Πως εξαφανίζονται ο διάβολος, το κακό και η αμαρτία

Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Δορμπαράκης

 «Όταν έρθει μέσα μας ο Χριστός, τότε ζούμε μόνο το καλό, την αγάπη για όλο τον κόσμο. Το κακό, η αμαρτία, το μίσος εξαφανίζονται μόνα τους, δεν μπορούν, δεν έχουν θέση, να μείνουν.

Στην ψυχή, που όλος ο χώρος της είναι κατειλημμένος από το Χριστό, δεν μπορεί να μπει και να κατοικήσει ο διάβολος, όσο κι αν προσπαθήσει, διότι δεν χωράει, δεν υπάρχει κενή θέση γι’ αυτόν» (όσιος Πορφύριος καυσοκαλυβίτης).

Ο άγιος Πορφύριος εκφράζει με τον δικό του τρόπο τη βασική μέθοδο της πνευματικής ζωής, την οποία έχει υποδείξει ο ίδιος ο Θεός μας ήδη από την Παλαιά Διαθήκη, πολύ περισσότερο στην Καινή Διαθήκη. Τι δηλαδή; Ότι η πορεία του ανθρώπου στον κόσμο τούτο δεν πάει… ανάποδα! Ο άνθρωπος κλήθηκε και καλείται πάντοτε να πορεύεται προς τα εμπρός, δηλαδή προς εκεί που είναι Εκείνος, ο Θεός του. «Να αγαπήσεις Κύριον τον Θεό σου με όλη την ψυχή σου, με όλη την καρδιά σου, με όλη τη διάνοιά σου, με όλη τη δύναμή σου και τον συνάνθρωπό σου σαν τον εαυτό σου». Ό,τι αρνητική προτροπή υπάρχει έρχεται δευτερογενώς, ως διαγραφή από την κανονική και ομαλή πορεία. Ο Κύριος στην επί γης παρουσία Του διαρκώς τούτο επαναλάμβανε: να αγαπάμε και να ζούμε όπως Εκείνος, έχοντας προσηλωμένα τα μάτια της ψυχής μας στην παρουσία του Θεού με τον δικό Του τρόπο: τον απόλυτα θυσιαστικό προς χάρη των άλλων. «Αυτή είναι η εντολή μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο, όπως εγώ σας αγάπησα». Το ίδιο έκαναν και κήρυσσαν και οι μαθητές Του, οι άγιοι απόστολοι. Ο απόστολος Παύλος μάλιστα ήταν εκείνος που κατεξοχήν με μία μικρή ρήση εξέφρασε τη μέθοδο αυτή: «νίκα εν τω αγαθώ το κακόν», να νικάς το κακό με το καλό. Δεν υπάρχει πιο σύντομος και ανώδυνος τρόπος υπέρβασης του κακού από τη στροφή του ανθρώπου, με τη βοήθεια πάντοτε του Θεού, στο αγαθό. Ο ίδιος απόστολος αναφερόμενος στον Ιησού Χριστό διατύπωσε με μεγαλειώδη τρόπο την αλήθεια αυτή. «Στον Χριστό», έγραψε, «υπήρχε πάντοτε το ναι στο θέλημα του Θεού Πατέρα. Ο Χριστός δεν ήταν ναι και όχι, πάντοτε το ναι ως αδιάκοπη υπακοή στον Θεό Πατέρα υπήρχε σ’ Αυτόν». Αταλάντευτη προσήλωση στον Πατέρα λοιπόν, απόλυτη υπακοή μέχρι θανάτου σ’ Αυτόν, καμία επιφύλαξη ή διχασμός, όπως το λέει κατεξοχήν στην προς Φιλιππησίους επιστολή του: «ο Χριστός ως ο αληθινός Θεός ταπείνωσε τον εαυτό Του και έγινε άνθρωπος. Κι έγινε υπάκουος στον Θεό Πατέρα μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρικού».

Όλα τα ανθρώπινα προβλήματά μας, ιδίως εκείνα που σχετίζονται με τη διαχείριση της ίδιας της ύπαρξής μας – από αυτά μάλιστα πηγάζουν και όλα τα άλλα! – οφείλονται ακριβώς στο γεγονός αυτό: δεν έχουμε μάθει τη μέθοδο αυτή ή τη λησμονούμε, με αποτέλεσμα η δική μας πορεία να κινείται με βάση τις αμαρτωλές κλίσεις της καρδιάς μας και τις πονηρές υποβολές του διαβόλου. Πού οδηγεί αυτό όμως; Σε μία μόνιμη σύγχυση, σε μία ζάλη πνευματική, σε διαρκείς πτώσεις, σαν εκείνον τον άνθρωπο που πηγαίνοντας να κάνει ένα βήμα μπρος την ίδια στιγμή γυρίζει προς τα πίσω ή σαν το όχημα που παίρνει… ανάποδες στροφές! Πρόκειται για τον ορισμό της ταλαιπωρίας και της πνευματικής κακομοιριάς, μία κόλαση ήδη από τη ζωή αυτή, κατά το πρότυπο εκείνου που χαίρεται για την κατάντια αυτή, γιατί αυτή είναι η ζωή του: του πονηρού διαβόλου.

