Ο Διορθωτισμός ως νέο παράδειγμα

 Κατοικούν ενδιάμεσα σώματα. Αλλαγή. Βρίσκοντας την τελειότητα στην παροδικότητα: σε αυτό τείνει η εξέλιξη του κοινωνικού ελέγχου εδώ και αρκετό καιρό. Στο παρελθόν η λειτουργία του ήταν να καταλογίζει πόρους, να συμπυκνώνει σώματα, να χαράζει όρια, να δημιουργεί εποχές με πόλεμο και καταστροφή. Αργότερα - από τον Φρόυντ και μετά - τα ένστικτα κατακτήθηκαν για να τα εκτρέψουν προς την απεριόριστη διάβρωση των μάταιων πραγμάτων σε αφθονία. Ακολούθησαν λαχτάρα για ενέλιξη, οπισθοδρομική ύπνωση, φωτεινά φυλαχτά, οθόνες, κλειστοί ορίζοντες μέσα στους οποίους το ιερό διαλύθηκε και άφηνε χώρο για έναν «unicum κυρίαρχο» όπου μπορούσε κανείς να εξευμενίσει αντικείμενα, να ειδωλοποιήσει το τίποτα και να αγγίξει το απότομο σκηνικό μιας ολόκληρης ανθρωπότητας.

Με την έλευση του ψηφιακού, ξεπερνάμε το κατώφλι περαιτέρω. Λέξεις όπως η νευροεπιστήμη, οι αλγόριθμοι και η τεχνητή νοημοσύνη γίνονται το κλειδί. Αποτελούν την ανήσυχη και ανεξέλεγκτη κατακρήμνιση των αρθρωτών επιτήδευσης που κάνουν την ύπνωση μια πραγματική μέθοδο διακυβέρνησης. Από το τηλεοπτικό δίκτυο περάσαμε στο διαδίκτυο, αλλά το προνόμιο παρέμενε πάντα το ίδιο: να αιχμαλωτίσει το βλέμμα που είναι ήδη ραμμένο σε έναν ανώνυμο αλλού και να ενισχύσει την κυριαρχία στα ένστικτα. Με μια ανεπαίσθητη παραλλαγή: να διεισδύσει στη συνείδηση ​​του πετρωμένου εγώ και να διαβάσει μια ολόκληρη σειρά από ανθρώπινες προθέσεις, να τις χρονολογήσει. Οι σκέψεις και οι χειρονομίες καταλήγουν έτσι στη δίνη. Είναι ακατέργαστη, εσωτερική ύλη, προς κανιβαλισμό. Ένα προνόμιο, ένα πλεονέκτημα έναντι του συλλογικού ασυνείδητου που σας επιτρέπει να προβλέψετε το μέλλον,

Ωστόσο, σήμερα η εξουσία δεν θέλει να εξετάσει εξονυχιστικά τις κρυμμένες σκέψεις στο ψηφιακό εγώ:  θέλει να τις διορθώσει. Ο Φουκώ μας λέει για ένα απόσπασμα. Τι πηγαίνει από την πειθαρχική κοινωνία στον έλεγχο, που έλαβε χώρα για να ανταποκριθεί σε μια συγκεκριμένη ιστορική επείγουσα ανάγκη: να κυβερνήσει μεγάλες μάζες σε ολοένα και πιο εκτεταμένους και διασυνδεδεμένους χώρους. Εν ολίγοις: η επείγουσα ανάγκη να ρυθμιστεί η πολυπλοκότητα. Έτσι γεννήθηκε η «βιοδύναμη», αυτός ο εναγκαλισμός μεταξύ πολιτικής και επιστήμης που γεννά μια βαθιά ηγεμονία στις άμεσα ζωτικές πτυχές της ύπαρξης. Αλλά η πολυπλοκότητα είναι ένα κουβάρι που ζυμώνεται μέσα και έξω από τον εαυτό της και τροφοδοτεί ατελείωτες επείγουσες ανάγκες. Επομένως, ακόμη και σήμερα γινόμαστε μάρτυρες της πολλοστής μεταμόρφωσης της εξουσίας. Σε ένα νέο, ριζοσπαστικό πέρασμα που προκύπτει από την ίδια, ανανεωμένη, ιστορική επείγουσα ανάγκη: να διαμορφώσει τη ζωή των ατόμων στον βαθμό πολυπλοκότητας της τρέχουσας εποχής και να μετατοπίσει τον άξονα της ηγεμονίας κάποιου από  τον έλεγχο προς  διόρθωση .

