην πραγματικότητα, το μίσος των βιολογικών δεδομένων και των νόμων της φύσης είναι προοδευτική. Καλή τύχη, γερουσιαστή. Η διάκριση άνδρα/γυναίκας είναι μια βολική αφαίρεση. Στην οποία, κατά σύμβαση, αποφασίσαμε να χωρίσουμε τον άνθρωπο και να ερμηνεύσουμε τον κόσμο, αλλά η φύση δεν νοιάζεται για τις συμβάσεις μας και είναι πολύ πιο περίπλοκη από τον στοιχειώδη δυαδισμό στον οποίο η δεξιά θα ήθελε να την εξαναγκάσει. Ανάμεσα στα δύο αντίθετα, υπάρχουν άπειρες ποικιλίες και παραλλαγές, και δεν είναι ιδεολογία, προβλέπονται από την ανθρώπινη φύση. Και η Imane Khelif είναι προφανώς μία από αυτές τις παραλλαγές. Ακριβώς εκείνες των οποίων την ύπαρξη αρνείται να αποδεχθεί η βαρετή δεξιά, χαρακτηρίζοντάς τες ως ιδεολογία».

Η βιολογία γίνεται «συμβατική» και ο «δυαδισμός» είναι «απαράδεκτος». Ευτυχώς, οι εκδικητές των κατασκευαστικών ελαττωμάτων της δημιουργίας έφτασαν. Γνωστικοί χωρίς να το γνωρίζουν, όπως αγνοούν την έννοια του όρου Μανιχαϊσμός. Λοιπόν, ναι, η φύση δεν νοιάζεται και οι "παραλλαγές" της δεν "προβλέπονται" από τη φύση, αλλά αποτελούν εξαιρέσεις της οντογένεσης,  τροποποιήσεις που συμβαίνουν όταν γεννιέται ένα άτομο ενός συγκεκριμένου είδους. Αλλαγές που μερικές φορές γεννούν ανωμαλίες, στις οποίες ανταποκρίνονται με σεβασμό και προσοχή, χωρίς να τις τοποθετούν στο κλουβί της «διαφορετικότητας». Όταν βολεύει, η Imane είναι "intersexual", όταν πρέπει να συμπεριληφθεί με το ζόρι στο σχέδιο που μισούν, γίνεται γυναίκα από κάθε άποψη και δέν νοιάζεται αν η "αρσενική" φυσική της δύναμη μπορεί να προκαλέσει μόνιμη ζημιά στους άτυχους αντιπάλους της. Εχθρός σου είναι η φύση, όχι η «χυδαία δεξιά», Γερουσιαστή. Τήν μισείς θανάσιμα γιατί δεν μπορείς να τήν ελέγξεις, γιατί ήταν εκεί πριν από σένα και θα επιβιώσει από όλους μας, γιατί διανέμει και αρνείται ρόλους, γιατί είναι ανώτερη από τη θέληση, γιατί είναι το Είναι και όχι το Θέλω να Είναι.

Ο ελληνικός πολιτισμός του οποίου είμαστε δισέγγονα μας έδωσε ένα τελευταίο δώρο: η αντιολυμπιακή παραχάραξη των αγώνων που γιόρταζαν την Ελλάδα, τους θεούς, την ομορφιά και τη χαρά της ζωής (στην Ελλάδα η αγαθότης και η ομορφιά συνέπιπταν) μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε τήν αντίθεση που είναι καθοριστική καί από την έκβαση τής οποίας εξαρτάται το μέλλον: η φύση ενάντια στην ιδεολογία, η πραγματικότητα ενάντια στην αυτοαντίληψη, η αλήθεια ενάντια στην παραποίηση, η αλαζονεία ενάντια στα όρια, το μίσος του εαυτού ενάντια στην ταυτότητα. Στο έργο του Samuel Beckett Endgame, ένας χαρακτήρας λέει: "δεν υπάρχει πια φύση. Τουλάχιστον κοντά μας". Πέρα από το μικρό φράχτη που μπερδεύουμε με το σύμπαν, πέρα ​​από τη μολυσμένη μεταφορά του Σηκουάνα της Δύσης υπάρχει η φύση. Εδώ το τελικό παιχνίδι είναι το μίσος - απελπισμένο και άρρωστο - ενάντια στη φύση.

https://www-maurizioblondet-it.translate.goog/i-progressisti-odiano-le-donne-perche-odiano-la-natura/?_x_tr_sl=it&_x_tr_tl=el&_x_tr_hl=el&_x_tr_pto=wapp