Κι όμως τα πράγματα για τον χριστιανό είναι απλά, μολονότι απαιτείται τουλάχιστον στην αρχή άσκηση μικρής βίας απέναντι στον εαυτό του. Να δίνουμε ώθηση στην καρδιά και την ψυχή μας να απεμπλεκόμαστε από τις εμπαθείς προσκολλήσεις μας διά της στροφής προς το αγαθό, προς το θέλημα του Θεού δηλαδή, μονίμως και αδιάκοπα προς την αγάπη. Η βοήθεια του Θεού είναι δεδομένη στην περίπτωση αυτή, γιατί ήδη Εκείνος είναι «εγκατεστημένος» μέσα μας από την ώρα του αγίου βαπτίσματός μας. Είμαστε μέλη Χριστού και το μόνο που περιμένει είναι και το δικό μας ναι στο άγιο θέλημά Του, ώστε να επέλθει η «έκρηξη» της παρουσίας Του – το μικρό μας ναι θα το μεγιστοποιήσει και θα του δώσει άπειρες διαστάσεις. Ό,τι έχει υποσχεθεί ο Κύριος το κρατάει και το προσφέρει, γιατί είναι η Αλήθεια και είναι η Αγάπη. Λοιπόν, στρεφόμαστε εφόσον πιστεύουμε σ’ Εκείνον στην εντολή Του, προσπαθούμε με τη δύναμή Του να αγαπάμε, οπότε γεμίζουμε πράγματι με την παρουσία Του, με το φως Του, και το όποιο σκοτάδι του διαβόλου και των παθών μας εξαφανίζεται – δεν υπάρχει χώρος γι’ αυτό. Ο μέγας καθηγητής άγιος Πορφύριος μιλάει, όπως πάντοτε, από την προσωπική εμπειρία του, η οποία για τον καλοδιάθετο χριστιανό μπορεί να γίνει και δική του εμπειρία.

pgdorbas.blogspot.com

Πως εξαφανίζονται ο διάβολος, το κακό και η αμαρτία | Πεμπτουσία (pemptousia.gr)

Γιατὶ ὁ λόγος ἀναγνωρίζει ὅτι ἡ γνώση τῶν θείων εἶναι διπλή· ἡ σχετική, ποὺ βρίσκεται μόνο στὸ λόγο καὶ στὶς ἔννοιες καὶ ποὺ δὲν ἔχει κατὰ τὴν πράξη μὲ τὴν πείρα αἴσθηση ἐκείνου ποὺ ἔγινε γνωστὸ καὶ ποὺ μ᾿ αὐτὴν οἰκονομοῦμε τὴν παρούσα ζωή· καὶ ἡ πραγματικὴ ἀληθινὴ γνώση, ποὺ μὲ τὴν πείρα μόνο κατὰ τὴν πράξη χωρὶς λόγο καὶ ἔννοιες παρέχει ὅλη τὴν αἴσθηση ἐκείνου ποὺ ἔγινε γνωστὸ, μετέχοντάς το κατὰ χάρη, καὶ μὲ αὐτὴ τὴ γνώση ὑποδεχόμαστε κατὰ τὴ μελλοντικὴ κατάπαυση τὴν πάνω ἀπὸ τὴ φύση θέωση ποὺ πραγματοποιεῖται ἀδιάκοπα. Καὶ ἡ σχετικὴ βέβαια γνώση, ἐπειδὴ βρίσκεται στὸ λόγο καὶ στὶς ἔννοιες, λένε ὅτι κινεῖ τὴν ἐπιθυμία πρὸς τὴν μεθεκτικὴ κατὰ τὴν πράξη γνώση. ᾿Ενῶ ἡ γνώση μὲ τὴν ἐνέργεια ποὺ ἀπὸ τὴν πείρα καὶ μὲ μέθεξη αὐτοῦ ποὺ ἔγινε γνωστὸ παρέχει τὴν αἴσθηση, ἀπωθεῖ τὴ γνώση ποὺ βρίσκεται στὸ λόγο καὶ τὶς ἔννοιες.