Ο διορθωτισμός είναι επομένως αυτό που θα μπορούσαμε τώρα να ορίσουμε ως  τη φυσική εξέλιξη της βιοεξουσίας . Εξέλιξη που πρέπει να κατανοηθεί και να κατανοηθεί ξεκινώντας από την ουσιαστική διαφορά μεταξύ αυτών των δύο όρων:  έλεγχος  και  διόρθωση. Το πρώτο προέρχεται από το παλιό γαλλικό  contre-rôle  "against register": δηλαδή το μητρώο που ταιριάζει με το αρχικό μητρώο και χρησιμεύει για την επαλήθευση των δεδομένων. Το δεύτερο προέρχεται από το λατινικό, και αποτελείται από την πρόθεση  cum , που σημαίνει "μέσο / όργανο" και τη ρίζα  rigere  "κρατώ / οδηγεί απευθείας / μειώνω για να κάνω καλά".

Η παραβολή της μετανεωτερικότητας εδώ επιβάλλεται έντονα. Και μόνο αν εξετάσουμε διεξοδικά την τροχιά του, μπορούμε να κατανοήσουμε το νόημα ή την ανάγκη αυτής της διάκρισης, που είναι η ανάγκη να εξοπλιστούμε με πιο κατάλληλες λέξεις για να περιγράψουμε γεγονότα. Σε κάθε νέο ορίζοντα πρέπει να δοθεί ένα όνομα. Γιατί αυτό στο οποίο υποβαλλόμαστε τώρα είναι κάτι νέο, του οποίου η ριζική δράση διαπερνά τον άνθρωπο μέσα του και τον μεταμορφώνει. Ο διορθωτικός στην πραγματικότητα δεν δρα στις άμεσα ζωτικές πτυχές της ύπαρξης. Δεν τα διαχειρίζεται. Δεν τα ρυθμίζει. Δεν τα ελέγχει:  αλλά τα διορθώνει. Δηλαδή, στοχεύει να μετατρέψει τη βιολογική φύση του υπάρχοντος σε κάτι νέο. Αδιόρθωτα βιώσιμο.

Αυτό δεν σημαίνει απόρριψη του θέματος του ελέγχου από τον λόγο. Μακριά από αυτό. Σημαίνει ότι αυτό που αξίζει την προσοχή μας είναι το πέρασμα. Η μεταμόρφωση, σε εξέλιξη, της βιοεξουσίας. Η σιωπηλή άνοδος αυτής της νέας φυλής συσκευών ελέγχου, όπως η κινεζική κοινωνική πίστωση, η πράσινη κάρτα ή το νόμισμα που μετατράπηκε σε αποτύπωμα άνθρακα, που ήδη έρχονται μπροστά μας ως συμβολικές προπαρασκευές μιας νέας ανθρωπολογίας.

Το να εστιάσουμε στον ορίζοντα του «νέου κανονικού» σημαίνει να κατανοήσουμε πλήρως αυτό το απόσπασμα. Αυτή η νέα επανάσταση. Το οποίο δεν είναι, για άλλη μια φορά, μια βιομηχανική επανάσταση από μόνη της, αλλά μια ολοκληρωτική επανάσταση του κώδικα: πληροφορικής, ποινικής, οδικής, φορολογικής, ηθικής, ηθικής, συμπεριφοράς και, τελικά, γενετικής.

Giancarlo Cutrona,
07 Δεκεμβρίου 2021

Ο Διορθωτισμός ως νέο παράδειγμα (www-giancarlocutrona-com.translate.goog)