Γιατὶ εἶναι ἀδύνατο, λένε οἱ σοφοί, νὰ συνυπάρχουν ἡ ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ λόγος περὶ Θεοῦ ἢ ἡ αἴσθηση τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ νόηση γι᾿ Αὐτόν. Καὶ λόγο περὶ Θεοῦ ἀποκαλῶ τὴν γνωστικὴ θεωρία γι᾿ αὐτὸν ποὺ ἀναλογεῖ στὰ ὄντα, αἴσθηση τὴν μεθεκτικὴ πείρα τῶν πέρα ἀπὸ τὴ φύση ἀγαθῶν, καὶ νόηση τὴν ἁπλὴ καὶ ἑνιαία γνώση περὶ Θεοῦ μέσῳ τῶν ὄντων. Τὸ ἴδιο ἴσως μπορεῖ νὰ διαπιστωθεῖ καὶ σὲ κάθε ἄλλο πράγμα, ἂν ἡ ἐμπειρία αὐτοῦ τοῦ πράγματος σταματᾶ τὸ λόγο γι᾿ αὐτὸν καὶ ἡ αἴσθηση αὐτοῦ τοῦ πράγματος κάνει ἀργὴ τὴν νόηση περὶ αὐτοῦ. Πείρα λέγω τὴν ἴδια τὴ γνώση ἀπὸ τὴν ἐνέργεια, ποὺ πραγματοποιεῖται ἔπειτα ἀπὸ κάθε λόγο, καὶ αἴσθηση, τὴν ἴδια τὴ μέθεξη αὐτοῦ ποὺ ἔγινε γνωστὸ καὶ ποὺ ἐκδηλώνεται ἔπειτα ἀπὸ ὅλη τὴ νοητικὴ διαδικασία. Κι ἴσως αὐτὸ διδάσκει μυστικὰ ὁ μέγας ᾿Απόστολος λέγοντας, «εἴτε προφητεῖες εἶναι θὰ καταργηθοῦν, εἴτε ὁμιλίες σὲ διάφορες γλῶσσες θὰ πάψουν, εἴτε γνώσεις θὰ καταργηθοῦν»5, ἐννοώντας ὁλοφάνερα γιὰ τὴ γνώση ποὺ βρίσκεται στὸ λόγο καὶ στὶς ἔννοιες.

(῾Αγίου Μαξίμου ῾Ομολογητοῦ, Πρὸς Θαλάσσιον Περὶ Διαφόρων ᾿Απόρων τῆς ῾Αγίας Γραφῆς, ᾿Ερώτησις Ξʹ. Τὸ ἀρχαῖο κείμενο: PG τ. 90, στλ. 620Β-625Β. Νεοελληνικὴ ἀπόδοσις: Φιλοκαλία τῶν Νηπτικῶν καὶ ᾿Ασκητικῶν, Ε.Π.Ε. τ. 14Γ, σελ. 186-195, Θεσσαλονίκη 1992)

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ. Η ΑΝΕΠΙΓΝΩΣΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΣΧΕΤΙΚΗ ΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ. Ο ΚΛΗΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΝ/ΚΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ, ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΑΚΟΜΗ ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, ΤΑ ΔΥΝΑΜΕΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΤΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ. ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΒΑΣΙΛΑ, Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΡΜΗΝΕΥΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΑΝ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ.  ΦΥΣΙΚΑ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΜΕΝΟΥΝ ΑΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΤΑ. ΕΤΣΙ ΑΚΟΥΜΕ ΟΤΙ ΜΕ ΤΟ ΧΡΙΣΜΑ ΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΠΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ, ΟΤΙ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ.  

ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΛΕΕΙ: ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ...... ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ. ΦΩΤΙΣΟΝ ΜΟΥ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ. ΕΝΩ ΗΤΑΝ ΗΔΗ ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ. ΠΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟ ΜΑΣ; ΜΑΘΗΤΕΥΟΜΕΝΟΙ, ΟΠΩΣ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟ ΝΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ. ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ  ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΚΛΗΡΟ ΤΟΝΙΖΕΤΑΙ  Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΣΑΝ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ. Ο ΑΛΦΑ ΧΑΘΗΚΕ ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΩΜΕΓΑ. ΟΤΑΝ ΕΛΘΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΜΕΣΑ ΜΑΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΗΡΗΣΗ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ ΤΟΥ, Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΘΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ, ΑΚΟΜΗ ΜΕΣΑ ΜΑΣ, ΟΠΩΣ ΕΠΙΤΑΣΣΕΙ ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ ΑΝΤΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΛΕΙΝΕΙ.

Η ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΗ ΞΕΚΙΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ. ΔΕΝ ΒΑΠΤΙΖΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΠΛΕΟΝ, ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΠΛΕΟΝ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΚΑΙ Η Θ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΟΠΩΣ Ο ΚΑΘΕ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ.